Matilde Moliner Ruiz

Matilde Moliner Ruiz
Bizitza
Jaiotza	Madril, 1904
Herrialdea	Espainia
Heriotza	Madril, 1986 (81/82 urte)
Hezkuntza
Heziketa	Institución Libre de Enseñanza ; Zaragozako Unibertsitatea
Hizkuntzak	gaztelania
Jarduerak
Jarduerak	liburuzaina, irakaslea eta pedagogoa

Matilde Moliner Ruiz (Madril, 1904ko uztailaren 7a – Ibídem, 1986) liburuzaina, institutuko katedraduna eta Bigarren Errepublikan Misio Pedagogikoetako kidea izan zen.^[1]^[2]

Biografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Madrilen jaio zen 1904ko uztailaren 7an. Longaresko (Zaragoza) Matilde Ruiz Lanaja eta Enrique Moliner Sanz mediku eta ginekologoak osatzen zuten senar-emazteen hirugarren alaba zen. Bere neba nagusiak Enrique Moliner eta María Moliner lexikografoa izan ziren. Seme-alabak oraindik txikiak zirela, aitak familia utzi eta Argentinan bizi izan zen, eta amak bakarrik hartu behar izan zuen familia bere gain. Maria, erdikoa, neba-arrebek Irakaskuntza Erakunde Askean ikasten jarraitu ahal izateko sakrifikatu egin zen. Matildek hamaika urte zituenean, familia Zaragozara itzuli zen.^[2]^[3]

Zaragozako Unibertsitatean lizentziatu zen Filosofia eta Letretan (Historia atala), 1925ean sari bereziarekin. Ikasketetan laguntzeko, karreran irakasle aritu zen Saguntoko Konpainia Siderurgiko Mediterraneoko bigarren hezkuntzako ikastetxean, neba hiri horretan bizi baitzen.

Karrera amaitu ondoren, eta 'interino' gisa, Murtziako Bigarren Hezkuntzako Institutuan eta hiri bereko Filosofia eta Letren Fakultatean eman zuen eskola ikasturte batean. 1926ko azaroan, Cisneros Kardinalaren Institutura joan zen Madrilera, eta, aurrerago, Institut-Eskolan latina ematen hasi zen. 1928an, Calatayud-en laguntzaile zela, Geografia eta Historiako irakasle numerario izendatu zuten Requenako institutuan, eta, hurrengo urtean, Talavera de la Reinakoan. Han egon zen 1933ra arte, Madrilera ikastaroko arduradun gisa eraman zutenean, eta han egon zen gerra zibilaren hasierara arte.

1933an, La intervención de Inglaterra en la independencia de las colonias hispanoamericanas (Ingalaterraren esku-hartzea kolonia hispanoamerikarren independentzian) tesia hasi zuen, Rafael Altamira irakaslearen gidaritzapean, eta Misio Pedagogikoekin lankidetzan hasi zen, bere Patronatuko kide nabarmena zela.^[2] Administrazio-idazkari izendatu zuten eta 1934ko urritik erakunde horretako idazkari izan zen, Luis Santullano kanpoan zela. 1935ean, Manuel Bartolomé Cossío, Patronatuko lehendakaria hil zenean, Matilde Moliner idazkariorde izendatu zuten, eta Patronatuko Batzorde Betearazleko kide izan zen, Santullano, Domingo Barnés eta Amparo Cebrianekin batera.^[1] Bere karguaren eskurantzen artean, Misioetako liburutegien lehen funtserako lehen liburu-sorta egon zen. Lan hori Antonio Machadorekin batera egin zuen, eta hurrengo bisiten bidez egiaztatu zuen bere funtzionamendua.^[4] Batzordeko idazkariorde ere izendatu zuten Ikasketak Zabaltzeko.^[1] Serafina Javierre Murrekin batera, Aragoiko Filologia Estudioa idatzi zuten lehen bi idazkariak izan ziren.^[5]

Gerran Valentziara joan zen eta han Blasco Ibáñez Institutuan aritu zen, geroago Vicente Ferrer. Gerraren amaieran, bere familiako kideak bezala, Juan Arévalo senarra, Enrique eta Maria neba-arrebak eta Fernando Ramón Ferrando haren senarra 'garbitu' zituzten.^[1] Madrilen kokatu zen, senarra Espainiako hainbat institututan benetako 'erromesaldia' egiten hasi zen bitartean.^[3] 1941ean, 'zuzendaritzako eta konfiantzako karguetarako ezgaitua' izendatu zuten, eta Madrilgo San Isidro institutuari atxiki zioten, soldataren erdiarekin eta klasea ematen utzi gabe.^[4] 1942/43 ikasturtean Almeriako institutura joan zen, eta han senarrak ere egiten zuen lan. 1950ean Madrilera itzuli zen bere bi alabekin, hamahiru eta sei urtekoekin; senarra , berriz, Almerian geratu zen, eta hurrengo aldaketetan lortu zuen hiriburura hurbiltzea. Matilde Moliner Cervantes institutura itzuli zen 1952/1953 ikasturtean. 1974an erretiratu zen arte egon zen han.^[4]

Madrilen ikerketa-etaparekin jarraitu zuen, eta bekadun-memoria amaitu zuen Gonzalo Fernández de Oviedo institutuan, Ingleses en los ejércitos de Bolivia: el Coronel Enrique Wilson (Ingelesak Boliviako armadetan: Enrique Wilson koronela), 1953an Revista de Indias (Indietako Aldizkarian) argitaratu zena. Aldizkari horretan, 1952 eta 1965 artean hamasei artikulu argitaratu zituen, eta Aguilar argitaletxearekin lankidetzan aritu zen Viaje del Río de la Plata de Ulrico Schmidel (Ulrico Schmidelen Viaje del Río de la Platako bidaia) lanaren edizio kritikoan (Cervantes Institutua, 1928/1974) .^[4]

Hala ere, Madrilen instalatu ondoren, irakaskuntzan aritu zen buru-belarri, Geografia arloan eskuliburuak eta testuliburuak argitaratuz.

Familia-bizitza[aldatu | aldatu iturburu kodea]

1933an Juan Arévalo Cárdenasekin ezkondu zen, biak Madrilera eraman zituztela aprobetxatuz. Harekin bi alaba izan zituen: Matilde (1936) eta Laura (1944).^[4] Biek Estudio ikastetxean ikasi zuten, nolabait Irakaskuntzako Erakunde Librearen ildoari jarraitzen ziola.^[3]

Bai neba-arrebekin bai amarekin harreman ona izan zuen beti, eta amaz arduratu zen, Maria arreba Murtziara joan zenean.^[3] Hiru neba-arrebak, beren ezkontideekin batera, elkarrekin egon ziren Valentzian Gerra Zibilean, eta elkarri lagundu zioten. Gerra amaitu zenean, bakoitzak bere arazketa-espedienteei aurre egin behar izan zion eta destinoan banandu egin ziren, baina edozein aukera aprobetxatzen zuten elkartzeko.

Madrilen, bi ahizpak oso gertu bizi ziren, eta, sarritan, Maria arrebaren pisutik pasatzen zen lanetik itzultzean. Montroigeko (Tarragona) Pobla etxean, uda asko igaro zituen Mariarekin.^[3]

Ideario pedagogikoa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

IEEren espirituak eraginda, 1950az geroztik bere testuak idazten zituen, baina 1953ko Ikasketa Planetik aurrera testu ofizialak jarraitzera behartzen zuten jarraibide berrietara egokitu behar izan zituen; Molinerrek, neurri batean, bere metodoen kontra joan behar izan zuen. Harentzat funtsezkoa zen konkretutik abstrakziora abiatzea, eta, ordutik aurrera, batxilergoko lehen mailako ikasleek Geografia Unibertsala ikasten zuten, eta Geografia Astronomikoarekin hasten ziren; horrek galarazten zien "espazioa erreserbatzea" ikaslearen interesa pizteko eta ezagutza geografikoan inplikatzeko. Testuko edukien gehiegizko konpentsazioak indargabetu egiten zuen ikasketarako laguntza, hori baitzen Molinerentzat testuliburuen funtzio nagusia. Ikasleek irakurtzen eta ulertzen zailak ziren edukiak buruz ikasi behar zituzten.^[4]

Behar den testuliburua atera ahal izango bagenu! (Moliner, 1956).

Bere testuetan, Molinerrek ahalik eta gehien zaintzen zuen edukien azalpena, ideia nagusiak zentratzeko koadroak eransten zituen, eta hitz zailetarako glosarioa. Ministerioak, liburuen prezioa ere kontrolatzen zuenak, laguntza-materiala murriztera behartzen zuen: irakurketa osagarriak, irudiak eta mapak. Ikasgelan, askotan, material osagarri hori erabiltzen zen, eta, Geografia irakasgai nagusia izanik, lehenik eta behin, ikasleen interesa erakartzen saiatzen zen, mapetan abenturak aurkituz. Arreta jaso ondoren, gaia bera aztertzen hasten zen. Moliner memoria gainerako jarduerekin orekatzen saiatzen zen, eta lan-koadernoez baliatzen zen, non ikasleek gelan ikasitakoa material desberdinekin irudikatzen eta handitzen joan behar baitzuten. Azterketetan oroimena baino behaketa zen nagusi, eta, maiz, ikasleei ondo ezagutzen zuten hiria deskribatzeko eskatzen zien, eta, hala, klimari, paisaiari, orografiari, ekonomiari eta abarri buruz ikasitakoa garatzeko aukera emateko. Oro har, arrastoa utzi zuen ikasleengan, eta irakasle ona zela gogoratzen zuten.^[4]

Klaustroko kideek emakume modernotzat hartu zuten Moliner, eta, gainera, gizarteak izaten zituen aldaketekiko sentikorra zen; izan ere, zalantzarik gabe, emakumeek gizartean eta gizonen eta emakumeen arteko berdintasunean duten zeregina duintzeko ekimenak babestu zituen, bai maila politikoan bai profesionalean. Erretiroa hartu baino lehentxeago, Alfontso X.aren Ordena Zibilean «Irakaskuntzako Merezimendua» izeneko atalean sartzeko proposamena egin zuten, baina haren iragan errepublikanoa zela eta, ez zen onartu.^[4]

Irakaslana eskola magistral batekin amaitu zuen: Ura: baliabide natural eta geografikoa.^[4]

1981ean institutura itzuli zen, bere sorreraren berrogeita hamargarren urteurrena ospatzera, Antonio Machadorekiko lankidetzaz hitz egitera, Misio Pedagogikoez hitz egitera eta Irakaskuntzarako Erakunde Libreari omenaldia ematera, hantxe ikasi baitzuen nola irakatsi.^[4]

Lanak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Eskuliburuak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

1950 – Geografía: el mundo y los hombres.
1956 – Geografía de España.
1958 – Geografía Universal.
España y sus paisajes.
1968 – España y los españoles.
1969 – Historia universal y de España. Edad Antigua y Media, con Juan Arévalo Cárdenas.
1975 – Historia de las civilizaciones.

Artikuluak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

1956 – La Geografía en la Enseñanza Media española. Lo que es y lo que debiera ser. Geographica. Año III, 9-12 zk. Zaragoza.
1970 – Campaña en defensa de los árboles. El Ingenioso Hidalgo, 93-95 or.
1982 – Mis encuentros con Machado. Instituto de Bachillerato Cervantes. Miscelánea en su cincuentenario (1931-1981). Madrid: Ministerio de Educación y Ciencia, 297-305 or.