Nekazaritza politika
Nekazaritza politikak hainbat lege deskribatzen ditu nekazaritza nazionalari eta atzerriko nekazaritza-produktuen inportazioei buruz. Gobernuek nekazaritza politikak aplikatzen dituzte, nekazaritza-produktuen merkatuak erregulatzeko eta doitzeko.[1]
Nekazaritza politika gizabanako edo gobernu batek ezarritako xede, helburu eta bide lehenetsiak erabiltzen dituzte, emaitza jakin bat lortzeko, norbanakoaren edo gizabanakoen, gizartearen eta, oro har, nazioen ekonomiaren mesedetan. Nekazaritza-politikek kontuan hartzen dituzte nekazaritza-ekoizpenaren lehen, bigarren eta hirugarren mailako prozesuak. Emaitzek, esate baterako, hornidura maila bermatua, prezioen egonkortasuna, produktuaren kalitatea, produktuen hautaketa, lurzoruaren erabilera edo enplegua ekar dezakete.
Nekazaritzak eragin handia du klima aldaketan, eta 2010etik aurrera munduko urteko emisioen % 20-25 sortzen duela kalkulatzen da. Klima aldaketa arintzea eta klima aldaketara egokitzea eraginkorra izan daitezen, beharrezkoa da politika-sorta zabal bat aplikatzea, klima-aldaketak nekazaritzan eragin kaltegarriak izateko arriskua eta nekazaritza-sektorean berotegi-efektua eragiten duten gasen emisioak murrizteko. [2][3][4][5]
Nekazaritza politikari buruzko gaiak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Nekazaritza politikaren zabaltasunaren eta kezka-moten adibide bat Australiako Nekazaritza Ekonomiako Bulegoaren eta Baliabideen "Australiako Nekazaritza Ekonomiak eta Zeelanda Berria" artikuluan aurki daiteke. Artikuluak dioenez, nekazaritzaren industriak dituen erronka eta arazo nagusiak hauek dira:
- Marketin-erronkak eta kontsumitzaileen gustuak.
- Nazioarteko merkataritza-ingurunea.
- Biosegurtasuna: behien entzefalopatia espongiformea, hegazti gripea, sukar aftosoa, eta azukre-kanabera bezalako izurrite eta gaixotasunak.
- Azpiegiturak (garraioak, portuak, telekomunikazioak, energia eta ureztatzeko instalazioak).
- Eskulanaren kudeaketa- eta eskaintza-gaitasunak. Nekazaritza-administratzaile modernoek gero eta trebeagoak izan beharko dute.
- Koordinazioa (agenda estrategiko nazional koherenteagoa nekazaritza-ikerketarako eta -garapenerako; ikerkuntzan inbertitzaileek parte-hartze aktiboagoa izatea, lan-programak garatzen dituzten ikerketa-hornitzaileekin lankidetzan; ikerketa-jarduerak hobeto koordinatzea industrien, ikerketa-erakundeen eta gaien artean; eta giza kapitalean inbertitzea, etorkizunean ikerketako langileen erreserba kualifikatua bermatzeko).
- Teknologia (ikerketa, adopzioa, produktibitatea, genetikoki eraldatutako laboreak, inbertsioak).
- Ura (sarbide-eskubideak, ur-merkataritza, ingurumen-emaitzetarako ur-hornidura, ura ingurumen-erabilerara berriz esleitzeari erantzuteko arriskuen esleipena, horniduraren kontabilitatea eta ur-esleipena).
- Baliabideak eskuratzeari buruzko gaiak: landaretza autoktonoaren kudeaketa, biodibertsitatea babestu eta hobetzea, nekazaritzako baliabide produktiboen jasangarritasuna, jabeen erantzukizunak.[6]
Pobrezia murriztea[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Nekazaritza da, oraindik ere, landa-eremuetan bizi diren munduko pobreen % 75en mantenuaren zergadun nagusia. Beraz, garapen bidean den munduko nekazaritza politikaren alderdi garrantzitsua da nekazaritza-hazkundea sustatzea. Gainera, Itsasoz bestaldeko Garapen Institutuaren baliabide naturalen ikuspegiari buruzko dokumentu berri batean zehaztu da beharrezkoa dela landa-eremuetan azpiegitura, hezkuntza eta informazio-zerbitzu eraginkorrak izatea, nekazaritzak pobreentzat funtziona dezan aukerak hobetzeko.[7]
Tresna politikoak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Nekazaritzarako diru-laguntza nekazariei eta nekazaritzako enpresei ordaindutako gobernuaren diru-laguntza da, ekonomia mistoan gobernuak erabiltzen dituen metodoetako bat da nekazaritzako industria kudeatzeko. Ordainketa baldintzak eta diru-laguntza espezifikoen arrazoiak aldatu egiten dira, besteak beste, nekazaritza produktua, ustiategiaren tamaina, jabetzaren izaera eta herrialdea aldatzean.
Prezioen pisuek edo prezioen sabaiek produktu baten gutxieneko edo gehieneko prezioa ezartzen dute. Prezioen kontrolek ekoizpen handiagoa sustatzen dute, gutxieneko prezio baten truke.Gobernu batek merkataritza-oztopoak sor ditzake inportatutako merkantzia-kopurua mugatzeko (kuota baten kasuan) edo inportatutako produktuen prezio nazionala handitzeko muga-zergak ezartzeko. Oztopo horiek lehentasuna ematen diete ekoizle nazionalei.
Ikus gainera[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- ↑ «Nekazaritza Politika Erkidea (NPE) - Landa Garapena - Landa Garapena» ORAIN Gipuzkoa (Noiz kontsultatua: 2022-12-16).
- ↑ Porter, J.R., et al., Section 7.5: Adaptation and Managing Risks in Agriculture and Other Food System Activities, in Chapter 7: Food security and food production systems (archived 5 November 2014), in IPCC AR5 WG2 A, 2014
- ↑ Oppenheimer, M., et al., Section 19.7. Assessment of Response Strategies to Manage Risks, in: Chapter 19: Emergent risks and key vulnerabilities (archived 5 November 2014), in IPCC AR5 WG2 A, 2014, or. 1080
- ↑ SUMMARY AND RECOMMENDATIONS, in: HLPE, 2012
- ↑ Smith, P., et al., Executive summary, in: Chapter 5: Drivers, Trends and Mitigation (archived 30 December 2014), in: IPCC AR5 WG3, 2014
- ↑ Agricultural Economies of Australia and New Zealand - drivers of change. Australian Bureau of Agricultural and Resource Economics 2006.
- ↑ Making agriculture work for the poor. Overseas Development Institute.
Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- IFAP: Nekazaritzako Ekoizleen Nazioarteko Federazioa
- ELGA: Elikadura, Nekazaritza eta Arrantza (ELGEko Merkataritza eta Nekazaritza Saila)]
- «Monitoring African Food and Agricultural Policies» FAO.
- Nekazaritza eta Merkataritza Politikako Institutua
