Eugenio Fernández Granell
| Eugenio Fernández Granell | |
|---|---|
| Bizitza | |
| Jaiotza | Coruña, 1912ko azaroaren 28a |
| Herrialdea | Galizia |
| Heriotza | Madril, 2001eko urriaren 24a (88 urte) |
| Familia | |
| Ezkontidea(k) | Amparo Segarra (en)  |
| Anai-arrebak | ikusi
|
| Hezkuntza | |
| Hizkuntzak | gaztelania |
| Jarduerak | |
| Jarduerak | margolaria, marrazkilaria, idazlea, musikaria, musika-kritikaria eta unibertsitateko irakaslea |
| Enplegatzailea(k) | New York Hiriko Unibertsitatea |
| Jasotako sariak | ikusi
|
| Kidetza | Royal Galician Academy of Fine Arts (en) |
  | |
_01-01r_(Ourense,_A_Fundaci%C3%B3n).jpg) | |
Eugenio Fernández Granell (Coruña, 1912- Madril, 2001) Galiziako pintore, idazle eta poeta surrealista izan zen.
Bizialdia[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Eugenio Granell Coruñan jaio zen 1912an. Haurtzaroko zatirik handiena Santiagon pasatu zuen.[1]
1928an Madrilera joan zen Goi Mailako Musika Eskolako biolin ikastaroak egiteko. Han ezagutu zuen Enrique Casal Chapí konpositore eta zuzendaria.' Bere lagunartean Benjamin Péret edo Wilfredo Lam zeuden, eta Unificación Marxistako Langileen Alderdira (POUM) eraman zuten. 1935ean hasi zen militatzen.
Espainiako Gerra Zibilean, armada errepublikanoaren miliziekin bat egin zuen Madril defendatzeko, eta POUMen El guerriente rojo egunkaria zuzendu zuen. Gerraren ondoren, bi alderdiek jazarri zuten Stalinen komunisten kasuan, POUM eta haren militantzia trostkista komunismoaren etsaitzat hartzen ziren.
1939an, Frantzian erbesteratu zen eta han hainbat kontzentrazio-eremutan ibili zen, baina ihes egitea lortu zuen, eta Parisera iritsi zen. Han, Péret eta Lamarekin topo egin eta Hego Amerikara alde egin zuen. Lehenago, Empar Segarra erbesteratutako valentziarra ezagutu zuen.[2] Elkarrekin joan ziren Dominikar Errepublikara. Santo Domingon orkestra sinfonikoko kide izan zen lehen biolin gisa. 1941ean André Breton ezagutu eta lagun bihurtu ziren. 1944an Gizon berdea kontakizun-liburua argitaratu zuen[3]
1946an, Trujilloren diktaduraren aurrean, Guatemalara joan ziren, eta Arte Plastikoen Eskolako irakasle izan zen bertan.
Guatemalako iraultzaren hasieran, 1950ean, pertsekuzio estalinista zela-eta, Puerto Ricora joan ziren, eta han Artearen Historiako katedra hartu zuen Fakultatean. Urte horietan Isla Cofre Mitikoa obra surrealista argitaratu zuen, eta hainbat erakusketatan parte hartu zuen, Juan Ramón Jiménezekin[3] adiskidetzeaz gain.
1958an Marcel Duchamp ezagutu zuen eta urte berean New Yorkera joan zen Brooklyn Collegera. Bere doktore-tesiaren izenburua Sociological Perspectives of Gernika izan zen. Federica no era tonta eta beste ipuin batzuk ere argitaratu zituen, baita La leyenda de Lorca eta beste idazki batzuk ere.
1985ean itzuli zen behin betiko Espainiara. Besteak beste, Arte Ederren Urrezko Domina jaso zuen, Ministroen Kontseiluak emana.
Bere funts pertsonala Eugenio Granell Fundazioan dago gordeta.
Bartzelonako Unibertsitateko Errepublikaren Pabiloiko CRAI Liburutegiari eman zizkion materialak; besteak beste, Espainiako Gerra Zibilari, Erbestealdiari, Frankismoari, POUMi eta kultura-jarduerei buruzko prentsa-zatiak.
Eugenio Granell Fundazioa[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Eugenio Granell Fundazioa 1995ean sortu zuten Santiagon, Bendaña jauregian.
Pintura-lana[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Santo Domingo 1940-1947[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- El hilo del azar (s/f) - Descanso en las nubes (1942) - Figuras jugando (1945) - Armida (1943) - Amistad (1946)
Lehen etapa honetako lanek Picasso, Wilfredo Lam edo Miró pintoreen eragina jaso zuten.
Guatemala 1947-1950[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- Cabeza de indio (1945) - Curandero indio (1946) - Los blasones mágicos del vuelo tropical (1947)
Picassoren eragina nabaria da berriro ere, estilo kubistarekin eta abangoardia historiko europarrekin.
Puerto Rico, 1950-1956[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- Noche de paz noche de amor (1956) - Génesis probable del blasón (1956) - La vitrina del entomólogo (1952-1954)
Helduaroa da.
Estatu Batuak 1956-1985[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- Figuras llamando a una puerta incendiada (1976) - El volcán de agua (1954) - La estrella de Perseo (1957) - El palacio flotante en algas y corales (1963) - La dama del aire (1976)
Abstrakzioa nagusi duen etapa bat da. Geroago figuratibismora eta pop artera itzuli zen.
Espainia, 1985-2001[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- Escaramuza tribal en el centro mismo de Madrid (1993) - El pajarero busca a su ruiseñor (1993) - El artista escultor atempera con flores la rebelión de sus monumentos (1989) - El príncipe constante (1990)
Etapa honetan, perspektibarik eza, barrokismoa eta naturalismoa bultzatzen ditu.
Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- ↑ VV.AA., Óleos, construcciones y objetos, Fundación Eugenio Granell, Santiago de Compostela, 2003.
- ↑ VV.AA., Eugenio Fernández Granell, Ministerio de Asuntos Exteriores, Dirección General de Relaciones Culturales y Científicas, Madrid, 2003.
- ↑ a b VVAA Eugenio F. Granell. Una visió surrealista, Sala Dalmau de Barcelona. VVAA Catálogo de Eugenio Granell en Sala Dalmau. Noviembre 2010 – enero 2011
Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- Fundación Eugenio Granell. .
- Eugenio Granell-en katalogoa Sala Dalmau aretoan. Sala Dalmau 2010.
- Eugenio Granell-i buruzko hainbat prentsa artikulu. .
- Eugenio Granell-en hainbat obra aukeratu. .
| Autoritate kontrola |
|
|---|
Datuak: Q3059616