Fadrique Álvarez de Toledo

Fadrique Álvarez de Toledo
	; Irudi gehiago
Bizitza
Jaiotzako izen-deiturak	Fadrique Álvarez de Toledo y Enríquez
Jaiotza	Gaztelako Erresuma, 1460
Herrialdea	Espainia
Heriotza	Alba de Tormes, 1531ko urriaren 19a (70/71 urte)
Familia
Aita	García Álvarez de Toledo, 1st Duke of Alba
Ama	María Enríquez de Quiñones y Toledo
Ezkontidea(k)	Isabel de Zúñiga y Pimentel (en)
Seme-alabak	ikusi Pedro Álvarez de Toledo, Marquis of Villafranca (en) ; García Álvarez de Toledo y Zúñiga (en) ; Diego Álvarez de Toledo (en) ; Juan Álvarez de Toledo (en) ;
Anai-arrebak	ikusi Mencía Enríquez de Toledo (en) ;
Leinua	House of Alba (en)
Hezkuntza
Hizkuntzak	gaztelania
Jarduerak
Jarduerak	militarra
Jasotako sariak	ikusi Urrezko Ardi-larruaren Ordenako zalduna ;
Zerbitzu militarra
Gradua	jeneral
Parte hartutako gatazkak	Nafarroako konkista; Granadako Gerra

Fadrique Álvarez de Toledo y Enríquez de Quiñones (1460-1531ko urriaren 19a), bigarren Albako duke, Coriako markes, Salvaterrako konde eta Piedrahíta eta Valdecornejako jauna izan zen^[1].

Biografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Aita García Álvarez de Toledo y Carrillo de Toledo eta ama María Enríquez de Quiñones y Cossines izan zituen. Errege katolikoekin lotura estua izan zuen, izan ere, bere ama Fernandoren ama zen Joana Enrikezen sasi-ahizpa izan zen.

Granadako Erresumaren konkistan parte hartu ondoren, 1503an Ipar Katalunian aritu zen frantziarren kontra.

1512an Fernando II.a Aragoikoak Nafarroa konkistatzea erabaki zuenean, gaztelar armada zuzendu zuen. Hain ondo bete zuen bere lana ezen erregeak Andaluziako kapitain jeneral eta Huéscarreko duke izendatu baitzuen. Karlos I.aren erreinaldian estatu batzarrean parte hartu zuen eta Espainiako handiki bilakatu zen^[2].

1512ko urriaren 21an, Monjolose herri baxenafarra erre zuten haren aginduetara zeuden soldadu gaztelarrek. Herritarrak etxeetatik aterarazi eta Donibane Garazira bidali zituzten, herria errautsetan utziz. Lapurretak eta bortxaketak ere egin zituzten inguru guztian. Villalba koronelak gertaerak beharrezkotzat jo zituen. Herriari su eman eta hiru urtera, Fernando erregeak suteak eragindako suntsiketaren kalteak ordaintzea onartu zuten.^[3]