Giulia Adinolfi
| Giulia Adinolfi | |
|---|---|
 | |
| Bizitza | |
| Jaiotza | Salerno, 1930eko abuztuaren 27a |
| Heriotza | Bartzelona, 1980ko otsailaren 21a (49 urte) |
| Familia | |
| Ezkontidea(k) | Manuel Sacristán (en)  (1957 - |
| Seme-alabak | ikusi
|
| Jarduerak | |
| Jarduerak | unibertsitateko irakaslea |
| Enplegatzailea(k) | Istituto Italiano Statale Comprensivo di Barcellona (en) (1957 - 1958) Aula Escola Europea (1968 - 1973) Bartzelonako Unibertsitate Autonomoa (1973 - |
| Kidetza | Langile Komisioak |
| Sinesmenak eta ideologia | |
| Alderdi politikoa |  Italiako Alderdi Komunista Kataluniako Alderdi Sozialista Batua |
| giuliaadinolfi.wordpress.com | |
Giulia Adinolfi (Salerno, 1930eko abuztuaren 27a – Bartzelona, 1980ko otsailaren 21a) filologoa, hispanista, unibertsitateko irakaslea eta feminista italiarra izan zen, eta bere bizitza profesionala, pertsonala eta politikoa Bartzelonan garatu zuen.[1]
Prestakuntza eta lanbide jarduera[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Irakasle Eskolako eta Filologia Hispanikoko ikasketak egin zituen eta Benedetto Croce-k sortutako Istituto Italiano per gli Studi Storici delakoan lan egin zuen bekadun gisa. Lehen urte haietan Salvatore Battaglia hispanistarekin lan egin zuen eta espainiar literaturari buruzko artikuluak argitaratu zituen Filologia Romanza bezalako aldizkari entzutetsuetan. Hain zuzen ere, Zelestina idazlanari buruz, haren inguruan bere lizentziatura-tesia egin baitzuen non gerora egindako azterketek berretsi dituzten idazlanari eta autoreari buruzko interpretazioak aldezten zituen. José Cadalsoren Cartas marruecas liburuari buruz, non Espainiako XVIII mendearen berrikuspen bat ematen baitu.[2][3]
Kataluniara lehen aldiz etorri zen Bartzelonan ikasketa hispanistikotarako beka eman ziotenean, eta Manuel Sacristán ezagutu zuen. 1957ko abuztuaren 27an ezkondu ziren Napolin (Italia), eta ondoren Bartzelonara itzuli ziren. Han bizi izan zen, 1980an hil zen arte.
Bartzelonako Scuola Italiana-ko maistra izan zen. 1958an alaba bat izan zuten, Vera eta lan hori utzi zuen alaba zaintzeko.Hamar urte geroago, batxilergoko irakasle sartu zen Aula Escola Europea.ikastetxean. 1973an irakasle ez-numerario gisa hasi zen lanean Bartzelonako Unibertsitate Autonomoan. Irakasgai batzuk eman zituen, eta horietako batzuk aitzindariak ziren, esaterako Teoría literaria, Historia de la crítica literaria. Diziplina arteko literatura-ikerketarako talde bat ere egituratu zuen, garai hartan Bartzelonan zeuden bi unibertsitateetako ikasleek osatua, Autònoma, eta Central. Ikasleak lan-bikoteka antolatu ziren, gerraosteko literatura, eleberria, ipuina, antzerkia eta poesia aztertzeko.[4] Fakultateko ikasle prestatuenak izatearen fama zuten.
Filologia Sailek Literatura-ikasketetan sartzeko ikastaro komuna sortu zutenean, Giulia Adinolfi arduratu zen etorkizuneko filologoa prestatzeko abiapuntu izan behar zuen programa baten orientazioak prestatzeaz. Prestatzen ari zen espezialitateko azken kurtsoa «Literaturaren Historia»ren kontzeptu beraren arazoei eta zilegitasunari buruzkoa zen; izan ere, haren ideia marxistatik abiatuta, dimentsio immanente baten (artelanaren birtualtasun unibertsala) eta dimentsio kontingente baten (historiaren isla) arteko elkargunetzat hartzen zuen.[3]
Militantzia[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Hamabost urte zituela, Italiako Alderdi Komunistako militantea zen. Bartzelonan egin zuen lekualdaketaren lehen garaietan, Adinolfiren nortasun intelektuala ez zen guztiz agertu, segurtasun-arrazoiengatik jarrera diskretua izan behar baitzuen: Manuel Sacristán buruzagi komunista klandestino baten emaztea zen.
Hirurogeiko hamarkadan izan zuen zereginetako bat Kataluniako emakumeak elkartzeko mugimendu bat sortzea izan zen, emakume eta herritar gisa gizartean duten garrantziaz jabetzeko. Haren presentziak eta zuzendaritzak aberastasun teoriko handia eman zioten Emakume Demokraten Mugimenduari.
PSUCri lotutako praktika politikoak 1967 eta 1971 urteen artean Nous horitzons. aldizkari klandestinoa idazteko kontseiluan laguntzera eraman zuen. Hain zuzen ere, hor argitaratu zuen, 12. zenbakian, 1967ko laugarren hiruhilekoan, eta «Lluïsa Vives» izengoitiarekin, «Emakumeen borrokaren planteamendu demokratiko baten alde» artikulua[5], Kataluniako emakumeen mugimenduarentzat funtsezko erreferentea izango zena.[6] Materiales aldizkariarekin ere kolaboratu zuen, 70eko hamarkadaren amaieran. Azkenik, Sacristan eta beste pertsona batzuen laguntzarekin, Mientras Tanto sortu zuen.[7] Han urte haietako eztabaidan ekarpen garrantzitsuak izan ziren gogoeta feministako zenbait testu argitaratu zituen, esate baterako, «Azpikultura femeninoei buruz» eta «Etxeko lanari buruzko eskema».[8][9]
Trantsizioaren urteetan, haustura demokratikoaren alde agertu zen, posible zela uste baitzuen; eta itun politikoa akats bat zela uste zuen. Bere bizitzako azken urteetan Langile Batzordeen Irakaskuntza Federazioaren fundazioan parte hartu zuen.
Memoria eta azterketa[aldatu | aldatu iturburu kodea]
2005ean, hil zeneko hogeita bosgarren urtebetetzea zela eta, omenaldia egin zitzaion haren oroimenari eta maisuari. Halaber, 90 minutuko film dokumental bat egin zen, Giulia izenekoa, Joan Benach eta Salvador López Arnalen gidoiarekin eta Xavier Junkosak zuzendua[10]
Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- ↑ (Katalanez) Garcia, Cristina. (2020-01-16). «Veure’ns part d’un món» Catarsi (Noiz kontsultatua: 2023-07-24).
- ↑ (Gaztelaniaz) «Giulia Adinolfi, mujer y ciudadana ejemplar» Mientras tanto 94: 25-30. ISSN 0210-8259. (Noiz kontsultatua: 2023-07-25).
- ↑ a b (Gaztelaniaz) «Recuerdo de Giulia Adinolfi» Hemeroteca LA VANGUARDIA (Barcelona) (Noiz kontsultatua: 2023-07-25).
- ↑ (Gaztelaniaz) Lentini, Rosa. (2005). Giulia Adinolfi, un apunte final. Barcelona, 21-23 or. ISSN 0210-8259. (Noiz kontsultatua: 2023-07-25).
- ↑ (Katalanez) Adunolfi, Giulia. (1978). Per un plantejament democràtic de la lluita de les dones.. U.A.B..
- ↑ (Katalanez) Vives, Lluisa. (1967). «Per un plantejament democràtic de la lluita de les dones.» Nous Horitzons (Barcelona: Nous Horitzons) 12: 30-34..[Betiko hautsitako esteka]
- ↑ (Gaztelaniaz) Mientras Tanto. (Noiz kontsultatua: 2023-07-25).
- ↑ (Katalanez) «Acte en record de Giulia Adinolfi (1930-1980) - Dimecres 1 de març» Ca la Dona, un espai de dones i per a dones 2006-03-01 (Noiz kontsultatua: 2023-07-25).
- ↑ (Gaztelaniaz) Grau Biosca, Elena. (2005). «1980-2005, veinticinco años sin Giulia y con Giulia» Mientras tanto (Barcelona) 94: 39-44. ISSN 0210-8259. (Noiz kontsultatua: 2023-07-25).
- ↑ (Katalanez) Juncosa, Xavier. (2005). «Giulia» catalanfilms.cat (Noiz kontsultatua: 2023-07-26).
