Hantustea edo harrokeria norberaren trebetasunetan gehiegi sinestea da.

Norbait hantuste denean, bere itxura fisikoaz, dohainez edo trebetasunez gehiegi arduratzen da, eta etengabe goraipatzen ditu. Itxura, ezaugarri edo lorpen propioen harrokeria edo miresmen handiegia erakusten duena.

Erlazionatutako hitzak: sinetsia, harroa, arranditsua, harroa, harroputza.

Harrokeria[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Harrokeria edo harropuzkeria harroari dagokion egite edo esan gaitzesgarria da. Berez, hantustearen neurriz gorako adierazpena da, apaltasun edo umiltasunaren aurkakoa. Kristau-teologia klasikoaren arabera, harrokeria munduko gauzetan konfiantza modu baztertzailean jartzean datza, eta, horren ondorioz, gizakiak ez du Jainkoaren beharrik. Askotan «bizio nagusitzat» hartzen da.

Friedrich Nietzschek honako hau idatzi zuen horri buruz: "Harrokeria jatorria izatearen beldurra da; beraz, harrotasun falta adierazten du, baina ez derrigorrez originaltasun falta". Era berean, Mason Cooleyk "ondo elikatutako harrokeria onbera da, harrokeria gosetia despota da" esan zuen.