Chantal Loïal

Chantal Loïal
	; Irudi gehiago
Bizitza
Jaiotza	Pointe-à-Pitre, 1969 (54/55 urte)
Herrialdea	Frantzia
Hezkuntza
Hizkuntzak	frantsesa
Jarduerak
Jarduerak	dantzaria, koreografoa eta artista eszenikoa
Jasotako sariak	ikusi Ohorezko Legioko zalduna ; Officer of the National Order of Merit (2023ko ekainaren 2a) ;

Chantal Loïal (Point-à-Pitre, Guadalupe, 1969) dantzari eta koreografo frantsesa da. Frantziako dantza garaikidea gehiago nahasteko eta alteritatea onartzeko lan egiten du.

Biografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Chantal Loïalek dantza klasikoa ikasi zuen Antilletan. 1977an dantza afrikarra aurkitu zuen Parisen. Balet afrikarrak osatu zituen, hala nola Lokolé eta Lemba del Congo, Boli Kostako Georges Momboye konpainia, eta gero Mendebaldeko Afrikako kantari eta taldeei laguntzen die, hala nola Tchico Tchicaya eta Kanda Bongo Man. Frantziar dantza garaikideak erakarrita, dantzari gisa aritu da José Montalvo eta Dominique Hervieu-rekin eta Balet C. de la B-rekin elkartu zen. (Belgikako Balet Garaikideak).

Dantza garaikidean graduatu zen Pantingo^[1] Dantza Kontserbatorio Nazionalean.

1995ean, Chantal Loïalek bere Difé Kako^[2] dantza-konpainia sortu zuen. Bere nortasun kreolea aldarrikatzen du eta koreografia mestizoaren alde egiten du, Afrikako eta Antilletako dantzen eta musika errepertorio tradizional eta garaikideen artean.^[3]

Karibeko artista askok bezala (Norma Claire, Léna Blou, Max Diakok), kolonoetatik eta antropologoetatik jasotako estetika zuri baten kodeekin talka egiten du.^[4]

2017an, Mois Kréyol sortu zuen, hizkuntza eta kultura kreolen jaialdia edo artista eta kultur elkarteak urtero elkartzen dira.

Kultura kreolizatuek Frantziako kultura-paisaian (Parisen, eskualdeetan, Merren eta nazioartean) ordezkaritza jasangarria izateko aukera berriak aztertzen dituzte.^[5]

Chantal Loïalen ikuskizunak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Chantal Loïalek hizkuntza koreografiko bat sortzen du, Afrikako eta Karibeko dantzen mestizajean eta musika errepertorio tradizional eta garaikideetan oinarritua. Beti berrikuntzaren bila, eta dibertsifikazio artistikoaren mesedetan, Difé Kako k zenbait kontzeptu pedagogiko eta koreografiko garatzen ditu, jendea dantza mestizoa aurkitzera eramateko.

Aski Paré(2004) traite de la condition des femmes.
Po chapé(2017) évoque le quartier Château rouge de Paris et le blanchiment de la peau^[4].
Hansel et Gretel (2010) est une libre interprétation, dansée et orchestrée par des percussions en live, du conte de Grimm, Hansel et Gretel.
On t’appelle Vénus, solo (2011), Chantal Loïal s'inspire de la vie de Saartje Baartman pour interroger le regard de l’Occident. Elle lui rend sa dignité par la danse. Le réalisateur Abdellatif Kechiche et la chorégraphe Robyn Orly se sont également inspiré du destin tragique de Saartje Baartman^[6].
Noir de boue et d’obus (2015) raconte l’histoire d’une rencontre entre les cultures d’Afrique, des Antilles-Guyane et d’Europe au milieu de l’horreur de la guerre, où danse et musique s’imposent comme seules échappatoires.^[7]
Nous sommes (2018), interroge sur le rapport à sa propre identité ainsi que sur le rapport à l’Autre et au monde.
Cercle égal demi cercle au carré (2019), est un dialogue entre tradition et modernité. La pièce revisite les danses sociales et les électrise dans un univers géométrique au contact des danses urbaines.
Joséphine2b (2020-2021), sensibilise le jeune public aux questions environnementales et sur le chlordécone^[8].
De Vénus à Miriam au pas de mon chant (2021), Chantal Loïal invite la soprano Marie-Claude Bottius et l’écrivaine Kidi Bebey à entrer dans la danse pour réinventer totalement son spectacle « On t’appelle Vénus ».
Bakannal Ballet (2023), des corps qui déboulent dans les rues, masqués et effrayants pour cette enfant d’alors, bien loin des images du carnaval vénitien et des représentations occidentales…