Baso Atlantikoa

Koordenatuak: 16°30′S 39°15′W / 16.5°S 39.25°W / -16.5; -39.25
Wikipedia, Entziklopedia askea
Baso Atlantikoa
Datu orokorrak
Motabioma
Azalera1.234.000 km²
EponimoaOzeano Atlantikoa
Geografia
Map
Koordenatuak16°30′S 39°15′W / 16.5°S 39.25°W / -16.5; -39.25

Baso Atlantikoa (portugesez: Mata Atlântica: ) Hego Amerikako baso bat da, eta Brasilgo kosta atlantikoan zehar hedatzen da ipar-ekialdeko Rio Grande do Nortetik Rio Grande do Suleko hegoalderaino. Eta, barrualdera, Paraguai eta Argentinako Misioen probintziaraino, non, eskualdea Selva Misionera deitzen den.

Baso edo Oihan Atlantikoak ekoeskualdeak ditu bioma-kategoria hauetan banatuta: hosto zabaleko baso tropikal heze eta lehorrak, larre tropikal eta subtropikalak, sabanak, zuhaixkak eta mangladiak. Baso atlantikoak biodibertsitate handia eta endemismoa ditu ezaugarri nagusitzat.[1]

Kolono portugaldarrek duela 500 urte baino gehiago aurkitu zuten lehen ingurunea izan zen. Orduan, 1,000,000–1,500,000 km2 (390,000–580,000 sq mi)-ko azalera zuela aurreikusi zuten eta barrualderako distantzia ezezaguna bazen ere, planetako bigarren oihan handiena bihurtu zen Amazoniako oihanaren ondoren. [2] Jatorrizko azaleraren % 85 baino gehiago basogabetu egin da, landare eta animalia espezie asko desagertzearekin batera. [3] [4] [5]

Ekologia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Baso Atlantikoaren eskualdeak hainbat baso aldaera ditu:

  • Restinga kostako duna egonkortuetan hazten den baso mota bat da. Restingako basoak, oro har, zuhaitz dentsitateko baso laburrak dira. Open Restinga sabanaren antzeko formazio irekia da, zuhaitz eta zuhaixka txikien talde sakabanatuak eta belar zein heskaien geruza zabalak dituena.[6] [beharrezko orria]
  • Urtaroko oihan heze tropikalek 2.000 mm euri baino gehiago har dezakete urte batean. Horien artean honako oihan tropikal hezeak daude: behealdeko basoak, baso submontanoak eta baso menditarrak.[6]
  • Tabuleiroko basoak lurzoru oso buztintsu eta hezeetan daude, eta Tabuleiro Savannas drainatzen diren hareazko lurzoruetan gertatzen dira.[6] Ozeanoko ur-lurrunaren mende dauden hezeguneak dira.[7]
  • Barrualderantz, Atlantikoko baso lehorrak daude, ipar-ekialdera dagoen Katinga eta ekialdera dagoen Savannas itxiaren arteko trantsizioa osatzen dutenak. Baso horiek txikiagoak dira garaierari dagokionez; irekiagoak dira, zuhaitz hostoerorkorren ugaritasun handia dute eta dibertsitate txikiagoa dute oihan heze tropikalekin alderatuta. Baso horiek 700 eta 1.600 mm arteko prezipitazioa izaten dute urtean, urtaro lehor desberdinarekin. Horren barruan sartzen dira hostogalkorren basoak eta urtarokoak, beren lur azpiko eta menditsuko eskualdeekin.[6][7]
  • Baso menditarrak Brasil hegoaldeko mendi eta goi-lautadetan altitude handiena duten baso hezeak dira. Araucariako baso hezeak ere esaten zaie.
  • Mussunungako basoak Badiako hegoaldean eta Espirito Santuko estatuen iparraldean kokatzen dira. Mussunungako ekosistema larreetatik oihan hareatsuekin lotutako basoetara doa. Mussununga hitza amerindiar tupi-guarani da, eta harea zuri biguna eta hezea esan nahi du. [8]
  • Shrubby montane savannas altuenetan gertatzen dira, Campo rupestre ere deitua.

Baso atlantikoa ez da ohikoa, 28 °S arteko latitudeetan benetako oihan tropikal gisa zabaltzen delako. Izan ere, haize alisioek euria eragiten dute hegoaldeko neguan. Horrenbestez, Brasilgo ipar-ekialdeko Mata zonak askoz euri gehiago jasotzen du maiatza eta abuztua bitartean hegoaldeko udan baino. Baso atlantikoaren gama geografikoa aldatu egiten da argitaratu dituen egilearen edo erakundearen arabera. 2018an, lau muga garrantzitsuenei buruzko informazioa berrikusi zen, baita haien lotura eta elkargunea ere.[9]

Geografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Baso Atlantikoak Brasilgo ekialdeko eskualdeak estaltzen ditu (azalera osoaren %92), baina, Paraguaiko ekialdera (%6), eta, Argentinako ipar-ekialdera ere iristen da (%2).

Historia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Pleistozenoko glaziazio-aldietan, jakina da baso atlantikoa oso babestutako sakanetan oso txikiak diren babesleku zatikatuetara murriztu dela, baso lehorreko eremuek edo erdi idesieroko eremuek (kaatingak) bereizirik.[7] Mapa batzuen arabera, gainera, basoak kostatik oso urrun iraun zuen poltsa hezeetan, oihan tropikaleko espezie endemikoa klima askoz hotzagoko espezieekin nahastu baitzen. Oihan tropikal ekuatorialen babeslekua ez bezala, Baso Atlantikorako babeslekuak ez dira inoiz identifikazio zehatz baten ondorio izan.

Biodibertsitatea[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Jaguar bat

Bertako landarediaren %28 bakarrik geratzen den arren, baso atlantikoak izugarri oparoa izaten jarraitzen du biodibertsitatean eta espezie endemikoetan, eta horietako asko desagertzeko arriskuan daude.[10][11] Gutxi gorabehera, landare baskularren %40 eta ornodunen %60 espezie endemikoak dira, eta horrek esan nahi du ez daudela munduko beste inon.[12] Brasilgo espezie mehatxatuen zerrenda ofizialak Baso Atlantikoan aurkitutako lehorreko ugaztunen 140 espezie baino gehiago ditu. Paraguain, baso atlantikoan eragin handia izan du azken urteotan.[13] Paraguain 35 espezie daude mehatxatuta, eta 22 espezie daude Argentinako Baso Atlantikoaren barruan. Ia 250 anfibio, hegazti eta ugaztun espezie desagertu dira azken 400 urteetan giza jardueraren ondorioz. Gaur egun, 11.000 landare- eta animalia-espezie baino gehiago daude arriskuan Baso Atlantikoan.[7] Zuhaitz espezieen %52 baino gehiago eta anfibioen %92 inguru horretan endemikoak dira. Basoan 20.000 landare espezie inguru daude, eta ia 450 zuhaitz espezie hektarea bakar batean daude toki batzuetan.

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. ↑ Dafonseca, G. 1985. The Vanishing Brazilian Atlantic Forest. Biological Conservation 34:17-34.
  2. ↑ Por, Francis Dov. 1992. Sooretama: the Atlantic rain forest of Brazil. The Hague: SPB Academic Pub.
  3. ↑ «The Atlantic Forest» The Nature Conservancy.
  4. ↑ «Atlantic Forests, South America» WWF.
  5. ↑ De Lima, Renato A. F.; Dauby, Gilles; De Gasper, André L.; Fernandez, Eduardo P.; Vibrans, Alexander C.; Oliveira, Alexandre A. De; Prado, Paulo I.; Souza, Vinícius C. et al.. (2024-01-12). «Comprehensive conservation assessments reveal high extinction risks across Atlantic Forest trees» Science 383 (6679): 219–225.  doi:10.1126/science.abq5099..
  6. ↑ a b c d Thomas, William Wayt, and Elizabeth G. Britton. 2008. The Atlantic coastal forest of Northeastern Brazil. Bronx, N.Y.: The New York Botanical Garden Press. ISBN 978-0-89327-498-6
  7. ↑ a b c d Galindo Leal, Carlos, and Ibsen de Gusmão Câmara. 2003. The Atlantic Forest of South America: biodiversity status, threats, and outlook. Washington: Island Press.
  8. ↑ Saporetti-Junior et al 2011.
  9. ↑ (Portugesez) Muylaert, Renata Lara; Vancine, Maurício Humberto; Bernardo, Rodrigo; Oshima, Júlia Emi Faria; Sobral-Souza, Thadeu; Tonetti, Vinicius Rodrigues; Niebuhr, Bernardo Brandão; Ribeiro, Milton Cezar. (2018-09-11). «UMA NOTA SOBRE OS LIMITES TERRITORIAIS DA MATA ATLÂNTICA» Oecologia Australis 22 (3): 302–311.  doi:10.4257/oeco.2018.2203.09. ISSN 2177-6199..
  10. ↑ Rezende, C.L.; Scarano, F.R.; Assad, E.D.; Joly, C.A.; Metzger, J.P.; Strassburg, B.B.N.; Tabarelli, M.; Fonseca, G.A. et al.. (October 2018). «From hotspot to hopespot: An opportunity for the Brazilian Atlantic Forest» Perspectives in Ecology and Conservation 16 (4): 208–214.  doi:10.1016/j.pecon.2018.10.002. ISSN 2530-0644..
  11. ↑ (Ingelesez) de Lima, Renato A. F.; Oliveira, Alexandre A.; Pitta, Gregory R.; de Gasper, André L.; Vibrans, Alexander C.; Chave, Jérôme; ter Steege, Hans; Prado, Paulo I.. (2020-12-11). «The erosion of biodiversity and biomass in the Atlantic Forest biodiversity hotspot» Nature Communications 11 (1): 6347.  doi:10.1038/s41467-020-20217-w. ISSN 2041-1723. OCLC .7733445 PMID 33311511. Bibcode: 2020NatCo..11.6347D..
  12. ↑ Tabarelli, Marcelo, Antonio Venceslau Aguiar, Milton Cezar Ribeiro, Jean Paul Metzger, and Carlos A. Peres. "Prospects for Biodiversity Conservation in the Atlantic Forest: Lessons from Aging Human-modified Landscapes." Biological Conservation 143.10 (2010): 2328-340.
  13. ↑ de la Sancha, Noé U., Sarah A. Boyle, and Nancy E. McIntyre. "Identifying structural connectivity priorities in eastern Paraguay's fragmented Atlantic Forest." Scientific reports 11, no. 1 (2021): 16129. https://doi.org/10.1038/s41598-021-95516-3

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Baso_Atlantikoa&oldid=9625595"(e)tik eskuratuta