Anikilazionismo

Wikipedia, Entziklopedia askea

Kristautasunean, anikilazionismoa azken judizioaren ondoren, gizaki ez-salbatuak, eroritako aingeru guztiak (madarikatu guztiak) eta Satanas bera erabat suntsituko direla proposatzen duen sinismena da. Horiek guztiak ez dira gehiago existituko, edo haien kontzientzia desagertu egingo da infernuan betiko sufrimendua jaso ordez.[1] Anikilazionismoa ez dator bat, aldi berean, betiereko torturan sinesmenarekin eta suzko lakuko sufrimenduarekin, eta guztiek salbazioa izango dutela sinestearekin (adiskidetze unibertsala edo, besterik gabe, "unibertsalismoa").

Anikilazionismoak zerikusi zuzena du kondizionalismoaren kristauaren doktrinarekin, hots, gizakiaren arima ez dela hilezkorra, non eta betiereko bizitza ematen ez zaion. Anikilazionismoak dio Jainkoak gaiztoak suntsituko dituela azkenean, eta justuak bakarrik utziko dituela hilezkortasunean bizitzeko. Hala, bekatuetatik damutzen ez direnak betiko suntsitzen dira, bekatuak Jainkoaren izaera santuarekin berez duen bateraezintasunagatik. Zazpigarren eguneko adbentistek uste dute betiereko infernuan bizitzea jatorri paganoko doktrina faltsua dela, ez-puruak suzko lakuan desagertuo baitira.[2][3][4][5] Jehovaren lekukoek uste dute ezin dela zigorrik jaso heriotzaren ondoren, hildakoak jada ez direlako existitzen.[6]

Kristautasunaren historian zehar behin baino gehiagotan agertu da anikilazionismoaren ideia, eta Elizaren Guraso batzuek defendatu dute, baina sarritan gutxiengoan egon dira.[7][8] 1980ko hamarkadan, berpiztu egin zen zenbait teologo garrantzitsuren aldetik, John Stott[9] barne, argudiatu zutenean literalismo biblikoaren ikuspuntutik, zilegizko interpretazioa dela. XX. mendearen hasieran, Cambridgeko Unibertsitateko teologo batzuek, hala nola Basil Atkinsonek, sinismen honen alde egin zuten. Anikilazionismoaren alde dauden teologo ingelesen artean daude Charles Gore gotzaina (1916)[10], William Temple, Canterburyko 98. artzapezpikua (1924)[11], Oliver Chase Quick, Canterburyko artzapezpikua (1933)[12], Ulrich Ernst Simon (1964)[13] eta G. B. Cairg.[14]

XIX. mendearen erdialdeko mugimendu milerita/adbentistaren eragina izan zuten zenbait kristau-denominazio anikilazionistek. Besteak beste, Zazpigarren Eguneko Adbentistak, Bibliako ikasleak, Kristadelfianoak eta hainbat Eliza Adbenbista kristauek. Gainera, idazle protestante eta anglikano batzuek ere doktrina anikilazionistak proposatu dituzte. Ingalaterrako Elizaren Doktrina Batzordeak 1995ean jakinarazi zuen Infernua "ez-izate osoko" egoera izan daitekeela,betirako torturazko lekua izan ordez.[15]

Anikilazionistek eskrituren exegesian oinarritzen dute euren doktrina, eliza goiztiarraren idazki batzuetan, infernuaren doktrinaren kritika historikoan, eta Jainkoaren Maitasunaren ideian, non gehiegi maite duen bere kreazioa betirako torturatzeko. Euren hitzetan, infernuaren ideia testamentuen arteko aldian juduen espekulaziotik eratortzen dira, filosofia grekoan sortu eta teologo kristauei eragin zien arima hilezkorrean sinesmenetik, baita Erdi Aroko arte grafiko eta irudimentsutik eta poesiatik ere.

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. ↑ Christian faith and life, Volumes 16–17, 1913 (Google eBook) p. 118
  2. ↑ In Defense of the Faith. .
  3. ↑ Punishment of the Wicked in Light of the Cross. 6 June 2013.
  4. ↑ Signs of the Times. .
  5. ↑ Seventh-day Adventists Believe... The Millenium and the End of Sin: 27-26.HTM. .
  6. ↑ David A. Reed, Answering Jehovah's Witnesses: Subject by Subject, electronic ed. (Grand Rapids: Baker Book House, 1997).
  7. ↑ L. E. Froom, The Condionalist Faith of our Fathers (Washington, DC: Review and Herald, 1965–1966). PART IV.
  8. ↑ Glenn Peoples. History of Hell: Hell before Augustine. .
  9. ↑ Edwards, D. L. & Stott, J. Essentials : A Liberal–Evangelical Dialogue London : Hodder & Stoughton, 1988, pp. 313–320.
  10. ↑ Gore, The Religion of the Church Oxford: Mowbray, 1916, pp. 91f.
  11. ↑ Temple, W., Christus Veritas London: Macmillan, 1924, p. 209
  12. ↑ Quick O.C., Doctrines of the Creed London: Nisbet, 1933, pp. 257f.
  13. ↑ Simon U., The End is Not Yet Welwyn: Nisbet, 1964, pp. 206f.
  14. ↑ Caird G. B., The Revelation of St John the Divine London: A. and C. Black., 1966, pp. 186f., 260
  15. ↑ «England: Doctrine Commission Report on the Mystery of Salvation» www.anglicannews.org.

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Anikilazionismo&oldid=9278177"(e)tik eskuratuta