Rafael Errázuriz Urmeneta
Rafael Errázuriz Urmeneta | |||||
---|---|---|---|---|---|
| |||||
Bizitza | |||||
Jaiotza | Santiago, 1861eko abuztuaren 10a | ||||
Herrialdea | Txile | ||||
Heriotza | Erroma, 1923ko abenduaren 26a (62 urte) | ||||
Familia | |||||
Aita | Maximiano Errázuriz | ||||
Hezkuntza | |||||
Heziketa | Txileko Unibertsitatea Instituto Nacional General José Miguel Carrera (en) | ||||
Hizkuntzak | gaztelania | ||||
Jarduerak | |||||
Jarduerak | diplomazialaria eta politikaria | ||||
Lantokia(k) | Santiago | ||||
Sinesmenak eta ideologia | |||||
Alderdi politikoa | Conservative Party (en) |
Rafael Valentín Errázuriz Urmeneta (Santiago, 1861eko abuztuaren 10a – Erroma, Italia, 1923ko abenduaren 26a) txiletar abokatua, politikari kontserbadorea, diplomazialaria, idazlea eta nekazaria izan zen.
Biografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Maximiano Errázuriz Valdiviesoren eta Amalia Urmeneta Quirogaren semea. 1889an ezkondu zen Elvira Valdés Ortúzarrekin.
Institutu Nazionalean eta Txileko Unibertsitatean ikasi zuen, non zuzenbiden lizentziatu zen, 1881eko abuztuaren 12an.
Enpresa-lana[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Guayacángo (Coquimbo) burdinola eta arma-lantegiko enpresaburu jabea, Molinos San Cristóbal-en (Santiago) jabekidea, 1880an eskuratu zituena. Valparaísoko "La Unión" eta Santiagoko "El Independiente" egunkarietan kolaboratzen zuen kazetaria izan zen.
Tamayako mineralaren administratzailea eta gero jabea, non bere aitonak, José Tomás Urmenetak, dirutza handia egin zuen. Tongoy-ko eta Guayacángo burdinolak kudeatu eta zuzendu zituen, Lebuko ikatz-meategiaz gain.
Meatzari aberatsa ez ezik, ardogintzan ere nabarmendu zen, Panquehue etxaldearen magaletan mahastiekin landatutako 300 hektareatik 700 hektareara handituz.
Lan politikoa[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Diplomazialaria[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Arte Ederren Museo Nazionaleko Zuzendaritzako kidea (1895). Txileko enbaxadorea Egoitza Santuan (1907-1921), Alderdi Kontserbadoreko kidea izanik. Atenaseko Orientazioen Kongresurako delegatua (1912).
Ministroa[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- Kanpo Harreman, Kultu eta Kolonizazio ministroa (1899 – 1900).
- Barne Ministerioko ordezkoa (1900).
- Barne Ministerioko titularra (1904ko urtarrila – apirila).
- Industria eta Herri Lan ministroa (1904ko martxoa).
Parlamentaria[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- Ovalleko, Combarbalako eta Illapeleko diputatua (1888 – 1891). Gobernu eta Kanpo Harremanetarako batzorde iraunkorreko kidea izan zen. José Manuel Balmaceda presidentearen aldekoa izan zen 1891ko iraultzaren ostean, politika utzi zuen 1894ra arte.
- Araucoko, Lebuko eta Cañeteko diputatua (1894 – 1897), Ogasun eta Industria batzorde iraunkorreko kide izanik.
- Lajako, Nacimientoko eta Mulchénengo diputatua (1897-1900), Gobernu eta Kanpo Harremanetarako batzordeko kidea izatera itzuli zen garai horretan.
- Aconcaguako senataria ( 1900-1906). Gobernu eta Kanpo Harremanetarako, eta Industria eta Herri Laneko batzorde iraunkorreko kidea izan zen.
Bibliografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- Biografías de Chilenos: Miembros de los Poderes Ejecutivos, Legislativo y Judicial (1876-1973) ; Armando de Ramon Folch; Txileko Unibertsitate Katolikoa Edizioak, Santiago, 1999, 2. liburukia.
- Reseñas parlamentarias Txileko Kongresu Nazionaleko Liburutegian.