Il viale della speranza

Il viale della speranza
Jatorria
Argitaratze-data	1953
Izenburua	Il viale della speranza
Jatorrizko hizkuntza	italiera
Jatorrizko herrialdea	Italia
Ezaugarriak
Genero artistikoa	film dramatikoa
Iraupena	100 minutu
Kolorea	koloretakoa
Zuzendaritza eta gidoia
Zuzendaria(k)	Dino Risi
Gidoigilea(k)	Gino De Sanctis (en)
Antzezlea(k)
	Silvio Bagolini ; Cosetta Greco (en) ; Marcello Mastroianni ; Liliana Bonfatti (en) ; Pietro De Vico ; Nerio Bernardi ; Gisella Monaldi (en) ; Maria Pia Casilio ; Achille Majeroni ; Bianca Maria Fusari (en) ; Franco Migliacci ; Corrado Pani ; Terence Hill ; Carlo Hintermann ; Alessandro Fersen (en) ; Nino Marchetti (en) ; Giulio Calì (en)
Ekoizpena
Edizioa	Eraldo Da Roma
Ekoizpen-diseinatzailea	Flavio Mogherini
Bestelako lanak
Musikagilea	Mario Nascimbene
Argazki-zuzendaria	Mario Bava
Fikzioa
Kontakizunaren tokia	Erroma

Il viale della speranza («Itxaropenaren kalea» euskaraz) Dino Risik 1953an zuzendutako film italiarra da.^[1]

Aktoreak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Hauek dira:^[2]

Cosetta Greco, Luisa.
Marcello Mastroianni, Mario
Liliana Bonfatti, Giuditta.
Piera Simoni, Franca.
Pietro De Vico, Tonio.
Nerio Bernardi, Franci.
Gisella Monaldi, Titina.
Corrado Pani, Roberto Franzi.
Arrigo Basevi, Armando Falcioni.
Alessandro Fersen, Gabelli zuzendaria.
Achille Majeroni, Mineroni
Bianca Maria Fusari, Stefania.
Carlo Hintermann, ekoizle suitzarra
Nino Marchetti Olmo Filmen exekutiboa.
Silvio Bagolini, zoroa entzuketan
Maria Pia Casilio, Concettine.

Argumentua[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Izenburuak aipatzen duen Itxaropenaren etorbidea Tuscolana bidea da, Erromako erdialdea eta Cinecitta lotzen dituen ibilbidea. Kalea egunero zeharkatzen dute, tranbiaz, zineman lan egiten duten edo lan egin nahiko luketen pertsona askok, eguneroko bizitza apal batean bizi diren bitartean, aktore eta zuzendari ospetsuen luxu eta ospeetatik urrunduta.^[3]

Hor ibiltzen diren artean nabarmentzekoak dira Franca eta Luisa, aktore hasiberriak, Tonino, zuzendari izateko hautagaia, eta Mario, operadorea. Gainera, Giuditta, Sassuolotik Erromara iritsi den neska xaloa, Anna zinema-munduaz erabat maiteminduta dagoena. Gazteak egunerokoan bizi dira, pentsio apal bat partekatzen dute eta aukera egokia berandu edo goiz izatea espero dute. Badirudi Franzi ekoizlearen etxean harrera egiten ari direla. Roberto, azken honen semea, Luisaz maiteminduko da, zeinak Francarekiko jarrera konprometigarrian ikusita Mariorekin zuen aurreko konpromisoa hausten duen; hala ere, badirudi Franca dela bidea irekitzeko bide egokian dagoena, Falcioni jabe dirudunak ohartarazi duen bezala, zeinak batez ere aktore gazteen mesedeak lortu ahal izateko ekoizpen zinematografikoan aritu nahi duen.

Franzik Louisaren etsaia izaten jarraitzen du, eta ez du sinesten haren eta haren semearen arteko sentimenduan; horregatik, bera eta Giuditta behartuta daude iragazgaitzen iragarki apal bat interpretatzera, Toninok zuzendua, dela ezinezko jarduera-eskoletara. Franca, aldiz, Falcioniren maitale bihurturik, erraz lortzen ditu paperak; hala ere, denbora gutxian neskatoa nekatu egiten da zinearen munduaz, uste baino lan eta ahalegin handiagoa eskatzen baitu, eta gainera ez dirudi emanaldirako batere horniturik dagoenik, bere lehen zatian ere deseroso aurkitzen baita.

Azkenean, Luisa da, talentu gehien duena, erizain papera lortzen duena; Franzi konbentzituta dago bere trebetasunez, eta prest dago bere karrera eta Robertorekiko konpromisoa babesteko. Judithek, Sassolese senargai lagun duela Erroman, bere loriazko ametsak alde batera uztea erabakitzen du probintziako bizimodu lasaira itzultzeko. Francak ere zinema utziko du, eta Falcioni utzi ondoren, zetaren industrian sartuko da, etorkizunerako egokiena den mantentze-negozioa aukeratuz.