Lankide:Enekodiego0/Proba orria

Dunkerqueko bataila Bigarren Mundu Gerrako operazio militar bat izan zen eta Dunkerquen,

Frantzian eman zen. Aliatuak (Frantzia, Erresuma Batua, Belgika, Kanada, Herbeerak eta Polonia)

eta Alemania naziak aurrez aurre jarri zituen. Frantziako mendebaldeko fronteko batailaren parte izan

zen talka. Baitaila populazioa defendatzean eta Europa kontinentaleko indar britainiar, frantses eta

belgikarrak ebakuatzean oinarritu zen 1940ko maiatzaren 26tik ekainaren 4ra bitartean.

Generalobersten-sek (koronel nagusiak), Gerd von Rundstedt eta Günther von Kluge taldeek iradoki

zuten Dunkerque inguratzen zuten Alemaniako indarrek geldiarazi egingo zutela portuko aurrerapena,

eta beren posizioak finkatuko zituztela Aliatuen ihesa saihesteko. Hitlerrek hilaren 24an onartu zuen

agindua, Wehrmacht-eko goi-agintariaren laguntzarekin (Oberkommando der Wehrmacht, OKW).

Armadak hiru egun iraun zuen, eta, horren ondorioz, aliatuek denbora nahiko izan zuten Dinamo

Operazioa (Dunkerqueren ebakuazioa) antolatzeko eta setiatutako populazioaren inguruan

defentsa-lerro bat eraikitzeko. Aliatuen egoera iluna izan arren (Erresuma Batuan batzuk behartu

zituzten, kapitulazioaren komenigarritasuna aintzat hartuta), azkenean, 3.000 soldadu aliatu atera

zituzten inguraketatik.

Bataila

Mendebalderantz borrokatu

Maiatzaren 26an, Anthony Edenek, BEFeko komandante nagusiak, Lord Gorti esan zion

"mendebaldera borrokatzera" behartuta ikus zezakeela bere burua eta ebakuaziorako planak

prestatzeko agindu zion, baina frantsesei edo belgikarrei jakinarazi gabe. Gortek ordenak aurreikusia

zituen eta aurretiazko planak zituen eskura.

Maiatzaren 27an, britainiarrek Dunkerque ingururantz abiatu ziren. Le Paradis-en sarraskia egun

horretan izan zen. Preso britainiarrak Norfolkeko Erregimentuko 2. batailoikoak ziren, 2. mailako 4.

brigadaren parte. SSek aletegi baten paretaren parean lerrokatu eta tiro egin zieten; bik bakarrik iraun

zuten bizirik. Bitartean, Luftwaffe-k bonbak eta orriak bota zizkien Aliatuen armadei.

Luftwaffeko bonbez gain, artilleria astun alemanak (jadanik irismen-perimetroan zegoenak) kalibre

handiko jaurtigaiak jaurtitzen zituen Dunkerquerantz. Ordurako, mila zibil baino gehiago hil ziren

herrian. Bonbardaketa horrek jarraitu egin zuen ebakuazioa amaitu arte.

Wytschaeteko bataila

Gortek Ronald Adam jeneralari agindu zion Dunkerqueren inguruan defentsa-perimetroa altxatzeko.

Alan Brooke jeneralak,II. Brigadaren agindupean zegoena, 3., 4., 5. eta 50. dibisioei eutsi behar izan

zion Ypres-Comines kanalean zehar, Yser ibairaino, eta BEFeko gainerakoak atzera eginten zuten

bitartean. Wytschaeteko bataila, Belgikako mugan, Brookek bere mailan aurre egin zion ekintzarik

gogorrena izan zen.

Maiatzaren 27ko eguerdian, eskala handiko erasoa egin zuten Ypres hegoaldeko hiru dibisioekin.

Borroka nahasia izan zen, izan ere, Alemanek espioitza-taktikak erabili zituzten britainiarrekin

nahasteko, eta garaitu zituzten.

Borrokarik gogorrena 5. mailako sektorean izan zen. Brookek agindu zion Bernard Montgomery

jeneralari, 3. mailako komandantea, bere zatiketaren lerroa ezkerrerantz irekitzeko, 4. mailako bi

brigadak askatzeko eta Messines muineko 5. dibisioarekin bat egiteko. 10. brigada lehenena iritsi zen,

eta etsaiak artilleria britainiarraren eremua inguratzen ari zirela ikusi zuen. Bi brigaden artean

alemanen muinoa askatu zuten eta maiatzaren 28an seguru egotea lortu zuten Wytschaeteren

ekialdean.

Egun horretan, Brookek kontraerasoa agindu zuen. Harold Alexander jeneralaren 1. mailako bi

batailoi izan ziren buru: Granadako Guardietako 3. maila eta Iparraldeko Staffordshireko 2.

erregimentua. 2. erregimentuak Kortekeer ibaira iristea lortu zuen Guardia kanalera iristen zen

bitartean, baina ezin izan zuten defendatu. Kontraerasoak alemanei eragin zien.

Poperingeko ekintza

Brookeren kokalekutik Dunkerquerako itzulerako bidea Poperingeko herritik igarotzen zen, eta han

botilatze bat sortu zen Yser kanalaren gaineko zubian. Maiatzaren 27an, Luftwaffe-k gogor

bonbardatu zuen botilaratzea bi orduz eta ibilgailuen %80 suntsitu edo ibilgetu zuen. Britainia Handiko

4. Dibisioak, arma eta kamioi asko utzi behar izan zituen eta ia denak Poperinge eta Mont artean

galdu zituen.

Belgikako errendizioa

Gortek Adam eta Fagalde jeneralei Dunkerqueren inguruko defentsa-perimetroa prestatzeko agindu

zien. Belgikako kostaldeko lerro osotik zihoan, Nieuwpoortetik Gravelinesaraino. Egoerak baimentzen

zuen bezain indartsua zen, baina maiatzaren 28an Belgikako armadak, alemaniar erasotzaileek

jadanik gaindituta eta Leopoldo erregearen agindupean, errenditu zne. Horri esker, 32 km-ko tartea

utzi zen Gorteko ekialdeko saihetsean, britainiarren eta itsasoaren artean. Britainiarrak harritu egin

zituen Belgikako kapitulazioak, Belgika eta Frantziako lehen ministroek, Hubert Pierlotek eta Paul

Reynaudek, Leopoldo kondenatu egin zuten Belgikako gobernuari galdetu gabe amore emateko

hartutako erabakiaren ondorioz.

Perimetroaren defentsa

Maiatzaren 28an borroka nahasia egon zen perimetroan. Egoeraren kontrola alde britainiarrean

desegiten zen, beraz, perimetroa handitzen zen Dunkerquererantz. Bitartean, Erwin Rommelek Lehen

Armada Frantseseko bost dibisio inguratu zituen Lilletik gertu. Guztiz isolatuta eta urrituta egon arren,

frantsesak lau egunez borrokatu zuten Molinié jeneralaren agindupean; hala, Alemaniako zazpi

dibisio Dunkerquera desbideratu zituzten erasotik, eta, gutxi gorabehera, 100.000 soldadu aliatu

salbatu zituzten.

Maiatzaren 31n, alemanek ia Nieuwpoort zeharkatu zuten. Egun hartako arratsaldean, alemanek

Bulskamp-en kanaletik gertu hautsi zuten perimetroa, baina kanalaren beste aldeko zingira-lurrak

geldiarazi egin zituen. Gaua iristean, alemanek indarrak bildu zituzten beste eraso baterako

Nieuwpoorten. RAFeko 18 bonbardarik alemaniarrak aurkitu zituzten oraindik osatzen ari zirela, eta

bonbardaketa zehatz batekin sakabanatu zituzten.

Dunkerquerako erretirada

Maiatzaren 31n, Von Kuechler jeneralak Alemaniako indar guztien agintea hartu zuen Dunkerquen.

Plan argia zuen: fronte osoan eraso handia egitea ekainaren 1eko 11:00etan. Harrigarria bada ere,

Von Kuechler-ek ez zion kasurik egin irratiko intertzeptazio bati, honek hurrengoa esaten zuen:

britainiarrak linearen ekialdeko muturra uzten ari zirela Dunkerquera erretiratzeko.

Nahiz eta Churchillek frantsesei hitza eman zien britainiarrek haien erretiroari erantzungo ziotela,

praktikan frantsesek sostengatu zuten linea, britainiar azken soldaduak ebakuatu bitartean.

Alemaniako artilleriako su kontzentratuari, ponpei eta Luftwaffeko lurrerako erasoei aurre eginez,

frantsesek aurre egin zioten. Ekainaren 2an (azken unitate britainiarrak ontziratu ziren egunean),

frantsesak pixkanaka erretiratzen hasi ziren. Ekainaren 3rako alemanak Dunkerquetik 3 km-ra

zeuden. Egun horretako gaua ebakuazioko azkena izan zen. Ekainaren 4ko 10:20an, alemaniarrek

esbastika altxatu zuten hainbat soldadu britainiar eta frantsesek ihes egin zuten kaien gainean.

Indar aliatuen etsaitasunezko erresistentziak tropen ebakuazio masiborako denbora irabaztea lortu

zuen. Wehrmachtek 3.000 soldadu inguru harrapatu zituen, ia denak frantsesak. Gizon horiek azken

unera arte babestu zuten ebakuazioa, eta ezin izan zuten ontziratu. Helburu bera zuten bizirik atera

zirenek ere (batez ere, Infanteriako 150.a Erregimentu frantsesak osatzen zuen): presoak hartu

zituzten ekainaren 4ko goizean Malo-les-Bains hondartzan. Erregimentu horren banderak su hartu

zuen, etsaien eskuetan ez erortzeko.

Ebakuazioa

Gerra-bulegoak indar britainiarrak ebakuatzeko erabakia hartu zuen maiatzaren 25ean. Maiatzaren

27tik ekainaren 4ra, 338 226 gizonek ihes egin zuten. Dunkerqueko kaiak oso kaltetuta zeuden

erabiltzeko, baina ekialdeko eta mendebaldeko kai-muturrak bere horretan zeuden. William Tennant

kapitainak, ebakuazioaren arduraduna, erabaki zuen hondartzak eta ekialdeko kai-muturra erabiltzea

ontziak lotzeko. Ideia arrakastatsu horrek asko handitu zuen egunero ontziratu ahal ziren soldaduen

kopurua, eta maiatzaren 31n, 68.000 gizon baino gehiago ontziratu ziren.

Britainia Handiko azken soldaduak ekainaren 3an abiatu ziren 10:50ean, eta Tennat telegrafo bat

bidali zion Ramsayri esateko: «Eragiketa burutu da. Doverrera itzultzen ari gara.» Hala ere,

Churchillek frantsesak hartzera itzultzeko eskatu zuen, beraz, Marina Erreala ekainaren 4an itzuli zen,

ahalik eta soldadu frantses gehien erreskatatzeko. Azken egun hartan, 26.000 soldadu frantses baino

gehiago ebakuatu zituzten, baina 30.000 eta 40.000 bitarte alemaniarren aurrean amore ematera

behartu zituzten.

Ondorioak

Ekainaren 25ean, ia 192.000 soldadu aliatu (horietatik 144.000 britainiarrak ziren) ebakuatu zituzten

Frantziako portu batzuetatik. Armada frantsesak borrokan jarraitu zuen arren, alemanak Parisera

sartu ziren ekainaren 14an. Frantziako gobernuak armistizio bat negoziatu behar izan zuen

Compiègnen ekainaren 22an.

Armada britainiarrak 8 edo 10 dibisio inguru hornitzeko adina ekipo utzi zituen. Frantzian bertan

behera utzi zituzten, hala nola, munizio-metaketa handiak, 880 kanoi kanpaina, 310 kanoi handi, 500

bat kanoi antiaereo, 850 kanoi antitanke, 11.000 metrailagailu, ia 700 tanke, 20.000 motozikleta eta

eta 45.000 auto eta kamioiak. Erresuma Batuan eskura zeuden armadaren gorabeherak ez ziren aski

bi dibisio hornitzeko. Armada britainiarrak hilabeteak behar izan zituen behar bezala hornitzeko.

Ofizialek soldaduei esan zieten Dunkerquetik erretiratzen ziren kamioiak su hartzeko edo eraisteko

armada alemanarrak ez hartzeko.

Dunkerquen marmolezko monumentu oroigarria dago batailaren oroimenean. Frantsesezko testuak

honela dio: "Dunkerqueko batailan hil ziren armada frantziar eta aliatuetako pilotuen, marinelen eta

soldaduen oroimen loriatsua, 1940ko maiatzetik ekainera". BEFeko soldaduak, beren gorpuak

berreskuratu ez zituztenak, Dunkerqueko monumentuan ospatzen dituzte.