Osin (mitologia eta erlijioa)

Osina ^[1], halaber leizea, leize-zuloa edo ahutzak, iluntasun edo sakontasun handiaren irudia da. Erlijio-testuinguru kristau batean erabili zuten lehen aldiz, non esanahi batzuk hartu zituen. XVII. mendetik aurrera, giza arimaren eta gauzen sakonenean ezkutatutako printzipio gorena izendatzen du, munduaren lehenengo oinarria, unibertso osoa oinarritzen duen sorburua. Inolako oinarririk gabe, osina, negatiboki, ezin azalduzko printzipio gisa baino ezin da ulertu, are pentsaezin gisa ere.

Bai mistizismo espekulatiboaren tradizioan, bai erromantizismo filosofikoarenean, osinaren ideiak gauza guztietarako oinarri komun bat identifikatzean izakiaren ustezko batasuna begiztatzeko aukera ematen du. Atzealde hori, aldi berean, ikusezina eta ulertezina da gizakiarentzat, bere zentzumenetara zein adimenera iritsi ezina. Naturaren alde «iluna» eta «lurpekoa», izpirituarena bezala, osina testuinguru honetan izakien existentziaren jatorriarekin identifikatzen da: Jainkoari, noski, edo goragoko beste printzipio bati, batzuetan kreazioaren Jainkoa baino lehenagokotzat deskribatua. Existentziaren beraren aurretik, amildegia haren aurka dago, analogikoki uren grabitatea zeruko argiaren aurka dagoen bezala. Sakonera abisal horretatik sortuko lirateke izakiak, gizakia barne, eta existentziaren argitara iritsiko lirateke.