Loiolatarren Oinetxea

Loiolatarren Oinetxea
	Eraikitako euskal ondasun nabarmena
	Loiolako Santutegia
	Irudi gehiago
Kokapena
Herrialdea	Euskal Herria
Probintzia	Gipuzkoa
Udalerria	Azpeitia
Koordenatuak	43°10′27″N 2°16′58″W / 43.17424°N 2.28284°W
Historia eta erabilera
Eraikuntza	XVI. mendea
Arkitektura
Estiloa	arkitektura gotikoa; pizkundetar arkitektura
Ondarea
EJren ondarea	31

Loiolatarren Oinetxea edo Loiolako Dorre Etxea San Inazio Loiolakoaren jaiotetxea da, Azpeitian kokatzen dena, erdi aroan eraikia. Jesusen Lagundiaren fundatzailea bertan jaio zen 1491an eta 1556. urtean Erroman hil zenean, haren jaiotetxearen entzutea piztu zen, 1567an barnealdean mezak egitea onartzeraino. 1609an, santu egiteko prozesua amaitu zenean, benetako Santutegi bihurtu zen. Tokiaren garrantzia handitu egin zen eta 1681. urtean Jesusen Lagundiak Carlo Fontanari eskatu zion arkitektura multzo berriaren proiektua. Horrela, Loiolako Santutegia eraiki zen Dorre Etxearen inguruan^[1].

Ezaugarriak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Etxe-aurrea[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Beheko erdia, harrizkoa, ia leihorik gabea. Enekoren erenaitonak, Bertran Ibañitz Loiolakoak, XIV.mende amaiera aldera eraikia. Goiko erdia, adreiluzkoa, leiho asko eta ertzetan apaintzeko lau zaitxol dituena, mudejar estilokoa. 1460an Enekoren aitonak, Joan Perez Loiolakoak, eraiki zuen herbestetik itzuli zenean^[1].

Ate nagusiaren gainean Loiolako armarria kokatzen da: lapikoa laratzetik zintzilika, albotan bi otso erpekari dituela. Azpeitiko armarria bilakatu zen eta horrela da gaur egun ere.

Barnealdea[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Behesolairua[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Ia bi metroko lodiera duten hormen artean tresnen biltegi edo upeltegia zena aurki daiteke (bertan aurkitzen diren sagardo kupel eta kutxek erakusten duten bezala)^[2]. Zazpi kainoi-zulo ditu -haietako baten aurrean kanoi zahar bat dago kokatuta- eta harrian oinartutako egurrezko lau zutabe sendo diru erdian^[3].

Bertan aurki daiteke ere Azkoitiko Erronka margolana.

Lehenengo solairua[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Solairu hau behe erdiaren azken solairua da, honekin amaitzen da harrizko zatia. Etxeko eguneroko bizitzako guneak agertzen dira, hala nola, nagusi eta morroiak elkarrekin etxeko sutondoan biltzen ziren sukaldea. Morroi-neskame egonlekuak ere bertan aurkitzen dira.

Gaur egun bertan aurkitzen dira Iruña 1521an irudikatzen duen maketa eta Iñigoren ezpata, Montserrateko ama birginari eskainia.^[2]

Bigarren solairua[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Adreiluz berreginiko dorretxeko zatiari dagokio. Etxeko solairu dotorea da, nagusien gelak (armategia, logela eta lan edo idatz-gela), otoitz lekua (godo-erretaulu bat duena) eta ohorezko aretoa kokatzen dira bertan.

Loiolatar Anderearen gelan, Marina Sáenz de Licona andereak 1491n bere hamairugarren eta azken semea izan zuen, Loiolako Iñigo^[2].

Hirugarren solairua[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Azken solairu honetan seme-alabak eta bisitariak egoten ziren logelak zeuden. Bertan egin zioten ebakuntza Iñigori zaurituta itzuli zenean. Zaurituta egon zen tarte horretan, 1521eko ekainetik 1522ko otsailaren bitartean, egin zituen irakurketek bere fedea indartu zutela uste da eta, horregatik, Konbertsio Kapera bezala ezagutzen den gunea aurkitzen da bertan. ^[4]

Behe solairua
Eskailerak
Ohorezko aretoa
Loiolako Iñigoren jaiogela
Konbertsio Kapera

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

↑ ^a ^b «Santuario de Loyola Etxe Santua.» web.archive.org 2012-02-03 (Noiz kontsultatua: 2019-09-09).
↑ ^a ^b ^c «San inazioren jaiotetxea» loyola.global (Noiz kontsultatua: 2019-09-09).
↑ «Santuario de Loyola Behesolairua.» web.archive.org 2012-02-03 (Noiz kontsultatua: 2019-09-09).
↑ «San inazioren jaiotetxea» loyola.global (Noiz kontsultatua: 2019-09-10).