Suzanne Lacy

Wikipedia, Entziklopedia askea
Suzanne Lacy
Bizitza
JaiotzaWasco (Kalifornia), 1945 (78/79 urte)
Herrialdea Ameriketako Estatu Batuak
Hezkuntza
Hizkuntzakingelesa
Jarduerak
Jarduerakargazkilaria, performancelaria, idazlea, erakusketa-komisarioa, bideoartista, installation artist (en) Itzuli eta artista
Jasotako sariak
suzannelacy.com…

Suzanne Lacy (Wasco, Kalifornia, 1945) estatubatuar artista eta idazlea da. Irakasle ere bada Kaliforniako Hegoaldeko Unibertsitateko Roski School of Art and Design eskolan, eta performance-irakasle Los Angelesko Woman's Building-eko Feminist Studio Workshopean.

Haren lana azterketa feminista baten araberako gizarte- eta hiri-gaietan oinarritzen da. Hainbat baliabide erabiltzen ditu bere lanetan, hala nola instalazioa, bideoa, performancea, kaleko artea, argazkia eta arte-liburuak.[1]

Prestakuntza[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Suzanne Lacyk 1960ko hamarkadaren amaieratik hartu du parte feminismoan.

Fresnoko Kaliforniako Estatuko Unibertsitatean psikologiako graduondokoa ikasi zuen, 1969tik aurrera.

Beste ikasle batekin batera, Faith Wilding, sentsibilizazio feministako lehen taldea sortu zuen campusean. Esparru horretan, Judy Chicagoko arte feministaren programan parte hartu zuen 1970eko udazkenean.

Ordutik aurrera, identitateak, emakumeen gorputzaren ustiapena eta gizarte-baldintzak aztertzen hasi zen Suzanne Lacy.

Performanceak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

1972: Abluzioak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Judy Chicago, Sandra Orgel eta Aviva Rahmanirekin 1972an sortu zuen Abluzioak performancea, hainbat bortxaketa-esperientziatan inspiratua. Arrautzak, odola eta buztina edukiontzi metalikoetan bainatzeko erabili zituen, edo lurrean kateak, animalien giltzurrunak, sokak zabalduta. Bortxaketa jasan duten emakumeekin egindako soinu-bandak zabaltzen dira buklean. Kaliforniako estudio batean autoekoitzitako performance hori feminismoari dagokion arte-errendimendu iraultzaile gisa sailkatu izan da.[2]

1974: Prostitution Notes[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Prostitution Notes (Prostituzioari buruzko oharrak), Suzanne Lacyk 1974an sortutako ikerketan oinarrituta, sexu-langileen bizitza aztertzen du, esperientzia horiek beren bizitzarekin erlazionatzeko.[3]

Lau hilabetez, Lacyk gizon eta emakume sexu-langileekin, proxenetekin eta sexu-langileen defendatzaileekin bildu eta eztabaidatu zuen. Ikerketaren amaieran, Lacyk hamar diagrama handi zituen, lau hilabeteko bere esperientzia eta hausnarketa-prozesua erakusteko.[4] Lan dokumental batetik bere borondatez aldenduz, Lacyk hobeto ulertu ahal izan zituen “prostituzioari buruz zituen aurreiritzi politiko eta sozialak”.

1974an eta 1975ean egindako diseinu originalak 2008an berrinbertitu ziren Wack! erakusketarako, eta Los Angelesko Arte Garaikideko Museoak erosi zituen.[5]

2019an, honako hau azaldu zuen: “Ez dit hainbeste axola arteak, gizakien salerosketak nola”, Amerikako sexu-langileen tratuari buruzko sinesmenak eta jarrera laburbildu zituen.[3]

1976: Inevitable Associations[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Biltmore hotel zaharraren (Los Angeles) berritzeen inguruko marketinak adineko emakume batekin alderatu zuen hotela. "Baliteke agian oraindik bizitza egotea neskatila zaharrean" adierazten zuten argazkiek gure gizarteak adineko emakumeak nola ikusten dituen galdetzera behartu zuten artista. Horixe izan zen 1976ko performance honen oinarrizko argudioa, Suzanne Lacyk espazio publikoan egin zuen lehena.[6]

Zahartzen diren emakumeen ikusezintasunaren gaia Suzanne Lacyren beste performance batzuetan ageri da, hala nola Whisper, the Waves, the Wind (1984) eta Crystal Quilt (1987).

1977: Three Weeks in May[aldatu | aldatu iturburu kodea]

1977an, Suzanne Lacyk eta Leslie Labowitzek Three Weeks in May sortu zuten (Hiru aste maiatzean).

Los Angelesko udaletxeko eskaileretan gertatzen dira performance-elementuak, eta elementu horiek konbinatzen dituzte mapa bat Los Angeleseko polizia-departamentuaren txostenekin, "bortxaketa" hitza inprimatuta Los Angelesko eskualde handiko maparen gaineko orbanetan, eta emakumeentzako autodefentsa-ikastaroekin.[7]

Lacyk azaldu zuenez, “helburua ez zen soilik jendea sentsibilizatzea, baizik eta emakumeei baliabideak ematea bortxaketarekin lotutako sekretu- eta lotsa-sentimenduari erantzun eta gainditzeko”, emakumeen aurkako sexu-indarkeria argitara eman eta murrizteko.

1977: In Mourning and in Rage[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Lacy eta Labowitz Bia Lowerekin eta beste artista batzuekin elkartu ziren 1977an, In Mourning and in Rage (Dolualdian eta suminduta) sortzeko, eskala handiko protestaren performance publiko bat da, Hillside Strangler delakoa, emakumeen serieko hiltzaileak eragindako heriotzei eta gai horri komunikabideek egin zioten aurkezpenari erantzuteko sortua, zeinek emakumeen biktima izaera azpimarratu baitzituzten eta beldurraren kultura areagotu.

Emakume batzuk, goitik behera beltzez jantzita, traje erraldoi batean, bata bestearen atzetik hil-auto batetik ateratzen ziren, noraez ikaragarrian, udaletxearen aurrean gelditzeko, hau zioen banderola baten azpian: "Gure ahizpak gogoan, emakumeak borrokan".

Testu bat, In Mourning and in Rage, komunikabideen eta publikoaren aurrean irakurri zuten.

Beste proiektu batzuk[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Lan horren ondorioz, Woman's Building, Rape Hotline Alliance eta udalbatza komunitate feministarekin eta biktimen familiekin elkartu ziren, amorruz eta minez betetako erritual publikoa sortzeko.[1]

Lacyk eta Labowitzek Ariadne sortu zuten, arte-lan komunitarioak eta hezkuntza-aukerak sortzeko lankidetza-taldea.[8][9]

1970eko hamarkadaren erdialdean, Womanspace Gallery del Woman's Building-en antolatu zuen Suzanne Lacyk, emakumeen lanaren lehen arte-erakusketa.

1981ean, Susan Hiller-ekin lankidetzan aritu zen, "We'll Think of a Title When We Meet: Women Performance Artists from London and Los Angeles" erakusketa antolatzeko Franklin Furnace-n, 1976an Martha Wilson-ek sortutako arte alternatiboen leku ezagunean.

1984an, Whisper, the Waves, the Wind sortu zuen Sharon Allenekin. Performance hori Whisper Project-en amaiera izan zen, emakume nagusien behar bereziak agerian uzten zituen urte bateko gertaera sorta bat.

«Adineko emakumeen inguruko mitologia interesatzen zait», erantzun zuen Lacyk bere lanari buruzko elkarrizketa batean, «nola haien boterea kentzen zaien gure kulturan». «Aurreiritziek, aberastasunen akumulazioak eta botereak eraikitako barrerak gainditzen lagundu nahi diet. Boterea eman nahi diet berriz, eta ohartu naiz itsasoa zenbateraino zen justua eta iradokitzailea dekoratu gisa. Ziklo horiekin guztiekin, uste dut jendeak kontzientzia matriarkalaren jarraitutasun sentimendua izango duela, ulertu zein ez.» Performance horrek barne hartzen zuen bozgorailuetatik zabaldutako emakume-ahotsen collagez konposatutako sormen musikal bat, Susan Stone soinu-konpositoreak kudeatuak.

«Hondartza batean emakume-ahotsen xuxurlatik amorru-oihu batera udaletxeko eskaileran, Suzanne Lacyren artea alkimiarena eta exortzismoarena da, ospakizunarena eta kondenarena», idatzi zuen Margot Mifflinek performanceari buruz Lacyrekin izandako elkarrizketan.

2000ko hamarkadako lehen bi hamarkadetan, bere sorkuntza-lanarekin jarraitu zuen, aurreko performaceak berriz landuz aldi berean:

  • WACK! Art and the Feminist Revolution.
  • 2012: Three Weeks in May (1977) performacea berriro aktibatzea Three Weeks In January izeneko proiektu berrirako, Los Angeleseko bortxaketari buruzko elkarrizketarekin jarraituz. Aurkezpenak, elkarrizketak eta Storying Rape izeneko performacea biltzen ditu.[10]
  • Storying Rape: Shame Ends Here Liverpooleko Bienalerako sortutako beste proiektu artistiko bihurtu zen 2012an, bortxaketaren bortxaren, hezkuntzaren eta prebentzioaren inguruko elkarrizketa publikoa hasiz hirian.
  • 2013: Crystal Quilt, Silver Action: performace horiek adineko emakumeei buruzkoak dira. Silver Action 2013ko otsailean egin zen Londresko Tate Modern Galleryn, eta 60 urtetik gorako 400 emakume bildu zituen emakumeen eskubideei buruzko aktibismoari buruz eztabaidatzeko: iraganeko haien parte-hartzea, etorkizuna eta heldu ahala beren ikuspuntuak nola aldatu ziren.[11]
  • 2013: Between the Door and the Street (Atearen eta kalearen artean)

Suzanne Lacyk emakumeen arteko elkarrizketak antolatu zituen Brooklyngo (New York) Park Place etxean. 360 emakume parte-hartzailek genero-kontuak eztabaidatu zituzten, handik pasatzen zirenek entzuten zuten bitartean.[12] Brooklyneko Museumeko Arte feministarentzako Centre Elizabeth A. Sackler zentroak babestu zuen proiektua.

Atearen eta kalearen artean, Suzanne Lacy, Instalazioa Brooklyngo Museumen, 2013.

Idazketa eta argitalpenak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Lacyk beti idatzi izan du bere lanari buruz: planifikatuz, deskribatuz eta aztertuz; sozialki konprometitutako praktika artistikoak gainjarriz; artearen eta esku-hartze sozialaren arteko harremana teorizatuz, eta arte handia eta herritarren parte-hartzea bereizten dituzten mugak zalantzan jarriz.

Lacy's Book-ek 1974az geroztik idatzitako hogeita hamar testu biltzen ditu. Mugimendu horiek sortu zirenetik arte feminista, kontzeptuala eta performancea garatzeari begirada estua eskaintzen dio liburu honek. Moira Roth artearen historialariak eta Kerstin Mey kulturaren teorialariak Lacyren lanari buruzko argitasun historiko eta kritikoa eskaintzen dute.

Lacy Women's Institute for Freedom of the Press (WIFP) institutuarekin lotuta dago, irabazi-asmorik gabeko argitalpen erakunde estatubatuarra, emakumeen arteko komunikazioa areagotzen eta emakumezkoak komunikabideekin harremanetan jartzen duena.

Mapping the Terrain: New Genre Public Art-en erredaktore-zuzendaria da, performancearen arteak espazio publikoetan duen eraginari buruzko saiakeren antologia.

Unibertsitateko ibilbidea[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kaliforniako College of the Arts Arte Ederren dekano, 1987tik 1997ra.[1][13]

Monterey Bay California State Universityko kide sortzailea da, eta Center for Fine Art and Public Life-ko zuzendari sortzailea.[13][13]

Otis College of Art and Design delakoaren Arte Ederretako lehendakaria 2002tik 2006ra. 2007an, Arte Ederretako Praktika Publikoko lizentziatura-programa bat diseinatu eta martxan jarri zuen.[14]

2018az geroztik, arte-irakaslea da University of Southern Californiako Roski School of Art and Design unibertsitatean.[15]

Erakusketak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • Committed to Print, 1988ko urtarrilaren 31tik apirilaren 19ra
  • Video Art: A History, 1983ko urriaren 3atik 1984ko urtarrilaren 3ra

Bilduma publikoak eta pribatuak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • Prostitution Notes: Los Angelesko Arte Garaikideko Museoa
  • The Crystal Quilt: Tate Modern
  • Three Weeks in May (1977)[7]: Hammer Museoa
  • In a mourning and in a rage: collection Feministische Avantgarde der 1970er-Jahre aus der Sammlung Verbund, Viena.

Goraipamenak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Suzanne Lacy hainbat bekatarako izendatu izan dute, besteak beste, National Endowment for the Arts, Guggenheim beka, Creative Capital Emerging Fields Award eta Lila Wallace Arts nazioarteko beka.[16][17]

  • 2009: Public Art Dialogue urteko saria.[18]
  • 2010: Arte Elkargokidearen Elkarteak emandako Artista Ohargarriaren saria.
  • 2012: Women's Caucus for Art-en Lifetime Achievement saria.[19][20]
  • 2015: A Blade of Grass beka.[21]

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. ↑ a b c Suzanne Lacy. «Home» Artist Resource Center (Suzanne Lacy).
  2. ↑ Lacy, Suzanne. «Ablutions (1972) Suzanne Lacy, Judy Chicago, Sandra Orgel and Aviva Rahmani» Suzanne Lacy..
  3. ↑ a b «Suzanne Lacy Artworks & Famous Paintings» The Art Story..
  4. ↑ «Prostitution Notes (1974)» SUZANNE LACY..
  5. ↑ Leïla Jarbouai. (12 mai 2008). «MOMA Wack ! Art and the feminist revolution» Le Journal des Arts.
  6. ↑ Lacy, Suzanne. «Inevitable Associations (1976)» Suzanne Lacy..
  7. ↑ a b (Ingelesez) David Ng (December 12, 2012), Hammer Museum acquires Three Weeks in May by Suzanne Lacy Los Angeles Times.
  8. ↑ Site web d'ARIADNE : un réseau d'art social.
  9. ↑ Lacy, Suzanne. «In Mourning and In Rage (1977) Suzanne Lacy and Leslie Labowitz» suzannelacy.com..
  10. ↑ Three Weeks In January, sur le site de Suzanne Lacy.
  11. ↑ Laura Barnett. (29 January 2013). «Tate Modern's women's liberation army | Art and design» The Guardian..
  12. ↑ (Ingelesez) Carol Kino (October 10, 2013), When Talking Makes the Art Happen: Suzanne Lacy and Hundreds of Women Take to the Stoops The New York Times.
  13. ↑ a b c «Sept 2002 - Inter-networking» Otis Alumni Newsletter.
  14. ↑ «Graduate Public Practice» Otis College of Art and Design (Otis College of Art and Design)..
  15. ↑ «Suzanne Lacy | Roski School of Art and Design» roski.usc.edu..
  16. ↑ Creative Capital. ..
  17. ↑ «Biography» Nature, Culture, Public Space (Women Artists of the American West)..
  18. ↑ «Annual Award» Public Art Dialogue..
  19. ↑ «CAA Announces 2010 Awards for Distinction» CAA News (College Art Association) 8 January 2010..
  20. ↑ «Press Release for the 2012 WCA Lifetime Achievement Awards» Women's Caucus for Art, Georgia blog 24 January 2012..
  21. ↑ «Our Fellows | a blade of grass» www.abladeofgrass.org..

Bibliografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • (Ingelesez) Mapping the Terrain: New Genre Public Art, Seattle, Washington, Bay Press, 1996.
  • (Ingelesez) Suzanne Lacy: Gender Agendas Milan, Italie, Mousse Publishing, 2015.
  • (Ingelesez) Avec Roth, Moira et Mey, Kerstin. Leaving Art: Writings on Performance, Politics, and Publics 1974-2007 Durham, Londres, Duke University Press, 2010.
  • (Ingelesez) Rape Is, Los Angeles, Californie, Women's Graphic Center, 1976.
  • (Ingelesez) Avec Sharon Irish. Suzanne Lacy: Spaces Between, University of Minnesota Press, 2010.
  • (Ingelesez) Lacy, Suzanne. Cotts, Virginie. Baugan, Michelle. Art Institute of Chicago, banque de données vidéo ; Établissement correctionnel de Bedford Hills (New York). Auto Body. Éditeur : Chicago III, Banque de données vidéo, 1998.
  • (Ingelesez) Lacy, Suzanne. Baugan, Michelle. Art Institute of Chicago, banque de données vidéo. Making the Crystal Quilt. Éditeur : Chicago III, Banque de données vidéo, 1998.
  • (Ingelesez) Lacy, Suzanne. Moragne, David. Morales, Jules César. Hollande, Unique. Baugan, Michelle. Code 33: Emergency: Clear the Air. Éditeur : Chicago III, Banque de données vidéo, 2002.
  • (Ingelesez) Lacy, Suzanne. Whisper, the waves, the wind: Celebrating Older Women. Éditeur : Chicago III, Banque de données vidéo, 1986.

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

.

"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Suzanne_Lacy&oldid=9645209"(e)tik eskuratuta