Lankide:Mikel Alda Lecube/Proba orria

Staphylococcus epidermidis Staphylococcus generoko bakterio bat da, gram-positibo dira eta taldeka antolatzen dira. Koagulasa-negatiboa da, termonukleasa-negatiboa, nahiz eta batzuetan aldatu. Gizaki eta animalien azalean eta mukosetan agertzen dira. Nobobiozina antibiotikoarekiko sentikorra denez, beste koagulasa-negatiboetatik bereizten da, esate baterako, S. saprophyticus.

Kutsadura dela eta, S. epidermidis laborategiko analisian aurki daitekeen espezie ohikoena da.

Ezaugarriak

Morfologia

S. epidermidis oso gogorra den mikroorganismoa da, ez mugikorra, Gram-positiboaren kokotea, mahats-antzeko klusterrak antolatuta. Gau oso bateko inkubazioaren ostean, erliebea duen eta kohesionatuta dauden 1-2 mm koloniak eratzen dituzte, eta ez da hemolitikoa odol-agarrean.

Metabolismoa

Katalasa-positiboa, koagulasa negatiboa eta haustasko anaerobioa da, aerobikoki edo hartzidura bitartez haz daieteke. Presiopean ez du hartzidurarik egiten. Proba biokimikoen arabera, mikroorganismo honek nitrato-erredukta probaren aurkako erreakzio txikia -positiboa- du. Ureasen ekoizpenerako positiboa, oxidasa negatiboa eta glukosa, sakarosa eta laktosa erabil dezake produktu azidoak osatzeko. Laktosaren presentzian, gasa ere ekoiztu dezake. S. epidermidis-ek ez du gelatinasa entzimarik, beraz, ezin du gelatina hidrolizatu. Nobobiozinarekiko sentikorra da, Staphylococcus saprophyticus, koagulase-negatiboa da, baina, novobiocin-erresistentea, beraz, hauen artean bereizteko proba garrantzitsu bat da. S. aureusenaren antzekoa da S. epidermidis-en horma, zelulek transferrina lotura proteina dute, burdina lortzen laguntzen duena.

Ekologia

Staphylococcus epidermidis biolfima, titaniozko substratu baten gainean.

Staphylococcus epidermidis espeziea gizakion azalean aurkitzen diren bost mikroorganismoen arteko espezie garrantzitsuenetarikoa da. Gainazal mukotsuetan ageri daiteke ere bai, eta infekzio nosokomialak sortarazten ditu haren erabilera handia dela eta, inplante eta medikuntza arlo desberdinetan.

1980an S. epidermidis mikroorganismo oportunista giza sailkatua izan zen, infekzioak (kardiobaskularrak, artikulazioetan, odol hodietan...) handitzen zituelarik. Hortik aurrera, hainbat ikerketen ostean, aztertu zen espezie honek lipasa entzima ekoizten zuela, zeinek esterrak sor zitzakeen (adibidez, geraniloa). Gaitasun hori bioteknologia eta biokimika ikerketa arlorako funtsezko aztergaia izan zen, eta espezie honen ekologia eta bizimodua aztertzeko erabilgarria.

Ikertzaileek frogatu zuten nola Staphylococcus epidermidis alkohol desberdinen aurrean (n-propanol, etanol, klorhexidina) ez dela bizirik mantentzen berak sorturiko biofilmetan. Horrekin batera, hidrogeno peroxidoa espezie honen zelula bizien kopurua txikitzeko oso eraginkorra zela ikusi zuten, biofilmetan haren kontzentrazioa jeitsiz.

Birulentzia faktoreak

S. epidermidis espezieak hainbat birulentzia faktoreen bidez sortarazten ditu infekzioak. Egoeraren araberakoak izango dira, eta kasu desberdinetan eragina aldatuko da. Hurrengoak dira birulentzia faktore garrantzitsuenak:

Biofilmak

Bakterio gainazal hauek hostalariaren matrize estrazelularrean egituratzen dira, eta defentsa funtzioa beteko dute hostalariaren agente antimikrobiarren aurrean. Defentsa mekanismo honek bidez desberdinetan jorratzen ditu bere jarduerak: permeabilitatearen erredukzioa, zatiketa zelular eta proteinen sintesi tasa murrizpena, antifagozitoen aktibitatea eta antimikrobioen aurreko barrera.

Mekanismo hauek TCS (bi konponenteen arteko transdukzio seinaleak) -en bidez erregulatuak daude, eta Staphylococcus epidermidis sorturiko zelulak mantentzea lagunduko du neutrofiloen aurreko heriotzan.

Peptidoglikanoak

Adhesio estrazelular polisakaridoak, N-Azetilglukoasamina izenarekin ezagutzen direnak. Aingurapen egitura hauen bidez bakterioek gainazaletara atxikitzeko gaitasuna lortzen dute, horrela infekzioak sortarazteko beharrezkoa den distantzia lortuz. Polisakarido hauek ica genearen operonak kodetzen ditu, azpiegitura desberdinen bitartez.

Biofilmari asoziaturiko proteinak

Biofilmen gainean aurkezten diren adhesio proteinak. Egitura hauen gainealdean kokatuta daudenez gero, aingurapenerako funtzioa beteko dute bakteroiak ekoitzitako proteina mota hauek. "BAP (biofilm associated protein)" izenarekin ezagutzen dira baita ere.

CLPXP proteasa aktibitatea betetzen du biofilmen formazioan, eta honen bidez erregulazio sistema giza jokatzen du, biofilmari asoziaturiko proteinak arazo gabe sintetisa daitezen. Honekin batera EMBP-k (gainazaleko beste aingurapen proteina mota) biofilmaren kontzentrazioa eta haren fibronektina antolamendua kontrolatzen du.

Azido poliglutamikoak

Ingelesez "Poly-γ-glutamic acid (PGA)" izenarekin ezagutzen diren egiturak. Hauen bidez fagozitoen inhibizioa lortzen da eta hostalariaren immunitate sistemaren aurkako defentsa, S. epidermidis zelulak bizirik mantendu daitezen.

Toxinak

Gehienbat enterotoxinak aurkezten dira, ala nola L (SEIL) edo C3 (SEC3) toxinak. Horretaz gain, beste toxina motak daude, Delta-toxina adibidez, zeinek odol zelulen lisian ziklo litikoa duen horrela infekzioak eraginez.

Fenol disolbagarriak diren moduluak ere bai dauzkate bakteria hauek, zelula gorri eta txuriak lisatzeko gaitasuna eskaintzen duten α helikoidal peptidoak