Abstrakzio liriko
Abstrakzio lirikoa 1910etik aurrera garatu zen pintura abstraktuaren barruko joera bat da, pintura abstraktuaren hasiera markatzeko erreferentziatzat hartu ohi dena.[1] Vasili Kandinski margolariaren «Lehen akuarela abstraktua» izeneko akuarelarekin hasita, urte berekoa da «Espirituala artean» lana. Kandinskyk abstrakzio espontaneo horren adibide da. 1910ean, sentimenduz betetako abstrakzio batera iritsi zen, Municheko Zikario Der Blaue Reiter taldeko artisten nahien idealki adierazgarria, bera ere partaide zelarik.
Abstrakzio lirikoaren pintoreek garatzen duten gaia artistaren emozio piktorikoaren adierazpena da, indibiduala eta berehalakoa. Errealitatea modu objektiboan irudikatzeari uko egiten diote. Margolari hauen teknikarik gogokoena akuarela izan zen, kasetoak eta apunte txikiak ere margotuz. Hala ere, olio-oihal handiak ere egin zituzten. Kolorea da nagusi formaren gainetik.[2]
Abstrakzio lirikoaren sortzailea Kandinski (1866-1944) izan zela uste da, «5 zbk.-ko inprimaketa» (1911, Pompidou Zentroa), «Arku beltza» (1912, Pompidou Zentroa), «Konposizioa VIII» (1923, Guggenheim Museoa, New York), «Konposizio ezegonkorra» (1930, Maeght bilduma) edota «Konglomeratua» (1943, Nina Kandinsky Bilduma) bezalako lanekin. Abstrakzio lirikoaren barruan kokatu ohi den beste egile bat Paul Klee (1879-1940) da; bere lanetatik honako hauek aipa daitezke: «Senecio» (1922, Arte Museoa, Basilea), «Gaztelu eta eguzkia, 3» (1928) edo «Portua eta belaontziak» (1937, Pompidou Zentroa).
Frantzian, 1912tik aurrera, Robert Delaunayk koloreen aldi bereko kontrasteari buruzko Chevreulen teorietatik abiatuta egin zituen bere «Leihoak» eta bere lehen «Forma» zirkular kosmiko abstraktuak. Joera horren aitzindarietako bat František Kupka (1871-1957) izan zen, eta bere «Pianoaren teklak» (1909, Pragako Galeria Nazionala) lana aipa daiteke; 1912ko Udazkeneko Aretoan «Amorfo, ihesaldia bi koloretan» eta 1913an «Plano bertikal urdin eta gorriak» erakutsi zituen.
Garai berean, Errusian, Mikhail Larionovek eta Natalia Gontxarovak abstrakzio hutseraino eraman zuten fenomeno argitsuaren transkripzio metodoa, raionismo deitu ziotena.
Ondoren, Bigarren Mundu Gerraren ondoren, paristar artista batzuek abstrakzio lirikoa landu zuten, abstrakzio geometrikoaren aurka. Abstrakzio lirikoa artearen mugimendu bat da, kolorearekin eta forma geometrikoekin adierazten dena.
Erreferentziak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- ↑ «Abstracción lírica, pintura, artistas y origen del estilo» www.todocuadros.ar.
- ↑ Carrassat, P.F.R.; Marcadé, I.. (2004). Movimientos de la pintura. in: Reconocer el arte Larousse. Bartzelona: Spes Editorial, S.L. ISBN 84-8332-596-9..}}
