Plastikozko botila

Wikipedia, Entziklopedia askea
Plastikozko botilak

Plastikozko botila esnekietan, edarietan edo etxeko garbitzaileetan likidoak komertzializatzeko erabiltzen den ontzia da. Beirarekiko dituen abantailak, batez ere, prezio baxuagoa eta formen moldakortasun handia dira. 1950eko hamarkadan hasi ziren garatzen.

Plastikoa moldekatu egiten da, botilak dagokion funtziorako behar den forma har dezan. Batzuek alboko heldulekuak dituzte, likidoa errazago isurtzeko. Beste batzuek ergonomia hobetzen dute, aurrealdean estutuz edo alboetako beherapenekin, erosotasunez heldu ahal izateko. Eraztun perimetralak edo zeharkakoak dituzten botilek hobeto eusten diote metatzeari. Estuek eta zabalerek hobetu egiten dute linealean duten ikuspena, azalera handiagoko facing-a baitute.

Haridun tapoia da plastikozko botilen itxierarik ohikoena. Haren diseinuak funtzionaltasunak areagotu ditzake, espraian barreiatzaile, likido-banatzaile, dosifikazio-neurri edo helduleku gisa jardunez, kasu honetan, adibidez, bidoi astunetarako.

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]