Eugenia Balcells

Wikipedia, Entziklopedia askea
Eugenia Balcells

Bizitza
JaiotzaBartzelona, 1943ko maiatzaren 12a (80 urte)
Herrialdea Katalunia
Hezkuntza
HeziketaBartzelonako Unibertsitatea
Hizkuntzakkatalana
Jarduerak
Jarduerakbideoartista, artista bisuala eta irakaslea
Jasotako sariak
eugeniabalcellsfoundation.org eta eugeniabalcells.com

Eugènia Balcells (Bartzelona, Katalunia, 1943ko abenduaren 5a)[1] kataluniar artista bisuala eta irakaslea da. Artean teknologiak erabiltzen aitzindaria. Zientziaren printzipioak filosofia, soziologia eta artea lotu egiten ditu.[2] Bere lanen artean, hainbat euskarri daude, besteak beste, argazkia, instalazioak, bideoak, bideo performancea eta filmak.[3] Partiturak, bideoak, filmak, ikus-entzunezko instalazioak, performanceak, artista-liburuak eta horma-irudiak dira artistak erabiltzen dituen euskarri eta 'hizkuntzetako' batzuk. Bere sorkuntza-jardueraz gain, Balcells-ek hainbat zentro eta unibertsitatetan ematen ditu ikastaroak. Frecuencias izenburuko lana 2009ko urrian aurkeztu zuen lehen aldiz Bartzelonan, eta Arte Ederren Merituaren Urrezko Domina eta Kataluniako Generalitatearen Ikusizko Arteen Sari Nazionala jaso zituen.[4]

Biografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Arkitekto-familia batean jaio zen Balcells, aitona asmatzailea zuen—azaldu zuen bere biografian—, eta oreka hauskorra ikasten hasi zen ukiezinaren eta materialaren artean, ilusioaren eta zehatzaren artean, ikusmenarekin eta matematikarekin zerikusia duten era guztietako instalazioen eguneroko harremanaren bidez.[1]

Haurtzaroan, aita zorrotza eta hezkuntza gogorra izan zituen. Elkarrizketako batean azaldu zuen, halaber, nola markatu zion istripu larri batek bera gidari zela ama hil eta berak ere hilzorian eman zituen hainbat egun.[1]

Arkitektura Teknikoa ikasi zuen Bartzelonako Unibertsitatean, eta 1967an lizentziatu zen. Hurrengo urtean Estatu Batuetara joan zen askatasun bila, eta hantxe jarraitu zuen Iowako Unibertsitatean arte-prestakuntza.[1] 1971n Arte masterra lortu zuen.

1979ra arte Bartzelona eta New Yorken bizi zen, urte horretan Estatu Batuetan jarri zuen bizitoki eta 1988tik aurrera bi hirietan bizi izan da, txandaka.

Ibilbide artistikoa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

70eko hamarkadaren erdialdean arte artistiko hasierak Kataluniako arte kontzeptualari eta kritika soziologikoari, kontsumo-gizarteari eta komunikabideei lotuta egon ziren. Marrazkia edo kolorea menderatu arren, arte kontzeptualera jo zuen, eta instalazioaren eta zinema esperimentalaren arloetan egin zuen lan. Arlo horretan aitzindari izan zen Espainian.[1]

Egin zituen lehen instalazio, film eta bideoak korronte soziologikoarekin identifikatzen dira, kontsumo garaikideko gizartearekin eta hedabideek masa-kulturan dituzten eraginarekin zerikusia duten gaiak landuz.

Bere lehen lanen artean Fuga filma (1979), Indian Circle bideoa (1982) eta From the Center instalazioa (1983) nabarmentzen dira. Liburuak (Möebius Spaces, Ophelia…), partiturak (Flight, Xerox Music…) eta uneko gaiei buruzko lanak (album eramangarria, Brindis, Ir yendo…) osatzen dituzte bere instalazioak. Horien artean, honako hauek nabarmentzen dira: En tránsito (1993), En el corazón de las cosas (1998), Un espacio propio (2000) eta Roda do tempo (2001).[5]

Madrilgo Thyssen museoan, 2022an, Cartas de Akyab filma aurkezten

1981etik 1982ra bitartean, Sound Works izeneko lan-multzoa egin zuen, AEBetako hainbat musikarirekin izandako harremanei esker, besteak beste, Peter Van Riper-ekin, eta 133 filmean (1978-79) proposatutako irudien eta soinuen arteko erlazioaren azterketari jarraiki, Sound Works lana egin zuen

1982an From de Center egin zuen, Espainiako lehen bideo-jaialdian aurkeztu zuen pieza historikoa. New Yorkeko leku batean hamabi kanalekin bi urtez kamera mugitu gabe egin zen lehenengoetakoa izan zen.[1]

Madrilgo Arte Ederren Zirkuluko Bideoaren I. Jaialdi Nazionalean (1984) eta Institute for Art and Urban Resources, P.S.1, New Yorken (1985) aurkeztutako Color Fields bi bideo-instalazioetan ikusmenaren mugak aztertuz, irudi elektronikoaren ulermen berria lortu zuen. TV Weaverekin, Lehen Belaunaldia - Artea eta Irudia mugimenduan erakusketan parte hartu zuen, Sofia Erregina Arte Zentro Nazionalean (2006-2007).

Irudi elektronikoaren aukerak etengabe aztertu zituen bere lanean: Color Fields (1984), TV Weave (1985), Traspasar limites (1996), Frecuencias (2009), Rueda de color (2009) eta Universo (2012).

1995ean Sofía Erregina Museoan erakutsi zuen eta 1999an Brindis aurkeztu zuen Casa de Amerikan El enigma de lo cotidiano erakusketan.

2022an, Madrilgo Thyssen Museoan Cartas de Akyab filma aurkeztu zuen, Birmaniari eta haren familia-loturari buruzkoa, Casa Asiako Menene Gras kultura-zuzendariekin eta Rocío de la Villarekin batera.

Argiaren Lorategia (Eugenia Balcells) Bartzelonako metroaren Hiri Meridianoaren geltokia (2005)

Argiak antolatzen du bere lana[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Argia izan da Balcellsen sormen- eta irakaskuntza-ikerketaren ardatza.

Horren erakusgarri da Jardín de Llum, Collserola (2003), lorategi argitsua, instalazio iraunkorra Bartzelonako Ciutat Meridianiaren metro-geltokian.[6]

2009an, Rueda de color aurkeztu zuen, ikerketa zientifiko batean oinarritua, koloreek errealitatea irudikatzeko eta ordenatzeko duten gaitasuna aztertuz.

Frecuencias lana

2009ko irailean, Frecuencias aurkeztu zuen Bartzelonako Santa Mónica Arts zentroan. Hasierako erakusketa osatzen zuten instalazioak honako hauek izan ziren: Frecuencias, Rueda de color eta Laberinto Argiaren eta kolorearen jatorriranzko bidaia proposatu zuten, eta aldi berean hainbat interesgune ireki zituzten.[7] Erakusketaren ondoren, "El arroz se planta con arroz/ Arroza arrozarekin landatzen da" dokumentala sortu zen, artelanek izan dezaketen hezkuntza-eraginari eta Frecuencias-ek sortzen zuen elkarreraginari buruzkoa.[8]

Años luz lana[aldatu | aldatu iturburu kodea]

2012an, Balcells-ek Años Luz lana aurkeztu zuen, hau da, iragankorrera, fisiologikora eta etereora egindako bidaia, infiniturantz egindako bidaia, gala kromatiko alternatibo batean. Gala horrek, 2.0 paneletan eta ariketa digitalen bidez, ikuspegi unibertsal bat erreproduzitu, birplanteatu eta sortu zuen gure begietatik zentimetro gutxira.[9] Lan horretarako, Kanarietako Zentro Astrofisikoan sartu zen, eta audioa —soinu-baliabide errealak— eta bideoa grabatu zituen. Gero, lan horren zati izan ziren: dokumental-film laburra (Vislumbrar el universo), dokumental bat (17'), Eugènia Balcells-ek Marc Balcells astronomoarekin izandako elkarrizketarekin, Kanarietako Los chicos-en Roque Behatokian instalatutako Isaac Newton Teleskopio Taldeko zuzendariarekin, multimedia-instalazio birakariekin (Unibertsoa), omenaldi-murala (taula periodikoko elementuei omenaldia) edo Frecuencias instalazioarekin, materian argiaren presentzia aztertzen duena.[4][10][2]

Emakumeak: gorputzak eta gizarte-eraikuntza[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Espainian, trantsizioan egoera politikoa sortu zenean, feminismoa gizarte-mugimendu gisa baztertuta geratu zen, baina emakumeen egoeraren salaketa agerian geratu zen Balcells bezalako artisten lanen bidez, eta genero-harremanen eraikuntza estereotipatua agerian geratu zen. Alde horretatik, Boy Meets Girl (1978) filma nabarmentzen da; Àngels Ribé (1943) eta Esther Ferrer (1937) bezalako artistek, berriz, beren gorputzeko irudietan irudikatu zituzten iraungaitzak diren muga historikoak: Ribé-ren Esan ez den guztia, egin ez dena, historian zehar ikusi ez dena/ El no dit. Ez da fet. Ez vist(1977), Ferrer-ek bere gorputz biluzia aurkeztu arte, Íntimo y personal (1977) ekintzan parte hartu zutenek zehatz-mehatz neurtu ondoren, artistaren jarraibideei jarraituz.[11]

Balcells-ek, zenbait lanetan, emakumeak kulturan eta gizartean duen irudia eta eginkizuna landu ditu, herentzia historikoarekin lotuta (Atravesando lenguajes, Álbum portátil/ Hizkuntzak zeharkatzen, Album eramangarria). Balcells-ek bere lanari buruz hauxe azaldu zuen

"Oraingoz uste dut gehiago ohoratu dugula kultura ofizialaren bidez heldu zaiguna, liburuen bidez eta gehienetan gizonek idatzitakoa. Aitzitik, gutxi ohoratu dugu planetako emakume guztien etengabeko ekarpena. Horixe da gaitz guztien hasiera. Emakumeen ekarpen hori ohoratua balitz, egoera guztiz bestelakoa litzateke. Adibidez, Nazio Batuak biltzen direnean, Ama eta Aita, emakumeak eta gizonak elkartuko lirateke. Ez da rol-berdintasuna, baina bai zenbaki-berdintasuna, hau da, botere-berdintasuna, ohore-berdintasuna".

Going Through Languages (1981) instalazio bikanalean, Lenguaje personal izeneko bideoetako batean, espazio pribatu batean (Marta Moya eta Noni Benegas) hitz egiten duten bi emakumeren gorputzean barrena dabil kamera-mugimendu subjektibo batekin. Egoera horretatik, bere keinuen, duten espazioaren eta haien arteko harremanaren zatiak eskaintzen ditu. Kamera inguratuz mugitzen da, eszenan murgiltzen da, eta, hala, badirudi gure begirada ere gorputz baten presentzia dela. Filmatzeko modu horri beste bideo bat kontrajartzen dio: Lenguaje público. Kamera, kasu horretan, leku finko eta urrun batean kokatzen da, Miss Unibertsoren lehiaketa bat, New Yorkeko telebista-emanaldi batetik zuzenean erreproduzitua —ez da kasualitatez emakumeen gorputza—. Izan ere, bere lanaren muinetako bat errealitatea osoago ulertzen duten begiratzeko moduak sortzea da, sujeto-objektu binomioa erabili beharrean.

2000. urtean, Un Espai Propi (2000) aurkeztu zuen, Bartzelonako Kultura Garaikideko Zentroak eskatuta. Lan hori Virginia Woolfekin lotuta dago, eta barne-munduaren eta kanpo-munduaren arteko mugak aztertzen ditu.[12]

Fin (1978-2010) fotonobeletako azken eszenako ehun argazkiz osatutako instalazioa da, eta gehienek amaiera hitza dute. Balcellsen helburua izan zen erakustea zer zen:

«Frustrazioetatik ondutako eremua, bereziki manipulatutako herri-klaseko emakumearen munduan».

Lana hirurogeita hamarreko hamarkadako artista feministek artearen historian eta komunikabideetan emakumearen irudikapen moduei kritika egiteko duten interesaren barruan sartzen da. Fotonobelak artistaren interes handia sortzen du masa-gizartearen produktu gisa; izan ere, nagusiki emakumezkoak diren ikusleei zuzenduta, genero-portaerari buruzko estereotipoak eta bikote-harremanaren eredu hegemoniko normalizatua sustatzen ditu.[13]

2013. urtean, Balcellsen lana Genealogías feministas en el arte español: 1960-2010/Genealogia feministak Espainiako artean: 1960-2010 erakusketan sartu zen, Leongo MUSAC Gaztela eta Leongo Arte Garaikideko Museoan.[14]

Lana[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • 1979 Fuga. Pelikula
  • 1982 Indian Circle. Bideoa
  • 1983 From the Center. Instalazioa
  • 1984 Color Fields. Bideo instalazioa
  • 1985 TV Weave. Bideo instalazioa
  • 1993 El tránsito. Instalazioa
  • 1995 Sincronías.
  • 1996 Traspasar límites. Imagen electrónica
  • 1998 En el corazón de las cosas. Instalazioa
  • 2000 Un espacio propio. Instalazioa
  • 2001 Roda do tempo. Instalazioa
  • 2009 Frecuencias. Bideo instalazioa
  • 2009 Rueda de color. Bideo instalazioa
  • 2010 El arroz se planta con arroz. Dokumentala
  • 2012 Universo. Multimedia instalazioa

Sariak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • 1980 XVI. sari berezia, Album filmagatik. Curtmetratgesko Nazioarteko Lehiaketa, Bartzelona.
  • 1981 Grand Prix, Bideo Nazioarteko Manifestazioan. Montbellard (Frantzia).
  • 1982 Visual Studies Workshop saria, Rochester, New York, From the Center.
  • 2009 Arte Ederren Merituaren Urrezko Domina, Espainiako Erregeak emana.
  • 2009 Kataluniako Generalitatearen Ikusizko Arteen Sari Nazionala, Consell Nacional d'Arts Visuals-ek emana.
  • 2010 Artista onenaren saria, Mujeres en las Artes Visual elkarte nazionalak emana.

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. ↑ a b c d e f Olivares, Rosa. (Abril- Mayo 2011). «Entre la ciencia y la magia, entre el sueño y el deseo. Entrevista con Eugènia Balcells» Exit Express.
  2. ↑ a b «Metrópolis - Eugènia Balcells, Metrópolis» RTVE.es 15 de julio de 2013.
  3. ↑ «Eugènia Balcells, una artista experimental» Ocio.
  4. ↑ a b «Años Luz. Eugénia Balcells» Ministerio de Educación, Cultura y Deportes de España ISBN 978-84-8181-522-1..
  5. ↑ «Años Luz, un viaje hacia la memoria del universo - Eugènia Balcells - Tabacalera» arteenlared.com.
  6. ↑ Balcells, Eugenia. Eugènia Balcells - ARA - AHORA - NOW: BIOGRAFÍA (Castellano). .
  7. ↑ El Arroz se planta con arroz. Making Docs.
  8. ↑ «FRECUENCIAS en el MACUF: EL ARROZ SE PLANTA CON ARROZ» frecuenciasenmacuf.blogspot.com.es.
  9. ↑ «AÑOS LUZ - Un viaje hacia la memoria del universo» www.universoeugeniabalcells.com.
  10. ↑ Bellés, Clara. (20 de octubre de 2012). «Eugènia Balcells analiza la naturaleza efímera del espacio en Años Luz» www.notodo.com.
  11. ↑ Museo Nacional Reina Sofía. La revolución feminista. .
  12. ↑ Museo de Arte Contemporáneo de Gas Natural Fenosa. (2010). Frecuencias. Eugènia Balcells. .
  13. ↑ Carmen Fernández Aparicio. (2010). «Eugènia Balcells - Fin» www.museoreinasofia.es.
  14. ↑ «Asociación Aragonesa de Críticos de Arte» www.aacadigital.com.

Bibliografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • Col·lecó d'Art i Puntd'Investigació "La Relació", Duoda, Bartzelonako Unibertsitatea: documents 2000-2008, Bartzelonako Unibertsitatea, 2009. ISBN: B-39594-2009

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Eugenia_Balcells&oldid=9185433"(e)tik eskuratuta