Edukira joan

Lidia Valentín

Wikipedia, Entziklopedia askea
Lidia Valentín

(2008)
Bizitza
JaiotzaPonferrada, 1985eko otsailaren 10a (39 urte)
Herrialdea Espainia
Hezkuntza
HeziketaMurtziako San Antonio Unibertsitate Katolikoa
Hizkuntzakgaztelania
Jarduerak
Jarduerakpisu-jasotzailea
Pisua74 kilogramo
Altuera1,69 metro
Jasotako sariak
LydiaValentin.com…
Twitter: lydikit Olympic.org: lidia-valentin Edit the value on Wikidata

Lidia Valentín Pérez (Ponferrada, Espainia, 1985eko otsailaren 10a) leondar kirolari ohia da, pisu-jasotzailea da, 75 kg-ko pisu-altxatze kategorian lehiatzen dena. 2012ko txapeldun olinpikoa izateaz gain, hiru alditan Europako txapelduna (2014, 2015[1] 2017an[2] eta 2018an[3]) eta bi aldiz Munduko txapelduna (2017 eta 2018an) izan da.[4][5][6][7]

Lau Olinpiar Jokotan parte hartu zuen, eta urrezko domina lortu zuen Londres 2012an; zilarrezko domina bat Pekin 2008an eta brontzezko domina bat Rio de Janeiron 2016; Pekin 2008an bosgarren postuan geratu zen eta Londres 2012 laugarrena izan zen, baina Joko horietan aurretik egon ziren halterofilliakoak dopinaren bidez deskalifikatu ziren gero.[8]

Lau domina irabazi zituen Halterofiliako Munduko Txapelketan, urrea 2017 eta 2018an, zilarra 2019an eta brontzea 2013an, eta hamabi domina Europako Halterofilia Txapelketan, 2007 eta 2019 bitartean.[9]

2023ko udan Olinpiar Domina hirukoitzak eta bi aldiz munduko txapeldunak goi-mailako txapelketari agur esan zion, aldakako lesio kroniko batetik errekuperatu ezinean.[10]

Kirol ibilbidea

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Olinpiar Jokoak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Lau Joko Olinpikotan parte hartu zuen: Pekingo 2008an, bosgarren postua lortu zuen 75 kg-ko kategorian, 250 kg-rekin (115 kg abiadan eta 135 kg bi alditan); hala ere, aurrekoaren aurretik izan ziren lauetatik hiruren dopinak zilarrezko domina eman zion, eta 2018ko urtarrilaren 16an jaso zuen COEren egoitzan.[11] Londres, 2012, laugarren postuan geratu zen kategoria berean; 265 kg-ko marka brontzetik 4 kg-ra baino ez zen geratu .[12] Ordukoan, podiumean egon ziren hiru arerioen dopin-positiboek, Halterofiliako Nazioarteko Federazioak lau urte geroago detektatuak, txapeldun olinpiko bihurtu zuen; titulu hori urrezko domina jaso ondoren lortu zuen COEren egoitzan 2019ko otsailaren 28an.[13][14]

2016 Rio de Janeiroko Jokoetan brontzezko domina lortu zuen 116 kg abiadan altxatu ondoren eta 141 kg bi alditan, 257 kg guztira.[15] Laugarren parte-hartzean, Tokio 2020an, 87 kg-ko kategorian parte hartu zuen, eta, eragozpen fisikoak zirela eta, 225 kg jaso eta hamargarren postuan geratu zen.[16]

Munduko txapelketa

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Halterofiliako Munduko Txapelketan, parte-hartze nabarmena izan zuen: bosgarren postua lortu zuen 2007ko Munduko Txapelketan, seigarrena izan zen 2009koan, bosgarrena 2011koan, laugarrena 2014koan eta brontzezko domina jaso zuen 2013ko Munduko Txapelketan. Bigarren postua lortu zuen abian jarri zenean (122 kg), eta hirugarren postua lortu zuen bi alditan (138 kg), guztira 260 kg egiteko.[17]

Lesio batengatik 2015eko Munduko Txapelketa galdu ondoren, hurrengo edizioan munduko txapelketan izan zuen parte-hartzerik onena. Munduko txapelketa irabazi zuen, 75 kg-rainoko kategorian, 118 kg altxatu zituen abiadan eta 140 bi garaitan, guztira 258 kg egiteko.[18]

Eragozpen fisiko batzuen ondorioz, 81 kg-rainoko kategorian lehiatu zen 2018ko Halterofiliako Munduko Txapelketan, bere ohiko kategorian izan ordez; hala ere, horrek ez zion eragotzi munduko titulua berriro lortzea, 249 kg jasota. Gainera, urrea ere lortu zuen arrankadan (113 kg) eta brontzea bi alditan (136 kg).[19] 2019an, 81 kg-tan lehiatu zen berriro, eta zilarrezko domina lortu zuen, guztira 246 kg egiteko.[20]

Europako txapelketa

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

2007ko Europako Halterofilia Txapelketan, lehen domina kontinentala brontzearekin lortu zuen. 2008ko edizioan, zilarrezko domina lortu zuen. 2009an, 75 kg-ko kategorian, brontzezko domina lortu zuen, 252 kg-rekin.[21]

2011ko Europako txapelketan, hirugarren postua lortu zuen: 122 kg-ko marka abiadan eta 142 kg bi alditan, guztira 264 kg egiteko. 2012ko Europan, zilarrezko bigarren domina lortu zuen, guztira 260 kg jasota. 2013ko Europan, zilarrezko domina eman zioten berriro, 255 kg jasota (120 kg arrankadan eta 135 kg bi alditan).[22]

2014ko Europako txapelketan, kontinenteetako txapelduna izan zen, 121 kg abiadan eta 147 kg bi alditan, 268 kg guztira.[23] Hurrengo urtean, 2015eko Europako Txapelketan, berbalidatu zuen titulua: 118 kg atera ziren, 145 kg bi alditan eta 263 kg guztira.[24]

Hurrengo urtean ezin izan zuen Europako Txapelketan titulua defendatu, Olinpiar Jokoei lehentasuna emanez, bi hilabetez lehiaketatik aldendu zuen lesio baten ondoren.[25] 2017an urrezko domina irabazi zuen berriro, hirugarren aldiz, Spliten (Kroazia) egindako Europako Txapelketan.[26]

Lesioagatiko erretiroa

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Lydia Valentinek eliteko kiroletik erretiratu zela iragarri zuen 2023ko irailean, aldakako lesio kroniko batetik errekuperatu ezin izan zelako.[27]

Hijas de Cynisca

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Lidia Valentin dokumentalean parte hartu zuen 13 emakumeetako bat izan zen. Ziniskaren alabak (Hijas de Cynisca) kirol-arloko genero-desberdintasunari buruzko dokumental luzea da. 2019an Beatriz Carreterok zuzendu zuen eta Espainiako kirol-arloko 13 emakumeri egindako elkarrizketen bidez aztertu zuen genero-desberdintasuna.[28][29] Dokumentalaren izenburuak Antzinaroko Olinpiar Jokoak irabazi zituen lehen emakumearen izena du, Ziniska (Cynisca), Kristo Aurreko 440. urtean jaiotako Espartako printzesa).[30][31]

Dokumentala Espainiako hainbat kirol-pertsona ospetsuri egindako elkarrizketen bidez osatuta dago, hala nola Almudena Cid, Amaya Valdemoro, Jennifer Pareja, Lidia Valentín, Dori Ruano, Bea Fernández, Carmen Martín, Ona Carbonell, Jessica Vall eta Mary Álvarez del Burgo kirolariak, Paloma del Río kazetaria eta Paula Tirini boleibol entrenatzailea.

Lydia Valentín (erdian)Hijas de Cynisca dokumentaleko taldearekin

Besteak beste, gai hauexek landu ziren:[32][33]

  • Kirola haurtzaroan sexualizatzea
  • Emakumeek kirolean dituzten eskubideak urratzea,
  • Soldata
  • Aurrekontu edo pizgarri ekonomikoen aldea
  • Ikusgarritasun falta eta komunikabideetan jarrera matxistak izatea

Era berean, honako hauexek ere lantzen dira:

  • Kirolarien aintzatespen txikiagoa
  • Babesletzak aurkitzeko zailtasunak
  • Profesionalizazioari laguntza urria ematea
  • Kidego teknikoetan eta federazioetan emakumerik ez egotea
  • Arreta itxura fisikoan jartzea

Nazioarteko palmaresa

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Lidia Valentín 2012
Olympics 2012 Women's 75kg_Weightlifting
Ewa Mizdal, Nadezhda Yevstyukhina, Natalia Zabolotnaya, Lidia Valentín, Iryna Kulesha, Abeer Abdelrahman, Svetlana Podobedova, 2012.08
Olinpiar Jokoak
Urtea Herrialdea Domina Kategoria
2008 Pekín (Txina) 2 75 kg
2012 Londres (Erresuma Batua) 1 75 kg
2016 Río de Janeiro (Brasil) 3 75 kg
Munduko Txapelketa
Urtea Herrialdea Domina Kategoria
2013 Wrocław (Polonia) 3 75 kg
2017 Anaheim (AEB) 1 75 kg
2018 Asjabad (Turkmenistán) 1 81 kg
2019 Pattaya (Tailandia) 2 81 kg
Europako Txapelketa
Urtea Herrialdea Domina Kategoria
2007 Estrasburgo (Frantzia) 3 75 kg
2008 Lignano Sabbiadoro (Italia) 2 75 kg
2009 Bucarest (Errumania) 2 75 kg
2010 Minsk (Bielorrusia) 3 75 kg
2011 Kazán (Errusia) 3 75 kg
2012 Antalya (Turkia) 2 75 kg
2013 Tirana (Albania) 2 75 kg
2014 Tel Aviv (Israel) 1 75 kg
2015 Tiflis (Georgia) 1 75 kg
2017 Split (Kroazia) 1 75 kg
2018 Bucarest (Errumania) 1 75 kg
2019 Batumi (Georgia) 2 76 kg

Sariak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Bereizketa Urtea
Urrezko Dominak - Kirol Merituaren Errege Ordena 2016
Zilarrezko Domina - Kirol Merituaren Errege Ordena 2014
Saria Año
Kirolaren Sari Nazionala

«Urteko kirolari espainiar onena»

2016

Erreferentziak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  1. ↑ «Lydia Valentín, campeona de Europa por tercera vez». El Mundo, 6 de abril de 2017.
  2. ↑ «Lydia Valentín cierra el círculo en Anaheim: ya es campeona del mundo». Marca, 4 de diciembre de 2017.
  3. ↑ «Medalla de oro en halterofilia para la leonesa Lidia Valentín». 20 Minutos, 10 de abril de 2014.
  4. ↑ «Lydia Valentín, de nuevo campeona de Europa». Marca, 17 de abril de 2015.
  5. ↑ «London 2012 Weightlifting – 75kg Women». Pág. web del COI (Ingelesez).
  6. ↑ «Lydia Valentín ya es bicampeona del mundo de halterofilia». Marca, 8 de noviembre de 2018.
  7. ↑ «Lydia Valentín hace historia al lograr el cuarto Europeo de su carrera». Marca, 2 de marzo de 2017.
  8. ↑ «Tres medallas en un mes». La Razón, 25 de agosto de 2016.
  9. ↑ «Lidia Valentín». Pág. de la IWF (Ingelesez).
  10. ↑ (Gaztelaniaz) Garrido, Antonio. (2023-09-21). «Lydia Valentín anuncia su retirada: «Este deporte me ha quitado mucho, pero me lo ha dado todo»» El Correo (Noiz kontsultatua: 2023-09-26).
  11. ↑ «Lydia Valentín recibe la plata de Pekín 2008 casi una década después». El País, 18 de enero de 2018.
  12. ↑ «Lidia Valentín Pérez». Pág. oficial de Londres 2012 (Ingelesez).
  13. ↑ «Lydia Valentín, una campeona sin oro y sin más de 100.000 euros en premios». El Confidencial, 21 de noviembre de 2016.
  14. ↑ «Lydia Valentín culmina su colección de medallas olímpicas con el oro de Londres». Marca, 28 de febrero de 2019.
  15. ↑ «¡Lydia Valentín levanta un bronce!». Marca, 12 de agosto de 2016.
  16. ↑ «Lydia Valentín se despide de Tokio por molestias físicas y sin opciones de medalla». Eurosport, 2 de agosto de 2021.
  17. ↑ «Lidia Valentín». Pág. de la IWF (Ingelesez).
  18. ↑ «Lydia Valentín cierra el círculo en Anaheim: ya es campeona del mundo». Marca, 4 de diciembre de 2017.
  19. ↑ «Lydia Valentín ya es bicampeona del mundo de halterofilia». Marca, 8 de noviembre de 2018.
  20. ↑ «Lydia Valentín remonta para ser subcampeona del mundo en -81 kg». Marca, 25 de septiembre 2019.
  21. ↑ «Lidia Valentín logra el bronce en el Europeo de 75 kilos». Marca, 10 de abril de 2009.
  22. ↑ «Lidia Valentín, dos platas y un bronce en los Campeonatos de Europa». Marca, 13 de abril de 2013.
  23. ↑ «Lidia Valentín, reina de Europa con tres medallas de oro». As, 10 de abril de 2014.
  24. ↑ «Lydia Valentín, de nuevo campeona de Europa». Marca, 17 de abril de 2015.
  25. ↑ «España busca plaza olímpica en los Europeos sin Lidia Valentín». Mundo Deportivo, 7 de marzo de 2016.
  26. ↑ «Lydia Valentín se proclama campeona de Europa por tercera vez». Marca, 6 de abril de 2017.
  27. ↑ Lydia Valentín, en su retirada: «Este deporte me ha quitado mucho, pero me lo ha dado todo». 21 de septiembre de 2023.
  28. ↑ Díaz de Santos, Marta. (6 de abril de 2018). Hijas de Cynisca, el documental en el que el deporte femenino habla por la igualdad. Marca.
  29. ↑ Méndez, M.. (7 de abril de 2018). El deporte femenino español se une para pedir igualdad. As.
  30. ↑ Robles, Sandra. (7 de abril de 2018). Hijas de Cynisca: las deportistas españolas por la igualdad. Sexto Anillo.
  31. ↑ Extremera, Fran. (9 de abril de 2018). Pionera en el Olimpo. La Opinión de Málaga.
  32. ↑ Hijas de Cynisca, documental para combatir la desigualdad de género en el deporte. 6 de abril de 2018.
  33. ↑ Campaña de "crowfunding" para un documental sobre la discriminación a la mujer en el deporte. 11 de abril de 2018.[Betiko hautsitako esteka]

Kanpo estekak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Lidia_Valentín&oldid=9625780"(e)tik eskuratuta