Rosa Estiarte
Rosa Estiarte | |
---|---|
Bizitza | |
Jaiotza | Manresa, 1959ko apirilaren 26a |
Herrialdea | Katalunia |
Heriotza | Manresa, 1985eko apirilaren 8a (25 urte) |
Heriotza modua | suizidioa: altueratik erortzearen ondoriozko heriotza |
Familia | |
Haurrideak | ikusi
|
Hezkuntza | |
Hizkuntzak | gaztelania |
Jarduerak | |
Jarduerak | igerilaria |
Parte-hartzailea
| |
Pisua | 65 kilogramo |
Altuera | 174 zentimetro |
Rosa Estiarte Duocastella (Manresa, Bartzelona, Katalunia, 1959 apirilaren 26a- ibidem, 1985eko apirilaren 8a) kataluniar igerilari olinpikoa izan zen. Kataluniako eta Espainiako txapelketa asko irabazi zituen. Espainiako errekorra bi aldiz gainditu zuen. Nazioarteko igerilaria izan zen.
Biografia
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Aita Manel Estiarte Prat zen, CN Manresaren presidentea. Waterpoloan aritu ziren nebak, Albert eta Manel Estiarte. Azken hori waterpoloko txapeldun olinpiko eta mundiala izan zen.
Kirol-ibilbidea
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Club Natació Manresan egin zuen bere kirol-ibilbidea.[1] Bular-igeriketa probetan espezialista zen. Hamabi txapelketa nazional irabazi zituen: 100 metroko proban hiru titulu (1973ko uda eta 1974ko eta 1976ko negua), 200 metroko bular-igeriketa bat (1975eko negua) eta zortzi errelebu-probetan. Bi aldiz gainditu zuen Espainiako errekorra: 100 metroko lasterketa 25 metroko igerilekuan. Bere palmaresean Kataluniako hamahiru txapelketa lortu zituen.[1]
Nazioartekoa
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Hamabi aldiz nazioartekoa izan zen Espainiako taldearekin. 1975ean, Caliko Munduko Txapelketan eta Aljerreko Mediterraneoko Jokoetan parte hartu zuen, eta diploma bat lortu zuen. Urtebete geroago, Montrealgo 1976ko Udako Olinpiar Jokoetan, 4 × 100 m estiloko bular-igeriketa errelebuan jardun zuen, baina lehen kanporaketa gainditu barik.[2] 1978an erretiratu zen.[1] Besteak beste, 1976an Manresaren kirol-merezimenduaren zilarrezko domina eta 1979an urrezkoa jaso zituen, baita CN Manresa/Basquet Manresaren urrezko intsignia ere.[3]
Bizitza pertsonala
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Albert eta Manel Estiarte nebak waterpolisten ziren.[4][5] Bi seme-alaba izan zituen.[6] 1985ean bere buruaz beste egin zuen. Depresio baten biktima izan zen dibortzioaren ondoren, etxeko leiho batetik botata bere buruaz beste egin zuen, 1985ean.[7][1] Manel nebak gertaera horri buruzko liburu bat idatzi zuen (Todos mis hermanos, 1999).[6]
Palmaresa
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- 5 Kataluniako udako txapelketa[8]
- 1, 100 m-ko bular-igeriketan: 1973
- 1, 100 m bizkar-igeriketan: 1977
- 3, 4x100 m estiloetan, 1973, 1974, 197
- Neguko Kataluniako 6 txapelketa[9]
- 2, 100 m-ko bular-igeriketan: 1974, 1977
- 1, 200 m-ko bular-igeriketan: 1974
- 2, 4x100 m-tan, estiloetan: 1973, 1977
- 1, 4x100 m libreetan: 1977
- 5 Espainiako udako txapelketak
- 1, 100 m-ko bular-igeriketan: 1973
- 3, 4x100 m-ko estiloetan, 1975, 1976, 1977
- 1, 4x100 m libreetan: 1975
- Neguko Espainiako 7 txapelketa
- 3, 100 m-ko bular-igeriketan: 1974, 1975, 1976
- 1, 200 m-ko bular-igeriketan: 1975
- 3, 4x100 m libreetan: 1973, 1974, 1975
Sariak eta aintzatespenak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- 1976an Manresaren kirol-merezimenduaren zilarrezko domina [3]
- 1979an Manresaren kirol-merezimenduaren urrezko domina[3]
- 1979an CN Manresaren urrezko intsignia ere.[3]
Erreferentziak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- ↑ a b c d Rosa Estiarte: el último canto de la sirena. .
- ↑ Rosa Estiarte. SR/Olympics.
- ↑ a b c d Durán, Santi. (10-4-1985). «Rosa Estiarte: el último canto de la sirena» Mundo Deportivo.
- ↑ Estiarte, apellido olímpico. .
- ↑ Comiat a Montserrat Duocastella, mare dels germans Manel i Albert Estiarte. .
- ↑ a b El deportista que plantó cara al dolor. .
- ↑ ISSN http://hemeroteca-paginas.mundodeportivo.com/EMD01/HEM/1985/04/10/MD19850410-031.pdf..
- ↑ Campions de Catalunya Absoluts. FCN.
- ↑ Campions de Catalunya Absoluts d'Hivern. FCN.
Bibliografia
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- Enciclopèdia de l'esport català. Enciclopèdia Catalana. 2014.