Nibel topografiko

Wikipedia, Entziklopedia askea
Sokkia nibela, erabiltzen.
Desnibelak lortzea

Nibel topografikoa garaiera desberdinetan dauden puntuen arteko desnibelak neurtzeko edo puntu ezagun batetik beste ezezagun batera kotak eramateko tresna da.

Ezaugarriak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kotak lekualdatzea

Eskuzkoak edo automatikoak izan daitezke, irakurketa bakoitzean maila nagusia horizontalki kalibratu behar den edo tresna "estazioan" jartzean automatikoki kalibratu behar den.

Nibel topografikoak teodolitoaren antzeko betaurreko bat du, erretikulu estadimetriko bat duena, apuntatzeko, eta burbuilazko nibel oso sentikorra (edo grabitate-konpentsagailua edo magnetikoa nibel automatikoen kasuan), betaurrekoaren ardatz optikoaren horizontaltasunari eusteko. Biak elkartasunez elkartuta daude, eta, nibelatu gabe dagoenean, aurrebegiaren ardatzak ere ez du horizontaltasun perfektua izaten, baina nibela berdintzean ardatz optikoa ere horizontalizatzen da.

Azken hogeita hamar urteetan horrelako aldaketa bat gertatu da tresna horietan. 1980ko hamarkadaren hasieran, erabiltzen ziren ia tresna guztiak eskuzkoak ziren, baina, une honetan, arraroa da tresna horietako bat aurkitzea, are arraroak dira haiek egiten dituzten markak; izan ere, fabrikazioko teknikak asko hobetu dira, automatikoak eskuzkoak bezain zehatzak eta fidagarriak baitira, lehen eredu automatikoek topografo zaharretan zuten mesfidantza gorabehera.

Tresna horrek ezaugarri tekniko bereziak izan behar ditu bere funtzioa bete ahal izateko, hala nola, burbuila tresna nibelatu ahal izateko, miraren zatiketak ikusi ahal izateko adinako handitzeekin betaurrekoa, eta hariekin erretikulua, punteria egin eta irakurketak hartu ahal izateko, eta konpentsagailu bat izateko aukera, konparaziozko planoaren berdintze eta horizontaltasun perfektua ziurtatzeko.

Zehaztasuna[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Nibel baten doitasuna erabiltzen den nibelazio motaren araberakoa da. Normalena 20 eta 25 handipen eta mira zentimetratu edo milimetro bikoitzeko nibela da. Nibel horrekin eta metodologia egokiarekin, berdinketak egin daitezke, 1,5 cm inguruko errorearekin nibelatze-kilometro bakoitzeko.

Lan zorrotzagoak egiteko, badira zenbait nibel: burbuila zatitua, falka-erretikulua, mikrometrodun plaka planoparalelak eta INVAR mirak milimetratuak. Horien bidez, 7 mm inguruko doitasunak lor daitezke nibelatze-kilometro bakoitzeko, metodologia egokiarekin.[1][2]

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]