Edukira joan

Nonahikotasun

Wikipedia, Entziklopedia askea

Nonahikotasuna edota ubikuotasuna edonon eta une berean egoteko gaitasuna da. Erlijioetan Jainkoari ematen zaion ezaugarria da.

Kontzeptu horrek berarekin batera hainbat paradoxa sortarazten ditu, adibidez:

  • Nola egon liteke Jainkoa edonon, infernuan barne, hori Jainkoaren eza gisan definitua baldin bada?
  • Nola liteke leku batean edo gehiagotan espazioaz gain badago eta material bat ez baldin bada?
  • Jainkoa erabateko ontasuna baldin bada, egon al liteke akats eta ekintza gaiztoetan?
  • Dena bere nonahikotasunaren inguruan ez egotea ba al liteke?

Kanpo estekak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]