Lurdako ura

Wikipedia, Entziklopedia askea
Lurdako ura.

Lurdako ura (frantsesez: Eau de Lourdes) Lurdako santutegiaren (Okzitania) azpian dagoen Massabielleko haitzulotik ateratzen den ura da. Iturburuaren kokapena Bernadette Soubirousi aipatu zitzaion 1858ko otsailaren 25ean Lurdako Amabirjina agertu zenean. Ordutik, milaka erromes joaten dira Lourdesera Ama Birjinaren "iturrian edan eta bertan bainatzea" ohitura jarraituz. Lourdesko ura ur bedeinkatu ez-liturgikotzat hartzen da.

Eliza Katolikoak inoiz sustatu ez duen arren, erromesek debozio handia dioten ura da. Ustezko agerpenetatik, jende askok esan du sendatu egin dela, edanez edo bainua hartuz, eta Lurdako agintariek doan ematen diote eskatzen duenari.[1][2]

Analisi kimikoa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Anselme Lacadék uraren azterketa eskatu zuen 1858an. Tolosako irakasle batek egin zuen, eta hark erabaki zuen ura edangarria zela eta honako hauek zituela: oxigenoa, nitrogenoa, azido karbonikoa, kare karbonatoak eta magnesia, burdin karbonatoaren aztarnak, karbonato edo silikato alkalinoa, potasio eta sodio kloruroak, potasio eta sosa sulfatoen aztarnak, amoniakoaren aztarnak eta iodoaren aztarnak.[3]

Funtsean, ura nahiko purua eta geldoa da. Lacadék uste zuen Lurdako urak ezaugarri mineral bereziak izango zituela hiria bainuetxe bihurtzeko, ondoko Cauterets eta Banhèras de Bigòrrarekin lehiatzeko.[4]

Bainuetxeak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Lourdesko bainuen sarrera.

Hasierako bainu-instalazio inprobisatuak 1850eko hamarkadan eraiki zituzten. 1880ra arte bi igerileku bakarrik zeuden, eskuzko ponpa batekin betetzen zirenak. 1880an egurrezko bainu-etxe bat eraiki zen hamalau igerilekurekin ("piscines").[5]

Émile Zola autore frantsesak Lurdako santutegia bisitatu zuen 1891n eta berriro 1892an, eta igerilekuen baldintza osasungaitzei buruz idatzi zuen:

Ura ez zen bereziki erakargarria. Haitzuloaren Aitek iturburuko irteera nahikoa ez ote zen beldur ziren, eta egun horietan igerilekuetako ura egunean bitan baino ez zuten aldatzen. Ehunka gaixo ur beretik igaro zirenez, azkenean izan zen zulo beldurgarria irudika daiteke. Denetik zegoen han: odol-hariak, azal askatua, zarakarrak, oihal- eta benda-zatiak, gaitz zopa zoragarria... Miraria izan zen norbait giza lokatz horretatik bizirik ateratzea.[6]

François Picard apaizak egarri izan zuen egun luze baten ondoren, 1897an egindako Lurdarako erromesaldian. Ur freskoa edan beharrean, igerileku bateko ontzia betetzeko eskatu zion morroi bati. Igerilekuan sartuta egon ziren erromes gaixoek oso kutsatuta zuten igerilekua. "Aitak [ura] hartu zuenean, gurutzearen seinalea egin eta poliki-poliki edan zuen, amaiera arte. Gero, ontzia itzuli eta irribarre batekin amaitu zuen: "Zeruaren ama onaren ura beti da zoragarria".[7]

Hurrengo igerileku-multzoa 1891n osatu zen eta Ama Birjinaren kolore urdinarekin lauzatu zen. Eraikin hau ur-txorrotak dauden lekutik gertu zegoen, eta domeinuko argazki zaharretan ikus daiteke.[5]

Gaur egungo bainuak 1955ean eraiki ziren eta 1972an eta 1980an hobetu. Bereizitako hamazazpi bainugela daude, hamaika emakumeentzat eta sei gizonentzat. Urtean 350.000 pertsonak erabiltzen dituzte bainuak.[8]

Ura ez da berotzen, eta hotza egon ohi da; tenperatura 12 °C ingurukoa da. Minutu bat inguru irauten du urperatzeak, eta, denbora horretan, otoitzak errezitatzen dira eta Ama Birjinaren hurbileko estatua bat gurtzen da. Erromes osasuntsuei boluntario batek edo bik laguntzen diete, baina geldirik dauden erromesek askotan laguntza fisiko gehiago behar izaten dute. Bainu bakoitzeko ura etengabe bete eta eguneratzen da ponpa baten bidez. Orain, irradiazio bidez etengabe garbitzen da.[9]

Garai modernoak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Erromesak ura hartzen, 1964an.

Lourdesko ura iturburu batetik ateratzen da kobazuloaren atzeko aldean, Bernadettek aurkitu zuen toki berean. Urak, gehienez ere, 40 litro/minutuko emaria du.[10] Zisterna batean biltzen da eta santutegitik gertu dagoen txorrota-sistema baten bidez banatzen da. Sistema horretan, erromesek ura edan edo botiletan edo beste ontzi batzuetan jaso dezakete, eramateko. Jatorrizko iturburua haitzuloaren barruan ikus daiteke, behetik argiztatuta eta beirazko pantaila batez babestuta.

Azken urteotan, kanila-sistema aldatuz joan da pixkanaka. 2008tik aurrera, ura harrizko iturri batzuetatik banatzen da zirkulu batean, Basilikako dorre txikienetako baten oinarriaren inguruan.

Tradizioz, erromesek ur litroak jasotzen dituzte iturrietan, Lurdarako bidaia egin ezin duten senitarteko eta lagunei emateko. 2007ko udatik aurrera, Mistral Air-eko bidaiariei, Lurdako erromesaldian, debekatu egin zitzaien hegazkinean ur-edukiontziak eramatea. Tarbesko aireportuko funtzionarioek esan zuten hori bat zetorrela 2006ko Atlantikoaz gaindiko hegazkinen planaren ondoren likidoen gaineko terrorismoaren aurkako erregulazio berriekin.[11]

Ustezko propietate medikoak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Sinestun askok uste dute Lurdako urak osasuna hobetzen laguntzen diela, baina arriskua dago gaixoek zientzian oinarritutako tratamenduak hartzeari uzteko, plazeboetan konfiantza gehiegi badute.[12] Santa Bernardettek berak esan zuen pertsonak fedearekin eta otoitzekin sendatzen zirela. Ikerketek erakutsi dute plazebo-efektu sendo bat dagoela Lurdako uraren kontsumitzaileen artean[13].

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. ↑ Ruth Harris, Lourdes: Body and Spirit in the Secular Age, Penguin Books, 1999, p. 312.
  2. ↑ Shipping of Water from the Spring . Lourdes-France.org (2003-10-21). Retrieved on 2011-09-19.
  3. ↑ Lourdes 4. Nd.edu. Retrieved on 2011-09-19.
  4. ↑ Ruth Harris, Lourdes: Body and Spirit in the Secular Age, Penguin Books, 1999, p. 312.
  5. ↑ a b Ruth Harris, Lourdes: Body and Spirit in the Secular Age, Penguin Books, 1999, p. 313.
  6. ↑ Émile Zola, Lourdes, 1894, quoted in Ruth Harris, Lourdes: Body and Spirit in the Secular Age, Penguin Books, 1999, p. 337.
  7. ↑ A. Pépin, "Le Père François Picard: directeur de l'association de Notre-Dame de Salut at des pèlerinages nationaux", Pages d'archives no.3 (November 1963) p. 225, quoted in Ruth Harris, Lourdes: Body and Spirit in the Secular Age, Penguin Books, 1999, p. 246.
  8. ↑ In the Baths. Lourdes-France.org (2003-10-21). Retrieved on 2011-09-19.
  9. ↑ According to one of the chaplains interviewed in the 2008 EWTN documentary The Lourdes Experience.
  10. ↑ Oliver Todd, The Lourdes Pilgrim, Matthew James Publishing, 2003, p. 42.
  11. ↑ Air pilgrims face holy water ban. BBC News, 2007-08-29, retrieved 2008-07-31.
  12. ↑ Miracle worker | Society. The Guardian. 30 September 2004. Retrieved on 2011-09-19.
  13. ↑ Schienle, Anne; Gremsl, Andreas; Wabnegger, Albert. (2021). «Placebo Effects in the Context of Religious Beliefs and Practices: A Resting-State Functional Connectivity Study» Frontiers in Behavioral Neuroscience 15  doi:10.3389/fnbeh.2021.653359/full. ISSN 1662-5153. (Noiz kontsultatua: 2023-02-10).

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Lurdako_ura&oldid=9201672"(e)tik eskuratuta