Walkiria Terradura

Walkiria Terradura
	; Irudi gehiago
Bizitza
Jaiotza	Gubbio, 1924ko urtarrilaren 9a
Herrialdea	Italiako Erresuma 1946ko ekainaren 18a); Italia (1946ko ekainaren 19a -
Heriotza	Erroma, 2023ko uztailaren 5a (99 urte)
Hezkuntza
Heziketa	Perugiako Unibertsitatea
Jarduerak
Jarduerak	partisanoa
Jasotako sariak	ikusi Medal of Military Valour ;
Zerbitzu militarra
Gradua	sub-lieutenant (en)
Parte hartutako gatazkak	Bigarren Mundu Gerra

Walkiria Terradura (Gubbio, 1924ko urtarrilaren 9a-Erroma, 2023ko uztailaren 5a) Italiako emakume partisano antifaxista bat izan zen. Balio Militarreko Zilarrezko Domina jaso zuen.^[1]

Biografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Laura Vagnarelliren eta Gustavo Terradura abokatu eta antifaxista konprometituaren bost seme-alabetako bat zen. Bere aitaren jazarpenaren eta espetxeratzearen lekuko izan zen gaztaroan. Erregimen faxistarekiko mespretxuzko jarrerak behin eta berriz azaldu zuen eskolan, eta galdeketak egin zituen poliziaren egoitzan.

Eskola amaitu ondoren, Terradurak zuzenbidea ikasi zuen Perugiako Unibertsitatean. 1944ko urtarrilean, Organizzazione per la Vigilanza e la Repressione dell'Antifascismo-OVRAko agenteek etxean sartu ziren aita atxilotzeko asmoz; hark ezkutatu egin zuen eta, ondoren, Monti del Buranora ihes egin zuten, eremu horretako formazio partisanoekin bat egiteko.^[2]

Pesaro eta Urbino probintzian jarduten zuten Garibaldi brigadekin bat egin zuten, zehazki bosgarren batailoian, Samuele Panichi komandantearen agindupean. Bere ahizpa Lionella talde berean sartu zen. Walkiria izan zen sei laguneko Settebello izena hartu zuen eskuadroi batean emakume bakarra. Terradura eskuadroiko buruzagi bezala bozkatua izan zen. Neska minen eta lehergailuetan espezializatu zen, alemaniar armada nazien eta italiar faxisten mugimenduak oztopatzeko zubiak suntsitzeko operazioak eginez.^[3]

Gerra garaian, Terradurak Zerbitzu Estrategikoen Bulegoko kapitain bat ezagutu zuen, Alfonso Thiele, eta harekin ezkondu zen. Gerra ostean, labur bizi izan zen Estatu Batuetan, Italiara itzuli aurretik. Politikan eta beteranoen antolaketan aktibo egon zen, Italiako Partisanoen Elkarte Nazionalean alegia.

1970ean, Balio Militarreko Zilarrezko Domina jaso zuen.^[4]