Edukira joan

Conchita Montes

Wikipedia, Entziklopedia askea
Conchita Montes

Bizitza
JaiotzaEspainia, 1914ko martxoaren 13a
Herrialdea Espainia
HeriotzaMadril, 1994ko urriaren 18a (80 urte)
Familia
Bikotekidea(k)
Hezkuntza
Hizkuntzakgaztelania
Jarduerak
Jarduerakkazetaria, gidoilaria, aktorea, telebista aurkezlea eta crossword creator (en) Itzuli
Jasotako sariak
IMDB: nm0599532 Allmovie: p797277
Find a Grave: 7278227 Edit the value on Wikidata

Maria de la Concepcion Carro Alcaraz, ezaguna Conchita Montes ezizenez (Madril, 1914ko martxoaren 13a – Ibidem, 1994ko urriaren 18a)[1] madrildar aktorea, gidoilaria, enpresaburua, eszena-zuzendaria eta denborapasa-sortzailea izan zen. Bere bizitza osoan 'damero madarikatu' izenez ezagutzen den denbora-pasa ingelesa egin eta zabaldu zuen.[2][3][4]

Ibilbidea[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Zuzenbidean lizentziatua, Filologia Hispanikoa ikasi zuen Poughkeepsie-ko (New York) Vassar College-n, hogeita hamarreko hamarkadan, non ingeles perfektua ikasi zuen diplomazialari-karrera jarraitzeko asmoz. Artean oso gaztea zela, Falange Españolerako kazetari gisa aritu zen, eta New Yorken ezagutu zuen Edgar Neville (1899-1967) komediagilea, gidoilaria, diplomazialaria eta zinema zuzendaria, eta harekin kolaboratu zuen Frente de Madrid (1939) filmaren gidoian. Une horretan, bien arteko harreman sentimentala hasi zen, eta 1967an Neville hil zen arte iraun zuen. Montes, gainera, lan horrexekin hasi zen interpretazioan.

New Yorken, Arthur Wynnek 1913an sortutako gurutzegrama bikoitzen zale izan zen, eta Elizabeth Kingsley irakaslea Saturday Review-n ospetsu egin zen, eta aktoreak, 1941ean La Codorniz umorezko aldizkarian itzulpenak kritikatzeko jatorrizko atal bat zeramanak, orduan bere zuzendari zen Miguel Mihura komediografoaren eskutik jaso zuen asteroko denborapasa egiteko eskaera, eta denboraz El País egunkarira pasatu zen.[5] Zaletasun horri eskaini zion El damero maldito (50 dameros inéditos) liburua (Madril: Biblioteca Nueva, 1944), Gregorio Marañonen hitzaurrearekin.[6]

Gerra Zibila amaitu ostean, Espainiara itzuli zen eta Nevillerekin batera Malibu izeneko finka bat erosi zuen Marbellan, nahiz eta denbora gehiena Madrilen eman, non bikoteak lan egiten zuen eta gaueko bizitza bizi zuen. Berrogeiko hamarkadan, Nevilleren eskutik, hainbat film interpretatu zituen, horietako batzuk bere garaian arrakasta handia izan zutenak: Correo de Indias (1942), Café de Paris (1943), La vida en un hilo (1945), Domingo de carnaval (1945), Nada (1947), El Marqués de Salamanca (1948), El último caballo (1950), El baile (1959) eta Mi calle (1960).

1952an Nevilleren obrarik ospetsuena estreinatu zuen antzokian, El baile, Rafael Alonso eta Pedro Porcelekin antzeztu zuena. Zazpi urtez egon zen kartelean, eta gero, 1959an, zinemara eraman zuten, Montes, Alonso eta Alberto Closasekin, eta geroago, 1963an, telebistara, Montesek Ismael Merlo eta Pastor Serradorekin partekatu zuen platoa ordukoan. Beste estreinaldi batzuk: Nevilleren Veinte añitos (1954) eta Prohibido en otoño (1957), Miguel Mihuraren A media luz los tres (1953), eta Jose Lopez Rubioren La otra orilla (1954), Cena de navidad (1951) eta Diana está comunicando (1960).

Telebistan, Dichoso mundo (1966-1967) eta Pablo y Virginia (1968) telesailetako protagonista izan zen, 1971 eta 1972 artean Buenas tardes barietate programa aurkeztu zuen, Raul Matasekin batera, eta 1986an Tristeza de amor telesailean parte hartu zuen.

1960ko hamarkadatik aurrera batez ere antzerkian jarri zuen arreta, eta Nevilleren eta beste egile batzuen lanak interpretatzen jarraitu zuen (José López Rubioren Esta noche tampoco, 1961; Graham Greeneren El amante complaciente, 1969, etab.) 1985ean amaitu zen, José Luis Alonso de Santosen La estanquera de Vallecas berrezarriz. 1981ean estreinatu zen lan hori, eta zinemara ere eraman zen, nahiz eta Emma Penellak estankoko saltzailearen pertsonaia interpretatu.

Zineman egin zuen azken interpretazioa Gerardo Veraren Una mujer bajo la lluvia (1992) filmean egindako paper labur bat izan zen, La vida en un hilo filmaren eguneratzea proposatzen zuena. 1994ko urriaren 18an hil zen, Madrilen.[7]

Film batzuetan Mona Lisa bezala ezagutarazi zen. Espainierara itzuli zuen J. B Priestley Desde los tiempos de Adán (Ever since Paradise, 1946); gainera, 1949an estreinatu zuen Espainian.

Antzerkia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Conchita Montes, 1945
  • Dalila (1946), Ferenc Molnarrena.
  • Ever since Paradise (1949), J. B. Priestleyrena.
  • Curva peligrosa (1950), J. B. Priestleyrena.[8]
  • Vidas privadas (1950), Noël Cowardena.
  • El complejo de Filemón (1950), Jean Bernard-Lucena.
  • El baile (1952), Edgar Nevillerena.
  • A media luz los tres (1953), Miguel Mihurarena.
  • El amor tiene su aquel (1955), Carlos Llopisena.
  • Diana está comunicando (1960, José López Rubiorena.
  • Un mes en el campo (1964), Iván Turguénevena
  • La factura (1969), Françoise Dorinena.
  • Como ama la otra mitad (1971), Alan Ayckbournena.
  • Canción para un atardecer (1973), Noël Cowardena.
  • Aplausos (1975), Betty Comden eta Adolph Greenena; musika Charles Strouserena eta hitzakLee Adamsena; Julio Kaufmannen egokitzapena.
  • Lecciones de matrimonio (1978)
  • Un espíritu burlón (1982), Noël Cowardena

Filmografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • Frente de Madrid (1939), Edgar Nevillerena.
  • La muchacha de Moscú (1940), Edgar Nevillerena.
  • Correo de Indias (1942), Edgar Nevillerena.
  • Misterio en la marisma (1943), Claudio de la Torrerena.
  • Café de París (1943), Edgar Nevillerena.
  • La vida en un hilo (1945), Edgar Nevillerena.
  • Domingo de carnaval (1945), Edgar Nevillerena.
  • Nada (1947), Edgar Nevillerena.
  • El Marqués de Salamanca (1948), Edgar Nevillerena.
  • El último caballo (1950), Edgar Nevillerena.
  • Mi adorado Juan (1950), Jerónimo Mihurarena.
  • Cuento de hadas (1951), Edgar Nevillerena.
  • Raíces (1953), Benito Alazrakirena.
  • El baile (1959), Edgar Nevillerena.
  • Mi calle (1960), Edgar Nevillerena.

Argitaratutako liburuak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • El damero maldito (50 dameros inéditos) liburua (Madril: Biblioteca Nueva, 1944)

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. ↑ (Ingelesez) «Conchita Montes | Actress, Writer» IMDb (Noiz kontsultatua: 2024-06-27).
  2. ↑ «Biografía de Conchita Montes (Su vida, historia, bio resumida)» www.buscabiografias.com (Noiz kontsultatua: 2024-06-27).
  3. ↑ (Gaztelaniaz) aldarondo, ricardo. (2019-01-19). «Conchita Montes: mucho más que la Katharine Hepburn española» El Correo (Noiz kontsultatua: 2024-06-27).
  4. ↑ (Gaztelaniaz) «Conchita Montes, una mujer ante el espejo» Bala Perdida Editorial (Noiz kontsultatua: 2024-06-27).
  5. ↑ «Un gin-fizz para Conchita Montes» El País 9 de junio de 2014.
  6. ↑ «Del Damero Maldito al Wordle: historia de un crucigrama» El Diario.es 6 de febrero de 2022.
  7. ↑ (Gaztelaniaz) Tecglen, Eduardo Haro. (1994-10-19). «Conchita Montes, la mejor intérprete de Neville, muere en Madrid a los 80 años» El País ISSN 1134-6582. (Noiz kontsultatua: 2024-06-27).
  8. ↑ En el Benavente se estrenó Curva peligrosa. 28 de enero de 1950.

Bibliografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • Aguilar, Santiago y Cabrerizo, Felipe (hitzaurrea: Diaz Lopez, Marina): Conchita Montes: una mujer ante el espejo. Madril: Bala Perdido, 2018.

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Conchita_Montes&oldid=9833779"(e)tik eskuratuta