Geriatria

Wikipedia, Entziklopedia askea
Adineko pertsona bat arreta eta zainketa geriatrikoa jasotzen erresidentzia batean.
Gaixotasun esanguratsuak Dementzia, artritisa, osteoporosia, osteoartritisa, artritis erreumatoidea, Parkinsonen gaixotasuna, aterosklerosia, bihotzeko gaixotasunak, tentsio arterial altua.
Espezialistak Geriatra (medikua), Erizain geriatrikoa, Fisioterapeuta geriatrikoa.

Geriatria adineko pertsonek izaten dituzten gaixotasunen prebentzio, diagnostiko, tratamendu eta errehabilitazioa aztertu eta horiek aurrera daramatzan medikuntzaren arloa da [1].

Geriatriak adinekoen eta autonomia gutxi duten edo ospitaleetan zein komunitatean mendekotasuna duten hain zaharrak ez diren pertsonen osasun-arazoak konpontzen edo laguntzen ditu [2].

Geriatria eta gerontologia ez dira gauza bera. Gerontologia zahartze-prozesuaren diziplina anitzeko azterketa da, lesio, gaixotasun, ingurumen-arrisku edo portaera-arrisku faktorerik ez dagoenean organoak denboran zehar duen funtzioaren beherakada gisa definitzen dena. Honek, gainera, hirugarren adinekoen alderdi psikologikoak, hezkuntzakoak, sozialak, ekonomikoak eta demografikoak aztertzen ditu.Hala ere, geriatria batzuetan gerontologia medikoa deitzen da.

Espezialitate mediko hau herrialde anitzetan ezarrita dago, horien artean Espainia, Finlandia, Irlanda, Islandia, Liechtenstein, Norvegia, Herbehereak, Errusia, Suedia, Kuba, Mexiko, Panama, Argentina, Bolivia, Uruguai, Txile, Peru, Costa Rica, Kolonbia eta Venezuela izanda[3].

Paziente geriatrikoa, funtsean, honako baldintza hauek betetzen dituena da:

  • Orokorrean 65 urte baino nagusiagoa.
  • Patologia garrantzitsu anitz.
  • Mendekotasun-arrisku handia.
  • Patologia mental laguntzailea edo nagusia.

Jarduera-eremua[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Geriatriaren helburu nagusia gaixo eta ezgaituta dagoen adinekoaren errekuperazio funtzionala da. Horretarako, ahalik eta autonomia eta independentzia maila handiena lortzen saiatuko da, modu honetan bere ohiko etxebizitzan eta ingurunean buruaskitasuna duen bizitza batera itzultzera erraztuz[4].

Espezialitate honen berezko helburuak, gainera, honako hauek dira:

  1. Adinekoen asaldura ezberdinak eta arazo mediko-sozialak zainduko dituen maila guztietako asistentzia-sistema bat garatzea. Horiek modu akutuan eta azpiakutuan ezaugarri komun gisa beren independentzia fisiko edo sozialaren galera aurkezten baitute.
  2. Komunitatean ahalik eta adineko gehien integratzeko baliabideak mobilizatzea.
  3. Behar duten adinekoentzako laguntza luzea antolatzea.
  4. Beren espezialisten eta espezialitate horrekin zerikusia duten guztien ikerketa, irakaskuntza eta etengabeko prestakuntza bermatzea.

Nagusientzako medikuntza eta geriatriaren arteko ezberdintasuna[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Geriatriako hornitzaileek prestakuntza espezializatua jasotzen dute adineko gaixoak zaintzeko eta zahartze osasuntsua sustatzeko. Ematen den arreta, neurri handi batean, erabaki zorrotzetan oinarritzen da, eta pazientearen helburuek eta lehentasunek bultzatzen dute, funtzioari eustetik, bizi-kalitatea hobetzeaz edo bizi-urteak luzatzeaz alda daitezkeenak.

Ohikoa da adineko helduek egoera mediko anitz edo erikortasun anizkoitza kudeatzea. Adinari lotutako fisiologia-aldaketek areagotu egiten dute gaixotasunarekiko, gaixotasunari lotutako erikortasunarekiko eta heriotzarekiko sentiberatasuna. Gainera, gaixotasun arruntak atipikoki ager daitezke adineko pazienteengan, pazientearen arretan konplexutasun diagnostiko eta terapeutiko handiagoa gehituz [5].

Norbegiako nagusien egoitza bateko adineko bat.

Geriatria diziplinartekotasun handikoa da, medikuntza, erizaintza eta fisioterapiaz nagusiki baliatuta, baina farmazia, gizarte-lan, terapia fisiko eta okupazionaleko espezialitateez lagundua ere. Adineko pazienteek medikazioaren kudeaketarekin, minaren kudeaketarekin, arreta psikiatrikoarekin eta memoriarekin, errehabilitazioarekin, epe luzeko erizaintzako zaintzarekin, nutrizioarekin eta terapia mota desberdinekin lotutako arreta jaso dezakete, fisikoa, okupazionala eta mintzamena barne. Medikuntzakoak ez diren kontsiderazioen artean honako hauek daude: gizarte-zerbitzuak, aldi baterako arreta, zuzentarau aurreratuak, abokatu-ahala eta beste gogoeta juridiko batzuk.

Sindrome geriatrikoak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Sindrome geriatrikoak adineko pertsonengan oso presente dauden baldintza klinikoen multzo bat deskribatzeko erabiltzen den termino bat da. Sindrome horiek ez dira patologia edo gaixotasun espezifikoek eragindakoak, baizik eta hainbat organo-sistematan eragina duten faktore anitzeko baldintzen agerpena dira. Baldintza komunen artean, hauskortasuna, gainbehera funtzionala, erorikoak, kontinentzia galtzea eta malnutrizioa daude, besteak beste[6].

Hauskortasuna[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Hauskortasunaren ezaugarri nagusienak hurrengoak dira: erreserba fisiologikoaren beherakada, estresatzaile fisiologiko eta emozionalen zaurgarritasun handiagoa eta funtzio-galera. Horrek pisu galera progresiboa eta nahi gabekoa ekar ditzake, nekea, ahulezia muskularra eta mugikortasun murriztua sortuz. Honekin batera, lesio handiagoekin, ospitalizazioarekin eta kontrako emaitza klinikoekin lotzen da[7].

Gainbehera funtzionala[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Gainbehera funtzionala funtzio fisikoa zein funtzio kognitiboa gutxitzearen ondorioz sor daiteke. Eguneroko oinarrizko zereginak egiteko hartutako zailtasunarekin lotzen da, eta horrek beste pertsona edo osasun-produktu batzuekiko mendekotasuna areagotzen du[8]. Zeregin horiek eguneroko bizitzako oinarrizko jardueretan (EBOJ) eta eguneroko bizitzako jarduera instrumentaletan (EBJI) azpibanatzen dira, eta pertsona baten egoera funtzionalaren adierazle gisa erabili ohi dira.

Eguneroko bizitzako jarduerak (EBJ) norberaren burua zaintzeko beharrezkoak diren oinarrizko trebetasunak dira, besteak beste, elikadura, higiene pertsonala, garbiketa, lekualdaketa eta mugitzea. EBJIek trebetasun konplexuagoak deskribatzen dituzte komunitate batean modu independentean bizi ahal izateko, sukaldea, etxeko lanak, finantzak eta sendagaiak kudeatzea barne. EBJren eta EBJIen ohiko kontrola balorazio funtzional garrantzitsua da, eta klinikoek erabiltzen dute adineko helduei eta haien zaintzaileei eman beharreko laguntzaren eta zaintzaren norainokoa zehazteko. Denboran zeharreko funtzioaren neurketa kualitatibo gisa balio du, eta ordezko bizidun edo zaintza-ereduen beharra aurreikusten du, besteak beste, adinekoentzako apartamentuak, erizaintzako instalazio kualifikatuak, zainketa aringarriak, ostatua edo etxez etxeko zaintza[8].

Erorikoak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Erorikoak dira 65 urte baino gehiagoko pertsonetan larrialdiak eta ospitalizazioak eragin dituzten arrazoi nagusia. Horietako askok lesio garrantzitsuak eta ezintasun iraunkorra eragiten dituzte. Erorikoak murrizteko arrisku-faktore batzuk alda daitezkeenez, horrek agerian uzten du esku hartzeko eta arriskuak murrizteko aukera bidezkoa dela. Faktore aldagarrien artean hurrengoak daude:

  • Oreka eta giharretako indarra hobetzea.
  • Ingurumen-arriskuak desagerraraztea.
  • Gailu lagungarrien erabilera sustatzea.
  • Baldintza kronikoak tratatzea.
  • Medikazioa egokitzea.

Gernu-inkontinentzia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Gernu-inkontinentzia nahi gabe txiza egitea bezala definitzen da. Sintoma hauek gernuaren irteera eta maiztasuna areagotzen duten medikamentuek eragin ditzakete (antihipertentsiboak eta diuretikoak, adibidez), gernu-traktuko infekzioek, organo pelbikoaren prolapsoak, zoru pelbikoaren disfuntzioak eta maskuria hustea erregulatzen duten nerbioak kaltetzen dituzten gaixotasunek. Mugikortasunari eragiten dioten beste baldintza muskulu-eskeletiko batzuk ere kontuan hartu behar dira, horiek zaildu egin baitezakete bainuetara sartzea.

Desnutrizioa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Desnutrizioa eta egoera nutrizional txarra kezka-eremu bat da. Honek faktore fisiologiko, patologiko, psikologiko eta sozioekonomikoen konbinazioaren ondorioz gerta daitekeenez, zaila izan daiteke esku-hartze eraginkorrak identifikatzea. Faktore fisiologikoen artean daude usaimena eta zaporea murriztea, eta elikaduran eragina duen tasa metabolikoa gutxitzea. Nahigabeko pisu-galera eragin dezakete faktore patologikoek, funtzio kognitiboari eragiten dioten gaixotasun kroniko ugari barne, digestioari zuzenean eragiten diotenak (adibidez, hortzeria txarra, minbizi gastrointestinalak, errefluxu gastroesofagikoko gaixotasuna) edo dieta-murrizketekin kudea daitezkeenak (adibidez, bihotz-gutxiegitasun kongestiboa, diabetes mellitusa, hipertentsioa). Faktore psikologikoen artean depresioa, anorexia eta mina daude[9].

Jarduera profesionala[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Geriatra (medikua)[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Geriatra medikuntzan aditua da, eta ospitaleetan edo zaharren egoitzetan egiten du lan, pazienteak zuzenean artatuz. Bere jarduera profesionalak plantan (ohean dauden pazienteak dauden lekuan), kanpo-kontsultetan (ospitale barrukoak edo ospitalez kanpokoak) eta larrialdi-zerbitzuetan egiten ditu; hala ere, ospitale guztiek ez dute espezialitate mediko hori.

Erizaintza Geriatrikoa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Espainian legez onartutako 6 erizaintzako espezialitateetako bat da eta bere izen ofiziala erizaintza geriatrikoa da. Lan hori egin ahal izateko, aldez aurretik erizaintzako graduko titulua izan behar da, ostean Barneko Erizain Egoiliar (BAEE) izateko azterketa gainditu eta, honen ostean, 2 urteko egoitza egin behar da akreditatutako ospitale batean.

Fisioterapia Geriatrikoa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Fisioterapiako espezialitate bat da, adineko pertsonen patologien prebentzioa, diagnostikoa eta tratamendua lantzen dituena. Adinekoak egokitzeko eta indartzeko modu zehatzetan oinarritzen da, eta zahartzearen ondoriozko gaixotasunak tratatzeko funtsezko diziplina da. Hau egiteko, patologiak prebenitzera eta tratatzera bideratutako teknika anitz erabiltzen ditu, betiere adinekoaren autonomia bermatuz.

Adinekoek ariketa fisikoa burutu ahal izateko instalazioak Madrileko Juan Carlos I parkean (Espainian).

Fisioterapia geriatrikoak onura ugari ekar diezazkioke adineko pazienteari, onura horiek fisikoetan eta psikologikoetan banatuta. Onura fisikoen artean hurrengoak aurki daitezke: eragozpenak eta mina murriztea, martxa berrezartzea, muskulu-masa berreskuratzea eta indartzea, malgutasuna areagotzea, jarrera-kontrola hobetzea, sentsibilitatea eta artikulazio-gaitasuna hobetzea, koordinazioa eta oreka hobetzea (erorketak saihesteko), mugikortasun faltarekin lotutako patologiak prebenitzea, zenbait gaixotasunen aurrerapena atzeratzea eta zirkulazio-arazoak eta istripu kardiobaskularrak prebenitzea. Fisioterapia geriatrikoa, beraz, funtsezkoa da gure adineko helduei bizi-kalitate hobea bermatzeko, eta horien aktibitatea sustatzeko ariketa fisikoaz baliatu egiten da.

Aitzitik, onura psikologikoen aldetik hurrengoak aipatu daitezke: adinekoak gauzak egiteko energia eta konfiantza handiagoa izatea eragiten du, estresari eta antsietateari aurre egitea eragiten du eta loaren kalitatea hobetzen du. Horrek guztiak autoestimua nabarmen handitzea dakar, kontuan hartuta, gainera, beren autonomia gehiago kontrolatzen dutela eta beste pertsona batzuekiko harremanen kalitatea hobetzen dela.

Farmakologia Geriatrikoa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Adineko pertsonek arreta berezia behar dute sendagaietan. Adineko pertsonak polifarmaziaren menpe daude bereziki (medikamentu ugari hartzen dituzte), gaixotasun kroniko anitzen pilaketa dela eta. Horietako askok, gainera, sendagai belarkara asko eta errezetarik gabeko botikak dituzte. Polifonikotasun horrek, geriatria-egoerarekin batera, areagotu egin dezake sendagaien arteko interakzioak edo drogen kontrako erreakzioak izateko arriskua[10]. Aldaketa farmakozinetikoak eta farmakodinamikoak adinean aurrera egin ahala sortzen dira, metabolizatzeko eta sendagaiei erantzuteko gaitasunari kalte eginez. Lau mekanismo farmakozinetikoetako bakoitza (absortzioa, banaketa, metabolismoa, iraizketa) adinaren araberako aldaketa fisiologikoek asaldatzen dute. Adibidez, funtzio hepatiko orokorra gutxitzeak farmakoen arintzea edo metabolismoa eragotz dezake, eta giltzurrun-funtzioaren murrizketek giltzurrun-ezabatzeari eragin diezaiokete. Farmakodinamikaren aldaketek medikamentuekiko sentikortasuna aldarazten dute paziente geriatrikoetan, hala nola mina arintzea morfinaren erabilerarekin[11]. Horregatik, pertsona geriatrikoek arreta farmakologiko espezializatua behar dute, adinarekin zerikusia duten aldaketek informatua.

Historia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Indiako medikuntza-sistema tradizionalaren zortzi adarretako bat, Ayurveda, jara edo rasayana da, geriatriaren antzekoa dena. Charakak zahartze goiztiarrak eragindako nekea eta akidura fisikoa dieta pobre baten emaitza gisa deskribatu zituen. Charaka Samhitak gomendatzen du adineko pazienteek ahalegin fisiko edo mental handiegia ez egitea eta dieta arina baina elikagarria hartzea[12].

Bizantziar Inperioko mediku batzuek geriatria ikasi zuten, Aecio de Amida bezalako medikuekin. Alejandro de Trallesek zahartze-prozesua marasmoaren forma natural eta saihestezintzat jotzen zuen, gorputzeko ehunetan hezetasuna galtzearen ondorioz[13]. Aëtiusen lanek zahartzearen sintoma mental eta fisikoak deskribatzen dituzte. Theophilus Protospathariusek eta Joannes Actuariusek ere jorratu zuten gaia beren lan medikoetan. Mediku bizantziarrak Oribasiusen lanetan oinarritzen ziren, eta adineko pazienteei "beroa eta hezetasuna" ematen zuten elikagaietan aberatsa zen dieta bat gomendatzen zieten. Halaber, ohiko bainuak, masajeak, atsedena eta intentsitate baxuko ariketa erregimenak gomendatzen zituzten[14].

Medikuntza-kanona (The Canon of Medicine) liburuan, Avicenak 1025ean idatzia, autorea arduratzen zen nola "zaharrek lo asko egin behar duten" eta nola beren gorputzak olioz gantzutu behar diren. Honekin batera, zaldiz ibiltzea bezalako ariketak gomendatzen zituen. Kanonaren III. tesia adinekoentzako dieta egokiari buruzkoa zen, eta zenbait atal eskaintzen zizkien idorreria bihurtzen diren adineko pazienteei[15].

Ibn al-Jazzar mediku arabiarrak (k.a. 898-980) liburu bat idatzi zuen zahartzaroaren medikuntzari eta osasunari buruz. Halaber, beste liburu bat idatzi zuen loaren nahasmenduei buruz, eta beste bat ahanzturari buruz eta oroimena indartzeko moduari buruz. IX. mendeko beste mediku arabiar batek, Ishaq ibn Hunaynek (910ean hila), Hunayn Ibn Ishaq kristau nestoriar jakintsuaren semeak, Ahanzturarako sendagaiei buruzko tratatua idatzi zuen[16].

George Dayk 1849an Bizitza aurreratuko gaixotasunak (Diseases of Advanced Life) argitaratu zuen, medikuntza geriatrikoaren gaiari buruzko lehen argitalpenetako bat[17]. Lehen ospitale geriatriko modernoa Belgradon sortu zuen, Serbian, 1881ean, Laza Lazarević doktoreak.

Geriatria terminoa 1908an proposatu zuen Ilya Ilyich Mechnikovek, Medikuntzako Nobel Saria jaso zuena. Ondoren, 1909an, Ignatz Leo Nascher doktoreak, New Yorkeko Monte Sinai Ospitaleko Kanpoko Pazienteen Departamentuko klinika-buru ohia eta Estatu Batuetako geriatriaren "aita" zenak ere horren aipamena egin zuen[18].

Geriatria modernoa Erresuma Batuan Marjory Warren doktorearekin hasi zen, geriatriaren "ama" zenarekin[19]. Warrenek azpimarratu zuen errehabilitazioa funtsezkoa zela adinekoen zaintzarako. Londresko erizain zentro batean mediku gisa izandako esperientzian oinarrituta, uste zuen ez zela nahikoa adinekoak hil arte elikatuta edukitzea; diagnostikoa, tratamendua, zainketak eta laguntza behar zituzten. Konturatu zen pazienteek, batzuk ohean etzanda egon ondoren, nolabaiteko independentzia-maila har zezaketela ebaluazio eta tratamendu egokiekin.

Britainia Handiko geriatriako beste berritzaile bat Bernard Isaacs da, geriatriako "erraldoiak" deskribatu zituena: mugiezintasuna eta ezegonkortasuna, inkontinentzia eta adimenaren narriadura. Isaacsek baieztatzen zuen, behar bezala aztertuz gero, adineko pertsonen arazo komun guztiak erraldoi horietako batekin edo gehiagorekin lotuta daudela. Erresuma Batuko adinekoen arretak aurrera egin du Adinekoentzako Zerbitzuen Esparru Nazionalen aplikazioari esker; izan ere, esparru horietan arretaren funtsezko arloak lantzen eta hobetzen dira.

Euskal Herrian 1999. urtean Zahartzaroa izeneko geriatriako eta gerontologiako euskal elkartea sortu zen. Honen helburua adinekoen interesak aitortzeko eta Euskadiko bizi-kalitatea hobetzeko lan egitea da. Honen lorpen nagusien artean 2021. urtean geriatria euskal osasun sisteman sartzea lortzea izan da, zenbait urtez luzatu zen borrokaren ostean. Modu honetan, adinduek behar dituzten espezialisten arreta eman diezaieketen aldaketaren hasiera izan da, sistemako beste espezialista batzuei erakundea ezagutzeko eta diziplina anitzetan eta zeharka lan egiteko aukera emanez[20].

Gai etikoak eta mediko-legalak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Adineko pertsonek batzuetan ezin dituzte erabakiak beren kabuz hartu. Litekeena da aldez aurretik notario-ahalordea eta aurretiazko borondateak prestatu izana, gertatzen zaiena ulertzeko gai ez badira orientabide izan daitezen. Hau dementzia luze baten ondorioz zein epe laburrera zuzendu daitekeen arazo baten ondorioz gertatu daiteke, hala nola sukarrak eragindako eldarnioaren ondorioz.

Geriatrek pazienteen intimitatea errespetatu behar dute, eta, aldi berean, zerbitzu egokiak eta beharrezkoak jasotzen dituztela ziurtatu behar dute. Espezialitate gehienek baino gehiago, kontuan hartu behar dute ea pazienteak legezko erantzukizuna eta eskumena duen gertakariak ulertzeko eta erabakiak hartzeko. Honetaz gain, baimen informatua bermatu behar dute, eta pazientea manipulatzeko tentazioari uko egin behar diote, informazioa ezkutatuz, hala nola gaixotasun baten pronostiko txarra edo etxean ebakuntzatik sendatzeko probabilitatea.

Adinekoen tratu txarrak mendekotasuna duen adineko pertsona baten abusu fisikoa, ekonomikoa, emozionala, sexuala edo beste mota batekoa da. Prestakuntza, zerbitzu eta laguntza egokiek adinekoei tratu txarrak emateko probabilitatea murriztu dezakete, eta arreta egoki batek sarritan horiek identifikatzeko aukera ematen du. Beren burua zaindu ezin duten adinekoentzat, geriatrek legezko tutoretza edo kuradoretza gomendatu dezakete, pertsona edo ondarea zaintzeko.

Adinekoen aurkako tratu txarrak gero eta gehiago gertatzen dira senide zaharren zaintzaileek gaixotasun mentala dutenean. Tratu txarren kasu horiei aurre egiteko, buruko gaixotasunak dituzten pertsona horiek osasun mentaleko tratamendua jarrai dezakete. Gainera, adinekoek senideekiko duten mendekotasuna murrizteko esku-hartzeek gatazkak eta tratu txarrak murrizten lagun dezakete. Osasun mentaleko profesionalek gauzatzen dituzten hezkuntza- eta familia-laguntzako programak ere onuragarriak izan daitezke adineko pazienteek nahasmendu psikiatrikoak dituzten familiakoekin mugak ezartzen ikas dezaten, abusua eragin dezaketen gatazkarik sortu gabe[21].

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. ↑ «Wayback Machine» web.archive.org 2012-11-03 (Noiz kontsultatua: 2023-03-14).
  2. ↑ «Departamento Clínico de Medicina» web.archive.org 2013-08-10 (Noiz kontsultatua: 2023-03-14).
  3. ↑ «Evaluación de las necesidades de recursos humanos en salud: aplicación a la estimación de nefrólogos en Uruguay» REVISTA MEDICA DEL URUGUAY 38 (3) 2022-09-16 doi:10.29193/rmu.38.3.7. ISSN 1688-0390. (Noiz kontsultatua: 2023-03-14).
  4. ↑ «Wayback Machine» web.archive.org 2011-12-25 (Noiz kontsultatua: 2023-03-14).
  5. ↑ Molnar, Frank; Frank, Christopher C.. (2019-1). «Optimizing geriatric care with the GERIATRIC 5Ms» Canadian Family Physician 65 (1): 39. ISSN 0008-350X. PMID 30674512. PMC 6347324. (Noiz kontsultatua: 2023-03-14).
  6. ↑ Mallappallil, Mary; Friedman, Eli A.; Delano, Barbara G.; McFarlane, Samy I.; Salifu, Moro O.. (2014). «Chronic kidney disease in the elderly: evaluation and management» Clinical Practice (London, England) 11 (5): 525–535. doi:10.2217/cpr.14.46. ISSN 2044-9038. PMID 25589951. PMC 4291282. (Noiz kontsultatua: 2023-03-14).
  7. ↑ Pal, Laura M; Manning, Lisa. (2014-6). «Palliative care for frail older people» Clinical Medicine 14 (3): 292–295. doi:10.7861/clinmedicine.14-3-292. ISSN 1470-2118. PMID 24889576. PMC 4952544. (Noiz kontsultatua: 2023-03-14).
  8. ↑ a b Edemekong, Peter F.; Bomgaars, Deb L.; Sukumaran, Sukesh; Schoo, Caroline. (2022). «Activities of Daily Living» StatPearls (StatPearls Publishing) PMID 29261878. (Noiz kontsultatua: 2023-03-14).
  9. ↑ Evans, Carol. (2005). «Malnutrition in the Elderly: A Multifactorial Failure to Thrive» The Permanente Journal 9 (3): 38–41. ISSN 1552-5767. PMID 22811627. PMC 3396084. (Noiz kontsultatua: 2023-03-14).
  10. ↑ Dagli, Rushabh J; Sharma, Akanksha. (2014). «Polypharmacy: A Global Risk Factor for Elderly People» Journal of International Oral Health : JIOH 6 (6): i–ii. ISSN 0976-7428. PMID 25628499. PMC 4295469. (Noiz kontsultatua: 2023-03-14).
  11. ↑ Mangoni, A A; Jackson, S H D. (2004-1). «Age-related changes in pharmacokinetics and pharmacodynamics: basic principles and practical applications» British Journal of Clinical Pharmacology 57 (1): 6–14. doi:10.1046/j.1365-2125.2003.02007.x. ISSN 0306-5251. PMID 14678335. PMC 1884408. (Noiz kontsultatua: 2023-03-14).
  12. ↑ Devi, Durgawati; Srivastava, Rajeev; Dwivedi, B. K.. (2010). «A critical review of concept of aging in Ayurveda» Ayu 31 (4): 516–519. doi:10.4103/0974-8520.82030. ISSN 0974-8520. PMID 22048551. PMC 3202253. (Noiz kontsultatua: 2023-03-14).
  13. ↑ Schäfer, Daniel. (2002-10). «'That senescence itself is an illness': a transitional medical concept of age and ageing in the eighteenth century» Medical History 46 (4): 525–548. ISSN 0025-7273. PMID 12408094. PMC 1044563. (Noiz kontsultatua: 2023-03-14).
  14. ↑ Lascaratos, J.; Poulacou-Rebelacou, E.. (2000). «The roots of geriatric medicine: care of the aged in Byzantine times (324-1453 AD)» Gerontology 46 (1): 2–6. doi:10.1159/000022125. ISSN 0304-324X. PMID 11111221. (Noiz kontsultatua: 2023-03-14).
  15. ↑ Pitskhelauri, G. Z.; Dzhorbenadze, D. A.. (1970). «[Gerontology and geriatrics in the works of Abu Ali Ibn Sina (Avicenna) (on the 950th anniversary of the manuscript, Canon of Medical Science)»] Sovetskoe Zdravookhranenie 29 (10): 68–71. ISSN 0038-5239. PMID 4931547. (Noiz kontsultatua: 2023-03-14).
  16. ↑ Ammar, S.. (1998-06). «Ibn Al Jazzar and the Kairouan medical school of the tenth century AD» Vesalius: Acta Internationales Historiae Medicinae 4 (1): 3–4. ISSN 1373-4857. PMID 11620335. (Noiz kontsultatua: 2023-03-14).
  17. ↑ Barton, A.; Mulley, G.. (2003-04). «History of the development of geriatric medicine in the UK» Postgraduate Medical Journal 79 (930): 229–234; quiz 233–234. doi:10.1136/pmj.79.930.229. ISSN 0032-5473. PMID 12743345. PMC 1742667. (Noiz kontsultatua: 2023-03-14).
  18. ↑ (Gaztelaniaz) «Fuentes de libros - Wikipedia, la enciclopedia libre» es.wikipedia.org (Noiz kontsultatua: 2023-03-14).
  19. ↑ (Ingelesez) Denham, M J. (2011-08). «Dr Marjory Warren CBE MRCS LRCP (1897–1960): the Mother of British Geriatric Medicine» Journal of Medical Biography 19 (3): 105–110. doi:10.1258/jmb.2010.010030. ISSN 0967-7720. (Noiz kontsultatua: 2023-03-14).
  20. ↑ «Hasiera» www.zahartzaroa.org (Noiz kontsultatua: 2023-03-14).
  21. ↑ (Ingelesez) Labrum, Travis. (2017-01). «Factors related to abuse of older persons by relatives with psychiatric disorders» Archives of Gerontology and Geriatrics 68: 126–134. doi:10.1016/j.archger.2016.09.007. (Noiz kontsultatua: 2023-03-14).

Ikus, gainera[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Geriatria&oldid=9228132"(e)tik eskuratuta