Émile-François Chatrousse

Wikipedia, Entziklopedia askea
Émile-François Chatrousse

Bizitza
JaiotzaParis1829ko martxoaren 6a
Herrialdea Frantzia
HeriotzaParis1896ko abenduaren 14a (67 urte)
Hezkuntza
HeziketaArte Ederren Goi Eskola Nazionala
Hizkuntzakfrantsesa
Jarduerak
Jarduerakeskultorea, Irarlea, arte-kritikaria eta idazlea
Lantokia(k)Paris
Lan nabarmenak
Jasotako sariak

Émile-François Chatrousse (Paris, 1829-Ibidem, 1896) eskultore frantziarra, Frantziako Bigarren Inperioan garatutako artearen ordezkari garrantzitsua izan zen. Haren lanak Frantziako hiri askotan ikus daitezke.

Biografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Alexandre Abel de Pujolen ikaslea izan zen eta 1848an saloi ofizialetan erakusketak egiten hasi zen. Nieuwerkerke-ko kondearen mezenasgoari esker, 1851an, François Rude-ren azken ikaslea izan zen. Hortense de Beauharnais erreginaren eta bere seme Luis Napoleonen talde eskultorikoaren igeltsua 1853ko Saloian agertu zen eta Napoleon III.ak 1855ean Parisko Erakusketa Unibertsalerako brontzezko iturri bat enkargatu zion. Ondoren, Tuileriak jauregian eta Parisko herriko etxean hainbat komisio publiko jaso zituen. Inperioa erori ondoren, gai abertzaleak landu zituen. Ondoren, bere estiloa sistema modernoago eta errealistago batera bideratu zen.[1][2]

Obra batzuk[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Hirien arabera hona hemen bere lan batzuk:

Iruditegia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]