Juan Carlos Aramburu

Juan Carlos Aramburu
kardinal
Buenos Airesko artzapezpikua
elizbarrutiko apezpiku
artzapezpiku titular
Roman Catholic Archbishop of Tucumán (en)
bishop of San Miguel de Tucumán (en)
apezpiku tituludun
apezpiku laguntzaile
Bizitza
Jaiotza	Juárez Celman Department (en) , 1912ko otsailaren 11
Herrialdea	Argentina
Talde etnikoa	Argentinarra
Heriotza	Buenos Aires, 2004ko azaroaren 18a (92 urte)
Hobiratze lekua	Buenos Aires Metropolitan Cathedral (en)
Heriotza modua	: gaixotasun kardiobaskularra
Hezkuntza
Heziketa	Gregoriotar Pontifize-Unibertsitatea
Jarduerak
Jarduerak	apaiz katolikoa eta apezpiku katolikoa
	Parte-hartzailea 1978ko urriko konklabea ; 1978ko abuztuko konklabea ;
Sinesmenak eta ideologia
Erlijioa	Erromatar Eliza Katolikoa

Juan Carlos Aramburu (1912ko otsailaren 11 – 2004ko azaroaren 18a) Buenos Airesko (Argentina) artzapezpiku katoliko erromatarra izan zen, 1975etik 1990era, eta Pablo VI.a aita santuak Kardinalen Ikastetxerako izendatu zuen 1976an.

Biografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Aramburu Argentinako Córdobako probintzian jaio zen Reducción landa eremuan. 1934an apaiztu zen eta 1946an apezpiku bihurtu zen, ondoz ondo Tucumango apezpiku laguntzaile, elizbarrutiko gotzain (1953tik) eta lehen artzapezpiku (1957tik) arituz. Hamar parrokia berri sortu eta ermita eraiki zituen elizbarruti horretan, baita Gogo-Jardunen Etxea ere. Bere pastoral lan bizia, egun bakarrean 1.000 pertsona baino gehiagori Konfirmazioa ematea izan zen.

1967an Buenos Aireseko artzapezpiku laguntzailekide izendatu zuten, eta 1975eko apirilaren 22an artzapezpiku gisa jarri zuten, Antonio Caggianoren ordez. Urtebete geroago, 1976ko maiatzaren 24an, kardinalera igo zen.

Aramburu Argentinako Elizaren historiako bigarren apezpikurik gazteena izan zen, eta 70 urtez apaiz-zerbitzua izan zuen, eta horietan hamar apezpiku sagaratu zituen. Hil zenean, eliza katoliko osoko sagarapen dataren arabera gotzain nagusia izan zen. Erretiroan aktibo, bihotz-gutxiegitasun hilgarria izan zuen San Cayetano baselizan aitorpenak entzuteko prestatzen ari zela.

Berrantolaketa Nazionalaren Prozesuarekin lankidetza[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Aramburu kardinalera igo zen urtea Berrantolaketa Nazionalaren Prozesuaren hasierarekin bat egin zuen. Maiatzaren Plazako Amek, behartutako desagerpena jasan zuten seme-alabei buruzko informazioa bilatzen ari den taldeak, eliz hierarkiako goi kideei laguntza eskatzeko idatzi zien, Aramburu barne, baina ez zuen inolako erantzunik lortu. Era berean, Aramburuk ez zuen salatu Enrique Angelelli apezpikuaren hilketa, lantalde militar batek zuzenduta eta errepide istripuz mozorrotuta; horren ordez, delitua izatearen frogarik ez zegoela aldarrikatu zuen. ^[1]

1982an, Italiara egindako bidaia batean, Aramburu elkarrizketatu zuten Erromako Il Messaggero egunkariak eta behartutako desagerpenei buruzko galdera bati erantzun zion: "Ez dut ulertzen nola sortu den berriro gerrillaren eta terrorismoaren auzi hau; amaitu da. Denbora luzez." Identifikatu gabeko gorpuzkiak aurkitu dituzten hobi komunen gaiari buruz, honakoa aldarrikatu zuen: "Argentinan ez dago hobi komunik... Dena modu arruntean jasota zegoen liburuetan. Hobi komunak agintariak izan gabe hildako pertsonenak dira. identifikatzeko gai. Desagertuak? Ez ditzagun gauzak nahastu. Badakizu Europan lasai bizi diren «desagertutakoak» daudela. ^[2]

2002an, desagertutako pertsonen seme-alabek osatutako erakunde batek protesta bat antolatu zuen Aramburu Berrantolaketa Nazionalaren Prozesuarekin kolaborazionismoa leporatzeko. Argentinako Apezpiku Konferentziak Arambururen defentsan agiri bat kaleratu zuen. Rubén Capitanio apaizak gutun kritiko bat bidali zuen Konferentziara, non, besteak beste, Aramburuk Jaunartze Santua eman ziela "[zekien] krimen publiko izugarrien erantzule zirela" eta giza eskubideak baztertu zituela. Gehiegikeriak Itsas Armadako Mekanika Eskolan, bere eskumenaren barruan. ^[3]