María Banquer

María Banquer
	; (1920) Irudi gehiago
Bizitza
Jaiotza	XIX. mendea
Herrialdea	Espainia
Heriotza	XX. mendea ( urte)
Hezkuntza
Hizkuntzak	gaztelania
Jarduerak
Jarduerak	aktorea

María Banquer (XIX. mendea – XX. mendea) aktore espainiarra izan zen.

Biografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Interpretazioaren munduan 1910eko hamarkadan hasi zen. 1917an, Miguel de Llano senarraren (Luis de Llano aktorearen anaia) konpainian, Madrilgo Isabel Infanta Antzokian, Caminos de Roma lanean, Antonia Plana eta María Brú ospetsuen ondoan; gero Sevillan, López Montenegro eta Peñeren edo Zaragozan La señorita Ángeles (1922) , eta 1923an Madrilera itzuli ziren senar-emazteak.^[1]^[2]^[3]

Hiriburuan, Alfontso Errege Antzokian, besteak beste, Alvarez Quintero anaien Cristalina (1923), Antonio Beamuel Ruizen El sentir de la raza (1924), Juan Espantaleón eta Antonio Riquelmerekin José Alfonso del Villarren Pimienta (1924) edo Paul Franken La Perla azul (1925).^[4]^[5] Madrilen egin zuen lana eta Espainiako beste leku batzuetan ere egin zituen birak. 1925ean Valentziako Ruzafa Antzokian egin zuen antzezlana nabarmentzekoa da, Benito Pérez Galdósen Electra laneko protagonista.

María Banquer, Valle -Inclán eta Julio Romero de Torres, Madril, 1926.

1926an, zinemako aktore gisa estreinatu zen, Francisco Gómez Hidalgoren La malcasada filmeko protagonistarekin. Ramón María del Valle -Inclán idazle eta Julio Romero de Torres margolariarekin partekatu zuen planoa. Lan horixe izan zen pantaila handian egin zuen bakarra, Julieta engaña a Romeo laneko paper txiki bat izan ezik, José María Zabalzaren Julieta engaña a Romeo, 42 urte geroago filmatu zuena.

Eszenatokietara itzulita, atzerriko autoreen antzezpenean espezializatu zen - orduan ez zen oso ohikoa -, eta, hala, Julia Lajosekin batera, Bayard Veiller-en El proceso de Mary Dugan (1929), John Wyllard-en El gato y el canario (1929) edo Maxwell Anderson-en Los mesianistas (1931), lehenago Espainian debekatua.^[6]

II. Errepublikan ere jarraitu zuen antzerkian obra hauekin: Enrique López Alarcónen La maravilla de Efeso (1933), Federico Reparazen Lluvia de hijos (1936), Espainiako Gerra Zibilaren ondoren, Enrique Suárez de Dezaren La millona (1945),^[7] Guido Contriniren Soñé con el paraíso (1946) Carlos Díaz de Mendoza eta Rosario Garcia Ortegarekin, Álvarez Quintero anaien Lo que hablan las mujeres (1949), Zorrillaren Don Juan Tenorio (1953)

Espainian telebista agertu ondoren, bere jarduera ia erabat komunikabide berrian oinarritu zen eta tarteka irratian (Radio Intercontinental) aritu zen. Pantaila txikirako, 1960an dozenaka antzerki telebista grabatu zituen Primera fila bezalako programetarako.

Telebistako ibilbidea[aldatu | aldatu iturburu kodea]

El tercer rombo
- Menuda pesadilla (1966-06-14)
Teatro de humor
- Cuatro corazones con freno y marcha atrás (1964-11-22)
- ¿De acuerdo, Susana? (1965-05-09)
Estudio 3
- La pata del mono (1964-09-01)
Novela
- Nada en la maleta (1964-02-23)
- Los cinco invitados (6 de abril de 1964-04-06)
- Noches blancas (1964-12-14)
- Canción de cuna (1964-12-20)
Primera fila
- Las flores (1963-10-30)
- El landó de seis caballos (1963-12-18)
- Arsénico y encaje antiguo (1964-02-04)
- Eloísa está debajo de un almendro (1964)
- Eva sin manzana (1964-04-22)
- La venganza de Don Mendo (1964-06-21)
- Arsénico y encaje antiguo (1964-09-05)
- La honradez de la cerradura (1964-09-30)
- Aliento (1964-11-11)
- Adiós, Mimí Pompón (1965-02-03)
- Carmelo (1965-07-07)
- El caso de la mujer asesinadita (1965-09-22)
- Niebla en el bigote (1965-09-15)

Rosi y los demás (1963)
Teatro de familia
- La línea y el agujero (1963-09-11)
- Diálogos de Nochevieja ( 1963-12-31)
- La ventana abierta (1964-03-24)