Zarraren agurra

Wikipedia, Entziklopedia askea

Zarraren agurra (Zaharraren agurra) Jose Manuel Lujanbio "Txirrita" bertsolariak 1936an jarritako bertsoak dira.

Hitzak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Ontzat artzen det zenbait
bromako esate,
eta bestiak ere
oi egiñ bezate.
Aita banitz bezela
maitatu nazute,
ta nola nagon zarra
ikusten dezute,
ontaz aurrera zuek
segi zaiozute.


Gaztiak jardun dira
bertsuetan bapo,
ixildu gabetandik
zipla eta tako;
oriyek ez daukate
memoriya flako,
bakoitzak biar ditu
bi ni bezelako,
errespetatu naute
zarra naizelako.

Talentu asko ditu
zenbaiten buruak,
oietatikan datoz
gauza seguruak;
guretzat izan dira
gizon onraduak,
zar-gaztiak dotatu
ginduzen Murua'k,
ixtimatutzen ditut
zure bost duruak.


Zubimendi ta Ariztimuño
ez dira izdun itsusiyak,
eskolaz ondo jantziyak daude,
gauza asko ikusiyak;
juradu eta sekretariyo
gizon abillak guziyak;
Basarri zuten laguntzallia,
merezi ditu graziyak,
nola maiteko ez du euskera
Zarautz'en jaio ta aziyak?

Arrokeriyan ez naiz asiko
irrintzi eta algara,
umildadian itzegitia
gustatutzen zait, al bada,
danak alkarri lagunduta're
bizitzen naiko lan bada;
salan ez daukat ezer askorik,
iya ustu zait ganbara,
nere bertsuak aituxe dira,
orain gaztien txanda da.

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]