Teresina Boronat

Aldatu loturak
Wikipedia, Entziklopedia askea
Teresina Boronat
1920 - 1925 inguruko argazkia Irudi gehiago
Bizitza
Jaiotzako izen-deiturakTeresa Boronat Fabra
JaiotzaSant Andreu de Palomar, 1976
Herrialdea Katalunia
HeriotzaSant Antoni de Calonge (en) Itzuli, 1983ko martxoaren 11 (6/7 urte)
Hezkuntza
Hizkuntzakkatalana
gaztelania
frantsesa
Jarduerak
Jarduerakkoreografoa eta dantzaria

Teresina Boronat, jaiotzaz Teresa Boronat i Fabra, (San Andreu de Palomar, 1904 - Sant Antoni de Calonge, 1983ko martxoaren 11) kataluniar dantzari, koreografo eta dantza klasikoko irakaslea izan zen.[1][2] Frantzian Bartzelona jaioterrian baino askoz ezagunagoa izan zen.[3] Bere merezimendu handienetako bat Kataluniako dantza, klasiko bat izateko oinarri sendo batzuk ezartzea izan zen, dantza klasiko espainiar bat bezala, dantza katalan estilizatuekin eta dantza klasikoaren teknikarekin, Asiara, Europara edo Amerikara arrakasta handiz esportatuta.[4]

Biografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Gurasoak Roc Boronat i Boronat, Proventzako San Martinen erregidore izandakoa, eta Joaquima Fabra i Roselló ziren.[5] Neba- arrebak San Antonin jaiotako Joaquima (Quimeta, 1897-1962), eta geroago, San Andreun, bere neba Roc politikaria eta idazlea ziren.

Prestakuntza[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Boronat dantza klasikoko eta dantza espainiarreko dantzari gisa trebatu zen Liceuko Antzoki Handian zegoen eskolan, Pauleta Pàmiesen ikaslea izan zen eta haren jarraitzaile nabarmenenetako bat. Llongueras maisuarekin erritmoa ikasi zuen eta biolina jotzen ikasi zuen Bartzelonako Udal Musika Eskolan.[1]

Ibilbide profesionala[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Hamabost urte zituela hasi zen Lizeoan dantzan, hasiera batean operako dantza-taldean, lehen dantzari gisa. Gero, Lizeoko dantza nagusiko lehen dantzaria izan zen 1924ra arte, urte hartan atzerrian zortea probatzea erabaki baitzuen. Aldi berean, Bartzelonako Antzerki Lirikoa kantari eta aktore dramatiko gisa aritu zen, eta, oso gaztetatik, Kataluniako koreografia-musika antzokietara jo zuen, hala nola Enric Moreraren La sardana de las monjas, Bartzelonako El Dorado antzokira 1917an.[1][6] Orduan, Antoni Monplet eta Guerra zuen ahaldun.

Frantzian[aldatu | aldatu iturburu kodea]

1924an, Parisera joan zen, eta han dantzari eta koreografo gisa lan egin zuen, Bergère-ren Locuras lan egiteko. Azkenean, Frantzian Bartzelona jaioterrian baino askoz ezagunagoa izan zen.[3] 1927an, bere dantza-eskola sortu zuen Frantziako hiriburuan.[1] Parisen Lizeorako lan egiten zuen Àngel Fernandez eta Castañer ilustratzaile katalanak kontratatu zuen, dekoratuen eszenografo eta pintore gisa.[7] Ez zion laguntzen utzi, baina Bartzelonako ikuskizunetan; hala, adibidez, 1928 Goya jaialdi ospetsuaren izar nagusia izan zen, Lizeoa antolatu baitzuen Francisco de Goya y Lucientesen heriotzaren mendeurrena ospatzeko. 1937. urtean arrakasta izan zuen Parisko Pleyel aretoan, milaka ikusleren aurrean, sardana bakar baten birsorkuntza klasikoarekin, Bartzelona koplarekin batera (Copla Alcornocal zaharra), Espainiako Bigarren Errepublikaren aldeko ekitaldi batean.[6]

Hogeiko eta hogeita hamarreko urteetan birak egin zituen eta bere estilo bereziarekin dantzatu zuen bost kontinenteetako herrialdeetara, New Yorketik Shang.

Abeslari eta aktore[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Abeslari eta aktore lanetan ere aritu zen, Kataluniako dantza tradizional eta herrikoiak arrakastaz gainezka eginez eta "nazioarteko dantza-balio gisa kotizazio inbidiagarria" lortuz.[8][9][10]

Legatua[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Garai hartako dantzari klasikoek bezala, dantza espainiarra ere egiten zuen, batez ere Kataluniako dantza eta dantza tradizionalak. Lizeoko lehen dantzaria izan zen eta mundu osoko herrialdeetan aritu zen, sardana eta beste dantza katalan batzuk dantza klasikoarekin nahastuz, arrakasta itzelarekin. Espainiako gerra zibilean Errepublikaren alde agertu zen jendaurrean, eta haren aldeko aktetan parte hartu zuen. Frantzian dantza-eskola bat sortu zuen, eta tradizionalki Espainian baino ezagunagoa izan da han.

Bere merezimendu handienetako bat Kataluniako dantza, klasiko bat izatera irits zitekeen oinarri sendo batzuk ezartzea izan zen, dantza klasiko espainiar bat bezala, dantza katalan estilizatuekin eta dantza klasikoaren teknikarekin. Asian, Europan edo Amerikan arrakasta handiz esportatu zuen bere ideia, keinuei, musikei, gaiei eta Kataluniako beste material batzuei lotuta. Ez zen material zaharrean bakarrik oinarritzen, alderantziz, bere garaikideen Europako modan izena eman zuen, dekoratuetan, eszenografian, partituretan eta abarretan oinarritzeko, abangoardistak, artista berritzaile garaikideenak. Haren ondoren, zenbait gauza baino ez zituzten ekarri, maila anekdotikoan, zenbait koreografok, hala nola Joan Magrinyà eta Trini Borrull, batez ere frankismoaren berrogei urteak zirela eta, zeinak debekatu egin baitzuen adierazpide hori. Diktaduraren amaieran, dantzari eta koreografo katalanek nahiago izan zuten atzera ez begiratu eta dantza garaikidearen aldeko apustua egin; bandoak, berriz, garrantzitsutzat jo zuten dantza tradizional originalak berreskuratzea, dantza klasikoaren teknikatik kanpo zeudenak.[6] XX. mendetik XXI. mendera aldatuta, klasiko katalaneko koreografo batzuk Boronaten ideia berriro jarraitzen hasi ziren, guztietan ez bazen ere, bere koreografia batzuetan bai behintzat. Adibide bat da El so de la tenora i el ballet (2006). Palau de la Música Catalanan/ Kataluniar Musikaren Jauregian aurkeztutako ikuskizuna da, eta Kataluniako zenbait hiritan eramana dago; koreografiatua, hainbat autoreren musika tradizional katalanekin, hala nola Compañía Eléctrica Dharma eta Joaquim Serra i Corominas.[4]

Aintzatespenak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • 2020. urtean, Bartzelonako San Andreu barrutiko kale bati jarri zitzaion bere izena.[11]

Iruditegia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. ↑ a b c d (Katalanez) «Teresina Boronat» L'Enciclopèdia.cat. Bartzelona: Grup Enciclopèdia Catalana http://www.enciclopedia.cat/EC-GEC-0011508.xml.
  2. ↑ «Esquela recordatòria de la defunció» Avui: 24. 11 març 1984.
  3. ↑ a b de Bellmunt, Domènec. (març de 1927). «Una interviu amb Teresina Boronat» D'ací i d'allà: 86 i 87..
  4. ↑ a b El so de la tenora i el ballet Atrapalo (Gaztelaniaz)
  5. ↑ «Crònica general» La Publicitat: 2. 12 maig 1891.
  6. ↑ a b c El so de la tenora i el ballet Companyia de dansa Carles Ibáñez, Barcelona
  7. ↑ Grans il·lustradors catalans del llibre per a infants, de Montserrat Castillo. Biblioteca de Catalunya, 1997, ISBN 9788448903435
  8. ↑ Serra d'Or, Abadia de Montserrat, 1977 (Katalanez)
  9. ↑ Noticia sobre la actuación de Teresina Boronat en Shanghai · Archivo China España, 1800-1950. .
  10. ↑ Història de les institucions i del moviment cultural a Catalunya, d'Alexandre Galí, Fundació Alexandre Galí, Universitat de Califòrnia, digitalitzat en 2007 (Katalanez)
  11. ↑ Manzano, Jesús. (26/09/2020). El districte aporta dos noms de dona al nomenclàtor de la ciutat. Andreuenc.

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Teresina_Boronat&oldid=9102894"(e)tik eskuratuta