Pilar Alonso Ibañez
| Pilar Alonso Ibañez | |
|---|---|
 | |
| Bizitza | |
| Jaiotzako izen-deiturak | Pilar Alonso Ibáñez |
| Jaiotza | Markiz, 1937ko urriaren 21a (86 urte) |
| Herrialdea |  Espainia |
| Hezkuntza | |
| Hizkuntzak | gaztelania |
| Jarduerak | |
| Jarduerak | pedagogoa, historialaria, idazlea eta poeta |
María Pilar Alonso Ibáñez (Markiz, Araba, 1937ko urriaren 21a) etnografoa, historialaria, idazlea, poeta eta pedagogoa da.
Biografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Jaio eta urtebetera, bere familia Gasteizera joan zen bizitzera. Haurtzaroan eta gaztaroan, bere aitona-amonen herrira joan zen, Pipaonera, eta leku hori bihurtu zen bere bigarren etxea eta ikerketa etnografiko guztien jatorria.
Ibilbidea[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Pipaongo erritu eta ohiturak berreskuratzeko zuen irrika nekaezinak Pipaoni buruzko era guztietako dokumentazioa ikertzera eraman zuen, bertako, udaletako zein probintziako artxibo historikoetan gordetakoetara.Etniker Euskalerria taldearekin harremanetan jarri zen, garai hartan parrokoa zen José Antonio González Salazar jaunaren bidez, eta hark ikerketa etnografikora bultzatu zuen. Ordutik aurrera, bere lan etnografikoa Pipaon herrian inkesta etnografikoa aplikatzera bideratu zuen, emaitzak Euskal Herriko Atlas Etnografikora ekarriz bere ikerketa kanpaina guztietan.
1980an Euskalerriaren Adiskideen Elkartean sartu zen. 1989ko maiatzaren 31n aurkeztu zuen bere sarrerako lana, Fosilak, arkeologia, tradizioa eta Pipaonen historia izenburuarekin. 1981ean Usatxi dantza taldea jarri zuen martxan. Pipaongo Usatxi Kultur Elkarteko lehen arduraduna izan zen. Elkarte honen jardueren artean, paper nabarmena izan zuen ohitura eta tradizioen berreskurapenean: Dantzak, El Cachupín eta San Rokeko sua, Arrontxitako erromeria, Loza, Lagran eta Pipaonen arteko Gurutze eguna, Sahagi erreketa, Arran diana..
1994ko ekainaren 18an, La Alondra Alegre de Pipaón[1] ezizenarekin ezaguna Pilar Alonsoren amets handienetariko bat bete zen: Pipaongo Usatxi Etnografia Museoaren inauguratu zen.[2] Berak Pipaonen bildu eta gordetako pieza etnografikoen bildumaren emaitza.
2008an Parteras y comadronas liburua aurkeztu zuen. Liburu honetan 1925etik laurogeita hamarreko hamarkadara arteko parteren elkarrizketak eta argazkiak bildu zituen.
Lanak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Ikerketa etnografikoak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- La Regla de Pipaón
- Título de Villazgo
- Arcas de Misericordia
- Ordenanzas Municipales
- Fósiles, arqueología
- Tradición e historia de Pipaón
- Parteras y comadronas[3]
Literatura[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- Las Andanzas de Camila (2005) haur jolasen oroitzapenak.
- Palabras de amor (2003) Poema-liburua.
- Las mujeres de mi barrio. Gasteizko bere haurtzaroko auzoari buruzko liburua, non gerra osteko hainbat emakumeren bizitza deskribatzen den.
- Hainbat artikuluren egilea da prentsan eta aldizkarietan, hala nola Ocón, Mendialdea, Dantzariak eta abarretan, eta Historia eta Antropologiari buruzko jardunaldi eta topaketetan parte hartzen du, betiere Arabako Mendialdeko Pipaón herri txiki eta interesgarriari buruzko bere ezagutzak erakutsiz.
Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- ↑ (Gaztelaniaz) «La Alondra Alegre de Pipaon.» Gaceta Municipal de Vitoria-Gasteiz.
- ↑ (Gaztelaniaz) «Museo Etnografico de Pipaon» La conservación de la memoria El Pais.
- ↑ (Gaztelaniaz) María Pilar Alonso. Argitalpenak. (Noiz kontsultatua: 2020-03-12).
Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- Auñamendi. María Pilar Alonso Ibañez
- Museo Etnográfico de Pipaón Arabako Foru Aldundia
