Argazkigintza digital
Argazkigintza digitala kamera ilun baten bidez irudiak lortzean datza, argazkigintza analogikoaren antzera. Hala ere, azken honetan irudiak pelikula fotosentikor baten gainean grabatuta geratzen diren eta ondoren prozesu kimiko baten bidez errebelatzen diren bezala, argazkigintza digitalean irudiak hainbat unitate fotosentikor dituen irudi-sentsore batek harrapatzen ditu, eta hauek efektu fotoelektrikoa baliatzen dute argia seinale elektriko bihurtzeko, zeina digitalizatu eta memoria batean gordetzen den.
Ezaugarriak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Argazkigintza digitaleko bereizmena neurtzeko, kamerak lortzen dituen argazkien altuera zabalerarekin biderkatzean jakiten da, eta, oro har, milioi bat pixelekin hasten da, kamera merkeagoentzat, eta hamar milioi pixel baino gehiagoraino igotzen da, kamera profesionalentzat. "Pixel" terminoa (ingelesezko picture element hitzen lotunea) argazkiaren balio grisa edo kolorekoa hartzen duen unitaterik txikiena da. Lau milioi pixeleko kamera batek bi milioiko batek baino irudi handiagoak sortuko ditu, eta horri esker 50 × 75 cm-ko kopia inprimatu bat lor daiteke, baina ez nahitaez kalitate handiagokoa, alderdi horretan erabilitako optikaren kalitateak garrantzi handiagoa baitu. Hala ere, zenbat eta megapixel gehiago izan, orduan eta garestiagoak dira kamerak, eta ohikoa da objektibo hobeak ere izatea.
Argazkigintza digitalaren beste ezaugarri bat zoom digitala da. Zoom honen bidez argazki bat handitu daiteke, baina efektua ez da zoom optiko batena. Zoom optikoak kameraren bereizmena murriztu gabe fotografiatu nahi dena hurbiltzen eta zabaltzen du, hurbilketa helburuarekin lortzen baita. Zoom digitalak, aldiz, dagoeneko jaso duen irudia zabaltzen du, bereizmena gutxituz, laborategiari zabaltze bat enkargatuz edo grafikoak editatzeko programa bat erabiliz gertatuko litzatekeen bezala.
Gaur egun, kamera digitalek bideoak hartzeko aukera ematen dute, normalean 320×240 eta 1920×1080 pixel arteko bereizmenetan, eta segundoko 12 eta 60 fotograma artekoak, batzuetan soinudunak (normalean monofonikoak) modelo osatuenen kasuan. Bideo horiek kalitate maila altua lortzen ari dira, eta profesional asko ari dira bideo-kameren ordez reflex argazki-kamerak erabiltzen.
Historia[aldatu | aldatu iturburu kodea]
1975ean, Kodak enpresak Steve Sasson ingeniariari filma ez, baizik eta sentsore elektroniko bat erabiliko zuen kamera-prototipo bat garatzeko ardura eman zion. 1960 eta 1970 urteen artean industria elektronikoak lehen CCDak ekoiztu zituen, irudi monokromatiko txiki bat erregistra zezaketen sentsoreak. Horrela, Sassonek CCD bat, lente bat eta zirkuitu elektroniko bat hartu zituen, eta sentsoreari igortzen zizkion balio elektrikoak balio digital bihurtzea programatu zuen. Hiru elementu horiekin argazki-kamera digitalaren prototipo bat garatu ahal izan zuen, zeinaren diseinua Kodakek patentatu zuen 1978an. Kodakek 1991n merkaturatu zuen teknologia hori, bere Kamera Digitaleko Sistemak (DCS, ingelesezko sigletan) 1,3 megapixeleko Kodak sentsore bat batu baitzuen Nikon F3 kamera-gorputz batekin. Egunkari eta aldizkarietan inprimatzeko fitxategiak sor zitzakeen kamera bat izatea zen proposamena, une hartan ez zegoen inprimaketa digitaleko zerbitzurik, ezta Internet zabaldu bat ere. Kamerak unitate bereizi bat zuen, kable baten bidez konektatua, eta bertan ateratako argazkia bistaratu eta artxibatu zitekeen. Aldi berean, liburuen, aldizkarien eta inprimakien ekoizpenaren industria grafikoan gero eta prozesu digital gehiago sartzen ziren, eta horrek diseinu grafikoko eta argazki-ukituko programen erabilera graduala eragin zuen, hala nola Adobe Photoshop. 1999an Nikon D1 agertu zen, Nikonek osorik garatutako lehen reflex digitala, 2,7 megapixelekin, eta 2003an Canon 300D merkaturatu zuten, 6,3megapixelekin, bitarteko erabiltzaileek eskuragarri duten prezioaren lehen erreflexu digitala. 2003. urte inguruan, reflex kameren fabrikatzaile gehienek eredu digitala zuten eskuragarri. 1998an, Fujik lehen Minilab Digitala garatu zuen, Fuji Frontier izenekoa. Horri esker, argazki digitaletatik abiatuta argazki-paper gaineko kopiak lor daitezke, paper fotosentikorrean artxibotik datorren irudia inprimatzen duen laser bat erabiliz. 2000. urte aldera, Interneten jada erabilera masiboa hasi zen, eta 2008an Facebook antzeko agerpenarekin argazkiak dituzten sare sozialak ustiatu zituzten.[1]
Argazkigintzaren historian zehar marka desberdinetako argazki kamera digital asko merkaturatu dituzte.[2] Azken urteetan, merkaturatze-erritmoa telefono mugikorren (smartphone) kamera-sistemen aurrerapenak eragiten hasi zen, ohiko argazki-kamera digitalari lekua hartzen hasi baitziren.
Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- ↑ Niqui, Cinto. Fonaments i usos de tecnologia audiovisual digital. Editorial UOC.
- ↑ (Gaztelaniaz) Enciclopedia de cámaras de fotos digitales. .
Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Datuak: Q173095
Multimedia: Digital photography / Q173095