unibertsitateko irakasle, antzerki kritikari eta itzultzailea izan zen. Filosofiako titulu bat lortu zuen lehen emakumea izan zen Errumanian, eta, ondoren, diziplina bereko doktoretza lortu zuen, 1908an eta 1913an, hurrenez hurren.
1922an antzerkiaren historiako irakasle bihurtu zen Bukaresteko Musika eta Arte Dramatikoko Errege Akademia izango zena, non bi hamarkada baino gehiagoz irakatsi zuen. 1948an, bere sailetik aldendu zuten, eta urtebete eta zazpi hilabete eman zituen Jilavako eta Ghenceako kartzeletan. Kartzelatik atera ondoren, etxean atxilotuta egon zen Costești herrian, Târgu Frumosetik gertu, 1954 arte. 1997an bere hil osteko egunkaria aurkitu eta argitaratu zen, gerren arteko garaia eta Errumaniako historiaren garai komunista biltzen dituena.[1]
Alice Steriadi 1885eko otsailaren 10ean jaio zen Drobeta Turnu-Severinen, Errumaniako Erresuman, Massincaren (Poenaru ezkongabea) eta Sterie Steriadiren alaba.[1] Erdi mailako goi mailako familia bateko hiru alabetako bat zen, aita Parisen hezitako abokatua eta ama Petrache Poenaruren, hezkuntza erreformatzaile nabarmenaren, ondorengoa zen, eta bikoteak Europa mendebaldeko hezkuntza eman zien alabei. 5 urterekin, Steriadik errumaniera eta alemana irakur zitzakeen, eta seirekin frantsesa ikasten ari zen.[2] Turnu-Severingo Lizeoan ikasi zuen, Bukaresteko Unibertsitatean matrikulatu aurretik.[3] 1908an Bukaresteko Letren eta Filosofiaren Fakultatean graduatu ondoren, bira akademiko bat egin zuen Europan zehar, Leipzigeko Unibertsitatean lehenengo ikasten, Theodor Lipps eta Johannes Windoeltekin, eta hauek Hermann CohenekImmanuel Kanti buruz egindako lana aurkeztu zioten. Gero Munichera joan zen eta 1910ean Parisera, Sorbonan ikastera. 1911ko udaberrian, Marburgen (Alemania),[3] Cohenekin Marburgeko Unibertsitatean emandako eskolak gainbegiratu zituen. Parisen jarraitu zuen bere heziketa Sorbonan, Lucien Lévy-Bruhlekin ikasten, 1913an filosofian cum laude doktoretza lortuz, bere tesiaren defentsa arrakastatsuarekin Kanten doktrinaren interpretazioa Marburgeko Eskolan: ikerketa bat kritikan Idealismoa (frantsesez: L 'Interprétation de la doctrine de Kant par l' École de Marburg: Étude sur l 'idéalisme critique).[3]
Voinescu filosofiako doktoretza lortu zuen lehen emakume errumaniarra izan zen, eta Estatu Batuetan heziketa jarraitzeko edo irakasle izateko Parisen geratzeko eskaintzak jaso zituen. Errumaniara itzuli zen 1915ean eta Stelian Voinescu abokatuarekin ezkondu zen. Ezkontza lotura dohakabea izan zen azkenean.[1]
Emakumeen Elkarte Kristauarekin bat egin zuen (errumanieraz: Asociația Creștină a Femeilor (ACF)). Elkarte hori 1919an sortu zuen Errumaniako Maria erreginak, gerren arteko aldian hainbat programa filantropiko eskaintzeko. Erakundearen helburua zen klase altuko eta erdiko emakume errumaniarrei orientazio morala eta karitatezkoa emateko moduak ematea, emakumeen karakterizazio ortodoxoa hartuz, beren maitasunaren eta debozioaren bidez gizartearen gizarte-ehuna moldatzeko gai diren ama enpatiko gisa.[4] Voinescu 1961eko ekainaren 3tik 4rako gauean hil zen.[5]Bellu hilerrian lurperatuta dago, Bukaresten.[6]
1922an, emakume batentzako Bukaresteko Unibertsitatean irakasteko aukerarik ez zegoenez, Voinescu Musika eta Arte Dramatikoko Kontserbatorioko fakultatera batu zen, geroago 1931n Errege Kontserbatorio izendatu zena. Antzerkiaren estetikari, teoriari eta historiari buruzko hitzaldiak eman zituen.[6] 1924an irratian hezkuntza-programak transmititzen hasi zen.[5] 1928 eta 1939 bitartean, Voinescu urtero joan zen Frantziara Paul Desjardinsek Abadia Pontignyn antolatutako hitzaldietan parte hartzera. Topaketetan nazioarteko intelektualak bildu ziren Lehen Mundu Gerraren ondoren Europaren etorkizuna ebaluatzeko. Han ezagutu zituen Charles du Bos, Roger Martin du Gard, André Gide, Paul Langevin, André Malraux, François Mauriac eta Jacques Rivière.[7] 1929ko bilera horietako batean, Du Gardek galdetu zuen zergatik ez zeraman egunkaririk. Une horretatik aurrera, Voinescu diarista bihurtu zen, egun batetik bestera aurkitu zituen pertsonalitateen eta gertaeren erregistro arduratsua mantenduz,[8] nahiz eta sarreren artean tarte luzeak egon askotan.[9] Senarra 1940an hil zitzaion, eta hil ondoren, egunkariko bere oharrak isilpekotzat hartu ziren berarekin, bizitzan zehar bere desleialtasun ugariengatik sentitu ez zuena.
1932 eta 1942 artean, Errumaniako gizartean emakumeak zuen lekua ebaluatzeko irrati-aurkezpenak egin zituen. Besteak beste, Zuzendaritza emakumeen hezkuntzan, Gaurko emakume langileen psikologia, Gaurko gazteen psikologia eta Gazteen psikologia izenekoak landu zituen.
Voinescuk uste zuen hezkuntzak emakumeen gaitasuna hobetzen zuela enpatia-eragile eta gizartearen zaintzaile moral izateko. Mendebaldeko eredu batean oinarritzen ziren eta emakumeen emantzipazioaren alde borrokatzen zuten emakume-taldeekiko anbibalentea zen, Errumaniako errealitateari heltzen ez ziotela sentitzen baitzuen. Irrati-diskurtsoetan ohartarazi zuen genero-desberdintasunak ezabatzeak emakumeak identitatearen ikuspegi maskulino batek mugatzea ekarriko lukeela.
Errege Kontserbatorioan irakasten jarraitzen zuen bitartean, Frantziako Institutuan eta Bukaresteko Unibertsitate Librean ere irakatsi zuen.[7]
1948an, sortzen ari zen erregimen komunistaren pean, Voinescu indarrez erretiratu zuten, eta, estresa arintzeko, Scrisori către fiul și fiica mean (Semeari eta alabari gutunak)[3] hasi zen lanean, fikziozko lan bat, seme-alabarik ez zuten seme-alabei zuzendua. Obra ez zen argitaratuko hil arte.[10]
1951n, monarkikoa izatea eta Errumaniako Migel I.a erregeari babesa ezkutatzea leporatu zioten, derrigorrezko abdikazioaren ondoren. Petru Manoliuk Unibertsitate Librean egindako erresistentzia intelektualeko konferentzietara joan ondoren atxilotua, Voinescu urtebetez egon zen Ghencea zelaian giltzapetuta, Jilavako espetxera bidali aurretik.[11] Hemeretzi hilabete eman zituen espetxean, eta, ondoren, beste urte batez, Costeștiko herri txiki batean egon zen etxean atxilotuta, herrialdearen iparraldeko Iași konderrian. Herria oso isolaturik zegoen, eta ezinezkoa zen bertara zaldiz iristea udaberriko eta udazkeneko euriteetan izan ezik, eta neguan elur-erauntsien ondorioz erabat zeharkaezinak ziren errepideekin. Voinescuri ere debekatu egin zitzaion elizara joatea, jendearekin kontaktua mugatzeko.[12] Adiskideak, hala nola Petru Groza, Mihail Jora eta Tudor Vianu, autoritateen aurrean esku hartu zuten, pentsio txiki batekin askatuko zutela ziurtatzeko.[13]
Voinescu 1954an itzuli zen bere herrialdera eta Heinrich von Kleist-en Michael Kohlhaas eta Thomas Mannen ipuinen literatur itzultzailea izan zen. Lanak okupatuta mantentzen zuen, eta ez zuen bere obrak sortzeak adinako oihartzun politikorik.
1960an eta 1961ean, Întâlnire cu eroi din literatură și teatrun (Heroiekin topaketak literaturan eta antzerkian, 1983)[3] lan egin zuen eta noizbehinka lankideentzako itzulpenak egiteko eskatu zitzaion.[9]
Filosofia modernoaren historiari ere lagundu zion 1936an, eszeptizismo frantsesa eta neokantismoa[5] ebaluatzen duten lanekin, Ideea europeană aldizkarian, baita Fundațiilor Regalen antzerkiari buruzko zutabe bat idatziz ere.[14]
Aldi berean, Gizarte Langintzako Eskolan irakasten hasi zen. Eskola horrek Contribution dans la Psychologie dans l'Assistance Sociale en Roumanie (Errumaniako gizarte-lanaren psikologiari egindako ekarpenak, 1938)[7] liburuxka inspiratu zuen, baita antzerki-kritikak idatzi ere.[5]
1948an, sortzen ari zen erregimen komunistaren pean, Voinescu indarrez erretiratu zen, eta, estresa berpizteko, Scrisorin hasi zen lanean, Scrisori către fiul și fiica mea (Semeari eta alabari gutunak) izenekoan.[5] Lana ez zen argitaratuko hil arte.[8]
1983an, Eminescu argitaletxeak Tragic Heroes argitaratu zuen, Valeriu Râpeanuk argitaratua,[15] eta 1994an Letters to My Son and Daughter argitaratu zuen.[8]
1997an, Maria Ana Murnuk Editura Albatrosekin, The Journal, editatu eta argitaratu zituen Voinescuk berraurkitutako egunkariak, eta 2013an Biblioteca Polirom-ek berrargitaratu zuen.[15] Aldizkariak gerren arteko eta gerraosteko garaietako pertsona kulturalei buruzko oharrak jaso zituen, baita beste pertsona batzuekin izandako harremanei buruzkoak ere, batez ere, itxialdian baserritarrekin izandako harremanei buruzkoak, eta agenda politikoaren atzean ezkutuan egon zen denboran gai historikoei eta sozialei buruzko gogoetak. Argi eta garbi aztertu zituen bere esperientziak, hala nola antisemitismoarekiko gorrotoa eta gobernuaren konfiskazioak justifikatzen dituen propaganda, eta judu errumaniarren jabetzak nazionalizatzea. Aldi berean, bere senarraren heriotzak utzitako finantza-zailtasunak arintzeko etxe horietako bat lortzerik izango ote zuen hausnartzen du. Erromatar herriaren jazarpena deitoratu zuen,[16] eta emakumeek gizarte-murrizketen ondorioz jasaten zuten kalteberatasunagatik frustrazioa.[17]
2001ean argitaratu zen Scrisori din Costești (Costeștiko gutunak), etxean atxilotu zutenean idatzia.[8]
, 1885eko otsailaren 10
