Wikipedia, Entziklopedia askea


IZENAK[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Izen zientifikoa: Pelophylax perezi

Renacuajo, Tadpole

EZAUGARRIAK[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Anuroetako larbek ez dute hankarik, eta isats luzea dute, arrain gehienek bezala, alboko uhinduraren bidez igeri egiteko. Kanpoko brankiekin jaiotzen dira, baina horiek laster barneratzen dira operkuluaren garapenaren ondorioz, espirakulutik bakarrik kanpoaldearekin komunikatzen duen zaku zakar batean sartuta geratu arte. Pizkunde bat behar den heldutasunera iristen denean, metamorfosia izaten du, eta hankak pixkanaka hazten zaizkio. Isatsa apoptosi bidez xurgatzen da (heriotza zelular kontrolatua).

BIZITOKIA[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Zapaburuak, uretan bizi dira, nahiz eta espezie gutxi batzuk erdi-mailakoak (Indirana beddomii eta Thoropa miliaris) eta lehorrekoak (Indirana semipalmata eta Adenomera andreae) izan. Zapaburua uretan biziko da pixkanaka igel bihurtu arte.

ELIKADURA[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Anuroen zapaburuak belarjaleak dira batez ere, eta gainazaletan sustraitzeko egokitzapen berezia dute. Horretarako, dientezilo-ilarak dituzte ahoaren inguruan (ezpain-hortzak). Praktikan, omniboro gisa jokatzen dute, eta bizitza haragijalera egoki daitezke beti; espezie gutxi batzuk iristen dira kanibalismoa praktikatzera, baldintzak oso gogorrak badira.

BITXIKERIAK[aldatu | aldatu iturburu kodea]

zapaburuak belarjaleak direnean, hau da, egun gutxiko zapi haiek, espinaka-uraza eta patata-azala, etab.

Zapaburuak haragijaleak direnean, euliren bat edo beste intsektu bat eman diezaiokegu, hala nola, birikiak, eltxo-larbak edo irinaren harrak uretan edo haragi-zatitxoak. Arrainentzako janaria edo ganba-dortokentzako janaria ere eskain diezaiekegu.