Lankide:AnderDacos/Proba orria
Roberto Jorge D'Alessandro Di Ninno (Buenos Aires, Argentina, 1949ko uztailaren 28a) futbol jokalari eta entrenatzaile ohia da. Jokalaria zenean, atezain gisa jokatzen zuen. Entrenatzaile gisa bere azken taldea Sociedad Deportiva Huesca izan zen, 2.B mailara jaitsiarazi zuena. Gaur egun, El Chiringuito de Jugones telebista saioan parte hartzen du.
Ibilbidea[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Jokalari gisa[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Bere ibilbide profesionala bere herrialdeko Club Atlético San Lorenzo de Almagro taldean hasi zen. 1968an Los Matadores[1] talde ezaguneko parte izan zen, urte hartan Metropolitano Trofeoa lortu zuen San Lorenzoko taldea, Carlos Buttice atezain titularraren ordezkoa zen. Bertan jokatu zuen 1974 urtera arte, non lau liga irabazi zituen bertan.
1974an San Lorenzo taldeak Salamacara etorri zen San Juan de Sagahún trofeoa jokatzeko. D´Alessandroren partiduek, bertako taldea liluratuta utzi zuen, beraz UD Salamancako taldean jokatzeko kontratatu zuten. Hala ere, Argentinako burokrazia gainditu behar izan zuen, 26 urte baino gutxiagoko jokalariek herrialdetik kanpo jokatzea debekatuta zeukatelako. UD Salamancan mito bihurtu zen, bertan 9 urte iraun zuen bi sasoi desberdinetan, lehenengoan 7 urte egon zelarik. 344 partidu jokatu zituen han, klubeko errekorra.
1977-1978ko sasoian lesio oso larria izan zuen. Athletic Club eta UD Salamancaren arteko ligako partiduko jaurtiketa batean, D'Alessandrok kolpe baten ondorioz giltzurrunean urratze bat pairatu zuen. Nahiz eta partida arazorik gabe jarraitu ahal izan zuen, bueltako autobusean txarto sentizen hasi zen eta ospitalera eraman zuten. Larrialdietan ingresatua geratu zen, eta istripuaren ondorioz nefrektomia bat egin zioten[2]. Nahiz eta medikuek futbola jokatzera ez bueltatzea gomendatu zioten, giltzurrun bat falta baitzitzaion, itzultzea erabaki zuen, hain zuzen ere Athletic Cluben kontra.
1983ko urriaren 13an beste arazo bat izan zuen. Santiago Bernabeu estadioan John Metgod-ekin talka egin ondoren meniskoko eta kanpoko lotailu gurutzatuko lesioa izan zuen. Hilabete batzuk kanpo egon zen eta bueltatzean ezin izan zion postua kendu Angel Lozanori, taldeko beste atezainari.
1983-1984ko sasoia bukatzean UD Salamancako zuzendaritzak kontratua ez berritzea erabaki zuen. Nahiz eta eskaintzak eduki, jokalariak erretiroa hartzea nahiago izan zuen 35 urterekin, Salamancan bizitzeko. La Unión futbol taldeko harrobiko entrenatzailea izateko proposamena onartu zuen.
2019ko abeduaren 16an 1974-1975 eta 1976-1977ko Zamora saria eman zioten. Aurreko akats baten ondorioz, saria 45 urte geroago eman zioten. Sari hau ohorezkoa izango zen, edizio haietako irabazleekin: Salvador Sadurní (Fútbol Club Barcelona), 1974-1975 kanpainan, eta Miguel Reina (Atlético de Madrid), 1976-1977 denboraldian.
Entrenatzaile gisa[aldatu | aldatu iturburu kodea]
D’Alessandro Salamancaren harrobian hasi zen entrenatzaile gisa 1989-1990 denboraldian hirugarren mailan. 1990eko udan Bigarren Mailako UE Figueresek sinatu zuen. Bi urtean, bere kirol-historiako arrakastarik handienera eraman zuen Amptaneko klub apala: lehen mailarako promozioa jolastea. Ez zuen igoera lortu, baina D'Alessandro teknikari preziatu bihurtu zen. 1992-93 denboraldian, Real Betis Balompiék kategoria gorenera itzultzeko proiektua eman zion, baina D'Alessandrok ez zuen zorte onik izan etapa berri horretan. Manuel Ruiz de Lopera klubeko presidenteak zalantzan jarri zuen bere sistema, eta denboraldi erdian kanporatua izan zen.
Urtebete geroago, beste presidente polemiko batek, Jesús Gilek, lehen mailan debutatzeko aukera eman zion. Sei hilabetetan bost teknikari izan ondoren, 1994ko martxoan, D'Alessandroren aldeko apustua egin zuen Gilek, Atletico Madril bigarren mailara jaisteko postuetatik ateratzeko. Azken bederatzi jardunaldietan, 18 puntuetatik 12 batu zituzten zuri-gorriek jokoan, eta 14. postuan amaitu zuten liga. Helburua lortu arren, entrenatzaileak ez zuen kontratua berritu eta Pacho Maturana kolonbiarrak ordeztu zuen.
Kolonbiako teknikariak, ordea, bost hilabete baino ez zituen jasan Vicente Calderóneko aulkian. 1994ko azaroan, Jesús Gilek berriro kontratatu zuen D'Alessandro, taldea azken postutik ateratzeko. Oraingo honetan, ordea, D'Alessandroren lanak ez zuen konbentzitu agintari koltxoneroa, 1995ko otsailaren 17an kanporatu baitzuen.
1995-96 denboraldian, D'Alessandro kontratatu zuen UD Salamancak, bigarren mailako jaitsiera postuetatik ihes egiteko borrokatzen zegoen taldea. Hamahiru egun falta ziren liga amaitzeko. Teknikariak aire berriak ekarri zituen, baina ez zuen taldea sailkapenaren azken postutik atera.
Hurrengo denboraldian ez bezala. D'Alessandro bigarren mailako Merida IPra iritsi zen, denboraldi erdian, eta lehen mailarako igoera lortu zuen. Hala ere, urtebete baino ez zuten jasan kategoria gorenean.
2000ko urtarrilean, CF Elcheko Tolo Plaza ordezkatzeko itzuli zen aulkira. Bigarren itzuli ona egin ondoren, kategorian irautearen helburua lortu zuen.
Bigarren etapa, UD Salamancako aulkian, 2002-03 denboraldia hasi eta gutxira hasi zen, oraingoan bigarren mailan. 2002ko urriaren 13an, D'Alessandro hautatu zuten Balta ordezkatzeko eta zazpigarren postuan sailkatu zituen.
2003ko azaroan, larrialdiko ordezkapen bihurtu zen berriro, oraingoan Rayo Vallecanok ez zuen lortu egoera korapilatsua gainditzea bigarren mailan eta denboraldi amaieran kaleratu zuten.
2010eko apirilean (2009-10 denboraldiaren amaieran), UD Salamancaren aulkian sartu zen berriro ere. Etapa horretan Pablo Zegarra izan zuen bigarren entrenatzaile. Azkenik, azken partidetan kategorian iraupena lortu zuen, taldea hartu zuenetik lan gogorra egin ondoren, egoera oso zaila baitzen. Taldea salbatzeko helburua lortu ondoren, entrenatzen ez jarraitzea erabaki zuen.
2011ko urriaren 30ean, Tarragonako Gimnàstic-eko entrenatzaile berria bihurtu zen. Juan Carlos Olivaren ordez, promozioa lortu nahi zuen. 2011ko azaroaren 6an, talde katalanean lehen partida jokatu zuen, eta 5-0 irabaztea lortu zuen CE Sabadellen aurka.
2012ko abenduaren 26an, Huesca Kirol Elkarteak kontratu zuen, zilar-kategorian ere, eta helburua bertan irautea zen. Hasieran, Aragoiko taldearen emaitzak hobetu zituen, eta bi jardunaldi egin zituen jaitsiera-postuetatik kanpo, baina azkenean Bigarren B mailara jaitsi zen.
Kazetari/Tertulia-kide gisa[aldatu | aldatu iturburu kodea]
D’Alessandro entrenatzaile lanetan zegoen bitartean, kazetaritza munduan lehen hastapenak eman zituen. Bere lehen lan aipagarria COPE irrati katean izan zen, Jose Maria Garcia kazetariarekin batera. Ondoren, Onda Cero katean jarraitu zuen, eta telebistara salto eman zuen, Antena 3 katean lan egiten hasi zenean. Onda Cero-n zein Antena 3-en, futbol komentarista gisa lan egin zuen. Garciak erretiroa hartu eta gero, D’Alessandrok COPE-n bere ibilbidea bukatu zuen. Aldiz, Josep Pedrerolek Punto Pelota saiorako fitxatu zuen, oraingoan tertulia-kide gisa. Aldi berean, Intereconomia irratian eta Intereconomia TV-en lan egin zuen. Gaur egun, Punto Pelota desagertu eta gero, saioaren bertsio berrian lan egiten du, El Chiringuito de Jugones saioan, MEGA telebista katean. Gainera, saioaren Twitch-ean eta Youtube kanalean La Liga, Errege Kopa eta Txapeldunen Ligako partiduak komentatzen ditu.
Taldeak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Jokalari gisa[aldatu | aldatu iturburu kodea]
| Taldea | Herrialdea | Urtea | |
|---|---|---|---|
| San Lorenzo de Almagro | Argentina | 1968-1974 | |
| UD Salamanca | Espainia | 1974-1984 | |
Entrenatzaile gisa[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- ↑ (Gaztelaniaz) «Cumplen 50 años "Los Matadores", el primer campeón invicto» Gaceta Mercantil (Noiz kontsultatua: 2021-11-09).
- ↑ (Gaztelaniaz) Rosell, Maria del Mar. (1978-01-02). «A D'Alessandro se le extirpó un riñón» El País ISSN 1134-6582. (Noiz kontsultatua: 2021-11-22).