Edukira joan

Nina Subbotina

Wikipedia, Entziklopedia askea
Nina Subbotina
Bizitza
JaiotzaMosku, 1877ko urriaren 26a (juliotar egutegia)
Herrialdea Errusiar Inperioa
 Sobietar Errepublika Sozialisten Batasuna
HeriotzaSan Petersburgo, 1961eko azaroaren 2a (84 urte)
Hezkuntza
Hizkuntzakerrusiera
Jarduerak
Jarduerakastronomoa

Nina Mikhailovna Subbotina[1] (errusieraz: Нина Михайловна Субботина; Mosku, 1877ko azaroaren 7agreg./urriaren 26ajul. – Leningrad, 1961eko azaroaren 2a[2]) errusiar astronomoa izan zen.

Bizitza[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Nadezhda Subbotina (Sokolova) eta Mikhail Subbotin ingeniariaren lehen alaba, Nina Subbotina Moskun jaio zen 1877an. Lau neba eta ahizpa bat zituen: Aleksei, Igor, Sergei, Oleg eta Olga. 8 urterekin, gaixotasunaren ondorioz, elbarri eta gor geratu zen eta lau urte geroago makuluekin ibiltzen hasi zen. Horregatik etxean ikasi zuen. Astronomiarekiko interesa aitak piztu zion. 1887ko abuztuan, Ninak lehen aldiz ikusi zuen eguzki eklipsea[2].

1892an, Presniako behatokia bisitatu zuen lehen aldiz, eta 1895ean, familia San Petersburgora bizitzera joan zenean, Pulkovoko behatokia[2]. 1899an, lau hazbeteko errefraktorea eta beste hainbat tresna eskuratu zituen eta behatoki pribatu bat sortu zuen[3]. 1899ko maiatzaren 13an Errusiako Astronomia Elkarteko kide oso izendatu zuten[4], urte berean Frantziako Astronomia Elkarteko kide, eta hurrengo urtean Belgikako Astronomia Elkarteko kide ere[2].

1902 inguruan, Pisu eta Neurrien Ganbera Nagusiko behatokian hasi zen lanean, garai hartan Dmitri Mendeleievek zuzendu zuena[2].

1905eko abuztuan Burgos bisitatu zuen eguzki eklipse osoa ikusteko, eta horrek ikasketa profesionalak egitera bultzatu zuen. 1905ean Bestuzhev ikastaroetan sartu zen entzule gisa eta 1909an edo 1910ean amaitu zituen ikasketak, titulurik jaso gabe[2][5][6].

1910ean Halley kometari buruzko monografia bat argitaratu zuen, eta 1913an Errusiako Astronomia Elkartearen saria jaso zuen[2].

Urriko Iraultzaren ostean, zientzian aritzeko aukerarik gabe geratu zen, eta 1934an bakarrik jarraitu zuen[2]. 1943an eguzki koroari buruzko artikulu bat argitaratu zuen[7].

1945az geroztik Leningraden bizi zen, zientzialarientzako zahar-egoitza espezializatu batean, eta bertan hil zen 1961eko azaroaren 2an[2].

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. ↑ 156. Alfabeto zirilikoz idatzitako izenak euskarara aldatzeko transkripzio-sistema. Gasteiz: Euskaltzaindia (argitaratze data: 2009-02-27) (Noiz kontsultatua: 2024-07-05).
  2. ↑ a b c d e f g h i (Errusieraz) Валькова, Ольга. (2021). Жизнь и удивительные приключения астронома Субботиной. Москва: Новое литературное обозрение ISBN 978-5-4448-1273-0..
  3. ↑ (Errusieraz) Костинский, С. К. (1913). «Отзыв о работе Нины Михайловны Субботиной» СПбФ АРАН. Ф. 708. Оп. 1. Д. 114. Л. 2.
  4. ↑ (Errusieraz) «Состав Русского астрономического общества. Исправлен по 1 мая 1901 г.» Известия Русского астрономического общества 91-3: 126. 1901-05-01.
  5. ↑ (Errusieraz) Субботина, Н. М. «Автобиография» Архив РАН (АРАН). Ф. 641. Оп. 6. Д. 161. Л. 45..
  6. ↑ (Errusieraz) Высшие женские (Бестужевские) курсы: Библиографический указатель. Москва: Книга, 164 or..
  7. ↑ (Errusieraz) Субботина, Н. М. (1943). «О форме корональных оболочек Солнца в древности по рисункам некоторых египетских и ассиро-вавилонских затмений» 20 1: 13-18..

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Nina_Subbotina&oldid=9843387"(e)tik eskuratuta