Mirtha Legrand

Wikipedia, Entziklopedia askea
Mirtha Legrand

Bizitza
Jaiotzako izen-deiturakRosa María Juana Martínez Suárez
JaiotzaVilla Cañas (en) Itzuli, 1927ko otsailaren 23a (97 urte)
Herrialdea Argentina
 Espainia
Familia
Ezkontidea(k)Daniel Tinayre (en) Itzuli  (1946 -  1994)
Seme-alabak
Anai-arrebak
Hezkuntza
Hizkuntzakgaztelania
Jarduerak
Jarduerakaktorea, telebista aurkezlea eta antzerki aktorea
Izengoitia(k)Mirtha Legrand, Chiqui eta Chiquita
Sinesmenak eta ideologia
Erlijioakatolizismoa
IMDB: nm0499464 Allocine: 39243 Allmovie: p282798
Twitter: mirthalegrand Instagram: mirthalegrand Edit the value on Wikidata

Mirtha Legrand edo Chiqui ezizenekoa, jaiotzaz Rosa María Juana Martínez Suárez[1][2] (Villa Cañás, Santa Fe, Argentina, 1927ko otsailaren 23a) Argentinako telebistako aktore eta aurkezlea da.[3][4] 82 urtetik gorako ibilbidean, hogeita hamasei filmetan, hamaika antzezlanetan eta hiru telesailetan parte hartu zuen, eta bi irrati ziklo eta 50 urtetik gorako telebistako elkarrizketa-saio bat gidatu zituen.[5] Bere herrialdean pertsona famatuenetako bat da eta ibilbide mediatiko zabala du.

Oso gaztetatik parte hartu zuen Argentinako zinemaren «urrezko garaia» deritzonean, eta komedia zurien ikur bihurtu zen, besteak beste, Los martes, orquídeas, Enseñanza, El retrato eta La pequeña señora de Pérez filmetan, AACCAko aktore onenaren saria jaso baitzuen.[6][6] Daniel Tinayre zinema-zuzendariarekin (1910-1994) 1945ean ezkondu ondoren, genero dramatikoan hasi zen aktiboki. Horrela lortu zuen arrakasta handia La vendedora de fantasías (1950), La de los ojos color del tiempo (1952) eta En la ardiente oscuridad (1959) filmekin, eta urte hartako Aktore Onenaren saria jaso zuen. 1965ean zinematik erretiratu zen, Con gusto a rabia filmatu ondoren.

1968an, Almorzando con las estrellas telebista-saioa hasi zuen, Canal 9k emana. Berehala lortu zuen arrakasta, jaten ari zirela, zuzeneko saioan ikuskizunen, kirolaren eta politikaren inguruko pertsonaiei elkarrizketak egiten zitzaizkien gai berriak sartuta. Handik gutxira, izena aldatu zioten saioari, Almorzando con Mirtha Legrand izena hartu zuen, aurkezleak protagonismoa hartu baitzuen. 1974tik 1976ra bitartean, 1981etik 1987ra bitartean, 1999tik 2000ra, 2002an eta 2011tik 2012ra eman zen programa.[7] 2012an, La dueña filmeko protagonista izan zen, eta 46 urte igaro ondoren, telebistara itzuli zen.[8]

Argentinako ikuskizunaren munduko ikonoa da, eta ibilbide luzeagatik eta bizitasun luzeagatik miresten dute, baina kritikatu ere egiten dute jarrera politiko kontserbadoreengatik eta Argentinako diktadurarekiko tolerantziagatik.[9][10][11][12]

Hainbat aintzatespen lortu zituen bere bizitzan zehar, besteak beste, Domingo Faustino Sarmiento saria Argentinako Nazioko Senatuan 2007an eta Buenos Aires hiriko herritar ospetsua izendatzea.[13] Gainera, Urrezko Martin Fierro saria jaso zuen 1993an; 2009an, berriz, Platinoarena lortu zuen lehen pertsona izan zen, eta, 2017an, Brillantes delakoa.[14][15]

Biografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Haurtzaroa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Mirtha eta Silvia Legrand ahizpak. 1940ko hamarkadaren hasierako argazkia

Rosa María Juana Martínez Suárez 1927ko otsailaren 23an jaio zen, Villa Cañáseko General López kaleko 576. zenbakian, Santa Fe probintziako herri batean, Rosariotik 200 km-ra.[16] Aita José Martínez (1899-1937), Almeriako merkataria. 1920ko hamarkadan Rosa Suárezekin ezkondu zen, Santanderrekoa eta maistra lanbidez.[17] Bi neba-arreba zituen, handiena José A. Martínez Suárez zinema-zuzendaria izan zen (1925-2019) eta haren ahizpa bikia Silvia Legrand (María Aurelia Martínez-en goitizena) aktore erretiratua izan zen[18][16] Txikitatik, «Chiquita» izena eman zitzaien Rosa María Juanari, eta «Gordi», berriz, María Aureliari, gero «Goldi» izenera aldatu zuena.

Ahizpek Santa Feko 178. Eskola Fiskalean egin zituzten lehen ikasketak, eta haurtzaroan Elena eta Bruna Ambrossi umezainak izan zituzten lagun.[19] Bere ahizpa Silviak Nestor Montenegrori gogoratu zion testigantza batean:

"Chiquitak beti eskatzen zion Brunari, orrazten zuenean: 'Bruna, egin motots handiena niri. Oso dotorea zen, beti ondo ikusi nahi zuen bere burua. Amak biok berdin janzten gintuen, marrazkitxo bat ginen".[19][20]

1934an, Rosa eta haren hiru seme-alabak Rosariora joan ziren, eta han neba-aahizpek Maria Laguntzailea ikastetxean jarraitu zuten ikasten. Aita asteburu guztietan itzultzen zen bisitatzera, Villa Cañás herriko dendaz arduratzen zen bitartean.[20] Rosarion, ahizpek haurrentzako emanaldi-ikastaroak egin zituzten Udal Antzokian, eta kantua, errezitaldia, pianoa, zapateo amerikarra eta dantza klasiko eta espainiarrak ikasi zituzten, garai hartan oso ohikoak zirenak.[20] Denbora librean, neba-arrebek ibilaldiak egiten zituzten Uztailak 9 plazaren inguruan, Dante zinemara joaten ziren eta inguruko aintzirara ere joaten ziren. 1937ko urtarrilaren 19an, aita ustekabean hil zen duodenoko ultzera baten ondoren.[21] 1992an, José Martínez semeak Enrique Jáuregui doktorearen mediku-taldeko kide bat aurkitu zuen, 55 urte lehenago aitaren kirurgiaz arduratu zena. Bateratze horretan jakin zuen aita praxi txar baten ondorioz hil zela.[22] Aita hil ondoren, familiak behin betiko Buenos Aires hiriko La Paternal auzoan kokatzea erabaki zuen. Bikiek Mendozako Probintzia Eskolan jarraitu zuten, eta arte-dohainak hainbat erakundetan garatu zituzten, hala nola PAADI Institutuan, Gaete Akademian eta Arte Eszenikoko Kontserbatorio Nazionalean.[23]

Karrera zinematografikoa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Zinemako lehen lanak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Mirtha Legrand, Niní Marshall eta Silvia Legrand a Niní (1940), ahizpen zinemako debuta.

Buenos Airesen jarri eta gutxira, María Rosa (12 urtekoa) «Maiatzeko etorbideko Koruko Erregina» izendatu zuten. Hain ezaguna zen ekitaldi hori, Roberto M. Ortiz, nazioaren lehendakaria bera, izan zen koroa jartzearen arduraduna.[24][25][26] Mirtharen nebak, José Martínez Suárezek, biografia batean honako jaiak deskribatu zituen:

«Inauteriak Buenos Airesen ekitaldi nazionala ziren, leku guztietako jendea etortzen zen [...] Nik uste dut milioi erdi lagun biltzen zirela Mayo etorbidean. Karrozak, serpentina, paper xehatua, zenbakiak, oholtza [...] Inauteri horietako batean, amak lagarteraren mozorroa egin zien nire ahizpei. Lehenengo urtean Chiquitak irabazi zuen eta bigarrenean Goldik.[27]

Familia arazo ekonomikoak pairatzen hasi zen, 1940an Luis César Amadori zuzendariak, koruko erreginak zirela jakin ondoren, testu labur bat esateko estra-lana eskaini zien ahizpei Niní Marshall protagonista zuen Hay que educar a Niní film komikoan.[28] Urtebete geroago, biek parte hartu zuten Novios para las muchachas filmean, Antonio Mompletek zuzendutako komedia eta Las de Caín lanetik egokitutakoa.[29][30]

Zinemaren munduan finkatu zen, 14 urterekin komedia erromantikoaren protagonista izateko kontratatu zutenean. Francisco Mugicaren Los martes, orquídeas filmean Elena izeneko gazte lotsati baten rola egin zuen. Aitak orkidea-sorta bat bidaltzen dio astero, bere izaera aldatu eta ilusioa sortzeko miresle ezkutu batena dela sinetsaraziz. Argumentuak adierazten zuen Juan Carlos Thorry, 19 urte zaharragoa, musu eman behar ziola bizitza errealean; eszena horri buruz Legrand-ek esan zuen orduantxe ikasi zuela «nolakoa zen hori».[31] Aktoreak Gonzalo Palomero zuzendariaren laguntzaileak antolatutako proba eszeniko batean parte hartu ondoren lortu zuen bere lana, Critican 1939ko inauterietan bere argazki bat ikusi ondoren.[32] Filmaren aurkezpena Broadway zineman izan zen, eta Legrand, heldua zela, gogoratu zuen: "Zinemara tranbian iritsi nintzen eta Cadillac batean joan nintzen! Ez dakit norena zen, baina amarekin eta neba-ahizpekin joan nintzen».[33] Silvana Roth filmatze-lankideak hauxe esan zuen:

«Mirthak pertsonaiarekin harremanetan egoteko puntu gutxi zituen. Ez zen inozoa, eta oso lehiakorra zen orduko».[34]

Bere ospea handitzean, amak bikien karrera artistikoa gidatu zezan, Ricardo Cerebello ordezkaria kontratatu zuen. Hasieran 'Rosita Luque' goitizena erabili bazuen ere, Cerebellok Mirtha Legrand ezizena aukeratu zuen Maria Rosarentzat eta haren ahizparenzat, Silvia Legrand.[35][36]

Komedia zurien ikona[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Legrand in Un beso en la nuca, 1946

Los martes orquídeas filmak Argentinako zinemaren «komedia zuri»en hasiera izan zen, figura garrantzitsuenak Legrand eta María Duval izan zirela.[37] Lehen protagonista lanaren arrakastaren ondorioz, Lumiton estudioek, garai hartako garrantzitsuenetakoek, Legrand bost urterako kontratatu zuten. Denboraldi horretan,besteak beste, El viaje (1942) filmatu zuen, izenburuaren azpian izena zuela.

Aldi berean, Adolescencia estreinatu zen, eta Angel Magañarekin batera Elviraren pertsonaia interpretatu zuen. Abel Posadas autorearen arabera, filmak «urte haietako goi-burgesiako neska askoren mekanismoak erakusten ditu... irteera bakarra ezkontze onuragarria ».[38] Argumentua 1965ean erabili zuen berriro Enrique Carrerasek, Palito Ortegarekin eta Evangelina Salazarrekin Mi primera novia filmatu zuenean.[38]

Legrand, Luis Saslavsky zuzendariarekin batera, Cinco besos-en filmazioko atsedenaldi batean, 1945

Legrand ahizpek arrakasta itzela zutenez, Radio Splendiden "El club de la amistad" ziklo erradiala gidatu zuten. Bertan, entzule ugari lortu ziren gazteen artean, aldi berean jarraitzaile-elkarte bat sortu zela.[39] 1943an, Safo, historia de una pasión filmean Irene Benavídez bigarren mailako pertsonaia osatzeko deitu zuten. Pasio baten istorioa da Safo, Argentinako lehen filma, adin txikikoentzat debekatua.[39] Carlos Hugo Christensenek zuzendu zuen eta Mecha Ortiz, Roberto Escalada, Olga Zubarry, Guillermo Battaglia eta Eduardo Cuitiño izan zituen kide .[40] Luis César Amadoriren Claro de luna (1942) filma izan zen Legrand ahizpek 1960ko hamarkadara arte elkarrekin egin zuten azken filma.[41] 1943rako, zinema-kritikariek goretsi egin zuten Legrandek Francisco Mugicaren El espejo filmean egindako emanaldian aktore-aurrerapena. Jorge Salcedorekin ezkongabe baten papera egin zuen Legrandek, eta Alicia Barrié aktoreak pertsonaiaren ahizpa antzeztu zuen.[41]

1944an, Legrand, San Juan probintzian 10.000 biktima eta kalte larriak eragin zituen lurrikararen ondoren dirua biltzeko asmoz sortu zen artista- taldearen partaide izan zen. Tragediaren aurrean, Lan eta Aurreikuspen idazkaria, Juan Domingo Perón, izan zen Libertad Lamarque, Lydia Lamaison, Mecha Ortiz, Silvana Roth, Niní Marshall eta Legrand bera bezalako pertsonaia garrantzitsuei zuzendutako deialdi baten buru. Dirua eman eta dohaintzak bildu zituzten.[42] Urte berean La pequeña señora de Pérez lanean protagonista izan zen, La casta Susana filmarekin batera (1940ko hamarkadan dirua bildu eta ospea handitzeko bi intriga-mota» ziren).[43] Argumentua Stephan Bekeffi-ren lan hungariarrean oinarrituta zegoen, eta Legrand-i Zinema eta Ikus-entzunezko Arteen Akademiak eta Argentinako Kronista Zinematografikoen Elkarteak Urteko Aktore Onenaren saria eman zioten.[44] Haren jarraipena, La señora de Pérez se divorcia, 1945ean estreinatu zen.[45] Kritikari askok filmaren arrakasta Legrand eta Juan Carlos Thorryren presentzia hutsari esleitu zioten arren, aktoreak Buenos Airesko Udalak emandako Aktore Onenaren saria jaso zuen.[44] Tito Gómez, Tilda Thamar eta Aurelia Ferrerrek ere parte hartu bazuten ere, Héctor Méndez aktorea nabarmendu zen bereziki, eta, eszena batean, herri-esaldia esan zuen: «Amaitu berri den festa batera berandu iristen zara».[46][44]

Aktore-aurrerapena eta rol dramatikoak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Legrand, 1947ko Como tú lo soñaste filman

1946an, baztertu egin zuen Carlos Hugo Christensenek El ángel desnudo filmarekin egindako lan-proposamena, tituluaz fidatzen ez zelako, eta Olga Zubarryri utzi zioten papera. Handik gutxira, Legrand eta haren amari eskertu egin zien filmean ospetsu egin zuen rol hori ukatu izana.[47] Daniel Tinayre zinema-zuzendariarekin ezkondu ondoren, hura bere karrerako gidari bihurtu zen, bere irudiaren aldaketa sustatu zuen eta aktore gisa hazteko eskatu zion, paper ausartagoak interpretatzera bultzatu baitzuen.[48] Lumiton konpainiatik banandu eta haurdun geratu ondoren, Legrand izan zen Emelco-rako Carlos Schlieper-en El retrato (1947) filmeko protagonista.[49]Nélida Romero aktore eta zuzendariaren emazteak gogoratu zuenez, «Schlieper-ek beti ikusi zuen bere etxeko emakume gisa, lehenik, eta gero aktore gisa. Oso emakume dotorea eta despistatua zen, eta ezkontzea zuen helburu. Oso zoriontsua zen El retrato filmatu zuenean, eta uste dut argi dagoela filmetik ateratzen den klima harmonia osokoa dela».[49]Haren sinpatiak eta soziabilitateak ikusleengandik hurbil zegoen irudi bihurtu zuten, zenbait bikotek ez bezala. Bestalde, Abel Posadasek adierazi zuenez, «pertsonaia horretan inoiz ez bezala egon zen, eta ondo bideratuta, zoragarria zela erakutsi zuen».[49][50]

Hurrengo filmak arrakastatsuak izAn ziren: Un beso en la nuca, Treinta segundos de amor (biak Luis Mottura jaunarenak) eta Como tú lo soñaste —argazki eta argiztapen nabarmenekoak—. Azken horretan Francisco Petronerekin aritu zen, eta libretoak Homero Manzi konpositorearen esku egon ziren, Georg Kaiserren Un día de octubre liburuaren arabera.[51] Senarrak zuzendua, 1948an Pasaporte a Río lanean nabarmendu zen Arturo de Córdova aktore mexikarrarekin eta Nathán Pinzónekin. Korista bat lekuko duen lapurreta baten istorioa kontatzen du filmak. Lapurreta horren ondorioz, gaizkileak bidaia egin eta lapurtutakoa Brasilera eraman behar du, mediku batez maitemindu baita.[52] Filmaziorako, Legrand beste itxura batekin agertu zen, eta kritikak Michèle Morgan frantziarrarekin konparatu zuen.[53] Pinzonek berak ekoizpena «erabateko arrakasta» gisa definitu zuen.

Mirtha Legrand eta_Arturo de Córdova,Pasaporte a Río lanean, 1948

Vidalita (1949) filmak, Narciso Ibáñez Mendarekin batera, peronismoaren aurkakotasuna jaso zuen. Luis Saslavsky zuzendariak esan zuen:

«Ez zuten debekatu, baina zaborretara bota zuten. Militarrek [...] ezin izan zuten onartu halako trabestismo nabarmenik. Eta, egia esan, filmaketa zaila izan zen [...] Mozorrotutako neska batek irudikatzen duen gautxoa matxismo, kreollismo falta dela ematen du».[54][55]

Aktoreekiko arazo politikoak eta zeluloiderik eza Juan Domingo Peronen gobernuan hasi ziren, eta areagotu egin ziren, 1955ean, Pedro Eugenio Aramburu militarra eta peronismoarekin lotutako artistak, hala nola Sabina Olmos, Nelly Omar eta Fanny Navarro, erbesteratu zirenean.[56] Legrand-Tinayre senar-emazteek ez zuten parte hartzen proselitismoaren aldeko ekintzetan, premia handiko kasuetan izan ezik. Silvana Rothek aitortu zuenez, «bi zuzendariri ez zitzaien inoiz falta izan zeluloiderik, Amadori eta Tinayreri».[54]

Mirtha Legrand, c. 1955. Annemarie Heinrichen argazkia. Arte Ederren Museo Nazionala

La vendedora de fantasías 1951ko komedia izan zen. Dendako langile baten eta haren senargai detektibearen istorioa kontatzen du. Lepokoa lapurtu eta hilketa bat egin dute. Muntaiagatik eta argazkigintzagatik goraipatu zuten filma, eta Homero Cárpena, Beba Bidart eta Nathán Pinzón hasi ziren lanean. Hiru aktoreek, gero, Tinayrek filmazioak egiteko emaztearekin zituen liskarrak gogoratu zituzten.[57] Hurrengo filma, El pendiente, William Irishen ipuin baten egokitzapena, «desatino»tzat jo zuen Mario Soffifik, inork ez zekielako zer egin hain lekuz kanpo zegoen bikote horrekin. Bera ez zen batere xantaiagileen biktima, eta José Cibrián beti izan zen komedietan oso ondo egon zitekeena, baina drametan bigarren postuan agertu behar zuen».[57]

Pedro Aleandrori lagundu zion La de los ojos color del tiempo (1952) filmean, arrakastarik gabeko filma, baina Argentinako Arte eta Zientzia Zinematografikoen Akademiak Aktore Onenaren saria eman zion.[58] Ondoren, Benito Perojok deituta EspainiaN koloretako film bakarraren protagonista izan zen: Doña Francisquita,[59] Federico Romeroren zarzuelaren bertsio bat, eta Guillermo Fernández Shaw, Antonio López Ballesterosen argazkigintzarekin —Espainiako koloretako zinemaren aitzindaria—, María Felixekin lan egin baitzuen La corona negra lanean. 1954an, Tren internacional estreinatu zen, Gloria Guzmán eta Diana Ingrorekin. Bere lanik arrakastatsuena izan zen.[58] Inbertitutako kapital handia eta Andeetan, Valparaíson eta Viña del Marren filmatzea zaila izan arren, filmak ez zuen interesik sortu ikusleen artean, eta porrota erabatekoa izan zen.[60]

Tren internacional-ek sortutako galera ekonomiko larriaren ondoren, onartu egin zuen Eduardo Bedoyak Artista Argentinar Elkartuentzat 1955ean Tita Merello eta Zully Morenorekin El amor nunca muere filmeko bigarren atalaren buru izateko egindako proposamena. Filmaren amaieran dauden hiru emakumeren istorio erromantikoak kontatzen ditu. Alfredo Alcón, Legrandek lagun izan zuena 2014. urtean hil zen arte, paper protagonista izan zuen debut film horretan.[61] Alcón-Legrand bikoteak arrakasta itzela izan zuen, eta hurrengo urtean berriro deituak izan ziren La pícara soñadora filmatzeko, 1956an Abel Santa Cruzen gidoiarekin estreinatua. Kritikak gogor kritikatu zuen, ordea, eta ez zuen aurrera egin.[62] 1968an, telebistarako egokitzapen bat egin zen, Evangelina Salazar protagonista zuela, eta beste bat Mexikoko telenobela baterako 1991n.

Haren azken zinema-emanaldiak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Legrand La patota film polemikoan 1960.

1958an kritika onak jaso zituen En la ardiente oscuridad lana aurkeztu ondoren. 1959an, aktore onenaren saria eman zioten.[63] Hirurogeiko hamarkadatik, zinemako rolak erabat dramatikoak izan ziren, eta bost film baino ez zituen erregistratu. 1960an, La patota lanean protagonista izan zen, errealismoagatik aurreratutzat hartua, Milagros de la Vega, José Cibrián, Alberto Argibay eta Florén Delbenerekin.[64]

Bere lagun Amelia Bencek idazkari bat interpretatu zuen La cigarra no es un bicho (1963) filmean, aurrekontu txikiko filma, industria zinematografiko nazionala suspertzeko. Filmak arrakasta handia izan zuen, ziur aski, jende asko biltzen zuelako eta zineman bere azken lan garrantzitsua bihurtu zelako. Lehenago, arrakastarik gabe protagonista izan zen Bajo un mismo rostro, Silvina Bullrichen autorearekin eta Daniel Tinayreren zuzendaritzapean, non Legrand eta haren ahizpa berriro elkarrekin aritu baitziren.[65][66] Zinta horretan Mirthak Inés Derrés prostituta eta Silviak sor Elizabeth moja interpretatu zuten.[67]

Azken filma Fernando Ayalaren Con gusto a rabia (1965) izan zen, aurrekontu handiko ekoizpena, kritikariek gogor epaitu zutena.[68] Han, Alfredo Alcónekin lan egin zuen berriro emakume heldu baten rolean, eta, horretarako, indarra hartu behar izan zuen.[68] 2010ean, bere telebista-saioaren zatiak erabili ziren Dos hermanos filmeko eszena batzuetarako, protagonistak Graciela Borges eta Antonio Gasalla zirela.

Telebista eta antzerki emanaldiak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Legrandek telebistako emanaldiekin tartekatu zuen bere karrera zinematografikoa, eta Argentinan sortu zenetik, hantxe agertu zen gehien. Mariano Moresekin batera, 1958an, M-k M maite du izeneko ordu erdiko seriea. Hainbat lekutan girotutako umorezko istorioak interpretatzen zituzten biek.[69] Carola eta Carolina lanean, Canal 13k jaulkitako neba-arrebek Legrand eta haren ahizpa Tincho Zabala eta Osvaldo Terranova lagun zituzten bi detektibe interpretatu zituzten.[69]

1957an ekin zion antzerki-lanari Hugh Herberten La luna es azul lanarekin. Aipatutako La luna es azul lanaz gain, El proceso de Mary Duggan eta haren arrakastarik handiena 40 kilates lanetan parte hartun zuen, Legrand Manolo Alegbregas aktore mexikarrarekin Divorciémonos antzeztu zuen Odeón antzokian.[70] 1962an, Niní Marshall eta Mariano Moresekin batera, Buenos Aires de seda y percal antzezlanaren protagonista femeninoetako bat izan zen.[71] 1978an, Paulina Singerman, Irma Córdoba eta Carlos Estradarekin batera, Rosas rojas, rosas amarillas lanean nabarmendu zen.[72] Eszenatokietatik senarrak zuzendutako Potiche lanarekin erretiratu zen.

Mirtha Legrandekin bazkaltzen[aldatu | aldatu iturburu kodea]

1970eko hasiera eta hamarkada[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Mirtha Legrand, 1972

Jarduerarik gabeko aldi txiki baten ondoren, Canal 9ko zuzendariak, Alejandro Romayk, Almorzando con las estrellas izeneko zikloa gidatzea eskaini zion 1968an. Amelia Bencek une hori gogoratu zuen Legrand-en biografian:

"Bat-batean Romayk biei deitu zigun bere bulegora... Nik Mirthi esan nion: 'Ai, ze beldurra, zergatik deituko digu? ', zerbait gaizki egin ote dugu?' Iritsi ginen. Romay eta [Samuel] Yankelevich zeuden. Gure harridurarako, telebistan zer egin nahi genuen galdetu ziguten. Mirthak esan zion: 'Nik [Héctor] Coirek egiten duenaren antzeko zerbait egin nahi nuke, hiztegi ona baitut'. Berak [Tinayre] esan zion: 'Ideia ona da, «Tea hartuz» egingo dugu. Izan ere, titulu hura Blackiek erregistratu zuen. Orduan, Tinayrek pentsatu zuen: 'Almorzando izan beharko lukeela bururatzen zait'

[...] Eta horrela hasi zen kontua.[73] Lehen emanaldia, 1968ko ekainaren 3an, 18 puntutaraino iritsi zen, eta Alberto Migré, Daniel Tinayre, Leopoldo Torre Nilsson, Beatriz Guido eta Duilio Marzio gonbidatu zituen.[74] Zikloaren arrakasta, neurri batean, formatu berri bat hasi zelako gertatu zen: zuzenean jatea, eta Juan José Sebreli soziologoaren arabera:

«Mirtharen berezko dohainak lider politiko batenaren antzekoak direlako».[75][76]

Handik denbora batera, Almorzando con Mirtha Legrand izatera pasatu zen, gidariak protagonismoa hartu baitzuen.[77] Hirurogeita hamarreko hamarkadan, Legrand interes orokorreko aldizkari garrantzitsuenen buru zen eta Argentinako emakume garrantzitsuenetakotzat jotzen zen, Ernestina Herrera de Noble eta Amalia Lacroze de Fortabatekin batera. 1972ko azaroaren 6an, Miguel Bellizi zirujauak Alderdi Peronista aipatu zuen zikloaren emanaldian, eta Legrand berak zuzendu zuen Alderdi Justicialista.[78] Handik gutxira, Alejandro Romay grabazio-estudiora sartu zen, eta aurkezleari esan zion «hemen ez da politikaz hitz egiten. Kultura-programa honetan, gaiak zientziarekin, artearekin, literaturarekin edo ekonomiarekin lotu behar dira». Emanaldia amaitu baino lehen, berak hauxe adierazi zuen: "Zer polita izan behar duen norberak askatasuna duen kanal batean lan egitea!». Hurrengo egunean Orlando Marconi esatariak ordezkatu zuen eta aste batzuk geroago Nélida Lobato vedetteak jarraitu zuen.[78] Eduardo Bergara Leumannek, Juan Carlos Pérez Loizeauk eta Ramon Andinok ere ordezkatu zuten.[79]

1973an, Legrandek bere zikloa Canal 13ra aldatu zuen.[80] Era berean, bere programa Haydée Padillak parodiatu zuen Almorzando con la Chona, non bazkariaren ordez matea hartzen zen.[81] 1974ko irailaren 12an, María Estela Martínez de Perónen gobernuan, zentsura-ekintza bat izan zuen, teoria baten arabera, Soledad Silveyra aktorearekin egindako elkarrizketa baten ondorioz. Elkarrizketa horretan, onartu egin zuen aktore peronistek bakarrik lan egin zezaketela eta Legrandek telebista pribatua defendatu zuen. Igorpen horretako abisu komertzialak asko luzatu ziren, eta, itzultzean, Legrand-ek honako hau esan zuen: "Zer polita litzatekeen txandetan gertatzen den guztia grabatzea!». Egun bat geroago, José Antonio Allenderekin bakarrik egin zuen bazkaria bertan behera geratu zen, José María Pesquini Duránek, kanaleko kide kontu-hartzaileak, bota egin zuenean, kontratua amaitu ez arren.[82] Horren ondorioz, 1974ko urriaren 2an, Legrand-ek entzunaldi pribatua izan zuen José López Rega presidentearekin eta Gizarte Ongizateko ministroarekin, eta, amaitzean, prentsaurreko bat eman zuen, eta hauxe onartu zuen: «Presidente andreak esan zidan lasai gelditzeko, nirea konponduko zela, eta hori ministroari eskatzen ziola». Hala ere, Legrand ez zen lanera itzuli 1976ko ekainera arte, junta militarra hartu eta hiru hilabete geroago, hurrengo egunean programaren jaulkipenak grabatzen hasi zenean transmititzeko.[82]

1980ko hamarkada[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Mirtha Legrand 1983ko urriko lehendakaritza-hauteskundeetan botoa ematen, Argentinako demokraziaren behin betiko berrezarpena markatu baitzuten.

1980an, ATCren inaugurazioaren ondoren, gidariak Canal 13rekin amaitu zuen kontratua, eta agur-emanaldian ziurtatu zuen ez zela telebistara itzuliko, baina azkenean ez zuen zehaztu.[83] Ordutik, haren esaldia, «agian nire azken urtea», tradizional bihurtu da denboraldi bakoitzaren amaieran.[84] Legrandek dio zentsura jasan zuela Raul Alfonsinen gobernuan, zehazki 1984tik 1989ra. Gertaera hark berak leporatu zion lehendakariari, urte batzuk geroago bere elkarrizketa-ziklora gonbidatu zutenean. Hauxe esan zuen:

«Ni ez naiz txoriburua, baina oroimena dut. Debekatuta egondako hamar urteek heltzen lagundu zidaten. Nire leloa beti izan da "lo lindo vende; lo feo no", baina orain egiten dudanari eduki soziala ematen saiatzen naiz".[85]

1986. urtearen erdialdean, Justiziako Gorte Gorenak ATCren aurkako Legrand demanda jarri zuen, eta berak erreklamatutako 500.000 USDtik 25.000 USD baino ez zituela kobratuko ezarri zuen. Epaimahaiak bere epaian aitortu zuenez, ez zen gomendagarria Legrandek hilean 40.000 USDko soldata jasotzea, herrialdearen egoera ekonomiko zaila zela eta.[86]

1987an, berriro hasi ziren grabazioak, orduan Alvear hotelean eta herrialdearen barruko kanaletarako.[87] Bestalde, Canal 2 La Platak 1988an transmititu zuen Conversando con Mirtha Legrand, VCC-kable baten seinalez egin zuen. 1989an, ATCk ostegun guztietan transmititu zuen Conversando con Mirtha Legrand, eta 1990ean itzuli zen bere bazkariokin —baita ATCren bidez ere—, Libertad Lamarque, Bruno Gelber, Nati Mistral, Enrique Pinti eta Andrea del Boca gonbidatuekin batera.[87] Urte horretan bertan, eskandalu bat sortu zen Legrandek homosexualitateari buruzko programa bat eskaintzea erabaki zuenean, trabestien, transexualen, psikologoen eta 'gay' batzuen bidez gaia eztabaidatzeko.[88]

1990eko hamarkada[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Fitxategi:Mirtha Legrand 1994.png
Legrand lutoz, 1994ko azaroan, senarra hil eta gutxira

1991n berritu zuten Canal 9rekin zuen kontratua, eta hantxe izan ziren Eduardo Duhalde, Domingo Cavallo eta Julio Mera Figueroa.[89] 1992an, bere programak Urrezko Martin Fierro saria jaso zuen.[90] 1994an senarra hil ondoren, Legrand hainbat egunez egon zen bere eguneroko programa egin gabe, eta, itzultzean, mezu publiko bat bidali zuen, Delia Garcés eta Mariano Grondona lagun batzuekin batera.[91] Mirtha Legrandek askotan erakutsi zuen umorea. Behin batean, Dalmiro Sáenz autoreak bere Yo también fuí un espermatozoide izenburuko liburua aipatu zuen bere zikloan, eta Legrand-ek erantzun zion: «Dalmiro, gauza horiek ez dira mahai batean esaten».[92]

1997an, Tita Merello aktore eta kantariak, El amor nunca muere filman Legrand-en lankide izan zenak, ustekabean deitu zion bere programara, argitzeko: «Daniel Tinayre nitaz maitemindu zen, baina zurekin ezkondu zen». Merellok beti uko egin zion bere programa bisitatzeari, eta hitzaldi luzeak izan zituen Tinayrekin bizitza osoan; beraz, prentsak maitasun-istorio bati buruzko zurrumurrua zuen.[93] Urte horretan bertan, Silvina Genjo auto-gidariaren salaketa jaso zuen programak, eta hark ziurtatu zuen Canal 9 zikloaren ekoizpenak 14 mila pisu eskatu zizkiola hura gonbidatzeko. Carlos Rottenberg ekoizlea eta Canal 9-ko agintariak Genjo eta haren aitarekin komunikatu ziren barkamena eskatzeko, eta konpromisoa hartu zuten eskaeraren arduraduna topatzeko.[94]Mirtha de noche asteroko saioa izan zen, 1998an emititzen hasi zen gonbidatu bakarrarekin. Lehen emanaldia Carlos Menem presidentearekin egin zuen, gonbidatu gisa, Chapadmalaleko udako presidentetza-egoitzan. Transmisioa Mar del Platako Hermitage hoteletik egin behar zen, denboraldiaren hasieratik egin ohi zuen bezala, baina arrantzaleek eragotzi egin zuten.[95][96] 2000 urtera arte iraun zuen zikloak, baina 2004an berrabiarazi zuten.[97] 1998an, Almorzando con Mirtha Legrand lehen emanaldiaren 30. urteurrenean, aste bateko ospakizunak egin ziren eta 100 gonbidatu bildu ziren.[98]

1999ko urtarrilean, Legrandek bere haserrea adierazi zuen Azul Televisión arduradunekin jendaurrean, haiek kontratua berritu ez zietelako eta «tratu txarrak eta baldarkeria» leporatu zizkielako: «Ez zidaten ezer esan, ezta kontratua ez zitzaidala interesatzen eta ezin zietela nire soldatei aurre egiten jarraitu. Ezer ez. Azalpen bat ere ez. Oso baldarrak izan dira, pena. Bankariak dira eta bankariek ez dakite».[99] Gatazkaren ondoren, Alejandro Romayk honako hau adierazi zuen elkarrizketa batean: «Mirthak ez du ulertzen telebistak emaitza ona izan behar duela diru-sarreren eta 'irteeren' artean».[100] 1999ko ekainean, Legrand berriro hasi zen TV zikloa Amerikan, semea hil eta lau hilabetera. Sarrerako mezuan, minaz hitz egin zuen: «Hauxe da nire karrerako unerik gogorrena eta zailena. Inoiz ez nuen uste horrelako une bat biziko nuenik. Seme bat galtzea izugarria da. Inork ez du imajinatzen. Bizi izan duenak baino ez daki zer esan nahi duen».[101]

2000ko hamarkada[aldatu | aldatu iturburu kodea]

2000ko udarako, Legrandek Mar de Platatik gidatu zuen bere zikloa, Mirtharekin batera gauez.[102] Legrandek bere gonbidatuekiko zuen ausarkeria eta desegokitasuna proberbiala izan zen azken urteotan. Nestor Kirchner zelatatu zuen, orduan Argentinako presidente hautetsia (2003-2007): «Batzuek diote zurekin batera "zurdajea" etortzen dela (ezker politikoaz hitz egiteko erabiltzen den mespretxuzko terminoa)».[103] Beste aukera batean, Eduardo Duhalde presidenteari (2002-2003), orduan Buenos Aires probintziako gobernatzaileari, galdetu zion: «Esan, gobernadorea, zer lotura duzu narkotrafikoarekin?».[104]

2008ko ekainaren 3an, programaren lehen emanalditik berrogei urte betetzean, ospakizun berezi bat egin zen, eta berrogei pertsona ospetsu gonbidatu zituzten.[105] Hauek izan ziren mahaikideak: Antonio Gasalla, Enrique Pinti, Irma Roy, Amelia Bence, Duilio Marzio, Juan Carlos Calabró, Raúl Lavié, Cacho Castaña, Carolina Papaleo, Linda Peretz eta Luciana Salazar.[106]

2009an, haren zikloak Martín Fierro de Platino saria jaso zuen, APTRA elkartearen 50. urteurrenean. Urrezko Martin Fierrorekin bakarrik jaso zezaketen ohorea.[107] Legrand agertokira igo zen familiarekin eta Carlos Rottemberg programaren ekoizlearekin, esker ona eta ohorea jasotzera. Urte horretan bertan, Moria Casánen aurkako irainak eta kalumniak zirela eta, legezko ekintzak hasi zituen, Georgina Barbarossa eta Antonio Gasalla aktoreekin bezala.[108]

2010eko hamarkada[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Legrand Sergio Bergman eta Jairo elkarrizketatzen Almorzando con Mirtha Legrand saioan, 2010

2010eko urtarrilaren 8an, eraso egin zion publikoki gazte-talde batek botila bat bota zionean, balkoira irten zen hotelaren parean, urte amaierako zikloa ematekoa zen lekuan.[109] Gertaera horrek zurrumurruak sortu zituen Legrand —Cristina Fernández de Kirchnerren oposiziogilea— eta gobernuaren arteko arazo politikoei buruz. Bere zikloaren emanaldi batean, telefono-mehatxu bat jaso zuela baieztatu zuen. Oihartzun handia izan zuen haren esaldiak, «nirekin ezin izango dute», eta Aníbal Fernández kabinete-buruarekin izandako eztabaidak.[109][110] Ondoren, Legrand-en beraren arabera, Fernándezen gobernuaren aldeko aktoreek kritikatu zuten (Federico Luppi, Esther Goris, Juan Leyrado, Hugo Arana eta Andrea del Boca), bere ideologia politiko desberdinagatik.[111] 2010eko uztailaren 12an, berdintasunezko ezkontza-legearen aldeko eztabaidari eskainitako programa batean, beste eztabaida mediatiko batean sartu zen, Legrandek Roberto Piazza diseinatzaileari galdera polemiko bat egin zionean: «Galdera delikatu bat egingo dizut: bikote homosexualak, mutil bat adoptatzen dutela pentsatuz gero, litekeena da semearekiko makurdura homosexuala?».[112] Biharamunean, jendaurrean barkamena eskatu zuen:

«Zorigaiztoko iruzkin bat egin nuen, benetan. Oso egokia ez zen esaldi bat esan nuen, eta damutu egiten naiz. Barkamena eskatzen diot Roberto Piazzari ere. Ez dut esaldia errepikatu nahi, desatsegina baita. Barkamena eskatzen diot gay komunitateari. Ez zen asmo txarrez egin. Berriro diot: zorigaiztoko iruzkina izan zen. Barkamen xumea eskatzen dut. Barkatzen jakitea espero dut».[113]

2011ko otsailean, 42. denboraldiko azken emanaldia egin zuen —Carmen Barbieri vedettearekin zuzenean adiskidetu zen—. Hainbat eta hainbat komunikabide grafikok adierazi zuten Jorge Rial kazetariak hartuko zuela bere telebista-ordutegia, Intrusiosen ikuskizuneko gidariak. Aktoreak hauxe esan bazuen ere: «Hau ez da agur bat, laster arte bat da», 2011ko apirilean jakinarazi zen kanaletik urrundu zela.[114][115] Geroago, Legrandek hauxe esan zuen: «Ez naiz itzuliko. Bizitzaz gozatuko dut».[116]

2013. urtean, bi urtez jarduerarik gabe egon ondoren eta 86 urte zituela, telebistara itzuli zen bere bazkariekin América TVn.[117] 2014ko urtarrilean, kontratua sinatu zuen El Trece eta haren elkarrizketa-zikloa igandetan emititzen hasi zen, astean behin.[118] Ziklo horretaz gain, La noche de Mirtha kanal beretik abiatu zen berriro. Larunbat gauetan ematen zen.[119] Legrand da adin aktiboko telebistako aurkezle bakarra, eta 46 denboraldiko programa, munduko iraunkorrenetako bat da.

Diktadura militarrari buruzko adierazpenak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

2010ean, zuzeneko saio batean, Legrandek aitortu zuen María Fernanda Martínez Suárez iloba eta Julio Enzo Panebianco bikotekidea atxilotu egin zituztela azken diktadura zibiko-militarrean.[120] Panebianco, Gazte Peronista militantea, 1977an hil zuten borroka gogor batean, eta NN gisa lurperatu zuten Chacaritako hilerrian. Haren gorpuzkiak Argentinako Auzitegiko Antropologia Taldeak atera zituen.[121] Albano Harguindeguy barne-ministroarekin Legrandek hitz egin ondoren, bere iloba atxilotu eta 48 ordura bizirik agertzea lortu zuen.[122] María Fernandak onartu zuen denboraldi horretan Club Atlético zentro klandestinoan egon zela. 1984an, Pertsonen Desagerpenari buruzko Batzorde Nazionalaren (CONADEP) aurrean, mendekotasun militarrean egon zela erakutsi zuen, eta, 2009an, berriz eman zizkien adierazpenak Jorge Olivera Róveri eta eremu militarretako beste nagusi ohi batzuei.[120]

Mutikoa izugarri torturatu zuten. Julio deitzen zen, ez genuen gehiago jakin. Lehenengo aldiz kontatuko dut. Nik laguntza eskatu nion une hartan Canal 13-ko kontu-hartzailea zenari, eta ez zidan laguntzarik eman beldurragatik, mundu guztiak baitzuen konpromisoa hartzeko beldur. 13. kanala Itsas Armadaren esku zegoen, eta orduan Nazioaren jeneral batengana jo nuen, garai batean ezagutu genuena. Harguindeguy jeneralari deitu nion, telefonoa lortu nuen eta deitu nion, zer zen azaldu nion. Itsasgizonak esan zidan: «Ez sartu, ez sartu mesedez, hau oso arriskutsua da». Baina ni ezaguna eta ospetsua nintzelako salbatu ahal izan nuen, askatu zutenean esan baitzioten: «Mirtharen iloba zarelako salbatu zara». Mirtha Legrand[123]

Mirthak, aitorpenaren ondoren, kontrako kritikak jaso zituen eta, hain zuzen, Raúl Fernández legegileak proiektu bat aurkeztu zuen, 2007an jaso zuen «Buenos Aires hiriko Hiritar ospetsu» saria kentzeko.[124] Handik gutxira, berriz ere gaitzetsi egin zuten, laurogeiko hamarkadako Gente aldizkariaren edizio bateko argazkiak agertu zirenean Alfredo Astiz eta Emilio Massera militarrekin bilera batean. 2010ean, diktadurarekin «ez zuela zerikusirik» onartu zuen, eta irudiak «argazkilari batek jarritako tranpa» gisa kalifikatu zituen, Masserarekin «nahi gabe» topo egin zuen unea bezalaxe.[125] 2011ko martxoan, Argentinan azken diktadura zibiko-militarra hasi zeneko 35. urteurrena ospatzeko, kirchnerista-talde batek eskrachea egin zuen kazetari, telebistako aurkezle eta enpresaburu batzuen aurka, diktadurarekin kolaboratzea egotzi baitzieten, besteak beste, Mariano Grondona eta Legrand bera.[126]

Mirtha Legrand, Marcela Tinayre alabarekin, Colon Antzokia berriro irekitzean, 2010ean

2000ko hamarkada[aldatu | aldatu iturburu kodea]

2002an, Son amores telesailean parte hartu zuen, Nicolás Cabré eta Florencia Bertotti protagonista zirela.[127] Bestalde, 62 urte geroago itzuli zen irratira; 2004 eta 2005 bitartean, bere zikloa gidatu zuen, Mirtha en la Red AM 910 saretik.[128]

Bizitza osoan Legrandek osasun ona izan duen arren, 2005ean ebakuntza kirurgikoa egin zioten, besikulu-kalkuluak eta, berrikiago, begi-lausoak izateagatik.[129] 2007ko abenduaren 3an, Domingo Faustino Sarmiento saria jaso zuen Legrandek, 2004ko 604 lehendakaritza-dekretuaren arabera; dekretu horren arabera, «ohore-bereizketa bat ematea pertsonen, erakundeen eta komunitateen bizi-kalitatea hobetzeko beren obra ekintzaileagatik nabarmentzen diren pertsonei».[130] Daniel Scioli presidenteorde ohiak eman zuen saria Argentinako Nazioaren Senatuan.[131] Eskerrak emateko hitzaldian, hauxe esan zuen:

Gobernu demokratiko, diktatorial eta desgobernu guztiekin lan egin nuen, eta horietako batzuek debekatu egin naute, baina inoiz ez dut azalpenik eskatu eta inoiz ez didate azalpenik eman. Baina ezer baino lehen  % 100 argentinarra naiz, nire herrialdea maite dut. Karrera oso bat, nik ez diot egun batean ere lan egiteari utzi, inoiz ez. Hain zoriontsu ibilbide honekin, eraman dudan bizitza honekin, nik inoiz ez diot inori gaizki egin. Eta egin badut, inkontzienteki izan da. Beti saiatu naiz ni gainditzen, oso karrera luzea izan dut, ia berrogei film egin ditut. Gero, bizitzak telebistaz arduratzea eskaini zidan, zinema egiteari uztea. Mirtha Legrand-en hitzaldia, saria jaso ondoren.

Egun batzuk geroago, Legrand Buenos Airesko hiritar ospetsu izendatu zuten Diego Santilliren eta Santiago De Estrada diputatu ohiaren proposamenez.[132] Gero, Legrand Fernández Ospitaleko Fundazioko lehendakaria da, Antzerki Etxeko ohorezko lehendakaria eta Victorio Tetamanti Ama-haurren Ospitalea Fundazioaren ohorezko amabitxia. Jende askok hartu zuen parte ekimen eta ekintza solidarioetan, talde bakartuei eta beharrak dituztenei eragiten dieten gizarte-arazoak konpontzen aritu zen.[132]

2012an, Legrand telebistara itzuli zen, Endemolen produkzioarekin Telefek transmititutako fikziozko miniserie batean protagonista batekin.[133][134] Urteren ondoren itzuli zen. Lehen emanaldian, 30 puntura iritsi zen zikloa, eta urte hasieratik gehien ikusitako programa bihurtu zen. Telesailean, Legrandek Sofía Ponte interpretatu zuen, mundu osoan ezaguna den kosmetiko-enpresa.[135] Serieak 13 kapitulu besterik ez zituen izan, baina ustegabeko arrakastak beste 19 gehitu zituen, guztira 32 atal emanez.[136] Legrand fikzio bateratuko aktore onenaren saria jaso zuen Tato sarietan, eta miniserieko aktore protagonista izendatu zuten Martín Fierro sarietan.[137][138]

Bizitza pribatua[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Mirtha Legrand Daniel Tinayre-rekin dantzan, 1951

18 urte zituela, Legrand Kordobako militar batekin hasi zen, baina harremana eten egin zen urtebete baino gutxiagoan, elkarrengandik oso urruti baitzeuden.[139] 1945ean, Cinco Besos filmatzen ari zela, Daniel Tinayre zuzendari frantziarra ezagutu zuen.[139] Hilabete batzuk geroago ezkondu ziren biak, 1946ko maiatzaren 18an, batak 19 eta besteak 36 urte zituztela. Horrek eragin handia izan zuen, eta Radiolandia aldizkariak (40.000 ale saldu zituen) eskubideak erosi zituen ezkontzaren xehetasun eta ezaugarri guztiak esklusiban izateko.[139] Senar-emazteek bi seme-alaba izan zituzten: Daniel Andrés (1948-1999) eta Marcela (1950).[140]

1967an, Rosa Suárez ama hil zitzaion, eta Legrand aldi baterako ikuskizunetik urrundu zen. Gente aldizkariaren 1992ko urriaren 23ko edizioan, Tinayrek desleialtasunak izan zituela jakinarazi zuen, eta ez zuen aipatu gizon batek liluratu zuela.[141] Hala eta guztiz ere, beti esan izan du Tinayre «bere bizitzako gizona» zela, eta, senarra hil ondoren bere bazkarietara itzultzean, «Mirtha Legrand de Tinayre andrea» izenez aurkeztu zen. 1995eko apirilaren 5eko erreportaje batean, Viva argitalpenari, logela bereizietan lo egitea onartu zuen.[141]

[...] nire perfekzionista-grinagatik alde batera utzi nituen familia eta afektuak. Beti irakurri nahi izan nuen, informatuta egon, eguneratuta [...] Errudun sentitzen naiz, hori egin ahal izateko, nire senideei arreta orduak lapurtu nizkielako. Mirtha Legrand[142]

1994ko urriaren 24an, Daniel Tinayre B hepatitisaren ondorioz hil zen. 1999ko apirilean, 51 urte besterik ez zituela hil zen bere semea pankreako minbizia zela eta.[143] Bost urte eskasean senarraren eta semearen heriotza trantze gogorra izan zen Legrand-entzat, karrera uztea erabaki baitzuen.

Heriotzaz pentsatzen dut. Ezetz esaten duenak gezurra dio. Baina ez naiz hiltzeko beldur; katolikoa naiz. Hori bai: pena handia hartuko nuke, ez baitut maite ditudanak utzi nahi. Jainkoari esker, osasuna dut eta nahikoa zaintzen du neure buruat. Gainera, helmugan sinesten dut. Dena markatuta dago. Mirtha Legrand[144]

Aurkezleak alaba, telebistako aurkezle Marcela Tinayre, eta hiru biloba ditu: Ignacio «Nacho» ekoizlea eta Juana Viale aktorea (Ignacio Viale del Carrilen ezkontzakoa), eta Rocco Gastaldi (Marcos Gastaldiren ezkontzakoa). José Martínez Suárez neba 2019ko abuztuaren 17an hil zen, eta haren ahizpa bikia, Silvia «Goldie» Legrand, 2020ko maiatzaren 1ean. Bilobaren aldetik, Joanak hiru biloba ditu: Ambar de Benedectis eta Silvestre eta Alí Valenzuela.[145][146]

Haren ondarea[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Zinema nazionaleko «urrezko aro»an —garai hartan film arrakastatsu asko egin ziren— aktore gisa, komedia zurien ikono bihurtu zen, eta inozo rolak zabaldu zituen.[147] Fernanda Longo autoreak hauxe esan zuen:

«bere garaiko gainerako handietatik Legrand bereizten badu, berrasmatzeko gaitasuna du, hizkuntza desberdinetara egokituz, betiere publikoarekin bat etorriz».[147]

Telebistako aurkezle gisa, garai hartako formatu berria hasi zuen, eta Almorzando con Mirtha Legrand munduko programarik iraunkorrenetako bat da. Haren eguneroko emanaldiek belaunaldi berriengana hurbildu zuten, ia 40 filmetan aktore gisa izan zuen karrera ezagutzen ez zutenengana.[147] Bere telebista-zikloan, nazioko eta nazioarteko hainbat pertsona ospetsu elkarrizketatu zituen, hala nola Rocío Jurado, Libertad Lamarque, Íngrid Betancourt, Rita Hayworth, Gabriela Spanic, Nati Mistral, Sandro, Mercedes Sosa, René Favaloro, Antonio Banderas, Les Luthiers, eta hainbat agintari, besteak beste, Raúl Alfonsín, Carlos Menem, Eduardo Duhalde, Hugo Chávez, eta Néstor Kirchner. Bere dotorezia eta bizitasuna kontuan hartuta, iritzi-sortzaile bihurtu zen, halako moldez non kanpaina-bezperan hautagai politikoekin egiten zituen bazkari-kronikak ohikoak baitira Argentinako egunkarietan.[147] Felipe Pigna historialariak honelaxe definitu zuen:

«Anfitrioia. Zaila da jendea gonbidatzea eta gustura sentitzea, eta, aldi berean, "galdera okerra" edozein unetan datorrela jakitea. Horixe egiten jakin behar da, profesionala izan behar da. Maila horretan, kazetaritza oso ondo egiten du».[148]

Bestalde, Alejandro Dolina autore eta gidari erradialak nabarmendu zuen Legrandek urteetan zehar iraun duela eta nola mantendu den:

«Ez zuen aldatu bere irudia, hitz egiteko modua, programaren sistema. Are hobeto, ez zuen eskandalurik bilatu, telebista gero eta eskandalagarriagoa da., "noraino iritsiko ote dira?" galdera piztu behar du ikus-entzuleengan.».[149]

Mariano Grondona kazetariak esan zuenez,

«Mirtha bi ikuspuntutatik azter daiteke: mitoa, fenomeno mediatikoa, edertasun handia... gizartean duen eragina. Nabarmendu nahi dudan beste alderdia profesionaltasuna da. Informatuta dago, egunkariak irakurtzen ditu, eta guztiaren berri du. Erantzukizun handiz hartzen du bere eginkizunean».[150]

Ernesto Sabato idazleak, Abaddón el exterminador eleberrian (1974an argitaratua), fikziozko elkarrizketa bat sortu zuen Quique kazetariaren eta haren solaskideen artean. Elkarrizketa hasi baino lehen, eleberri berriari buruzko bere ideiak azaltzen ditu: «Baina banoa, neskak, Mirtha Legrand-i orrazkerei buruzko erreportaje bat egin behar diot». Elkarrizketa amaitu ondoren, pertsonaiak dio, Mirtha eta Ringo Bonavena boxeolariaren arteko ustezko maitasun-istorio bat ekarriz: «Mirtha Legrand eta Bonavena artean maitasun-harremanik dagoen edo Mirthak esan duenez, "Ringo eta bion artean adiskidetasun ona besterik ez dago".[151] Liburuaren beste zati batean, Sabatok Legrand aipatu zuen, «Chiquita» goitizenarekin, autoreak fikziozko pertsonaiak bildu eta txandakatzen dituen aipamenean, benetako ospeekin: «Sonis, Ben Molar, Savransky doktorea, «Chiquita», Molinis, Lily eta Josérekin eta usteak baino ez omen ziren.[152]

Nahiz eta Legrand-ek azken urteetan audientzia galdu —jendaurrean horixe adierazi zuen—, Argentinako artista preziatuenetako eta ezagunenetako bat da. CEOPek 504 laguni egindako 2005eko inkesta batean, Legrandek bosgarren postua lortu zuen, botoen % 8,2rekin.[153] Tita Merello konplexuko areto nagusiak —2010etik itxita— bere izena du.

Legrand-en esaldi asko Argentinako herri-hizkeran sartu dira, hala nola «Gogoratu, ez zaren guztia izan zaitezke. Ikusten zaituzten moduan tratatuko zaituzte eta gaizki ikusten bazaituzte, tratu txarrak ematen dizkizute», Almorzandoren emanaldi bakoitza amaitzean Mirtha Legrand-ekin aipatzen zuen; «Rosas rococó rosadas»; eta «Carajo, mierda!» —senarrarekin eztabaida tirabiratsuan eman zuen bere programaren txanda batean—.[154][155] Ospetsua da, halaber, bere gonbidatuak jaso aurretik egiten zuen errezitaldia: «Gogoratu programa honek...» eta entzuleek «zortea ematen du.""

Legrandek hirurogeita hamar urte baino gehiagoko ibilbidea definitu zuen esaldi honekin:

Nire bizitza eman diet [...] Borrokalari handia naizelako egin nuen guztia. Ez naiz ezertaz damutzen.[156]

Filmografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Filmografia Argentinan[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • 1940: Hay que educar a Niní
  • 1941: Novios para las muchachas
  • 1941: Los martes, orquídeas
  • 1941: Soñar no cuesta nada
  • 1942: Adolescencia
  • 1942: El viaje
  • 1942: Claro de luna
  • 1943: El espejo
  • 1943: Safo, historia de una pasión
  • 1944: La pequeña señora de Pérez
  • 1944: Mi novia es un fantasma
  • 1944: La casta Susana
  • 1945: María Celeste
  • 1945: La señora de Pérez se divorcia
  • 1945: Cinco besos
  • 1946: Un beso en la nuca
  • 1947: Treinta segundos de amor
  • 1947: El retrato
  • 1947: Como tú lo soñaste
  • 1948: Pasaporte a Río
  • 1948: Vidalita
  • 1949: La doctora quiere tangos
  • 1950: La vendedora de fantasías
  • 1950: Esposa último modelo
  • 1951: El pendiente
  • 1952: La de los ojos color del tiempo
  • 1954: Tren internacional
  • 1955: El amor nunca muere
  • 1956: La pícara soñadora
  • 1959: En la ardiente oscuridad
  • 1960: La patota
  • 1960: Sábado a la noche, cine
  • 1962: Bajo un mismo rostro
  • 1963: La cigarra no es un bicho
  • 1965: Con gusto a rabia

Filmografia Espainian[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • 1953: Doña Francisquita

Antzerki-lasterketa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • 1957: La Luna es azul
  • 1962: Buenos Aires de seda y percal
  • 1964: Divorciémonos
  • 1966: Mi complejo es el champagne
  • 1968: Secretismo shh
  • 1969: El proceso de Mary Duggan
  • 1970: 40 kilates
  • 1975: Constancia
  • 1978: Rosas rojas, rosas amarillas
  • 1986: Tovarich
  • 1990: Potiche

Irratia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • 1943: El club de la amistad
  • 2004-2005: Mirtha en la red

Telebista[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • 1958: M ama a M
  • 1966: Carola y Carolina
  • 1968-2021: Almorzando con Mirtha Legrand
  • 1988: Conversando con Mirtha Legrand
  • 1990: Mirtha para todos
  • 1999-2000/2004: Mirtha de noche
  • 2002: Son amores (participació com ella mateixa)
  • 2012: La dueña
  • 2013-actualitat: La Noche de Mirtha

Sariak[100][aldatu | aldatu iturburu kodea]

Urtea Kategoria Lan izendatua Emaitza
1970 Entretenimendu-saio onena Mirtha Legrandekin konoa bazkaltzen Izendatua
1990 Interes orokorreko programarik onena Irabazlea
Gidari onena Irabazlea
1991 Interes orokorreko programarik onena Irabazlea
Gidari onena Izendatua
1992 Interes orokorreko programarik onena Irabazlea
Emakumezkoen gidatze onena Irabazlea
Martín Fierro de Oro Irabazlea
1993 Interes orokorreko programarik onena Izendatua
Emakumezkoen gidatze onena Irabazlea
1994 Interes orokorreko programarik onena Irabazlea
Emakumezkoen gidari onena Irabazlea
1995 Interes orokorreko programarik onena Izendatua
1997: Interes orokorreko programarik onena Irabazlea
Emakumezkoen gidari onena Izendatua
1998 Interes orokorreko programarik onena Irabazlea
1999 Izendatua
2000 Izendatua
Emakumezkoen gidari onena Izendatua
2001 Izendatua
2003 Interes orokorreko programarik onena Irabazlea
Emakumezkoen gidarionena Irabazlea
2004 Interes orokorreko programarik onena Izendatua
Emakumezkoen gidarionena Irabazlea
2005 Izendatua
2006 Interes orokorreko programarik onena Izendatua
Emakumezkoen gidari onena Izendatua
2007 Interes orokorreko programarik onena Izendatua
Emakumezkoen gidatze onena Izendatua
Martín Fierro a la Trayectoria Irabazlea
2008 Interes orokorreko programarik onena Irabazlea
Emakumezkoen gidari onena Irabazlea
Martín Fierro de Platino Irabazlea
2009 Interes orokorreko programarik onena Irabazlea
Emakumezkoen gidatze onena Izendatua
2010: Interes orokorreko programarik onena Izendatua
Emakumezkoen gidari onena Izendatua
2012 Miniserieko aktore onena Jabea Izendatua
2013 Emakumezkoen gidatze onena Mirtha Legrand konoa almorzando Izendatua
2014 Interes orokorreko programarik onena Irabazlea
Emakumezkoen gidari onena Izendatua
2015 Interes orokorreko programarik onena Izendatua
Emakumezkoen gidari onena Izendatua
2016 Interes orokorreko programarik onena Irabazlea
Emakumezkoen gidarionena Irabazlea
Martin Fierro Distiratsua Irabazlea
2017 Interes orokorreko programarik onena Izendatua
Ohorezko Martin Fierroa Irabazlea

Beste sari batzuk[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • Argentinako Arte eta Zientzia Zinematografikoen Akademiaren aipamen berezia (1941)
  • Argentinako Arte eta Zientzia Zinematografikoen Akademiako aktore onenaren saria (1944)
  • Emakumezko aktore onenaren Condor Zilarrezko Saria (1945)
  • Argentinako Arte eta Zientzia Zinematografikoen Akademiako aktore onenaren saria (1952)
  • Konex saria (1981)
  • Tourseko San Martin saria (1984)
  • Konex saria (1991)
  • Ibilbideari Itsas Izarra aipamena (1991)
  • Urteko emakumea (1992)
  • Pablo Podesta saria ibilbidean (1994)
  • Emakumearen eta Zinemaren Zinemaldiak ibilbideari egindako aipamena (1994)
  • Zilarrezko Cóndor saria ibilbideari (1997)
  • Platinozko Hiru.com Saria (2001)
  • Clarin saria Ibilbideko ikuskizunak (2004)
  • Ibilbideko Estrella de Mar saria (2006)
  • Saria Argentinako Nazioaren Senatuan egindako ibilbideari (2007)[157]
  • Florencio Sánchez saria ibilbideari (2008)
  • CILSA saria Gizarte Egiaztapenean (2010)
  • Cervantes Antzerki Nazionalaren Lagunen Elkartearen saria (2011)
  • Argentinako Moda Ganberako Tijera Distiratsuen Saria (2013)
  • Platinozko Itsas Izar Saria (2017)
  • Hiru.com Sarien aipamen berezia (2017)

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. ↑ El dolor de Mirtha por la muerte de su sobrina
  2. ↑ Llistosella, Jorge. (2008). «Fascículo Ídolos del espectáculo argentino: Legrand» Clarín (16).
  3. ↑ «Rosa María Juana Martínez, "Brazil, Rio de Janeiro, Immigration Cards, 1900-1965"» Family Search. Consultado el 26 de abril de 2014.
  4. ↑ Lo que dejó el programa de Mirtha: ¿Por qué le dicen "La Chiqui"?. 2 de junio de 2014.
  5. ↑ Montenegro (2009), pp. 228-232
  6. ↑ a b Llistosella, Jorge. (2008). «Fascículo Ídolos del espectáculo argentino: Legrand» Clarín (16).
  7. ↑ Mirtha Legrand: "Esto no es un adiós, es un hasta pronto". La Nación 18 de febrero de 2011.
  8. ↑ Mirtha Legrand regresó a la ficción y se adueñó de la noche. Clarín 19 de abril de 2012.
  9. ↑ Llistosella, Jorge. (2008). «Fascículo Ídolos del espectáculo argentino: Legrand» Clarín (16).
  10. ↑ Aguirre, Facundo. (7 de junio de 2018). «Mirtha Legrand: 50 años de complicidad con el poder» La Izquierda Diario.
  11. ↑ «Mirtha Legrand, enojada: 'No apoyé a la dictadura y terminen con eso'» Infobae 21 de mayo de 2017.
  12. ↑ Legrand, Christine. (21 de mayo de 2017). «En Argentine, une diva du divertissement se transforme en redoutable intervieweuse» Le Monde.
  13. ↑ «Mirtha Legrand - Fundación Konex» Sitio web oficial de la Fundación Konex. Consultado el 29 de noviembre de 2010.
  14. ↑ «Galería de los Martín Fierro de Oro» Sitio web oficial de APTRA. Consultado el 26 de abril de 2014.
  15. ↑ «Martín Fierro de Platino» Sitio web oficial de APTRA. Consultado el 26 de abril de 2014.
  16. ↑ a b Llistosella, Jorge. (2008). «Fascículo Ídolos del espectáculo argentino: Legrand» Clarín (16).
  17. ↑ Mirtha Legrand: "No puedo pedir más". lanacion.com.ar 6 de julio de 2003.
  18. ↑ Lamazares, Silvina. (25 de septiembre de 2010). José Martínez Suárez. Clarín.
  19. ↑ a b Montenegro (2009), p. 208
  20. ↑ a b c Llistosella, Jorge. (2008). «Fascículo Ídolos del espectáculo argentino: Legrand» Clarín (16).
  21. ↑ Montenegro (2009), p. 194
  22. ↑ Montenegro (2009), pp. 197-8
  23. ↑ Mirtha Legrand, la Chiqui de Villa Cañás. La Capital 18 de marzo de 2010.
  24. ↑ Llistosella, Jorge. (2008). «Fascículo Ídolos del espectáculo argentino: Legrand» Clarín (16).
  25. ↑ Mirtha Legrand, la diva que sobrevivió a la Década Infame, la Dictadura y la Crisis de 2001. Minuto Uno 23 de febrero de 2018.
  26. ↑ Después de ocho años, vuelve el corso a la Avenida de Mayo. Clarín 30 de enero de 2006.
  27. ↑ Montenegro (2009), p. 200
  28. ↑ Llistosella, Jorge. (2008). «Fascículo Ídolos del espectáculo argentino: Legrand» Clarín (16).
  29. ↑ Bence y Etchelet (2011), p. 61
  30. ↑ «Ficha de Novios para las muchachas (1941)» IMDb.com. Consultado el 26 de abril de 2014.
  31. ↑ Llistosella, Jorge. (2008). «Fascículo Ídolos del espectáculo argentino: Legrand» Clarín (16).
  32. ↑ Montenegro (2009), p. 200
  33. ↑ «Mirtha Legrand: la diva de los almuerzos Txantiloi:Wayback» portalplanetasedna.com.ar. Consultado el 22 de noviembre de 2011.
  34. ↑ Posadas, Abel. (2009). Capítulo III: Mirtha Legrand. Enerc.gov..
  35. ↑ Llistosella, Jorge. (2008). «Fascículo Ídolos del espectáculo argentino: Legrand» Clarín (16).
  36. ↑ Llistosella, Jorge. (2008). «Fascículo Ídolos del espectáculo argentino: Legrand» Clarín (16).
  37. ↑ Posadas, Abel. (2009). Capítulo III: Mirtha Legrand. Enerc.gov..
  38. ↑ a b Posadas, Abel. (2009). Capítulo III: Mirtha Legrand. Enerc.gov..
  39. ↑ a b Llistosella, Jorge. (2008). «Fascículo Ídolos del espectáculo argentino: Legrand» Clarín (16).
  40. ↑ Trerotola, Diego. (8 de octubre de 2010). Oscuro objeto sáfico. Página/12.
  41. ↑ a b Posadas, Abel. (2009). Capítulo III: Mirtha Legrand. Enerc.gov..
  42. ↑ Narváez, Patricia. (31 de diciembre de 2000). Niní, Libertad y los celos de Evita. Clarín.
  43. ↑ Llistosella, Jorge. (2008). «Fascículo Ídolos del espectáculo argentino: Legrand» Clarín (16).
  44. ↑ a b c Posadas, Abel. (2009). Capítulo III: Mirtha Legrand. Enerc.gov..
  45. ↑ Blanco Pazos (2008), pp. 138-9
  46. ↑ «Ficha de La señora de Pérez se divorcia (1945)» Cinenacional.com. Consultado el 29 de noviembre de 2010.
  47. ↑ Posadas, Abel. (12 de agosto de 2008). Olga Zubarry. El Leedor.
  48. ↑ Llistosella, Jorge. (2008). «Fascículo Ídolos del espectáculo argentino: Legrand» Clarín (16).
  49. ↑ a b c Posadas, Abel. (2009). Capítulo III: Mirtha Legrand. Enerc.gov..
  50. ↑ Posadas, Abel. (2009). Capítulo III: Mirtha Legrand. Enerc.gov..
  51. ↑ «Como tú lo soñaste (1947)» Cinenacional.com. Consultado el 22 de febrero de 2012.
  52. ↑ «Película: “Pasaporte a Río”» IndieMoviez, cine de otros géneros. Consultado el 29 de noviembre de 2010.
  53. ↑ Blanco Pazos (2008), pp. 138-9
  54. ↑ a b Posadas, Abel. (2009). Capítulo III: Mirtha Legrand. Enerc.gov..
  55. ↑ Barney Finn (1994), p. 15
  56. ↑ Quesada, María Sáenz. (19 de diciembre de 2004). 1955-1958: la cultura en años de incertidumbre. .
  57. ↑ a b Posadas, Abel. (2009). Capítulo III: Mirtha Legrand. Enerc.gov..
  58. ↑ a b Blanco Pazos (2008), pp. 138-9
  59. ↑ «Doña Francisquita (1952)» Filmaffinity.com. Consultado el 22 de febrero de 2012.
  60. ↑ Posadas, Abel. (2009). Capítulo III: Mirtha Legrand. Enerc.gov..
  61. ↑ Ajmat, Silvina. (11 de abril de 2014). Murió Alfredo Alcón, el primer actor argentino. Clarín.
  62. ↑ Posadas, Abel. (2009). Capítulo III: Mirtha Legrand. Enerc.gov..
  63. ↑ Blanco Pazos (2008), pp. 138-9
  64. ↑ Posadas, Abel. (2009). Capítulo III: Mirtha Legrand. Enerc.gov..
  65. ↑ Blanco Pazos (2008), pp. 138-9
  66. ↑ Llistosella, Jorge. (2008). «Fascículo Ídolos del espectáculo argentino: Legrand» Clarín (16).
  67. ↑ Grillo Trubba, Diego. (28 de marzo de 2010). Dos hermanos que cada mediodía comen mirando a Mirtha. Perfil.
  68. ↑ a b Posadas, Abel. (2009). Capítulo III: Mirtha Legrand. Enerc.gov..
  69. ↑ a b Más allá de los almuerzos. La Nación 15 de abril de 2012.
  70. ↑ Blanco Pazos (2008), pp. 138-9
  71. ↑ Etchelet, pp. 296-9
  72. ↑ Llistosella, Jorge. (2008). «Fascículo Ídolos del espectáculo argentino: Legrand» Clarín (16).
  73. ↑ Montenegro (2009), p. 19
  74. ↑ Toda una vida ante las cámaras. La Nación.
  75. ↑ Llistosella, Jorge. (2008). «Fascículo Ídolos del espectáculo argentino: Legrand» Clarín (16).
  76. ↑ Gente y la actualidad (1981). «Las 9 mujeres más influyentes de la Argentina».
  77. ↑ Muñoz Pace (2010), p. 26
  78. ↑ a b Llistosella, Jorge. (2008). «Fascículo Ídolos del espectáculo argentino: Legrand» Clarín (16).
  79. ↑ Marín, Ricardo. (19 de abril de 2008). 40 años con la televisión. La Nación.
  80. ↑ Toda una vida ante las cámaras. La Nación.
  81. ↑ Blanco, Pablo Javier. (18 de noviembre de 2010). Vuelve "Almorfando con la Chona" en su versión K. Perfil.
  82. ↑ a b Llistosella, Jorge. (2008). «Fascículo Ídolos del espectáculo argentino: Legrand» Clarín (16).
  83. ↑ Toda una vida ante las cámaras. La Nación.
  84. ↑ Ibáñez, Leonardo. (2005). «"Ni yo me creo cuando digo que el próximo año no volveré a la tele"» Gente.
  85. ↑ Llistosella, Jorge. (2008). «Fascículo Ídolos del espectáculo argentino: Legrand» Clarín (16).
  86. ↑ Llistosella, Jorge. (2008). «Fascículo Ídolos del espectáculo argentino: Legrand» Clarín (16).
  87. ↑ a b Toda una vida ante las cámaras. La Nación.
  88. ↑ Llistosella, Jorge. (2008). «Fascículo Ídolos del espectáculo argentino: Legrand» Clarín (16).
  89. ↑ Toda una vida ante las cámaras. La Nación.
  90. ↑ «Galería de los Martín Fierro de Oro» Sitio web oficial de APTRA. Consultado el 26 de abril de 2014.
  91. ↑ Montenegro (2009), p. 14
  92. ↑ Llistosella, Jorge. (2008). «Fascículo Ídolos del espectáculo argentino: Legrand» Clarín (16).
  93. ↑ «Los dos grandes amores de Luis Sandrini» Ahora.
  94. ↑ Bonacchi, Verónica. (14 de julio de 1997). Denuncia contra el programa de Mirtha. La Nación.
  95. ↑ Ordenan una nueva reducción estatal. La Nación 16 de enero de 1998.
  96. ↑ Schettini, Adriana. (10 de enero de 1998). Mirtha jugó de visitante. La Nación.
  97. ↑ Montenegro, pp. 13-6
  98. ↑ Toda una vida ante las cámaras. La Nación.
  99. ↑ « Urfeig, Vivian. (3 de enero de 1999). La Legrand va a volver. Clarín.»
  100. ↑ Molero, Miriam. (10 de enero de 1999). "Mirtha Legrand no entiende la televisión". La Nación.
  101. ↑ Molero, Miriam. (29 de junio de 1999). "Vengo a ocupar mi lugar", dijo Mirtha. La Nación.
  102. ↑ Montenegro (2009), pp. 228-232
  103. ↑ Mactas, Mario. (6 de julio de 2003). Mirtha Legrand: "No puedo pedir más". La Nación.[Betiko hautsitako esteka]
  104. ↑ Duhalde, escrachado después de almorzar con Mirtha Legrand. Página/12 29 de junio de 2010.
  105. ↑ Mirtha Legrand festejó los 40 años de TV en un mega-almuerzo con 40 invitados. La Capital 3 de junio de 2008.
  106. ↑ Pérez Zabala, Victoria. (4 de junio de 2008). Lágrimas y aplausos en el festejo de Mirtha. La Nación.
  107. ↑ «Mirtha Legrand ganó el Martín Fierro de platino y "Vidas robadas", el de oro Txantiloi:Wayback» Mdzol. Consultado el 29 de noviembre de 2010.
  108. ↑ «Mirtha Legrand vs. Moria Casán, la pelea continúa Txantiloi:Wayback» Terra.com. Consultado el 29 de noviembre de 2010.
  109. ↑ a b Mirtha Legrand respondió al escrache K: "Conmigo no van a poder". Clarín 11 de enero de 2010.
  110. ↑ Mirtha Legrand: "Tengo miedo a las represalias". La Nación 18 de enero de 2010.
  111. ↑ Encontronazos a la hora del almuerzo. La Nación 25 de noviembre de 2010.
  112. ↑ La polémica pregunta que Mirtha Legrand le hizo a Roberto Piazza. La Gaceta 13 de julio de 2010.
  113. ↑ La controvertida pregunta de Mirtha que debió contestar Roberto Piazza. La Nación 13 de julio de 2010.
  114. ↑ Mirtha Legrand: "Esto no es un adiós, es un hasta pronto". La Nación 18 de febrero de 2011.
  115. ↑ Sale Mirtha, sube Rial. La Nación 10 de febrero de 2011.
  116. ↑ Mirtha abandona sus almuerzos. Día a día.com 6 de abril de 2011.
  117. ↑ Con dos grandes ausencias y algunas polémicas, Mirtha Legrand volvió con sus almuerzos. Clarín 5 de agosto de 2013.
  118. ↑ Mirtha Legrand vuelve a El Trece: la historia de los almuerzos. Infobae 15 de marzo de 2014.
  119. ↑ Mirtha Legrand debutó con su primera gala de noche. Infobae 31 de agosto de 2013.
  120. ↑ a b La inesperada confesión de Mirtha. Página/12 16 de junio de 2010.
  121. ↑ Revelación de Mirtha Legrand causa indignación en Argentina. La República 26 de junio de 2010.
  122. ↑ El drama de Mirtha Legrand en la dictadura. Perfil 19 de junio de 2010.
  123. ↑ (Gaztelaniaz) «Página/12 :: El país :: La inesperada confesión de Mirtha» www.pagina12.com.ar (Noiz kontsultatua: 2022-11-13).
  124. ↑ Amaya, Sol. (29 de junio de 2010). Quieren quitarle a Mirtha Legrand su distinción de ciudadana ilustre. La Nación.
  125. ↑ Mirtha habló de su encuentro con Astiz: "Me tendieron una trampa". La Nación 25 de noviembre de 2010.
  126. ↑ Escrache, chicos y escupidas. Clarín 1 de abril de 2011.
  127. ↑ Iglesias, Fernanda. (27 de noviembre de 2002). El almuerzo más largo de sus vidas. La Nación.
  128. ↑ Petti, Alicia. (17 de marzo de 2004). Días de radio para Mirtha Legrand. La Nación.[Betiko hautsitako esteka]
  129. ↑ Operaron a Mirtha Legrand. La Nación 7 de enero de 2005.[Betiko hautsitako esteka]
  130. ↑ Iljutko, Diego. (2007). «"Ya soy una mujer grande, pero nunca bajo la guardia"» Semanario (1484).
  131. ↑ Montenegro, pp. 13-6
  132. ↑ a b Declararán a Mirtha Legrand ciudadana ilustre porteña. Infobae 22 de diciembre de 2007.
  133. ↑ Commisso, Sandra. (18 de abril de 2012). Mirtha Legrand: "Estoy nerviosa, como si tuviera quince". Clarín.
  134. ↑ Mirtha Legrand vuelve a la TV como La Dueña. LV7 Radio 6 de marzo de 2012.
  135. ↑ Mirtha Legrand regresó a la ficción y se adueñó de la noche. Clarín 19 de abril de 2012.
  136. ↑ «Se extendió La Dueña» Televisión.com.ar. Consultado el 27 de abril de 2014.
  137. ↑ «CAPIT anuncia los finalistas de los premios TATO 2012» CAPIT. Consultado el 27 de abril de 2014.
  138. ↑ Mirtha Legrand, Marley, Dulce amor y AM, entre los grandes perdedores. La Nación 6 de agosto de 2013.
  139. ↑ a b c Llistosella, Jorge. (2008). «Fascículo Ídolos del espectáculo argentino: Legrand» Clarín (16).
  140. ↑ Montenegro, pp. 13-6
  141. ↑ a b Llistosella, Jorge. (2008). «Fascículo Ídolos del espectáculo argentino: Legrand» Clarín (16).
  142. ↑ Mirtha entrevista a Mirtha. .
  143. ↑ Murió el hijo de Mirtha Legrand. Clarín 21 de abril de 1999.
  144. ↑ Martínez Carricart, Jorge (2010). «Mirtha: "No hay en el mundo otra mujer de mi edad que lleve mi ritmo de vida"». Gente (2327).. .
  145. ↑ Braillard, Miguel. "Fue una de las mejores noticias que recibí en la vida". Gente.
  146. ↑ Sainz, Carola. (28 de mayo de 2010). Al estilo de Mirtha Legrand. Clarín.
  147. ↑ a b c d Llistosella, Jorge. (2008). «Fascículo Ídolos del espectáculo argentino: Legrand» Clarín (16).
  148. ↑ Montenegro, pp. 13-6
  149. ↑ Montenegro (2009), pp. 100-4
  150. ↑ Montenegro (2009), pp. 71-3
  151. ↑ Sabato (2006), pp. 493-8; 192-7
  152. ↑ Sabato (2006), p. 358
  153. ↑ Los artistas que prefieren los argentinos. Clarín 18 de noviembre de 2005.
  154. ↑ El "carajo, mierda" de Mirtha Legrand, ¿tuvo un entregador famoso?. Ciudad.com.ar 2 de julio de 2010.
  155. ↑ Mirtha Legrand debutó con La Dueña y hubo perlitas con sus frases. Ciudad.com.ar 19 de abril de 2012.
  156. ↑ (Gaztelaniaz) Jorge Llistosella: «Siempre hubo patadas, el tema es la mala fe» | Libre Expresión. (Noiz kontsultatua: 2022-11-13).
  157. ↑ «Mirtha Legrand, distinguida en el Senado de la Nación» Perfil 3 de desembre de 2007.

Bibliografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • Barney Finn, Oscar. Los directores del cine argentino (en castellà). Argentina: Centro Editor de América Latina, 1994. ISBN 950-25-3174-4. 
  • Bence, Amelia. La niña del umbral (en castellà). Argentina: Corregidor, 2011. ISBN 9789500519342. 
  • Blanco Pazos, Roberto; Clemente, Raúl. Diccionario de Actrices del Cine Argentino (1933-1997) (en castellà). Argentina: Corregidor, 2008. ISBN 9789500517874. 
  • Etchelet, Raúl. Niní Marshall, la biografía (en castellà). Argentina: La Crujía, 2005. ISBN 987-1004-55-9. 
  • Llistosella, Jorge. (2008). «Fascículo Ídolos del espectáculo argentino: Legrand» Clarín (16).
  • Montenegro, Néstor. Mirtha Legrand, 40 años y una vida en televisión (en castellà). Argentina: Corregidor, 2009. ISBN 978-950-05-1784-3. 
  • Muñoz Pace, Fernando. «Entre la ilusión y el espanto»: Los almuerzos de Mirtha Legrand (en castellà). Argentina: Sol 90, 2010. ISBN 978-987-07-0877-3. 
  • Sabato, Ernesto. Abaddón el exterminador (en castellà). Argentina: La Nación, 2006. ISBN 950-731-493-8. 

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Mirtha_Legrand&oldid=9600568"(e)tik eskuratuta