Artikulu hau figura erretorikoari buruzkoa da; beste esanahietarako, ikus «Anafora».
Anafora hitza grezieratik dator, ἀναφορά, eta errepikapena esan nahi du. Izen horrekin literatura kritikan eta literatura teorian askotan aipatzen den hitzezko figura erretoriko bat definitu egiten da. Poesian, funtsean lerroen hasieran edo esaldien hasieran hitz bat edo gehiago errepikatzea da:[1]
Ez dakit nire inpresioa zorrotza den edo ez; hau da, ez dakit nire inpresioa soziala den edo :pertsonala, baina esango dizuet zein den: aspaldi honetan, iruditzen zait harriak ere
aspertuta daudela euskal politikarekin, euskal politikariekin.[3]
Sintaxi alorrean anafora baliabide sintaktikoa bezala onartua dago eta errepikapenak izenordeen bidez, sinonimoen bidez edo hiperonimoen bidez eman daitezke, aurretik azaldutako errepikatuz:
«
"Ikasleak ez zuen ezer esan baina horrek egia bazekien".
»
Ondo idazteko teknika ikasterakoan ezinbestekoa da anaforaren erabilpen zuzena ikasi. Estilo aldetik itsusi geratzen dira alferrikako anaforak edo hitz edo esamolde berbera behin eta berriro erabiltzea.
«
"Ikasleak ez zuen ezer esan baina ??ikasleak egia bazekien".
»
Baina testu batzuetan ezinbestekoa da anafora argia irakurleak esanahia erraz harrapatzeko:
«
"Einstein fisikari batekin ezkondu zen. ??Honek nota hobeak ateratzen zituen..." (Nork ateratzen zituen nota hobeak, pentsatuko du irakurleak... Einsteinek ala haren ezkontideak?)
Datuak: Q486050