Ikiru

Ikiru
Jatorria
Argitaratze-data	1952
Izenburua	生きる
Jatorrizko hizkuntza	japoniera
Jatorrizko herrialdea	Japonia
Banatze bidea	eskatu ahalako bideo
Ezaugarriak
Genero artistikoa	film dramatikoa
Iraupena	143 minutu
Kolorea	zuri-beltzekoa
Deskribapena
Oinarritua	Ivan Ilitxen heriotza
Zuzendaritza eta gidoia
Zuzendaria(k)	Akira Kurosawa
Gidoigilea(k)	Akira Kurosawa; Shinobu Hashimoto; Hideo Oguni
Antzezlea(k)
	Takashi Shimura ; Minoru Chiaki ; Bokuzen Hidari (en) ; Kamatari Fujiwara (en) ; Makoto Kobori (en) ; Nobuo Kaneko (en) ; Noriko Honma (en) ; Shinichi Himori (en) ; Haruo Tanaka (en) ; Nobuo Nakamura (en) ; Yūnosuke Itō (en) ; Kin Sugai (en) ; Seiji Miyaguchi (en)
Ekoizpena
Ekoizlea	Sōjirō Motoki (en)
Konpainia ekoizlea	Toho
Edizioa	Akira Kurosawa
Bestelako lanak
Musikagilea	Fumio Hayasaka
Argazki-zuzendaria	Asakazu Nakai
Fikzioa
Kontakizunaren tokia	Tokio
Argumentu nagusia	zahartzaroa

Ikiru (japonieraz: 生きる^?, "Bizitzea") 1952ko japoniar film dramatikoa da, Akira Kurosawak zuzenduta eta idatzita. Pelikulak aztertzen du burokrata baten borroka existentziala Tokion bere gaixotasun terminalaren aurrean, bizitzaren esanahiaren bila azken finean.

Gidoia partzialki dago inspiratuta Lev Tolstoiren 1886ko eleberria "Ivan Ilitxen heriotza".

1954ko Berlinalen saritu zuten.

Istorioa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Oharra: Atal honek istorio osoa edo amaiera argitzen du.

Kanji Watanabe ertaineko adina duen gizona da, lan monotonoa eduki izan duena 30 urtez. Emaztea hilda dago eta alabaordearekin bizi da, eta dirudienez arduratzen da etorkizunean berak utzitako pentsioarekin.

Urdaileko minbizia antzeman eta gero, bizi-itxaropen oso laburra dauka aurretik. Saiatzen da bere semeari kontatzen baina ez dio kasurik egingo. Saiatuko da ihesbideak bilatzen Tokioko gaueko plazeren bila, ezagutu berri duen eleberrigile batekin batera. Ez da gogobeteta aterako, eta ondoren Oyo izeneko emakumea ezagutuko du eta beraz maitemindu. Andreak ez dio gauza bera sentitzen, baina aholkatzen dio bizitzeko beste zio bat topatzea.

Umeentzat jolas-parkea sortzea lortuko du, eta bizitzaren azkena pasioz biziko du. Hil-beilan, bere lankide ohiak harrituta azalduko dira Kanjiren jarreraren aldaketagatik. Edanda, eurek ere horrelako filosofia euren bizitzetan aplikatzea erabakiko dute, baina biharamunean ez dute nahikoa kuraiarik horretarako.