Monique Ilboudo

Wikipedia, Entziklopedia askea

 

Monique Ilboudo

Bizitza
JaiotzaUagadugu, 1959 (64/65 urte)
Herrialdea Burkina Faso
Hezkuntza
HeziketaParis 12 University (en) Itzuli doctorate in France (en) Itzuli
Lille University of Health and Law (en) Itzuli
University Joseph Ki-Zerbo (en) Itzuli
Hizkuntzakfrantsesa
Jarduerak
Jarduerakabokatua, idazlea, politikaria, giza eskubideen aldeko ekintzailea eta diplomazialaria

Monique Ilboudo (Uagadugú, Burkina Faso, 1959) idazlea, abokatua, politikaria, diplomatikoa eta emakumeen eskubideen aldeko aktibista da eta giza eskubideen defendatzailea.[1] Eleberri bat argitaratu zuen Burkina Fasoko lehen emakumea izan zen: Le Mal de Peau, 1990.[2] 2002an, Giza Eskubideak Sustatzeko ministro postua hartu zuen.

Biografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Monique Ilboudo Uagadugun jaio zen 1959an, garai hartan Volta Garaiaren hiriburua eta 1960tik aurrera Burkina Fasorena. Zuzenbidea ikasi zuen Uagaduguko Unibertsitatean eta 1983an zuzenbide pribatuko maisutza lortu zuen. Zuzenbideko ikasketekin jarraitu zuen Lille II.aren Unibertsitatean, Frantzian, eta zuzenbide pribatuko goi-mailako ikasketen diploma lortu zuen 1985ean. 1991n zuzenbide pribatuko doktoretza lortu zuen Paris-Est Créteil Unibertsitatean, eta 1992an Uagaduguko Unibertsitateko irakasle laguntzaile bihurtu zen. 1992 eta 1995 bitartean, bere lana idazketarekin konbinatu zuen. L'Observateur Paalgan "Féminin plurel" kronikaren egilea da. Aldi berean, Qui-vive sortu zuen, Burkina Fasoko emakumearen egoeraren behatokia. Informazioaren Kontseilu Gorenaren kide sortzailea izan zen 1995 eta 2000 bitartean.

Togoko Anne-Laure Folly togolesburuzko dokumental batean, Femmes aux yeux ouverts, 1994an, azaltzen du Burkina Fason, Afrikako gizarte askotan bezala, gizonek sexu-harremanak kontrolatzen jarraitu nahi dutela. Ugalketa da arrazoi nagusia, ez maitasuna. Ugalketarako poligamiak eta gizonek noizean behin babesten ez dituzten sexu-harremanek GIB/HIESa izateko arrisku handia eragiten diete emakumeei. Ilboudok laburbiltzen du dilema: "Ezin duzu neurririk hartu seme-alabak izateko".

1998an, Kigaliko idazketa-egonaldi batean parte hartu zuen, dozena bat idazle afrikarrekin; besteak beste, Boubacar Boris Diop senegaldarra, Tierno Monénembo guinearra, Koulsy Lamko idazle dramatiko txadiarra eta David Dominic Mwangi keniata ingelesez. Gogoeta kolektibo honen gaia oroimenaren idazkera eta betebeharra da, Ruandan 1994ko udaberriko tutsien genozidioaren ondorioz.

2000. urtean, Monique Ilboudo Giza Eskubideen Sustapenerako estatu-idazkari izendatu zuten. 2002an, Giza Eskubideak Sustatzeko ministro izendatu zuten. Harentzat sortu zen, eta 2008ra arte iraun zuen, Burkinako enbaxadore bihurtu baitzen Iparraldeko eta Baltikoko herrialdeetan. 2011ko apirilean harreman diplomatikoak ezarri zituen Letoniarekin, eta 2012ko urrian bere kredentzialak aurkeztu zizkion Andris Bzión_i.

Ibilbide literarioa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

1992an Grand Prix du Burkina du Meilleur jaso zuen Le Mal de peau lanagatik, eta 2001ean berrargitaratu egin zen. Emakume batek Burkina Fason argitaratutako lehen nobelatzat hartzen da.[2] Soldadu zuri batek bortxatutako emakume burkinafasoar baten eta bortxaketatik sortutako neskaren istorioa kontatzen du. Neska Parisa joan zen aitaren bila, eta gizon zuri batekin maitemindu zen.'Eleberriak hainbat gai jorratzen ditu, hala nola esperientzia koloniala eta mestizajearen aurreiritziak.[3]

2001ean Murekatete argitaratu zen, Ruandan egindako egonaldian idatzitako eleberria. Murekatete emakume baten izena da eta 'utzi bizitzen' esan nahi du. Emakumea oinazetuta dago genozidioaren oroitzapenengatik. Bizirik iraun eta bizitza normal batera itzuli izanagatik errudun sentimendua gainditzen saiatzeko, Murambiko memoriala bisitatuko dute. senarrak eta Moniquek. Horrek arazoa larriagotu besterik ez du egiten. Historia lehen pertsonan idatzita dago, hitz gutxitan.

2006an, Monique Ilboudok Droit de cité: être femme au Burkina Faso argitaratu zuen. Diplomatiko gisa egindako ibilbidearen ondoren, idazteari ekiten zion, bereziki Si loin de ma vie (2018an argitaratua) eta Carrefour des veuves (2020an argitaratua) eleberriak, biak Burkina Fasoren testuinguru sozial eta politikoan kokatuak.

Lanak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Eleberriak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • Le Mal de peau, Inprimerie Nationale du Burkina, 1992.

, Paris, Le Serpent à Plumes, coll. Motifs (ISBN 2-84261-158-6)

  • Murekatete, Lille, Éditions du Figuier, 2000, 75 p.
  • Si loin de ma vie, Le Serpent à Plumes, 2018, 144 p.
  • Carrefour des veuves, Les Lettres Mouchetées, 2020, 159 p.

Poesia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • Nyamirambo: recueil de poésie, Le Figuier, 2000, 75 p. (ISBN 978-2-84258-067-4. En colaboración con Nocky Djedanoum.

Bibliografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • Joyce H. Scott, Women's Studies Quarterly, Feminist Press at Cuny, 1997, 240 p. (ISBN 978-1-55861-169-6, "Daughters of Yennanga: Le Mal de peau and Feminine Voice in the Literature of Burkina Faso", p. 92-95.[4]
  • Catherine Bedarida, "Des écrivains de toute l'Afrique s'installent au Rwanda pour briser un 'silence assourdissant'", Le Monde, 1998.[5]
  • Catherine Bedarida (juin), "80 artistes et intellectuels africains se souviennent du génocide au Rwanda", Le Monde, 2000.[6]
  • Catherine Bedarida (nov.), "Rwanda, le devoir de mémoire", Le Monde, 17 de noviembre de 2000.[7]
  • Hélène Lee, "Ecrivaines d’Afrique à Saint-Malo", Libération, 17 de mayo de 2002.[8]
  • Catherine Bedarida, "A la découverte du continent noir de l'imaginaire africain", Le Monde, 2002.[9]
  • Ginette Curry, Awakening African Women : The Dynamics of Change, Londres, Cambridge Scholars Press, 2004, 195 p. (ISBN 978-1-904303-34-3.[10]
  • Abdou Zoure, "Monique Ilboudo, premier Ambassadeur du Burkina Faso en Lettonie", Burkina24, 2012.[11]
  • Frieda Ekotto, "Ilboudo, Monique [Ouagadougou 1959]", en Béatrice Didier, Antoinette Fouque y Mireille Calle-Gruber (dir.), Le dictionnaire universel des créatrices, Éditions Des femmes,[12] 2013, p. 2089-2090.
  • Gladys Marivat, "Un candidat au départ pour l’Europe de Monique Ilboudo", Le Monde, 28 juin 2018.[13]
  • Aline Présumey, "Femmes de cœur et de pensée de Monique Ilboudo", Libération, 2021.[14]

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. ↑ ZOURE, Abdou. (2012-10-24). «Monique Ilboudo, premier Ambassadeur du Burkina Faso en Lettonie» L'Actualité du Burkina Faso 24h/24.
  2. ↑ a b Joyce Hope Scott. (2016). New Griottes of the African Sahel: Intersectionalities and Women’s Narrative Authority in Sanou Bernadette Dao’s La Dernière èpouse & Aïcha Fofona’s Mariage on Copie. .
  3. ↑ «Monique Ilboudo» Africultures.
  4. ↑ «Monique Ilboudo» Women's Studies Quarterly: Teaching African Literatures in a Global Literary 1997.
  5. ↑ «Des écrivains de toute l'Afrique s'installent au Rwanda pour briser un « silence assourdissant» Le Monde 1 sept 1998.
  6. ↑ «80 artistes et intellectuels africains se souviennent du génocide au Rwanda» Le Monde.
  7. ↑ «Rwanda, le devoir de mémoire» Le Monde.
  8. ↑ «Ecrivaines d'Afrique à Saint-Malo» Libération 17 mayo 2002.
  9. ↑ «A la découverte du continent noir de l'imaginaire africain» Le Monde 16 nov 2002.
  10. ↑ «Sexual rebellion» Awakening African Women: The Dynamics of Change (Cambridge Scholar Press) 2004.
  11. ↑ «Monique Ilboudo, premier Ambassadeur du Burkina Faso en Lettonie» Burkina24 24 oct 2012.
  12. ↑ «Des femmes» Editions Des Femmes.
  13. ↑ «Un candidat au départ pour l’Europe de Monique Ilboudo» Le Monde 28b junio 2018.
  14. ↑ «Femmes de cœur et de pensée de Monique Ilboudo» Libération 19 marzo 2021.

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Monique_Ilboudo&oldid=9677434"(e)tik eskuratuta