Stacey Kent

Stacey Kent
	; (2009) Irudi gehiago
Bizitza
Jaiotza	South Orange (en) , 1968ko martxoaren 27a (56 urte)
Herrialdea	Ameriketako Estatu Batuak
Familia
Ezkontidea(k)	Jim Tomlinson (en) (1991ko abuztuaren 9a -
Hezkuntza
Heziketa	Sarah Lawrence College ; Guildhall School of Music and Drama (en) ; Newark Academy (en)
Hizkuntzak	ingelesa
Jarduerak
Jarduerak	jazz musikaria, abeslaria, irrati-esataria eta estudioko musikaria
Jasotako sariak	ikusi Arte eta Letren zalduna ; BBC Jazz Awards ;
Genero artistikoa	jazza
Musika instrumentua	ahotsa
Diskoetxea	Blue Note; Candid Records; Parlophone (en) ; Okeh; EMI
	staceykent.com

Stacey Kent (South Orange, New Jersey, AEB, 1968ko martxoaren 27a) jazz abeslaria da. Grammy sarietarako izendatu zuten.^[1]

2009ko martxoaren 31n, Frantziako Kultura ministro Christine Albanelen eskutik, Arteen eta Letren Ordena jaso zuen, Frantziako Gobernuaren kondekorazio bat, arteei egindako ekarpena aintzatesteko.

2024ko uztailaren 6an Getxo Jazz Jaialdiaren 47. edizioan parte hartuko du.^[2]

Bizitza[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kent Livingston hiriko Newark Academy ikastetxean matrikulatuta egon zen, New Jerseyn.^[3] New Yorkeko Sarah Lawrence Collegen graduatu zen, eta Ingalaterrara joan zen graduatu ondoren. Londresko Guildhall School of Music and Drama eskolan ikasten ari zela, Jim Tomlinson saxo tenorea ezagutu zuen, eta 1991ko abuztuaren 9an ezkondu zen harekin.

Musikari ibilbidea[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Laurogeita hamarreko hamarkadaren hasieran, Londresko Café Boheme del Soho delakoan hasi zuen bere ibilbide profesionala.

Bere ibilbideko disko aipagarri batzuk hauexek dira: Breakfast On the Morning Tram (Blue Note/EMI 2007), Grammy sarietarako izendatu zutena, Raconte-Moi (EMI/Blue Note 2010), bere zuzeneko lehen diskoa, Parisen grabatua eta osorik frantsesez, Dreamer in Concert (EMI/Blue Note 2011).

The Changing Lights (Warner 2013) albuma Brasilgo musikan inspiratutako abestien bilduma da, eta Roberto Menescal izan zuen laguntzaile. Stacey Kent eta Roberto Menescal elkarren miresle dira aspalditik.^[4] Estatu Batuetako abeslaria eta gitarra-jole beteranoa, bossa nova delakoaren aitzindarietako bat, zuzenean ezagutu zuten elkar 2011n Rio de Janeiron egindako kontzertu batean, Marcos Valle abeslari eta konpositoreari esker. Topaketa horren ondorioz, bien arteko lehen lankidetza sortu zen, Changing lights (2013), Kent-en albuma (Menescal O barquinho klasikoa eta A tarde gaia barne), biak gitarra-jolearen parte-hartzearekin.

2014an, Marcos Valle konpositore brasildarrak gonbidatu zuen Kent, Marcosen 50. urteko ibilbidea ospatzeko bira bat egiteko eta grabatzeko. Elkarrekin album bat grabatu zuten Rion, Ao Vivo izenekoa, eta DVD bat zuzenean New Yorkeko Birdland klubean, eta Tokioko Blue Noten.

2015eko azaroan argitaratutako Tenderly albumak standars-en bilduma intimoa bildu zuen.^[5] Disko hori ere Roberto Menescal konpositore eta gitarra-jotzailearekin batera, eta 2003an argitaratu zuen konsagrazioa eman zion The Boy Next Doorr diskoaren antza du. Harrezkero, Kent-ek bere errepertorioa zabaldu du, Kazuo Ishiguro eleberrigileak eta Jim Tomlinson-ek berarentzat bereziki idatzitako gaiak sartuta.^[6]^[7]

2017an, Kent-ek bere hurrengo diskoa grabatu zuen Sony etxerako, I Know I Dream: The Orchestral Sessions,^[8] bere lehen diskoa 58 musikariz osatutako orkestra handi batekin, Tommy Laurencek moldatua, eta Great American Songbook- eko musikarekin, abesti frantsesak, Brasilgo Edu Lobo eta Antonio Carlos Jobim-en abestiak, eta Jim Tomlinson-en abesti originalak Ishiguro, Ladeira eta Nashville-ko Cliff Goldmacher bere azken kantu-lagunarekin. Tomlinson/Goldmacherrek diskoaren izenburuko abestia eskaintzen dute.

Zineman[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Richard III.aren 1995eko zinema-bertsioan ere agertu zen Kent, Christopher Marloweren The Passionate Shepherd to His Loveren poemaren jazz-bertsio bat kantatuz.

Aipuak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Jean-Claude Ellenak, lurringile frantsesak, 2004tik Hermès etxearen lurringile esklusiboa izan denak, Stacey Kent aipatu du inspirazio-iturri gisa. Elaine Sciolinoren La Seducción liburuaren laburpen batean hauxe esan zuen:

«Esaten da Ellena munduko lurringilerik adierazgarriena dela, poesian sortzen dituen aromak itzultzeko gai dena [...] Talentu horrek bereizten du, eta Beaudelaire bezalako literatura-irudietan inspiratzen da, Debussy bezalako konpositoreetan, Cezzanne bezalako margolarietan eta Stacey Kent bezalako jazz abeslarietan. Horiei esker, fantasiak eta oroitzapenak sorrarazten dituzte bere sormen sorkuntzek».

Kazuo Ishiguro Nobel saridunarentzat,

«Staceyren ahotsak ez digu uzten ahazten gaiak jendeari buruzkoak direla. Haren protagonistek bizitza propioa hartzen dute bere ahotsarekin, eta batzuetan geure buruari gogorarazi behar diogu CDak ez duela irudirik. Izan ere, berak pantaila handiko aktore batzuen antza du, nortasun baten tonu eta itzal konplexuak, haren motiboak eta sentimenduak aurpegiaren eta jarreraren bidez irudikatzen baititu».^[9]

Edo, Stephen Holden kritikariak The New York Times egunkarian esan zuen bezala,

«Kent andreak Brasilgo edozein idolok bezain pertsuasio ausartaren esentzia pertsonifikatzen du. Burua atzerantz okertzen duenean eta leun abesten duenean, sentitzen duzu unea bizi duen emakumea dela eta indartsu eta ozenki egiten duela amets».