Siegfried Lerroa

Siegfried Lerroa
	Westwall
	Irudi gehiago
Kokapena
Estatu burujabe	Alemania
Historia eta erabilera
Eraikuntzaren hasiera	1938
Komisarioa	Adolf Hitler
Izenaren jatorria	Sigurd
Dimentsioak	630 () km ;
Ondarea

Siegfried Lerroa (maiz, Sigfrido Lerroa, alemanez Westwall), 1936ean Alemania eraikitzen hasi zen defentsa-leroa izan zen, Maginot Lerro frantsesaren parean. 630 kilometroko hedapena zuen, Klevetik (Herbehereen mugan), Alemania Naziaren mendebaldeko mugan zehar, Suitzarekiko mugan dagoen Weil am Rhein hiriraino. Lerroak 18.000 bunker, tunel eta tankeentzako tranpa baino gehiago zituen.

1944ko irailetik 1945eko martxora bitartean, Siegfried Lerroko kanpaina aliatua jasan zuen.

Historia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Hasierako funtzio txikia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Bigarren Mundu Gerraren hasieran, Siegfried Lerroak ahulezia larriak zituen. Alfred Jodl jeneral alemaniarrak gerra ostean esan zuen "1939an eraikuntza eremu bat baino zertxobait hobea" zela, eta Gerd von Rundstedt landa-mariskalak lerroa ikuskatu zuenean, eraikuntza ahulak eta arma eskasek barre eginarazi zioten. Bigarren Mundu Gerraren hasieran Alemaniaren aurka Frantziak gerra deklaratu zuen arren, Siegfried Lerroan ez zen borroka garrantzitsurik izan mendebaldeko kanpainaren hasieran, frantsesen ofentsiba txiki bat izan ezik. Bi aldeak, ordea, txantxa-gerra deiturikoan geratu ziren lotuta, non aldeetako batek ere ez zion besteari eraso egin eta biak bere horretan geratu ziren.

Reicheko Ilustrazio Publiko eta Propaganda Ministerioak Westwall bukatugabeari buruzko atzerriko arreta jarri zuen, zenbait kasutan osatu gabeko posizioak edo probako posizioak erakutsiz, proiektu bukatua eta ekintzarako prest zegoela irudikatzeko.^[1] Frantziako Guduan, Frantziako indarrek eraso txikiak egin zizkieten linearen zati batzuei, baina gehienak ez ziren probatu. Kanpaina amaitu zenean, armak eta material garraiagarriak (metalezko ateak, adibidez) Siegfried Lerrotik kendu eta beste leku batzuetan erabili ziren, hala nola Atlantikoko Harresia defentsetan. Sail zehatzak bere lekuan geratu ziren mendian, eta laster erabat desgaitu ziren defentsarako. Bunkerrak biltegiratzeko erabili ziren.

1944an berriro aktibatzea[aldatu | aldatu iturburu kodea]

1944ko ekainaren 6an D eguneko lehorreratzeekin Normandian, berriro ere gerra piztu zen mendebaldean. 1944ko abuztuaren 24an, Hitlerrek zuzentarau bat eman zuen Siegfried Lerroan eraikuntza esfortzu berri bat egiteko. 20.000 bortxazko langilek eta Reichsarbeitsdienst erakundeak (kide gehienak 14 eta 16 urte bitarteko haurrak ziren) lerroaren berreraikuntzan aritu ziren. Era berean, lan mota hori egiteko ere eskatu zitzaien bertako jendeari, gehienetan tankeen aurkako zangak eginez.

Eraikitzen ari zirela ere, argi zegoen bunkerrek ezin zituztela arma zulatzaile berriak jasan. Siegfried Lerroa berraktibatzearekin batera, hormigoizko "Tobruk" txikiak eraiki ziren okupatutako eremuaren mugetan zehar. Bunker gehienak soldadu bakarrarentzako zuloak baino ez ziren.

Talkak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

1944ko abuztuan, lehen liskarrak izan ziren Siegfried Lerroan; borroka gehienak Hürtgenwald (Hürtgeneko basoa) eremuan izan ziren, Eifeletik20 kilometrora, Akisgranetik hego-ekialdera. Akisgraneko arraila izan zen Alemaniako Renaniarako bide logikoa eta industrialde nagusi bat, eta, beraz, alemanek han kontzentratu zuten beren defentsa.

Ameriketako Estatu Batuek 120.000 soldadu baino gehiago ezarri zituzten Hürtgen basoko guduan. Baso sakoneko eremu horretan, 24.000 soldadu estatubatuar hil ziren zuzenean, eta beste 9.000 nekeak, esposizioak, istripuek edo gaixotasunek eraginda.^[2] Alemanian hildakoen kopurua ez dago dokumentatuta. Hürtgeneko Basoko Guduaren ondoren, Ardenetako gudua hasi zen, Hürtgenwaldeko hegoaldean hasita, Monschau eta Echternacheko hirien artean, Luxenburgon. Ofentsiba hori izan zen alemanek gerraren ibilbidea Mendebaldean alderantzikatzeko azken saiakera zorrotza. Alemaniako bizi- eta material-galera larria izan zen, eta esfortzuak huts egin zuen. Istilu larriak izan ziren Siegfried Lerroko beste leku batzuetan, eta bunker askotan soldaduak ez zuten amore eman nahi izan, askotan hil arte borrokan. 1945eko hasieran, Siegfried Lerroko azken bunkerrak Sarren eta Hunsrücken erori ziren.

Erresuma Batuko 21. Armada Taldeak ere eraso egin zion Siegfried Lerroar. Armadako talde horrek AEBko formazioak ere bazituen bere baitan, eta beraz AEBren galera osoa 68.000 pertsona ingurukoa izan zen, beste 70.000 zauriturekin.^[3]

Gerraosteko aldia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Gerraostean, Siegfried Lerroko atal asko lehergailuak erabiliz erauzi ziren.

Kontserbazioa eta suntsiketa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Ipar Renania-Westfalian oraindik hogeita hamar bunker inguru daude; gainerakoak lehergailuz edo lurrez estalirik suntsitu ziren. Tankeen aurkako tranpak leku askotan daude oraindik; Eifelen, zenbait kilometroko luzera dute. Zweibrückengo hegazkin basea Siegfried lerroaren gainean eraiki zen. Basea oraindik irekita zegoenean, bunker zahar batzuen hondakinak zuhaitzen artean ikus zitezkeen.

1997az geroztik, "Desatseginaren balioa monumentu gisa" lemapean (Der Denkmalswert des Unerfreulichen), Siegfried Lerroaren hondarrak monumentu historiko gisa gordetzen saiatu da. Talde faxistek Siegfried l Lerroa propagandarako erabiltzea eragotzi nahi zen.

Aldi berean, Siegfried Lerroaren hondakinak suntsitzeko Estatuaren finantziazioa ematen jarraitzen zuten. Horregatik, lerroaren edozein zati kentzeko edozein obra egiten zenean arkeologia-lanak ere egiten ziren. Jarduera arkeologikoa ez zen gai izan atal horien suntsiketa geldiarazteko, baina ezagutza zientifikoa sustatu eta lerroaren eraikuntzari buruzko xehetasunak eman zituen.

Ingurumenaren kontserbazioa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Naturaren kontserbazionisten ustez, Siegfried Lerroko hondakinak biotopo-kate gisa baliotsuak dira, eta, haien tamainari esker, animalia eta landare arraroak babestu eta ugaldu egin daitezke. Efektu hori handitu egiten da hormigoizko aurriak ezin direlako nekazaritzarako edo basogintzarako erabili.