Ciencia Nueva argitaletxea: berrikuspenen arteko aldeak
| 8. lerroa: | 8. lerroa: | ||
Lehen zuzendaria [[Jesus Munárriz]] donostiarra izan zen. Ondoren beste izen aldatu ziren: [[Valeriano Bozal]], [[Antonio Elorza]], Domingo Plácido, [[Manuel Sacristán]], [[Roberto Mesa]], José Antonio Méndez eta Rosario de la Iglesia. Diseinua [[Alberto Corazón]]en ardura zen. |
Lehen zuzendaria [[Jesus Munárriz]] donostiarra izan zen. Ondoren beste izen aldatu ziren: [[Valeriano Bozal]], [[Antonio Elorza]], Domingo Plácido, [[Manuel Sacristán]], [[Roberto Mesa]], José Antonio Méndez eta Rosario de la Iglesia. Diseinua [[Alberto Corazón]]en ardura zen. |
||
Argitaletxeak lan handia egin zuen. Bakarrik 1968 arte 48 liburu plazaratu zuen. 1969an, ordea, estatu osoan egoera oso gatazkatsua zen eta Francok [[Salbuespen-egoera]] ezarri zuen. Egoera horrek ondorio asko izan zituen, tartean Ciencia Nueva ixtea. Itxiera [[Carlos Robles Piquer]] frankistaren eskutik heldu zien.<ref>[https://books.google.es/books?id=e2SAy3WdTfEC&pg=PA81&lpg=PA81&dq=editorial+ciencia+nueva&source=bl&ots=Oy4HZOltdZ&sig=ACfU3U1jgkBUctx9xq9K6slwEjiR3MeFcg&hl=es&sa=X&ved=2ahUKEwjVvP2Nhu3pAhWN5OAKHWuDCbcQ6AEwEXoECAwQAQ#v=onepage&q=editorial%20ciencia%20nueva&f=false] Javier Cerezo Röll: ''Politicus interruptus'', 82 or.</ref> Ez zen bakarra izan; beste hiru ere itxi zituzten: Ricardo Aguilera, Halcón edizioak eta Donostiako Equipo argitaletxea. Halaber ZYX eta Edicusa gaineko presioa handitu zen. |
Argitaletxeak lan handia egin zuen. Bakarrik 1968 arte 48 liburu plazaratu zuen. 1969an, ordea, estatu osoan egoera oso gatazkatsua zen eta Francok [[Salbuespen-egoera]] ezarri zuen. Egoera horrek ondorio asko izan zituen, tartean Ciencia Nueva ixtea. Itxiera [[Carlos Robles Piquer]], garaiko kultura zuzendari orokor frankistaren eskutik heldu zien.<ref>[https://books.google.es/books?id=e2SAy3WdTfEC&pg=PA81&lpg=PA81&dq=editorial+ciencia+nueva&source=bl&ots=Oy4HZOltdZ&sig=ACfU3U1jgkBUctx9xq9K6slwEjiR3MeFcg&hl=es&sa=X&ved=2ahUKEwjVvP2Nhu3pAhWN5OAKHWuDCbcQ6AEwEXoECAwQAQ#v=onepage&q=editorial%20ciencia%20nueva&f=false] Javier Cerezo Röll: ''Politicus interruptus'', 82 or.</ref> Ez zen bakarra izan; beste hiru ere itxi zituzten: Ricardo Aguilera, Halcón edizioak eta Donostiako Equipo argitaletxea. Halaber ZYX eta Edicusa gaineko presioa handitu zen. |
||
[[1970]]an argitaletxeak berriro irekitzeko saiakera egun zuen. Zuzendari berria Celso Fernández-Mayo zen. Baina gobernuaren zentsurak ezinezko bihurtu zituen inbertsioak berreskuratzeko lanak.<ref>Rojas Claros, Francisco, ''Dirigismo cultural y disidencia editorial en España (1962-1973)''. Alicante, Universidad de Alicante, 2013.</ref> |
[[1970]]an argitaletxeak berriro irekitzeko saiakera egun zuen. Zuzendari berria Celso Fernández-Mayo zen. Baina gobernuaren zentsurak ezinezko bihurtu zituen inbertsioak berreskuratzeko lanak.<ref>Rojas Claros, Francisco, ''Dirigismo cultural y disidencia editorial en España (1962-1973)''. Alicante, Universidad de Alicante, 2013.</ref> |
||
12:25, 7 ekaina 2020ko berrikusketa
| Ciencia Nueva argitaletxea | |
|---|---|
| Datuak | |
| Mota | argitaletxea |
| Herrialdea | Espainia |
| Historia | |
| Sorrera | 1965 |
| Sorlekua | Madril |
| Desagerpena | 1970 |
Ciencia Nueva argitaletxea (gaztelaniaz: Editorial Ciencia Nueva) 1965ean sortutako argitaletxe txiki bat izan zen. Sortzaileen artean Espainiako Alderdi Komunistaren militante ugari zegoen. Helburua saiakerak argitaratzea zen: historia, filosofia... baina baita ere literatuta. Frankistek 1970ean itxi egin zuten.
Historia
Madrilen 1965eko urrian erantzukizun mugatuko sozietatearen merkataritza elkarte gisa sortu zen. Proiektuaren asmoa kultura espainiarra aldatzeko benetako palanka izatea zen. Sortzaileen artean hamabi gazte unibertsitari zeuden, batzuk Alderdi Komunistarekin oso lotuta: María Teresa Bort León, José Esteban Gonzalo, Valentina Fernández Vargas, Javier Gallifa Olive, Rosario de la Iglesia Ceballos, Alberto Méndez Borra, Luis Lorenzo Navarro, María Rosa de Madariaga Álvarez Prida, Jesús Munárriz, Lourdes Ortiz, Carlos Piera y Rafael Sarró Iparraguirre. Geroago Jaime Ballesteros, militante komunista historikoa, gehitu zen.
Lehen zuzendaria Jesus Munárriz donostiarra izan zen. Ondoren beste izen aldatu ziren: Valeriano Bozal, Antonio Elorza, Domingo Plácido, Manuel Sacristán, Roberto Mesa, José Antonio Méndez eta Rosario de la Iglesia. Diseinua Alberto Corazónen ardura zen.
Argitaletxeak lan handia egin zuen. Bakarrik 1968 arte 48 liburu plazaratu zuen. 1969an, ordea, estatu osoan egoera oso gatazkatsua zen eta Francok Salbuespen-egoera ezarri zuen. Egoera horrek ondorio asko izan zituen, tartean Ciencia Nueva ixtea. Itxiera Carlos Robles Piquer, garaiko kultura zuzendari orokor frankistaren eskutik heldu zien.[1] Ez zen bakarra izan; beste hiru ere itxi zituzten: Ricardo Aguilera, Halcón edizioak eta Donostiako Equipo argitaletxea. Halaber ZYX eta Edicusa gaineko presioa handitu zen.
1970an argitaletxeak berriro irekitzeko saiakera egun zuen. Zuzendari berria Celso Fernández-Mayo zen. Baina gobernuaren zentsurak ezinezko bihurtu zituen inbertsioak berreskuratzeko lanak.[2]
Izenburu batzuk
Hona hemen argitaletxearen titulu batzuk:
- 1967:Roman Jakobson eta Morris Halle: Fundamentos del lenguaje.
- 1967:Miguel Labordeta: Punto y aparte.
- 1967:Llorente: La Inquisición y los españoles.
- 1968:Carlos Bousoño: Oda en la ceniza.
- 1968:Robespierre: Discursos e informes en la convención.
- 1968:Maximo Gorki: La madre.
- 1969: Egile Batzuk: La Universidad.
- 1970:Gustavo Bueno: El papel de la filosofía en el conjunto del saber.
Erreferentziak
Kanpo estekak
- (Gaztelaniaz):Francisco Rojas Clarosen artikulua argitaletxeari buruz.
Datuak: Q19949900