Maria Deraismes

Wikipedia, Entziklopedia askea
Maria Deraismes

Bizitza
JaiotzaParis, 1828ko abuztuaren 17a
Herrialdea Frantzia
HeriotzaParis, 1894ko otsailaren 6a (65 urte)
Hobiratze lekuaMontmartreko hilerria
Familia
Anai-arrebak
Hezkuntza
Hizkuntzakfrantsesa
latina
antzinako greziera
Jarduerak
Jarduerakkazetaria, idazlea, sufragettea eta hizlaria
KidetzaLe Droit Humain (en) Itzuli
Ligue Française pour le Droit des Femmes (en) Itzuli
Association pour le Droit des Femmes (en) Itzuli
Société des gens de lettres (en) Itzuli
Framazoneria

Marie-Adélaïde Deraismes, María Deraismes (Paris, Frantzia, 1894ko abuztuaren 17a -Ibidem, 1894ko otsailaren 6a), XIX. mendeko pentsalari frantses nabarmena izan zen, kazetaria, idazlea eta berdintasunaren eta emakumearen eskubideen defentsaren aitzindaria. 1869an Parisko Le Droit des Femmes egunkariko sortzaileetako bat izan zen eta, hurrengo urtean, izen bereko elkarte baten sortzailea. 1881ean El Republicano egunkariaren jabekide eta zuzendarikide izan zen. 1882an Emakumeen Eskubideen aldeko Frantziako Liga sortu zuen. 1893an, Le Droit Humaingo George Martinekin batera, lehen Obedientzia Masoniko Mistoa sortu zuen.

Bere hitzaldiak "Eva en la Humana" liburuan bildu zituen (1891). Uste zuen emakumeen gutxiagotasuna ez dela naturako gertaera bat, eta legezko gutxiagotasuna ez dagoela inongo lege naturaletan oinarrituta, baizik eta gizonezkoen esku-hartzean. Emakumeen botoaren alde egin zuen; bidegabeko legeen erreforma, batez ere familiarekin zerikusia zutenak; emakumeen hezkuntzaren zabalkuntza eta laizazioa; emakumearen irudia fikzioan duintzea; emakume proletarioen egoera hobetzea; prostituzioaren drama soziala eta hura indargabetzeko beharra.[1]

Simone de Beauvoiren (1908-1996) genero-berdintasunaren aldeko aitzindaritzat hartzen da, baina Maria Deraismes XIX.mendean genero berdintasunaren aldeko borrokan ibilia zen. Urtetan ezezaguna izan da Frantziatik kanpo. Bere lana (Eva en la Humana) 2010ean itzuli zuen lehen aldiz gaztelaniara bere izena daraman fundazioak.[2]

Biografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Parisen jaioa, Pontoisen hazi zen, hiriaren ipar-mendebaldean. Familia aberats eta libre-pentsalaria izanda, alabei hezkuntza sendoa eman zien. Literatura-giroan hazi zen, eta hainbat literatura-lanen autorea izan zen, baina laster lortu zuen oso komunikatzaile ona izatearen ospea. Aita merkataritza-komisarioa zen, eta Voltaireren ideiek erakartzen zuten. Antiklerikalismo handia eta Jesuitekiko etsaitasuna erakutsi zituen. Ez zion debekatzen emazteari urtean bizpahiru aldiz mezetara joatea, bere alaba Mariaren bataiorako, esaterako, 1828ko abuztuaren 20an.Nahiz eta aita antiklerikala eta amaren fedea oso sakona ez izan, Mariak Biblia eta ekialdeko erlijioak aztertzeko beharra sentitu zuen. Antzinako autoreak aurkitzeko grekoa eta latina ikasi ondoren, Ilustrazioko filosofo nagusien idatziak aztertu zituen, eta hogei urterekin, emakume jakintsu bihurtu zen, sinetsita baitzegoen gizakia ezin zela perfektua izan, askatasunean eta berdintasuna bilatzean oinarritutako gizartea eraikitzeko gaitasuna zuela. Mariak aldaketetan sinesten zuen, bere ekintza politikoan, baina ez iraultzan; beraz, beti saiatu zen gizartea aurreratzen erreforma aurrerakoien bidez. Gizartearen garapena desblokeatzeko hezkuntzak eta erreformak garatzeko legeak zuten garrantziaz konbentzitu zen.

1852an aita hil ondoren, amaren eta ahizparen ondoan bizitzen jarraitu zuen. Idaztea gustatzen zitzaion eta Le Nain jaune edo Le Grand Journal bezalako argitalpenetan parte hartzen zuen. Baina berehala deskubritu zuen oratoriaren artea.

Gurasoen heriotzaren ondoren, bere asmo intelektualak asetzeko aukera eman zion errenta erosoaz gozatzeko, kazetari-lanak egiten hasi zen. Horrela, bizitza intelektuala ugaritzen eta agortzen zuten ideia femenistetik hurbil, errepublikanoen eta kontserbadoreen arteko aurkakotasunen maila berean, haren kulturak eta elokuentziak aukera eman zioten bere hizlari-talentuetan arreta jartzeko.[3]

Emakumearen eskubideen sustapenean aktibista izan zen eta, 1866an, Société de la revendication des droits de la femme erakundean afiliatu zen, emakumeentzako hezkuntzaren aldeko abangoardiako erakunde feministan. 1869an, L'Association pour le droit des femmes sortu zuen Léon Richerrekin batera. Garai horretan, halaber, Franceren Grand Orient delakoak, masoiak helburu dituzten kritika eta irain ugariei erantzuteko, “hitzaldi filosofikoak” antolatzea erabaki zuen Parisko Cadet kaleko lokaletan. L’Opinion nationale egunkariko erredaktoreen ekimenez, Léon Richerrek, pentsalari libre, errepublikano, masoi aktibo eta eragingarri eta “Mars et les Arts” maisu atseginak, María Deraismesengana jo zuen, emakumearen emantzipazio beharrari buruzko bere talentua eta ideiak atsegin baitzituen. Mariak onartu zuen hitzaldi bat ematea “Morala” gaiari buruz, eta, aurretik ezagutzen zuen entzulego baten aurrean izandako arrakastaz ohartuta, beste hitzaldi batzuk ematea erabaki zuen, feminismoaren bidez, honako gai hauei buruz: “moral independentea”, “plazera”, “polemika”, “bizitza pribatua”, “hezkuntza”, “eleberriaren eragina” eta beste batzuk.

1869 eta 1870 artean, Louise Michel, André Léo, Élisée Reclus taldeari aktiboki lagundu zion, gazteentzako hezkuntzaren alde egiten baitzuten. 1870eko gerraren ondoren, Maria Deraismes gazte errepublikanoaren propagandista zen, eta ideia demokratikoak defendatzen zituen; 1876an, berriz, «Société pour l'amélioration du sailde la femme» sortu zuen. Horrela hasi zen haurren eskubideei, sufragio unibertsalari eta abarri buruzko beste hitzaldi batzuk ematen. 1878an, Léon Richerrekin batera, Emakumeen Eskubideei buruzko Nazioarteko Kongresua antolatu zuen, eta bost gai nagusi proposatu zituen: historia, hezkuntza, ekonomia, morala eta legeria.[4] 1881ean, Victor Poupin-ekin antolatu zuen lehen Kongresu antiklerikala, eta Seine et Oiseren Le Républicain egunkariko zuzendari bihurtu zen eskubide hori emakumeentzat posible egin zen urte berean.

Deraismesen lana Erresuma Batuan ezagutu zuten eta eragin handia izan zuen aktibista amerikarretan, hala nola Elizabeth Cady Stanton, 1882an Parisen ezagutu baitzuen, Masoneriako kide zela Deraismesi jarraituz.

María Deraismes 1882ko urtarrilaren 14an hasi zen masonerian, "Les Libres Penseurs" logian, Le Pecq-en, Parisko mendebaldeko herri txiki batean. Lehen emakume masona izan zen, hastapenean ekitatearen ikonoa.

Hamaika urte geroago, 1893ko apirilaren 4an, María Deraismesek eta Georges Martinek, Mason ezagun batek, Lehen Logia Mistoa sortu zuten Parisen.

Logia Misto horren ondorioz, Grande Loge Symbolique Ecossaise "Le Droit Humain" sortu zen, eta gizonen eta emakumeen arteko berdintasuna ezarri zuen. Geroago sortu zen Le Droit Humain Nazioarteko Ordena Masoniko Mistoa.

Maria Deraismesen estatua Parisko Epinettes plazan

Hubertine Auclert bezalako defendatzaileen laguntzarekin, María Deraismesek emakumeen emantzipazio politikoa lortzeko lan egin zuen, eta 1885eko hauteskundeetan hautagai sinboliko gisa proposatu zuten.

1894an, María Deraismes Montmartreko hilerrian lurperatu zuten. Bere lan guztiak 1895ean argitaratu ziren eta bere lanari buruzko informazio asko Parisko Marguerite Durand Udal Liburutegian aurki daiteke.

Haren ospea hainbestekoa izan zen, non, hil eta urtebetera, Parisko kale bati izena jarri zioten, eta, handik lau urtera, brontzezko estatua bat eraiki zuten. Estatua horretan, hizlari gisa hilezkor geratu zen, garai hartako emakume gehienek ez bezala, normalean eserita eta belaunean liburuak dituztela. St. Nazaire hiriko plaza nagusiari ere izena eman zioten.

Ideiak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Maria Deraismes librepentsalaria izan zen eta emakumeak onartzen zituen logia masoniko batekoa zen. Katolizismoaren aurka zegoen bere pentsamendu ilun eta misoginoagatik, antiklerikala zen fede katolikoa hedatzen zuen hierarkiaren aurrean, eta, Deraismesen arabera, gizonak emakumearen gainetik jartzen zituen. 1881eko azaroan, Parisko Trocaderoko hitzaldi batean, masoneriarekin konprometitu zen Eliza Erromatarraren boterearen aurkako borrokan.

Feminismoaren teoriko bat izan zen, emakumeak dogmarekiko zuen haustura arintze-egintza, askapen-lana, independentzia-deklarazioa zela esaten zuenetakoa.

Emakumeen eskubideen errekonozimendu juridikoa aldarrikatu zuen, eta helburu horretan oinarritu zuen bere ekintza. Emakumeen boto-eskubidea aldarrikatzea ere ez zen bigarren mailako kontua.

1870eko uztailaren 11n antolatutako bankete feminista batean, manifestu bat irakurri zuen, eta parlamentariei eskatu zien emakumeei eskubide zibiko eta politikoak emateko.

Prostituzioa abolitzearen alde zegoen, Josephine Butler feminista ingelesarekin zuzentzen zuen borroka. Haren ustez, prostituzioa gizonezkoen zapalkuntzaren, gizonen eta emakumeen arteko antagonismoaren adierazpena zen.[1]

Pentsamendu laikoa garatu zuen beti hurkoarenganako benetako maitasunaren alde.

Gizonen eta emakumeen arteko berdintasuna defendatzen zuen.

Errepublikan sinesten zuen, baina gizon errepublikanoen aldeko borrokak liskarrak eragiten zituen, emakumeen emantzipazioaren aurka zeuden pertsonekin borrokatu behar baitzuen.[5]

Emakumearen ikuspegi erromantikoegia ere salatu zuen, emantzipazioa geldiarazten zuen kimera, batez ere pinturaren, literaturaren eta antzerkiaren munduan; horregatik, autore historiko zein garaikideak kritikatzen zituen hitzaldietan.[6]

Gainera, oso kritikoa zen herriko gizonekin, hark zioenez bikotekidea mespretxatu eta umiliatzen baitzuen; generoen arteko desberdintasunak nagikeriari egozten zizkion, egitura politikoei baino gehiago.[7][8][9][10]

Maria Deraismes-en lanak edizio modernoan[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • Eve dans l'humanité, artikuluak eta Maria Deraismes-en hitzaldia, Préface d'Yvette Roudy, éd. Abeille et Castor, Angoulême, 2008
  • Les Droits de L'enfant: Hitzaldia, Maria Deraismes, Ed. Mario Mella, Lyon, 1999
  • Ce que veulent les femmes, artikulu eta hitzaldiak, 1869tik 1894ra bitartekoak. Syros, 1980
  • Maria Deraismes-en "uvres complètes" (Félix Alcan, 108 bulebar Saint-Germain à Paris)
  • 1. liburukia: France et progrès; Conférence sur la noblesse, 1895eko urrian
  • 2. liburukia: Eve dans l'Humanité; Le Droits de l'Enfant, 1896ko urtarrilean
  • 3. liburukia: Nos Principes et nos Mσurs; L'Ancien devant le Nouveau, 1897ko urtarrilean
  • 4. liburukia: Lettre au clergé français; Polemika erlijiosoa, 1898an.

Gaztelaniaz[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • DERAISMES, María (2010): Eva en la humana. Madril. María Deraismes Fundazioa (Manuela Garijoren itzulpena eta María Viedmaren hitzaurrea)

Maria Deraismes-en obrak jatorrizko edizioan[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • Nos principes et nos mσurs, arg. Michel Lévy frères, Paris, 1868
  • L’Ancien devant le nouveau, Librairie nationale, Paris, 1869
  • Lettre au clergé français, arg. Haginetako eskola, Paris, 1879
  • Les Droits de l’enfant, arg. Haginetako eskola, Paris, 1887
  • Épidémie naturaliste [Émile Zola y la sciencia, discours 1880an Maria Deraismes, éd. E.Dentu, Paris, 1888
  • Ève dans l’humanité, arg. L. Sauvaitre, Paris 1891
  • M. Sardouko Le Théâtre, 1875eko urtarrilaren 21ean emandako hitzaldia, Capucines aretoan, Paris: E. Dentu, 1875
  • Ligue populaire contre l'abus de la vivisection: Hitzaldia, Mlle Maria Deraismesek emana, 1883ko irailaren 23ko konferentzian,
  • Théâtre des Nations, Paris: A. Ghio, 1884

Aintzatespenak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • 1895ean Parisko kale bati bere izena jarri zioten.
  • 1899an brontzezko estatua bat eraiki zuten.
  • St. Nazaire hiriko plaza nagusiari bere izena eman zioten.

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. ↑ a b María Viedma García. La prostitución a través de los ojos de María Deraismes en Eva en la Humanidad.. .
  2. ↑ María Viedma García. (2013). Eva en la Humanidad. Reseña. .
  3. ↑ Le féminisme sous la Troisième République: 1870-1914, in Klejman Laurence, Rochefort Florence, Matériaux pour l'histoire de notre temps. 1985, N. 1. Histoire des femmes et du féminisme.
  4. ↑ Léon Richer et Maria Deraismes in Litterama, enero 2011
  5. ↑ Jean-Claude Caron, Maria Deraismes, Eve dans l’humanité,in Revue d'histoire du xixe siècle, edición Abeille et Castor, 2008. (ISBN 978-2-917715-00-0)
  6. ↑ Ibidem
  7. ↑ Debré et Bochenek 2013, p. 104-110
  8. ↑ La critique féministe de Rousseau sous la Troisième République Tanguy L’Aminot, C.N.R.S.–UMR 8599 de Paris IV-Sorbonne, 1995
  9. ↑ Destins de femmes. Religion, culture et société (France, xixe et xxe siècles) Letouzey et Ané, Anne Cova, Bruno Dumons (ed.), Paris,  col. «Mémoire chrétienne au présent», 2010
  10. ↑ Le gender est-il une invention américaine ? Karen Offen, Éditeur Presses univ. du Mirail, Clio 2006/2 (no 24)

Bibliografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • Françoise Jupeau-Réquillard, La Grande Loge Symbolique Écossaise 1880-1911 ou les avant-gardes maçonniques, Publicions du Rocher, 1998
  • Daniel Ligou et al, Histoire des Francs-Maçons en France, vol. 2, Privat, 2000
  • IrakasleaLouis Debré eta Valérie Bochenek, Femmes qui ont réveillé la France, Paris, Arthème Fayard, 2013
  • Tristan Bourlard, Le Petit Abécédaire du féminisme selon Maria Deraismes, 2015
  • Maria Deraismes: journaliste pontoisienne : une féministe et libre-penseuse au xixe siècle, actes du colloque Maria Deraismes, Fédération Nationale de la Libre Pensée et l'Association laïque des Amis de Maria Deraismes-ek antolatua, 2009ko martxoaren 14an,
  • Fabienne Leloup, Maria Deraismes, riche, féministe et franc-maçonne, Paris, publicions Michel de Maule, 2016 (eleberri historikoa).

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Maria_Deraismes&oldid=8938400"(e)tik eskuratuta