Mecha Ortiz

Wikipedia, Entziklopedia askea

 

Mecha Ortiz

Bizitza
Jaiotzako izen-deiturakMaría Mercedes Varela Nimo Domínguez Castro
JaiotzaBuenos Aires, 1900eko irailaren 24a
Herrialdea Argentina
HeriotzaBuenos Aires, 1987ko urriaren 20a (87 urte)
Hobiratze lekuaLa Recoleta hilerria
Heriotza modua: hemiplegia
Familia
Anai-arrebak
Hezkuntza
Hizkuntzakgaztelania
Jarduerak
Jarduerakaktorea, autobiografialaria eta zinema-kritikaria
Izengoitia(k)Mecha Ortiz
IMDB: nm0651216 Rottentomatoes: celebrity/mecha_ortiz
Find a Grave: 23972842 Edit the value on Wikidata

Mecha Ortiz, jaiotzaz María Mercedes Varela Nimo Domínguez Castro (Buenos Aires, Argentina, 1900eko irailaren 24a - ib., 1987ko urriaren 20a)[1] argentinar aktorea eta abeslaria izan zen. Argentinako zinema nazionalaren urrezko garaiko irudi garrantzitsuenetako bat izan zen. 1940ko eta 1950eko hamarkadetan finkatu zen. Eta, gainera, "'Argentinako Greta Garbo'" izena ere eman zioten jarduteko orduan zuen izaeragatik.[2][3][4][4]

Ibilbidea[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Mecha Ortiz eta Roberto Escalada Safo, historia de una pasión (1943) lanean.
Mecha Ortiz eta Nelly Darén El canto del cisne lanean (1945).

Enrique de Rosasekin hasi zuen karrera, eta gero Florencio Parravicinirekin lan egin zuen. 1929an hasi zen antzerkian. Antzerki-kutsua izan zuen 1938ko denboraldian, Claire Boothen Mujeres lanarekin, Smart antzokian.

1936an, Rubia Mireya rola izan zuen filmatu zuen lehen filman, Florencio Parravicini, Irma Córdoba eta Santiago Arrietarekin batera, Los muchachos de antes no usaban gomina Manuel Romerok zuzendutako klasikoan. Handik urte batzuetara, Mecha Ortizek La Rubia Mireya (1948) filmean berregin zuen pertsonaia, Manuel Romerok zuzendutako Fernando Lamasekin.

1938an, Niní Marshall eta Tito Lusiardorekin protagonista izan zen Mujeres que trabajan, Con las alas rotas Orestes Cavigliak zuzenduta eta Maestro Levita Pepe Ariasekin.

37 filmetan parte hartu zuen.[3] Florencio Parravicinirekin Margarita, Armando y su padre, eta Joven, viuda y estanciera lanetan nabarmendu zen. 1943an, Lumitonek Carlos Hugo Christensen zuzendaritzapean, Safo, historia de una pasión ekoitzi zuen, Alphonse Daudet-en egokitutako istorioa Roberto Escaladarekin. Harekin filmatu zuen El canto del cisne, zuzendari berarena, eta lan horrekin Emakumezko Aktore Onenarentzako Condor de Plata saria irabazi zuen.

Una mujer sin importancia lanean protagonista izan zen Santiago Gómez Courekin; El precio de una vida (Felicien Sardouren Fedora-ren bertsio librea); Luis Saslavskyren Camino del infierno Pedro López Lagar, Amelia Bence eta Elsa O'Connorekin; Las tres ratas Amelia Bence eta Maria Duvalekin; Madame Bovary, Cartas de amor, Pájaros de cristal eta Mi vida es tuya Emma Gramatikarekin; Daniel Tinayreren Deshonra Fanny Navarrorekin; El mal amor, la sombra de Safo, Bendita seas eta Las furias Elsa Daniel, Aída Luz, Alba Mújica, eta Olga Zubarryrekin. Gainera gonbidatua izan da hainbat filmetan, besteak beste, El abuelo Enrique Muiñorekin, Mi novia es un fantasma con Mirtha Legrandekin eta Daniel Tinayreren Bajo un mismo rostro Mirtha eta Silvia Legrandekin.

1966an Fernando Ayalaren Las locas del conventillo filmean parte hartu zuen Analía Gadé, Alberto de Mendoza eta Olinda Bozánekin batera.

Hamarkada bat geroago itzuli zen pantailara, 1976an, beste handiekin batera; besteak beste, Arturo García Buhr, Mario Sofficiekin, Bárbara Mujicarekin eta Narciso Ibáñez Mendarekin, Los muchachos de antes no usaban arsénico filmean, eta Leopoldo Torre Nilsson-en bi filmetan, Boquitas pintadas eta Piedra libre Marilina Ross eta Luisiana Brandorekin egindako azken zinema lana.

Antzerki-eszenatokian Sam Benelli, Tennessee Williams, Sir James Barrie, Marcel Achard, Terence Rattigan eta Jean Anouilhen obretan nabarmendu zen, edo La señora Ana luce sus medallas filmean (Friedrich Dürrentmatt-en La visita de la vieja dama filmari Argentinan emandako izenburua). Un tranvía llanado deseo (1952), Raymond Rouleauren Anna Karenina lanaren bertsioa; Françoise Saganen La cama, La esposa constante, Así es la vida, El caballo desmayado Miguel Ángel Solá gaztearekin eta Tinayrek zuzendutako El proceso de Mary Duggan filmean egin zuen lan berezia Argentinako zinemako izar zaharrekin.

1970eko hamarkadan, Eduardo Bergara Leumannek Setenta pecados eta bere buruari parodia egin zion 100 jóvenes años Jorge Luz, Tania Montes eta Gloria Montesekin batera.

1950eko hamarkadaren bukaeran telebistako hainbat ziklotan aritu zen: Estrellita, esa pobre campesina, Telebistarako berezia: "La señora Ana luce sus medallas!"Rolando Rivas, taxi-gidaria, Invitación a Jamaica Jamaikarako gonbita, Aventura 77, Navidad en el año 2000. eta Discépolo neba-arreben El organito de los hermanos saioan gogoratzen dute.

Mecha Ortiz por Mecha Ortiz izenarekin argitaratu zituen bere memoriak.

87 urte zituela hil zen Buenos Airesen 1987ko urriaren 20an, hemiplegia batean.

Nekazaritza eta abeltzaintzako ekoizle zen Julian Ortizekin ezkonduta egon zen. Harekin seme bat izan zuen, aitaren izen berekoa, Julian, itzultzailea eta gidoilaria izan zena. Haren neba, Jose, antzerki-zuzendaria izan zen, eta haren ahizpa Amanda Varela ere aktorea izan zen. Roberto M. Ortiz Argentinako presidentearen senidea izan zen.

Filmografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

37 filmetan parte hartu zuen:[3][5]

  • Aquel cine argentino (Treinta años sonoros) (1933-1963) (1984) (Documental)
  • Piedra libre (1976)
  • Los muchachos de antes no usaban arsénico (1976)
  • La casa de las sombras (no estrenada comercialmente - 1976)
  • Boquitas pintadas (1974)
  • Las locas del conventillo (María y la otra) (1966)
  • Bajo un mismo rostro (1962)
  • Las furias (1960)
  • La sombra de Safo (1957)
  • Bendita seas (1956)
  • El mal amor (1955)
  • Pájaros de cristal (1955)
  • El Abuelo (1954)
  • Deshonra (1952)
  • Mi vida por la tuya (1951)
  • Cartas de amor (1951)
  • La Rubia Mireya (1948)
  • María de los Ángeles (1948)
  • El precio de una vida (1947)
  • Vacaciones (1947)
  • Madame Bovary (1947)
  • Las tres ratas (1946)
  • Camino del infierno (1946)
  • El canto del cisne (1945)
  • Una mujer sin importancia (1945)
  • Mi novia es un fantasma (1944)
  • Safo, historia de una pasión (1943)
  • El gran secreto (1942)
  • Vidas marcadas (1942)
  • Último refugio (1941)
  • Joven, viuda y estanciera (1941)
  • Margarita, Armando y su padre (1939)
  • Mujeres que trabajan (1938)
  • Con las alas rotas (1938)
  • Maestro Levita (1938)
  • Melgarejo (1937)
  • Los muchachos de antes no usaban gomina (1936)


Telebista[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • 1956: Larunbateko antzerkia.

Sariak eta aintzatespenak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • El canto del cisne lanarekin Emakumezko Aktore Onenarentzako Condor de Plata saria irabazi zuen.

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. ↑ (Gaztelaniaz) «Mecha Ortiz - Biografía, mejores películas, series, imágenes y noticias» La Vanguardia 2022-04-23 (Noiz kontsultatua: 2022-10-19).
  2. ↑ (Gaztelaniaz) «Mecha Ortiz (cine.com)» cine.com (Noiz kontsultatua: 2022-10-19).
  3. ↑ a b c «Mecha ortiz - Bilatu» www.bing.com (Noiz kontsultatua: 2022-10-19).
  4. ↑ a b «Mecha ortiz - Bilatu» www.bing.com (Noiz kontsultatua: 2022-10-19).
  5. ↑ (Gaztelaniaz) Mecha Ortiz – cinenacional.com. (Noiz kontsultatua: 2022-10-19).

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Mecha_Ortiz&oldid=9410692"(e)tik eskuratuta