Manolo Sanlúcar

Wikipedia, Entziklopedia askea
Manolo Sanlúcar

Bizitza
Jaiotzako izen-deiturakManuel Muñoz Alcón
JaiotzaSanlúcar de Barrameda1943ko azaroaren 24a
Herrialdea Espainia
HeriotzaJerez de la Frontera2022ko abuztuaren 27a (78 urte)
Familia
AitaIsidro Muñoz Raposo
Anai-arrebak
Hezkuntza
Hizkuntzakgaztelania
Jarduerak
Jarduerakgitarra-jotzailea eta musikagilea
Jasotako sariak
Genero artistikoaflamenkoa
Musika instrumentuagitarra

manolosanlucar.com
IMDB: nm0762878 Youtube: UC01jrUR1q_SUz1UWu5UuVng Musicbrainz: f8e27824-f317-4b67-8f6b-6097fae3c6ed Discogs: 387814 Allmusic: mn0000675323 Edit the value on Wikidata

Manuel Muñoz Alcón, artistikoki Manolo Sanlúcar gisa ezaguna (Sanlúcar de Barrameda, 1943ko azaroaren 21a - Jerez de la Frontera, 2022ko abuztuaren 27a) flamenko gitarra jotzaile espainiarra izan zen.[1] Paco de Lucía, Gerardo Núñez, Vicente Amigo, José Antonio Rodriguez, Tomatito eta Serranitorekin batera, XX. mendearen azken erditik gitarra flamenkoaren bilakaera gidatu zuen figuretako bat izan zen. Bere estiloa garbitasunaren eta abangoardiaren artean zebilen baina horretarako beste musiketan eraginik bilatu beharrik gabe, sustrai berberetatik abiatu zen. Gitarra eta orkestrarako obrak konposatu zituen.[2]

Ibilbidea[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Bere aitak, Isidro Sanlúcar gitarrista flamenko bikainak, Javier Molinaren estiloan gitarra flamenkoa irakatsi zion. Paco de Lucía gitarra-maisuarekin kolaboratu zuen hainbat grabaziotan. Honen antzera, Carlos Saurak flamenkoari eskaini dizkion hainbat filmetan agertzen da. Vicente Amigo bezalako gitarrista handiak ere prestatzen zituen. 1990ean, Canal+ Spain-erako gai-musika konposatu zuen. Bere azken diskoa, La Voz Del Color, 2008an plazaratu zuen. 2014an, Arte Ederretako Merezimenduaren Urrezko Domina jaso zuen, Hezkuntza, Kultura eta Kirol Ministerioak emandakoa.[3]

Diskografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • Recital Flamenco (1968)[4]
  • Inspiraciones (1970)
  • Mundo Y Formas De La Guitarra Flamenca Vol. I (1971)
  • Mundo Y Formas De La Guitarra Flamenca Vol. II (1971)
  • Mundo Y Formas De La Guitarra Flamenca Vol. III (1972)
  • Sanlúcar (1975)
  • Sentimiento (1976)
  • Fantasía (1977)
  • ...Y Regresarte (Homenaje A Miguel Hernández) (1978)
  • Manolo Sanlúcar En Japón (1979)
  • Candela (1980)
  • Azahares (1981)
  • Al Viento (1982)
  • Ven Y Sígueme (1982)
  • Trebujena (1984)
  • Testamento Andaluz (1985)
  • Medea (1987)
  • Tauromagia (1988)
  • Solea (1989)
  • Aljibe (1992)
  • Locura De Brisa Y Trino (2000)
  • La Voz Del Color (2008)

Aitorpenak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • Arte Ederretako Merezimenduaren Urrezko Domina 2015ean
  • Cadizko probintziako seme kutuna, 2016an
  • Nazioarteko Flamenko Saria 2021ean

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Bibliografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]