Lankide:Maitaneetxabarri/Proba orria

Wikipedia, Entziklopedia askea

Ur-lurrun[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Ur-lurruna da ur likidoaren irakite edo lurrunketa bidez edo izotzaren sublimazio bidez lortzen den gasa. Molekula mailan, H2O molekulak elkarrekin dituzten loturetatik askatzea lortzen dutenean sortzen da ur-lurruna. Gas usaingabea eta koloregabea da.

Ur-lurrunak hezetasuna eragiten du ingurunean. Zenbait baldintzatan, kontzentrazio handian, lurrun moduan dagoen uraren zati bat kondentsatu egiten da, eta ur likidozko tanta esekiak eratzen dira. Hala, lainoa sortzen da, edo, zorutik goragoko altueretan eta kontzentrazio handiagoetan, hodeiak. Klima hotzetan eta hezetasun handikoetan gizakiok edota bestelako ugaztunek arnas egiten dugunean ere sortzen da ur-lurruna.

Propietateak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Lurrunketa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Ur-molekulek gainazal bat utzi eta inguruan gas modura barreiatzen direnean, ura lurrundu egin dela esaten da. Ur-molekula batek agregazio-egoera desberdinetara aldatzeko energia zinetikoa xurgatzen du. Energia zinetikoaren transferentzia horren neurriari energia termiko deritzo, eta ur-molekulen tenperaturan diferentzial bat dagoenean bakarrik gertatzen da. Ur-lurrun bihurtzen den ur likidoak beroaren zati bat darama berarekin, lurruntze bidezko hozte izeneko prozesuan[1]. Airean dagoen ur-lurrun kantitateak zehazten du molekulak zer maiztasunekin itzuliko diren azalera. Lurrunketa garbia gertatzen denean, uraren gorputzak hozte garbia jasaten du, uraren galerarekin zuzenean lotuta dagoena.

Atmosferako baldintzek mugatu egiten dute lurruntze bidezko hoztea. Hezetasuna aireko ur-lurrunaren kantitatea da, eta airearen lurrun-edukia higrometro izeneko gailuen bidez neurtzen da. Neurketak, oro har, hezetasun espezifiko edo erlatiboaren ehuneko gisa adierazten dira. Atmosferaren tenperaturek eta uraren azalak oreka-lurrunaren presioa baldintzatzen dute; % 100eko hezetasun erlatiboa gertatzen da ur-lurrunaren presio partziala oreka-lurrunaren presioaren berdina denean. Baldintza horri asetasun oso esaten zaio. Hezetasuna 0 gramokoa da aire lehorreko metro kubiko bakoitzeko, eta 30 gramokoa metro kubiko bakoitzeko, lurruna 30 °C-an ase dagoenean[2].

Sublimazioa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Sublimazio deritzo ur-molekulek izotzaren azala ur likido bihurtu gabe zuzenean uzten duteneko prozesuari. Sublimazioak azaltzen du neguaren erdialdeko tenperatura baxuen peko urtzearen ondorioz gertatzen den izotzaren eta elurraren desagertze motela. Efektu hori modu nabarmenenean erakusten duen kontinente bakarra Antartika da, Lurreko prezipitazio-tasarik txikiena duen kontinentea baita. Ondorioz, milaka urteko elur-geruzak sublimatu diren eremu handiak daude, eta haietan zeuden material ez-lurrunkorrak atzean utzi dira.

Kondentsazioa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Lurruna beste azal batean kondentsatzen da azal hori ihintz-puntuaren tenperatura baino hotzago dagoenean edo aireko ur-lurrunaren oreka gainditu denean. Ur-lurruna azal batean kondentsatzen denean, beroketa garbia gertatzen da azal horretan[3]. Batetik, ur-molekulak energia termikoa dakar berarekin eta, bestetik, atmosferako tenperatura pixka bat jaisten da[4]. Kondentsazioak hodeiak, lainoa eta prezipitazioa eragiten ditu atmosferan, betiere hodeien kondentsazio-nukleoek posible egiten dutenean. Aire-pakete baten ihintz-puntua da aireko ur-lurruna kondentsatzen hasi aurretik hoztu behar den tenperatura. Atmosferako kondentsazioak hodei-tantak eratzen ditu.

Gainera, lurrun-kondentsazio garbia gertatzen da azaletan, azaleko tenperatura atmosferako ihintz-puntuaren tenperaturaren berdina edo txikiagoa denean. Deposizioa fase bereiziko trantsizioa da, kondentsaziotik bereizia, eta ur-lurrunetik izotza zuzenean eratzea eragiten du.

Kondentsazioa zenbait hozte mekanismoren bidez gertatzen da: 1) Beroaren eroapen edo erradiazio bidezko galera zuzena. 2) Airearen igoeraren ondorioz gertatzen den aire-presioaren erorketarengatiko hoztea, hozte adiabatikoa ere esaten zaiona. Airea mendien eraginez igo daiteke, mendiek airea gorantz desbideratzen baitute konbekzioz eta fronte hotz eta beroen bidez. 3) Hozte adbektiboa, edo airearen mugimendu horizontalaren ondoriozko hoztea.

Erreakzio kimikoak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Zenbait erreakzio kimikok ura dute produktu gisa. Erreakzioak inguruko airearen ihintz-puntua baino tenperatura altuagoetan gertatzen badira, ura lurrun bihurtu, eta hezetasun lokala handitu egiten da. Ihintz-puntuaren azpitik, aldiz, kondentsazio lokala gertatzen da. Ura sortzen duten ohiko erreakzioak bi motatakoak dira, batetik, airean hidrogenoa edo hidrokarburoak, edo oxigenoa duten beste gas-nahaste batzuk erretzea, eta, bestetik, oxidatzaileekiko erreakzioen ondorioz gertatzen direnak.

Gainera, beste erreakzio kimiko edo fisiko batzuk ere gerta daitezke ur-lurruna dagoenean, besteak beste, burdinaren edo altzairuaren oxidazioa, polimerizazioa edo forma-aldaketa.

Lurraren atmosfera[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Nabarmentzekoa da atmosferako uraren % 99 baino gehiago lurrun moduan dagoela[5], eta ur-lurrunaren kondentsazioak hodeiak, euria, elurra eta bestelako prezipitazioak eragiten dituela. Kondentsazioan zehar askatutako lurruntze-bero sorra faktore garrantzitsuenetako bat da atmosferaren energia-balantzean, eta fenomeno meteorologikoak eragiten ditu, adibidez, ekaitzak eta zikloiak. Gainera, ur-lurruna berotegi-efektuko gas garrantzitsua da[6], infragorrian xurgatzeko gaitasun handia duelako.

Ur-lurrunak atmosferaren motor termodinamikoan lan egiteko bitarteko gisa duen papera garrantzitsua da, eguzkiaren energia termikoa energia mekaniko bihurtu eta haizea sortzen baitu. Ur-lurruna lurrundu egiten da lurzoruaren beroaren ondorioz, eta goiko atmosferaraino igotzen da, non hoztu eta kondentsatu egiten delarik, hodeiak eta prezipitazioak sortzen dituen. Prozesu horrek konbekzio bertikala eta horizontala ezartzen ditu atmosferan, eta landaredia haztea ahalbidetzen du[7].

Ur-lurrunak ihintz-puntu eta izozte-puntu garrantzitsuak ditu, polo-erakarpen handia duelako, karbono dioxidoaren eta metanoaren moduko berotegi-efektuko beste gasek ez bezala. CO2-aren kontzentrazioaren igoerak berotegi-efektua eragiten du, baina ur-lurruna altitude handietan ugaritzen denean, neurriz kanpokoa izaten da horren inpaktua, eta aire-trafikoak eta metanoaren oxidazioak eragindako berotze-efektu handiagoa dakar[8][9].

Ur-lurrunaren neurketei eta ezaugarriei dagokienez, aipatzekoak dira ihintz-puntua, hodeiak, hezetasun erlatiboa eta lurrun-presioa. Gainera, atmosferako ur-edukia etengabe berritzen da lurrunketaren eta prezipitazioaren ondorioz, eta ur-lurrunak troposferan duen iraupen-denbora 9 eta 10 egun artekoa da, gutxi gorabehera[10]. Ur-lurruna atmosferaren masaren % 0,25 ingurukoa da, eta, klima-aldaketaren ondorioz, etorkizunean kontzentrazioa handitzea espero da[11]. Sumendien erupzioek ere askatzen dute ur-lurruna atmosferara, baina atmosferako ur guztiarekin alderatuta, haien ekarpena hutsala da.

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. ↑ Schroeder, Daniel V.. (2021-01-05). An Introduction to Thermal Physics.  doi:10.1093/oso/9780192895547.001.0001. (Noiz kontsultatua: 2023-11-06).
  2. ↑ (Ingelesez) «Climate | Definition, Weather, & Meteorology | Britannica» www.britannica.com 2023-11-05 (Noiz kontsultatua: 2023-11-06).
  3. ↑ (Ingelesez) Held, Isaac M.; Soden, Brian J.. (2000-11). «Water Vapor Feedback and Global Warming» Annual Review of Energy and the Environment 25 (1): 441–475.  doi:10.1146/annurev.energy.25.1.441. ISSN 1056-3466. (Noiz kontsultatua: 2023-11-06).
  4. ↑ Schroeder, Daniel V.. (2021-01-05). An Introduction to Thermal Physics.  doi:10.1093/oso/9780192895547.001.0001. (Noiz kontsultatua: 2023-11-06).
  5. ↑ Richter, J.H.. (1980). «REMOTE RADAR SENSING OF ATMOSPHERIC WATER VAPOR FLUCTUATIONS» Atmospheric Water Vapor (Elsevier): 405–418. (Noiz kontsultatua: 2023-11-06).
  6. ↑ Lacis, Andrew A.; Hansen, James E.; Russell, Gary l.; Oinas, Valdar; Jonas, Jeffrey. (2013-01-01). [http://dx.doi.org/10.3402/tellusb.v65i0.19734 «The role of long-lived greenhouse gases as principal LW control knob that governs the global surface temperature for past and future climate change»] Tellus B: Chemical and Physical Meteorology 65 (1): 19734.  doi:10.3402/tellusb.v65i0.19734. ISSN 1600-0889. (Noiz kontsultatua: 2023-11-06).
  7. ↑ .
  8. ↑ (Ingelesez) Myhre, Gunnar; Nilsen, Jørgen S.; Gulstad, Line; Shine, Keith P.; Rognerud, Bjørg; Isaksen, Ivar S. A.. (2007-01). «Radiative forcing due to stratospheric water vapour from CH 4 oxidation» Geophysical Research Letters 34 (1)  doi:10.1029/2006GL027472. ISSN 0094-8276. (Noiz kontsultatua: 2023-11-07).
  9. ↑ (Ingelesez) Feldman, D. R.; Collins, W. D.; Gero, P. J.; Torn, M. S.; Mlawer, E. J.; Shippert, T. R.. (2015-03). «Observational determination of surface radiative forcing by CO2 from 2000 to 2010» Nature 519 (7543): 339–343.  doi:10.1038/nature14240. ISSN 0028-0836. (Noiz kontsultatua: 2023-11-07).
  10. ↑ «AGU Web Site: Water Vapor in the Climate System. A Special Report.» www.eso.org (Noiz kontsultatua: 2023-11-07).
  11. ↑ (Ingelesez) Trenberth, Kevin E.; Smith, Lesley. (2005-03-15). «The Mass of the Atmosphere: A Constraint on Global Analyses» Journal of Climate 18 (6): 864–875.  doi:10.1175/JCLI-3299.1. ISSN 1520-0442. (Noiz kontsultatua: 2023-11-07).

Bibliografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • Cottini, V.; Nixon, C. A.; Jennings, D. E.; Anderson, C. M.; Gorius, N.; Bjoraker, G.L.; Coustenis, A.; Teanby, N. A.; Achterberg, R. K.; Bézard, B.; de Kok, R.; Lellouch, E.; Irwin, P. G. J.; Flasar, F. M.; Bampasidis, G. (2012). «Water vapor in Titan's stratosphere from Cassini CIRS far-infrared spectra». Icarus 220 (2): 855-862. Bibcode:2012Icar..220..855C. doi:10.1016/j.icarus.2012.06.014.
  • Küppers, Michael; O'Rourke, Laurence; Bockelée-Morvan, Dominique; Zakharov, Vladimir; Lee, Seungwon; von Allmen, Paul; Carry, Benoît; Teyssier, David; Marston, Anthony; Müller, Thomas; Crovisier, Jacques; Barucci, M. Antonietta; Moreno, Raphael (2014). «Localized sources of water vapour on the dwarf planet (1) Ceres». Nature 505 (7484): 525-527. Bibcode:2014Natur.505..525K. PMID 24451541. S2CID 4448395. doi:10.1038/nature12918.
  • Lide, David (1992). CRC Handbook of Chemistry and Physics (73rd edición). CRC Press.
  • McElroy, Michael B. (2002). The Atmospheric Environment. Princeton University Press.
  • Schroeder, David (2000). Thermal Physics. Addison Wesley Longman.
  • Shadowitz, Albert (1975). The Electromagnetic Field. McGraw-Hill.
  • Sigurdsson, Haraldur; Houghton, B. F. (2000). Encyclopedia of Volcanoes. San Diego, CA: Academic Press. ISBN 9780126431407.
  • Skolnik, Merrill (1990). Radar Handbook (2nd edición). McGraw-Hill.
  • Sridharan, R.; Ahmed, S. M.; Dasa, Tirtha Pratim; Sreelathaa, P.; Pradeepkumara, P.; Naika, Neha; Supriya, Gogulapati (2010). «'Direct' evidence for water (H2O) in the sunlit lunar ambience from CHACE on MIP of Chandrayaan I». Planetary and Space Science 58 (6): 947-950. Bibcode:2010P&SS...58..947S. doi:10.1016/j.pss.2010.02.013.
  • Vogt, Steven S.; Butler, R. Paul; Rivera, E. J.; Haghighipour, N.; Henry, Gregory W.; Williamson, Michael H. (2010). «The Lick-Carnegie Exoplanet Survey: a 3.1 M⊕ planet in the habitable zone of the nearby M3V star Gliese 581» (PDF draft). The Astrophysical Journal 723 (1): 954-965. Bibcode:2010ApJ...723..954V. S2CID 3163906. arXiv:1009.5733. doi:10.1088/0004-637X/723/1/954.
  • Weaver, C. P.; Ramanathan, V. (1995). «Deductions from a simple climate model: factors governing surface temperature and atmospheric thermal structure». Journal of Geophysical Research 100 (D6): 11585-11591. Bibcode:1995JGR...10011585W. doi:10.1029/95jd00770.
"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Lankide:Maitaneetxabarri/Proba_orria&oldid=9443230"(e)tik eskuratuta