María Gainza

Wikipedia, Entziklopedia askea

 

María Gainza
Bizitza
Jaiotzako izen-deiturakMaría Gainza
JaiotzaBuenos Aires, 1975eko abenduaren 25a (48 urte)
Herrialdea Argentina
Familia
Familia
Jarduerak
Jarduerakidazlea eta arte-kritikaria
Lan nabarmenak
Jasotako sariak
Genero artistikoaeleberria
kontakizun laburra
olerkigintza
saiakera

María Gainza (Buenos Aires, Argentina, 1975eko abenduaren 25a) Argentinako idazlea eta arte-kritikaria da.[1]

Biografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Lehen urteak eta hezkuntza[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Maria Gainza 1975eko abenduaren 25ean jaio zen Argentinako Buenos Aires hirian, «familia tradizional eta aristokratiko» batean, Máximo Gainza Castro, La Prensa egunkariaren jabe izan zen zuzendariaren alaba.[2].Gainzak Northlands ikastetxean ikasi zuen, Olivosen, eta gero Letren karrera jarraitu nahi izan zuen, baina, amak aholkatu gabe, Artearen Historia ikasi zuen, baina ez zuen inoiz karrera amaitu.[2]Gainera, dantzari ere izan nahi zuen:[2]

Dantzaria ere izan nahi nuen, izan ere, dantza garaikideko San Martin Antzokirako azterketa egin nuen. Amak esaten zidan: "Baina zu asko aldatzen zara", nik esaten nion: "Niretzat dena da gauza bera ama", iruditzen baitzait zerikusi pixka bat duela adierazpen artistikoak alderatzeko daukadan begirada honekin.

Ibilbidea[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Gainza 2003an hasi zen egunkarietarako eta kultura-gehigarrietarako arteari buruzko artikuluak argitaratzen: The New York Times-eko Buenos Airesko korrespontsalian lan egin zuen, ArtNewsen korrespontsala izan zen, hamar urtez baino gehiagoz aritu zen elkarlanean Artforum aldizkarian eta Página/12 egunkariko Radar gehigarrian.[2][1] Gainera, artistentzako ikastaroak eman ditu Di Tella Unibertsitateko Arte Ikerketen Zentroan eta arteari buruzko kritika-lantegietan, eta Adriana Hidalgo argitaletxearen «Los Sentidos» Argentinako arteari buruzko bildumaren editore ere izan da.[1] 2017an Konex Saria lortu zuen Arte Bisualen kategorian.[1][3]

El nervio óptico, bere lehen eleberria, 2014. urtean argitaratua, hamabost hizkuntza baino gehiagotara itzuli zen.[4] Bigarren eleberriagatik, La luz negra, 2018an argitaratua, 2019an Sor Juana Inés de la Cruz saria jaso zuen.[5] 2021ean argitaratu zuen bere lehen poema-liburua, Un imperio por otro.[6][7]

Bizitza pertsonala[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Gainza alarguna da: bere senarra, «Javi», 2015. urtean hil zen.[2] Gaur egun, Buenos Airesen bizi da, alabarekin.'[8][2]

Lanak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Eleberriak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Poesia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • 2021: Un imperio por otro

Saiakera[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • 2011: Textos elegidos 2003-2010
  • 2020: Una vida crítica

Sariak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. ↑ a b c d e María Gainza en la Fundación Konex; acceso 31.10.2019
  2. ↑ a b c d e f «María Gainza: “Siempre sentí que quería calle; si no, no hubiera podido escribir”», entrevista de Hinde Pomeraniec para Infobae, 27.12.2018; acceso 31.10.2019
  3. ↑ María Gainza en el Centro de Investigaciones Artísticas; acceso 31.10.2019
  4. ↑ Eterna Cadencia. (24 de diciembre de 2018). María Gainza. Argentina.
  5. ↑ Carmen Morán Breña. «María Gainza logra el Sor Juana con una trama casi detectivesca sobre el mundo del arte», El País, 29.10.2019; acceso 31.10.2019
  6. ↑ «María Gainza: "Uso elementos de mi vida pero los distorsiono hasta que dejo de reconocerlos"» www.telam.com.ar.
  7. ↑ de 2021, PorMercedes Ezquiaga23 de Mayo. «María Gainza: “Es mejor que un texto tenga errores, pero que esté vivo”» infobae.
  8. ↑ Daniel Gigena. «María Gainza: "Las ventajas de mi clase no me hicieron escritora; fue el agobio que sentía en un círculo al que nunca pertenecí"», La Nación, 12.1.2019; acceso 31.10.2019

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=María_Gainza&oldid=9643805"(e)tik eskuratuta