Rosa Estiarte

Wikipedia, Entziklopedia askea

 

Rosa Estiarte
Bizitza
JaiotzaManresa1959ko apirilaren 26a
Herrialdea Katalunia
HeriotzaManresa1985eko apirilaren 8a (25 urte)
Heriotza moduasuizidioa: falling from height (en) Itzuli
Familia
Anai-arrebak
Hezkuntza
Hizkuntzakgaztelania
Jarduerak
Jarduerakigerilaria
Pisua65 kilogramo
Altuera174 zentimetro

Olympic.org: rosa-estiarte-duocastella Edit the value on Wikidata

Rosa Estiarte Duocastella (Manresa, Bartzelona, Katalunia, 1959 apirilaren 26a- ibidem, 1985eko apirilaren 8a) kataluniar igerilari olinpikoa izan zen. Kataluniako eta Espainiako txapelketa asko irabazi zituen. Espainiako errekorra bi aldiz gainditu zuen. Nazioarteko igerilaria izan zen.

Biografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Aita Manel Estiarte Prat zen, CN Manresaren presidentea. Waterpoloan aritu ziren nebak, Albert eta Manel Estiarte. Azken hori waterpoloko txapeldun olinpiko eta mundiala izan zen.

Kirol-ibilbidea[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Club Natació Manresan egin zuen bere kirol-ibilbidea.[1] Bular-igeriketa probetan espezialista zen. Hamabi txapelketa nazional irabazi zituen: 100 metroko proban hiru titulu (1973ko uda eta 1974ko eta 1976ko negua), 200 metroko bular-igeriketa bat (1975eko negua) eta zortzi errelebu-probetan. Bi aldiz gainditu zuen Espainiako errekorra: 100 metroko lasterketa 25 metroko igerilekuan. Bere palmaresean Kataluniako hamahiru txapelketa lortu zituen.[1]

Nazioartekoa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Hamabi aldiz nazioartekoa izan zen Espainiako taldearekin. 1975ean, Caliko Munduko Txapelketan eta Aljerreko Mediterraneoko Jokoetan parte hartu zuen, eta diploma bat lortu zuen. Urtebete geroago, Montrealgo 1976ko Udako Olinpiar Jokoetan, 4 × 100 m estiloko bular-igeriketa errelebuan jardun zuen, baina lehen kanporaketa gainditu barik.[2] 1978an erretiratu zen.[1] Besteak beste, 1976an Manresaren kirol-merezimenduaren zilarrezko domina eta 1979an urrezkoa jaso zituen, baita CN Manresa/Basquet Manresaren urrezko intsignia ere.[3]

Bizitza pertsonala[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Albert eta Manel Estiarte nebak waterpolisten ziren.[4][5] Bi seme-alaba izan zituen.[6] 1985ean bere buruaz beste egin zuen. Depresio baten biktima izan zen dibortzioaren ondoren, etxeko leiho batetik botata bere buruaz beste egin zuen, 1985ean.[7][1] Manel nebak gertaera horri buruzko liburu bat idatzi zuen (Todos mis hermanos, 1999).[6]

Palmaresa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • 5 Kataluniako udako txapelketa[8]
    • 1, 100 m-ko bular-igeriketan: 1973
    • 1, 100 m bizkar-igeriketan: 1977
    • 3, 4x100 m estiloetan, 1973, 1974, 197
  • Neguko Kataluniako 6 txapelketa[9]
    • 2, 100 m-ko bular-igeriketan: 1974, 1977
    • 1, 200 m-ko bular-igeriketan: 1974
    • 2, 4x100 m-tan, estiloetan: 1973, 1977
    • 1, 4x100 m libreetan: 1977
  • 5 Espainiako udako txapelketak
    • 1, 100 m-ko bular-igeriketan: 1973
    • 3, 4x100 m-ko estiloetan, 1975, 1976, 1977
    • 1, 4x100 m libreetan: 1975
  • Neguko Espainiako 7 txapelketa
    • 3, 100 m-ko bular-igeriketan: 1974, 1975, 1976
    • 1, 200 m-ko bular-igeriketan: 1975
    • 3, 4x100 m libreetan: 1973, 1974, 1975

Sariak eta aintzatespenak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • 1976an Manresaren kirol-merezimenduaren zilarrezko domina [3]
  • 1979an Manresaren kirol-merezimenduaren urrezko domina[3]
  • 1979an CN Manresaren urrezko intsignia ere.[3]

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Bibliografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • Enciclopèdia de l'esport català. Enciclopèdia Catalana. 2014. 

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • Fitxa COEn.
  • Rosa Estiarte en Olympedia.org